บทที่ 2 ตอนที่ 1

“ท้อง...” ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาหันกลับมามองร่างเล็กที่ยืนก้มหน้า สองมือกำแน่นเข้าด้วยกัน

“ค่ะ ตรวจเมื่อเช้า ตรวจตั้งสองสามรอบด้วย” เธอตอบเขา น้ำเสียงสะเทือนสั่นเครือไปทั้งอกทั้งใจ

“เป็นไปได้ยังไง ก็เราป้องกันตลอด” เขาว่า ท่าทางเครียดจัดขึ้นมาทันที

“เภตราก็ไม่รู้ อาจจะเป็นคืนนั้น...ที่พี่อาร์ตเมา”

“แล้วไม่ได้กินยาคุมหรอกหรือ”

“ก็กินอยู่ แต่มันเกิดขึ้นแล้ว จะให้ทำยังไงคะ” หญิงสาวรู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เมื่ออีกฝ่ายเหมือนจะต้องโทษว่าสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะความผิดพลาดของเธอ

มันเจ็บแปลบ...เหมือนถูกไฟช็อตเป็นครั้งคราว

“พี่ไม่ได้ตำหนิหนูนะ แต่เรายังเรียนกันอยู่ทั้งคู่ ไหนจะครอบครัวทั้งสองฝ่ายอีกล่ะ มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยนะเภตรา”

“ถึงได้มาบอกพี่อาร์ตไงคะ เพราะเภตราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” เธอเพิ่งเข้าเรียนคณะนิเทศศาสตร์ปีหนึ่ง ถือเป็นน้องใหม่หมาดๆ แบกความหวังและความฝันทั้งของตัวเองและพ่อแม่เอาไว้เต็มบ่า บัดนี้เหมือนทุกอย่างจะพังทลายสิ้นเสียแล้ว

“ทางบ้านพี่คงไม่ยอมรับเรื่องนี้แน่ๆ” เขาถอนหายใจ แล้วยกมือขึ้นบีบขมับ ส่วนมืออีกข้างก็เท้าสะเอวเอาไว้

“พ่อกับแม่เภตราก็เหมือนกัน พวกท่านต้องเสียใจ ผิดหวังมากๆ” แล้วน้ำตาที่พยายามเก็บกลั้นก็ไหลพรากอาบแก้มลงมาอย่างไม่อาจหยุดยั้ง

ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเดินเข้าไปยืนตรงหน้าแล้วมือไล้เช็ดแก้มขาว พลางรวบร่างเล็กเข้ามากอดปลอบโยน

“อย่าร้องไห้สิครับคนดี...พี่ผิดเองที่ไม่ระวังตัว ชอบเอาเปรียบเภตราอยู่เรื่อย ยังไงพี่ก็ต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง หนูไม่ต้องกลัวนะ”

“พี่อาร์ต...” เป็นความซาบซึ้งใจอย่างยิ่งเมื่อได้ยิน อย่างน้อยๆ วันที่เลวร้ายที่สุด เขาก็ยังคงอยู่กับเธอเสมอ ไม่ได้โดดเดี่ยวเดียวดายเหมือนอย่างแต่เก่าก่อนอีกแล้ว

“เภตราต้องกลับบ้านแล้วใช่ไหม เราค่อยโทรฯคุยกันนะ ระหว่างนี้พี่จะพยายามหาทางออกเอง ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น พี่อยู่กับหนูเสมอนะ...” เขาว่า ก่อนจะหอมแก้มนวลเบาๆ แล้วผละร่างเล็กออกจากตัว

“ค่ะพี่อาร์ต...หนูรักพี่อาร์ตนะคะ”

“พี่ก็รักหนูจ้ะ” ชายหนุ่มยิ้มให้อบอุ่น แม้แววตาจะแฝงความเคร่งเครียดเอาไว้มากมาย แต่ก็ต้องสะกดเก็บเอาไว้ ด้วยเพราะตัวเองต้องเป็นเสาหลักให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ

เภตราไม่ได้ต่างอะไรจากเด็กน้อย เธอเติบโตมาในครอบครัวข้าราชการ แม่เป็นครู พ่อเป็นนายอำเภอ ซึ่งเกษียณแล้วทั้งคู่ และด้วยมีลูกคนเดียวก็คือเธอตอนอายุมากแล้ว ด้วยเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม ย่อมตั้งความหวังเอาไว้ที่ลูกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พวกท่านจึงเข้มงวดทุกอย่าง

ส่วนเขา...แม้ทางบ้านจะมีฐานะเพราะทำธุรกิจห้างทอง แต่ก็ไม่ได้มีศักดินาเป็นอนันต์ เหมือนในโลกคู่ขนานกันเลยก็ว่าได้

“พี่อาร์ตไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ เดี๋ยวพ่อเห็นเข้าจะเป็นเรื่องอีก” เธอว่าเมื่อแฟนหนุ่มจับมือแล้วทำท่าจะจูงมือเดินไปด้วยกัน เพราะตอนนี้ทางครอบครัวของทั้งสองฝ่ายเข้าใจว่าพวกเขาเลิกรากันแล้ว หลังจากเกิดข้อพิพาร์ทถึงขั้นต้องนัดเคลียร์ปัญหากันที่โรงพัก

เรื่องมันยาว...ยืดเยื้อมาตั้งแต่เธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแห่งนี้ใหม่ๆ ได้พบกับเขา และคบหากันในที่สุด ความรักที่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ เพราะผู้ใหญ่ไม่เห็นด้วยย่อมปกปิดได้ไม่นาน เมื่อพ่อกับแม่ของเธอสืบจนรู้ความจริง พวกท่านก็แจ้งความดำเนินคดีอมันต์ในข้อหาพรากผู้เยาว์ เนื่องจากตอนนั้นเธอยังอายุไม่ถึงสิบแปดปีเต็ม

แต่เมื่อทุกอย่างผ่านไป ก็พิสูจน์ให้เห็นได้ว่า ต่อให้เกิดอะไรขึ้น เขา...ก็จับมือเธอก้าวข้ามทุกขวากหนาม อยู่กันมาจนถึงทุกวันนี้

และเภตราเชื่อว่ามันจะเป็นเช่นนี้จนตราบสิ้นอสงไขย...

“อย่าคิดมากล่ะ...” อมันต์ยิ้มเศร้า ยกมือขึ้นวางบนศีรษะของเธอแล้วขยี้หยอกเอิน เพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดให้กับเธอ

เภตรายิ้มรับแล้วพยักหน้า ก่อนจะเดินจากลา ค่อยๆ กลืนห่างไปกับนักศึกษาคนอื่นๆ โดยที่อมันต์ยังคงยืนอยู่ใต้อาคารแห่งนั้น มองดูเธอจนลับหายไปจากสายตา

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่...ก่อนจะหยิบสาร์ตโฟนขึ้นมากดเบอร์หาเพื่อนสนิทคนหนึ่งในกลุ่ม

“โต้งกูมีเรื่องจะปรึกษามึงว่ะ” ชายหนุ่มเริ่มบทสนทนาโดยไม่รีรอ

เพื่อสะสางปัญหาที่ตัวเองเป็นคนก่อ

เพื่อคลี่คลายให้ทั้งเภตราและเขาได้ใช้ชีวิตกันอย่างเป็นปกติดังเช่นคนอื่นๆ อีกครั้ง...