บทที่ 1 ตอนที่ 2

“หนูมิ้น ตื่นสิลูก ช่วยด้วย ช่วยลูกสาวฉันด้วย ช่วยด้วย” ร่างนั้นยังคงคร่ำครวญอย่างน่าเวทนา ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากลูกรัก ที่เป็นเหมือนชีวิตและลมหายใจเดียวของเธอ แล้วเธอก็ฟุบหมดสติลงไปทั้งที่ยังกอดเจ้าตัวเล็กอยู่อย่างนั้น

“รีบพาไปโรงพยาบาลเถอะ...ผมจะพาไปเอง อย่ามัวรอรถพยาบาลเลย” ชายหนุ่มทิ้งร่มโดยไม่แยแส แล้วเข้าไปช้อนร่างแบบบางมาอุ้มเอาไว้ด้วยกันทั้งคู่

“รอเคทด้วย”

“เคทไปเปิดประตูรถให้ผมหน่อย” เขาหันไปทางภรรยาที่กำลังอยู่ในอาการตื่นตระหนก เธอก็พยักหน้าแล้ววิ่งไปเปิดประตูด้านหลังคนขับ

“เราต้องรีบไปโรงพยาบาล เคทช่วยดูแลด้วยนะ” เขาบอกขณะวางสองแม่ลูกไว้ตรงเบาะหลัง แล้วสุคนธรสก็เข้าไปประคองเอาไว้ พร้อมทั้งจับชีพจรเพื่อตรวจอาการเบื้องต้น

“หัวใจยังเต้นแรงทั้งคู่ค่ะ เด็กหัวแตกนิดหน่อย...ดูจากบาดแผลแล้วก็มีแต่รอยถลอกฟกช้ำ แต่หมดสติไปเพราะช็อกมากกว่า คุณเองก็ไม่ได้ขับรถเร็วเสียหน่อย” เพราะฝนตก และรถราก็สัญจรกันขวักไขว่ ทั้งไม่ชินเส้นทางทำให้พวกเขาระมัดระวังการขับรถเป็นนิจอยู่แล้ว

แต่...อุบัติเหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจนได้

“อืม” พลขับเอ่ยรับทราบเมื่อประจำที่เรียบร้อยแล้ว เขาออกรถทันทีโดยไม่รีรอ

ไม่ว่าครั้งนี้จะเป็นโชคชะตากำหนด หรือตลกร้าย แต่ในที่สุดโลกก็เหวี่ยงให้เธอกับเขามาพบเจอกันอีกจนได้ รวมถึงเรื่องที่เขาควรรู้แต่ไม่เคยรู้ วันนี้ก็ถึงคราวได้เห็นแจ้งแก่ใจ...