EP 02อย่าเพิ่งไปรักใคร

หลังกินข้าวกับกันต์เสร็จ ไอติมเลือกที่จะให้เขามาส่งที่บ้านเลย ทั้งที่ปกติจะชอบชวนเตชนาไปเที่ยวต่อจนหมดวัน เมื่อมาถึงบ้านก็เอาแต่เหม่อลอยจนหมอภาคผู้เป็นพ่อจับสังเกตได้

"หนูเป็นอะไรรึเปล่าไอติม?"

"เปล่าค่ะ พ่อหมอกลับมาตั้งแต่ตอนไหนคะ?" ใจเธอลอยจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมออยู่ตรงนี้มาราว ๆ ห้านาทีแล้ว

"พ่อมาสักพักแล้วครับ หนูคิดอะไรอยู่?" หมอนั่งลงข้างลูกสาวและโอบไหล่ของเธอเอาไว้ เผื่อว่าลูกของเขาต้องการที่พักพิง

"เปล่าค่ะ แค่เรื่องงานที่มหาวิทยาลัย"

"ไม่สบายใจอะไรบอกพ่อได้นะคะ อาจจะช่วยได้ไม่มาก แต่พ่อไม่อยากให้หนูเก็บเรื่องเครียด ๆ ไว้แค่คนเดียว มันจะทำให้หนูอึดอัด"

"ติมรักพ่อหมอค่ะ" เธอสวมกอดพ่อของตัวเองทันทีที่รู้สึกว่าน้ำตากำลังจะไหลลงมา

"อ้อนพ่อตั้งแต่เล็กจนโตเลย" ถึงจะว่างั้นแต่หมอเองก็ชอบที่ลูกของเขายังน่ารักแบบนี้

"ว่าแต่การ์ดบอกพ่อว่าติมไปหาอากันต์ไม่ใช่เหรอ ทำไมกลับมาแล้ว ปกติขลุกอยู่กับอาเขาทั้งวันเลย"

"วันนี้หนูเหนื่อย ๆ น่ะค่ะ" เธอตอบให้ไม่มีพิรุธมากที่สุด และมันได้ผลเพราะหมอภาคคิดแบบนั้นจริง ๆ

"พ่อหมอ หนูถามมอะไรหน่อยได้มั้ยคะ"

"ว่ามาสิครับ"

"ถ้าหนูรักใครสักคน แต่เขาเป็นคนที่ไม่ดีมาก่อน ตอนนี้เขาดีขึ้นมาก ๆ แล้ว พ่อหมอจะรับได้มั้ย"

"ถ้าถามพ่อในตอนนี้พ่อคงบอกว่ารับได้ เพราะมันยังไม่เกิดขึ้น แต่หากเรื่องที่หนูถามเป็นเรื่องจริง พ่อคงต้องทำใจและมองหลาย ๆ อย่างก่อน การที่หนูบอกว่าเขาไม่ดีมาก่อนแต่เขาปรับปรุงตัวแล้ว หนูมั่นใจได้ยังไงคะว่าเขาจะไม่กลับไปเป็นแบบเดิม?" หมอภาคขมวดคิ้วเหมือนกันที่ได้ยินคำถามนั้น แต่พยายามจะไม่คิดมาก

"งั้นเหรอคะ"

"หนูรักใครหรือเปล่าไอติม?" หมอมองหน้าลูกสาวและพยายามจะมองเข้าไปในแววตา

"เปล่าหรอกค่ะ หนูแค่อยากรู้ ถามไว้เผื่อแฟนในอนาคต" เธอตอบและยิ้มทะเล้น เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้พ่อของเธอรู้แน่ ๆ

"พ่อรักหนูมาก ๆ ไอติม เพราะแบบนั้นคู่ชีวิตของหนูพ่ออยากให้เขาดีจริง ๆ พ่อไม่อยากเห็นหนูเสียใจ เข้าใจพ่อมั้ยครับ"

"หนูเข้าใจค่ะ ไม่ว่าสุดท้ายจะเป็นยังไง หนูก็เชื่อว่าพ่อหวังดีกับหนูเสมอ" แต่เธอไม่สามารถเลิกรักอาของตัวเองได้จริง ๆ เพราะตัวเธอเองพยายามบังคับใจมาหลายครั้ง แต่เมื่อเห็นว่ามีคนเข้าหาเตชนา ไอติมก็มักจะมีอาการแปลก ๆ เสมอ จนกระทั่งวันหนึ่งเธอถึงเข้าใจว่าที่เธอเป็นอยู่มันคือการหึงหวงในแบบผู้หญิงคนหนึ่งไม่ใช่หลานสาวที่หวงคุณว่าอาจะไปรักใคร

"อย่าเพิ่งรักใครตอนนี้นะคะ พ่อทำใจไม่ได้" หมอก็พูดไปแบบนั้น เขารู้ดีว่าการรักใครสักคนมันห้ามกันไม่ได้ แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังไม่พร้อมให้ลูกไปรักใครมากกว่าที่เป็นอยู่ ว่าแล้วอาการหวงลูกสาวก็เริ่มกำเริบเสียแล้วสิ

"อยู่ให้พ่อหมอเลี้ยงจนตายเลยดีมั้ยคะ"

"พ่อเลี้ยงได้สบาย มีอากันต์อีกคนช่วยเลี้ยง เพราะงั้นอยากได้อะไรไปไถ่อากันต์นะ ส่วนของกินเดี๋ยวพ่อจะยอมจ่ายเอง" หมอภาคพูดทีเล่นทีจริง หารู้ไม่ว่าลูกสาวของตัวเองกำลังรักคนที่เขาเพิ่งพูดชื่อเมื่อครู่

"พ่อกับอาดูสนิทกันมาก"

"ก็คิดว่าเหมือนเพื่อนคนหนึ่งไปแล้ว แม้เส้นทางที่เจอกันจะไม่ดีก็เถอะ" คำพูดของหมอทำให้ไอติมคิดได้ว่ามันอาจจะไม่ได้แย่อย่างที่เธอกำลังเครียดอยู่ พ่อเธอไว้ใจให้กันต์ดูแลเธอ ทำไมจะยอมรับไม่ได้ถ้าวันหนึ่งจะรู้ว่าเธอรักเตชนา เธอเลือกที่จะไม่บอกตอนนี้ รอให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิดแล้วค่อยว่ากัน ถึงตอนนั้นก็ยังไม่สายไปที่จะบอก

"มาอ้อนอะไรพ่ออยู่ไอติม" เสียงของไอดีดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำเอาทั้งคู่หันไปมอง

"ยุ่งอีกแล้วนะไอ"

"พูดแบบนี้เดี๋ยวจะโดนทุบ" ไอดีมองหน้าคาดโทษแฝดของตัวเอง

"ตีกันเก่งจริงเวลาอยู่บ้าน ออกข้างนอกพ่อเห็นรักกันปานจะกลืนกิน"

"รักกันแบบหยิกหลังค่ะพ่อหมอ หยิกให้คนอื่นรู้ไม่ได้" ไอติมพูดจบก็หันไปแลบลิ้นใส่ไอดี

"ลูกสาวพ่อดื้อจะตายไปครับ ผมไม่รักหรอก"

"ให้มันจริงเถอะ เห็นใครเข้ามาจีบติม ไอก็ไล่ทุบหลังตลอดเลยนี่" ไอติม พูดความจริงทำเอาไอดีเบือนหน้าหนี

"ทำตัวเป็นผู้ชายซึนเหรอไอดี?" หมอภาคแซวลูกชายอีกคน

"พอเลยครับ ๆ ผมไม่พูดด้วยแล้ว" ไอดีเดินหนีขึ้นห้องนอนไปดื้อ ๆ เพราะรู้ว่าเถียงแฝดไม่ชนะ