๕ รักเขาต้องเข้าทางแม่ (๒)

“อะไรคะคุณทีม” ขณะที่นั่งทำงานในห้องของรองกรรมการผู้จัดการหล่อนก็ทำในส่วนของตนเองอย่างเต็มที่ แต่ชายหนุ่มไม่ให้ความร่วมมือสักนิด มักจะเดินมาหาแล้วจุมพิตที่แก้มนุ่ม บางครั้งก็จูบหน้าผากเรื่อยลงมายังริมฝีปาก เล่นเอาแทบไม่ได้ทำงานทำการ

“พอได้แล้วค่ะ หน้ากี้ช้ำหมด” มองค้อนเขาวงใหญ่ แล้วหันมาสนใจทำงานในส่วนครีเอทีพของตนเอง ดวงตาคมจ้องใบหน้าหวานแล้วอมยิ้มมีความสุข

“สวยจัง แฟนใครก็ไม่รู้” หยอกล้อจนหล่อนต้องโต้กลับ

“โสดค่ะ ไม่มีแฟน” เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะฟังหล่อนใช้วาจาเชือดเฉือน

“ก็ในเมื่อคนที่จะมาเป็นแฟนเขาไม่โสดนิคะ ตอนนี้กี้เลยโสดรอเขา” พิธานยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหมุนเก้าอี้ของหล่อนให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง ค่อยจับไหล่หญิงสาวให้ลุกขึ้น มองกันแล้วค่อยจุมพิตลงที่หน้าผากมนอย่างแผ่วเบา

“อีกไม่นาน รอผมก่อนนะครับ” กิรนันท์ยิ้มให้เขาพลางพยักหน้า

“ค่ะ กี้จะรอนะคะ กี้เชื่อคุณ” กอดกันแน่นขณะที่หล่อนเองก็เริ่มกลัว การเป็นชู้ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก พยายามหลีกเลี่ยงสถานะนี้มาตลอดทว่าพอเจอพิธานก็ไม่อาจตัดใจแล้วเดินหันหลังให้เขาได้ อยากครอบครองชายหนุ่มไว้เพียงผู้เดียว

ถึงจะโดนด่าหรือตราหน้าอย่างไรก็ยอม ขอแค่มีเขาอยู่ข้างกายเท่านั้นก็พอ...

หลังเลิกงานชายหนุ่มก็ไปส่งร่างบางที่คอนโดของอีกฝ่าย โบกมือลากันเรียบร้อยกำลังจะขับรถกลับที่พักของตนเองบ้างก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ จึงได้หยิบมาดูเห็นเป็นมารดารีบกดรับทันที กลัวว่าท่านจะรอนานแล้วพาลอารมณ์เสีย

“ครับคุณแม่” ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเอ่ยทัก เขาไม่ค่อยกลับบ้านเท่าไหร่หลังแยกตัวมาอยู่คนเดียว ยิ่งช่วงนี้งานยุ่งแทบไม่ได้คุยกับพ่อแม่หรือพี่ชายซะด้วยซ้ำ

‘วันนี้กลับมากินข้าวที่บ้านนะ’ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันที ปกติไม่เห็นแม่ชวนกินข้าวที่บ้าน ส่วนมากท่านจะมาหาที่คอนโด เอาอาหารใส่ตู้เย็นไว้จนเต็มเพราะกลัวลูกชายไม่กินข้าวกินปลา

“มีอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมวันนี้ชวนกินข้าวบ้าน” ถามด้วยความสงสัย

‘มาเถอะน่า แม่ทำของโปรดลูกไว้เต็มเลย หลานคิดถึงคุณอาด้วย รีบกลับนะจ้ะลูกรัก’ มาอีหรอบนี้เขาจะปฏิเสธได้อย่างไร จำใจต้องรับคำอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง แล้วตีไฟเลี้ยวเพื่อกลับบ้านแทนการไปคอนโดของตนเอง

“ครับ ผมจะรีบกลับเดี๋ยวนี้เลย” วางสายแล้วขับรถไปเรื่อย พลางคิดว่าคงต้องพูดกับเรนิตาอย่างจริงจังเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างกันเสียแล้ว

เขาชอบในหน้าตาและฐานะของหญิงสาวที่เหมาะสมกับตนเองทุกอย่าง ทว่าไม่ได้รักมากเหมือนที่รู้สึกกับกิรนันท์ เพราะฉะนั้นถ้าเลือกเขาจึงคิดว่าจะเลือกหญิงสาวที่มาทีหลังแต่กุมหัวใจตนเองได้ทั้งดวงดีกว่า และหวังเหลือเกินว่าเรื่องมันคงจะจบลงโดยดี

ฟังเสียงเพลงคลอไปด้วยก่อนจะชะลอรถเมื่อเข้าไปในซอยบ้านของตนเอง เป็นหมู่บ้านจัดสรรที่แต่ละหลังแตกต่างกันชัดเจน รถยนต์คันหรูจอดลงหน้าบ้านซึ่งมีรั้วอัลลอยด์สูงใหญ่ กดสัญญาณเปิดประตูก็ค่อยเคลื่อนออกช้าๆ ใช้แบบอัตโนมัติเพื่อประหยัดแรงคน

เข้าไปภายในบ้านแล้ววนรอบน้ำพุก่อนจะเข้าไปยังโรงจอดรถ ลงจากเครื่องยนต์ก็เห็นรถคันคุ้นตาสีขาวจอดอยู่ข้างกัน หรือมารดาจะมีแขก...

สงสัยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ เดินเข้าบ้านพบหลานสาววัยสามขวบที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับพี่เลี้ยงที่ห้องรับแขก เขาจึงเข้าไปหาพลางอุ้มมานั่งบนตัก

“อาทีม หนูคิดถึงอาทีมจังเลยค่ะ” เด็กหญิงพิรัญญาหรือน้องยิหวา เอ่ยขึ้นแล้วผละจากตุ๊กตาเงยหน้ามองคุณอาสุดหล่อที่ไม่ค่อยกลับบ้านสักเท่าไหร่

“ปากหวานจริงหลานอา อาก็คิดถึงน้องยิหวาเหมือนกัน” หอมแก้มนุ่มที่มีกลิ่นแป้งเด็กติด หลานสาวตัวน้อยรีบโพล่งขึ้นทันที

“โกหก ถ้าคิดถึงทำไมอาไม่กลับบ้านคะ” ร่างสูงยิ้มอย่างเดียวไม่ได้ตอบ กระทั่งเห็นพี่สะใภ้เดินถือของว่างเข้ามาก่อนจะวางไว้ยังโต๊ะเล็ก แล้วพี่เลี้ยงก็ค่อยเลี่ยงออกไปปล่อยให้เป็นเวลาของครอบครัว ที่วันนี้มากันพร้อมหน้าพร้อมตา

“พี่จีนทำอะไรครับเนี่ย น่ากินจังเลย” มองอาหารน่าตาน่าทานที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“นี่ค้างคาวเผือกจ้ะ แล้วก็ชักเปี๊ยะ” แค่ชื่อก็ฟังยากแล้ว

หลานสาวเห็นก็ทำตาโตรีบลงจากตักคุณอาแล้วใช้ส้อมจิ้มค้างคาวเผือกที่มีลักษณะเป็นสามเหลี่ยมปั้นสูง สอดไส้เอาไว้ข้างในจิ้มกับน้ำอาจาดที่อยู่ข้างกัน

“อื้อหือ อร่อยจังเลยค่ะคุณแม่” น้องยิหวาชมก่อนจะหันไปสนใจของว่างอีกชนิด ชักเปี้ยะมีลักษณะคล้ายเปาะเปี๊ยะแต่การห่อจะคล้ายกับแท่งทอฟฟี่ขนาดยาว แค่เห็นก็รู้สึกว่าสวยจนไม่กล้ากิน แต่เห็นหลานสาวเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อยก็อดชิมไม่ได้

และเพียงตักเข้าปากคำแรกชายหนุ่มก็ทำตาโต อร่อยจนเหมือนได้กินอาหารที่รับมาจากสวรรค์ จากนั้นก็กินไม่หยุดปากแข่งกับหลานสาวที่เริ่มงอแงเมื่ออาหารกำลังจะหมดแล้ว

“อาทีมอย่ากินเยอะ หนูไม่ได้กิน” ทำหน้าบึ้งทันที เล่นเอาคุณอานึกสนุกจึงหยอกล้อ

“ก็มันอร่อยนิ อาขอกินอีกคำ” เด็กหญิงเข้ามานั่งตักทันทีเพื่อกันไม่ให้อาทีมแย่งขนมที่เพิ่งเคยได้กิน

“อีกคำก็หมดแล้ว หนูไม่ให้กิน คุณแม่ช่วยด้วยอาทีมแย่งหนู” และก่อนที่จะทะเลาะกันมากกว่านี้คุณผู้หญิงของบ้านก็เดินออกมาจากครัว พร้อมกับแขกสาวคนสวยที่กลายเป็นแม่ครัวจำเป็น

“ทะเลาะอะไรกันอาหลานคู่นี้ เสียงดังไปถึงห้องครัว” เขามองคุณแม่แล้วยิ้มให้ก่อนจะชะงักค้างเพราะเห็นคนที่เดินตามท่านมา

...ตาต้า

“น้าต้าขา อาทีมแย่งขนมยิหวาไปหมดเลยค่ะ” ลงจากตักคุณอาแล้ววิ่งไปหาคุณน้าคนสวยที่เล่นกับเธอมาตั้งแต่ช่วงบ่าย เข้ากันได้ดีจนติดแจเล่นเอาคุณแม่ต้องส่ายหน้าระอาลูกสาว ชอบเหลือเกินคนหน้าตาดีไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย

“เดี๋ยวน้าต้าทำให้อีกค่ะ ทำไว้เยอะๆ เลย ดีไหมคะ” ย่อกายลงมาตอบเด็กน้อยซึ่งได้รับการพยักหน้ายินยอม

ร่างหนายืนขึ้นเต็มความสูง มองมารดาก่อนจะเลยไปหาแฟนสาวที่ทำราวคุ้นเคยกับครอบครัวของเขา เล่นเอาพิธานทำตัวไม่ถูกกระทั่งเห็นมารดามองมาแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย

“มีแฟนก็ไม่บอกนะพ่อลูกชาย อยากเซอร์ไพรส์แม่ใช่ไหม” ปล่อยหลานสาวเล่นกับคุณน้าคนใหม่ นางก็เดินมาหาลูกคนเล็กที่อ้ำอึ้งเหมือนคนน้ำท่วมปาก จะบอกก็ไม่กล้าเพราะยังไม่ได้พูดกับหญิงสาวให้เป็นเรื่องเป็นราวด้วยซ้ำ

“คุณแม่รู้ได้ยังไงครับว่าผมคบกับตาต้า” ถามน้ำเสียงจริงจังในขณะที่มารดาก็คิดว่าลูกชายเขินอาย

“คราวนี้เลือกลูกสะใภ้ได้ถูกใจแม่ คงต้องให้รางวัลซะแล้ว อยากได้อะไร รถสปอร์ตสักคันไหมลูก” ถามราวกับซื้อผักปลาที่ตลาด ทว่าเขาไม่ได้สนใจเพราะกำลังคิดจะเลิกกับหล่อน แต่หากครอบครัวรู้เรื่องทุกอย่างมันจะยากยิ่งขึ้น

และมารดาของเขานั่นแหละที่น่ากลัว...

“แม่ครับ คือว่าผม” เขามีสีหน้าปั้นยาก ไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตต่อจากนี้ดี

จากที่คิดว่าทุกเรื่องคงง่ายเพราะหากเลิกกับเรนิตาก็จะไปคบกิรนันท์โดยทิ้งระยะห่างไว้สักพักคนจะได้ไม่สงสัยว่าคบซ้อน เก็บเป็นความลับสักสองถึงสามเดือนแล้วค่อยเปิดตัว ทว่าคงเป็นไปได้ยากเสียแล้ว อีกอย่างมารดาเขาค่อนข้างเอ็นดูหล่อนเสียด้วย

“ทำอาหารก็อร่อย ชาติตระกูลดี มีความเป็นกุลสตรี แม่ปลื้มมาก ลูกทำดีมันต้องแบบนี้สิลูกชายของแม่” สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงยิ้มรับเล็กน้อย แล้วค่อยเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่กำลังเล่นกับหลานตัวน้อยของตนเอง

“ตาต้า” เรียกเสียงเบาหล่อนก็เงยหน้าขึ้น

“ยิหวามาเล่นกับแม่ก่อนค่ะ ให้อาทีมคุยกับน้าต้า” พี่สะใภ้รู้ว่าทั้งสองต้องการมีเวลาส่วนตัวจึงเรียกลูกสาวให้ไปหา ตอนแรกเด็กน้อยก็อิดออดแต่พอได้ยินพูดเรื่องการ์ตูนจึงวิ่งไปหามารดาอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงสองหนุ่มสาวที่มองหน้ากัน

“ไปคุยที่สวนดีกว่านะ” พิธานออกความเห็นซึ่งร่างบางก็พยักหน้า

เขาเดินนำหล่อนไปยังสวนหลังบ้านที่จัดอย่างสวยงามราวหลุดเข้าไปในป่า มีน้ำตกไหลยาวเป็นทางไปสู้สวนไม้ขนาดใหญ่พร้อมทั้งปลาแหวกว่ายในธารใส จนเธอตื่นตาตื่นใจ บรรยากาศเย็นราวเปิดเครื่องปรับอากาศก่อนจะนั่งลงที่ม้ายาว มองสายน้ำไหลเอื่อย

“มีอะไรจะคุยกับต้าเหรอคะ” หันมองเขาแล้วถามขึ้น มือเล็กแอบกำหมัดไว้พยายามผ่อนลมหายใจยามมองหน้าคนที่ทรยศตัวเอง ถ้าไม่ติดอยากเอาชนะกิรนันท์ก็คงชกหน้าคนโลเลไปสักที

ผู้ชายอะไรเห็นแก่ได้ คบหล่อนแล้วยังไปมีคนอื่น แถมมีหลังจากที่ตกลงคบกันด้วยซ้ำ คนแบบนี้น่ะเหรอจะเอามาเป็นสามี

เมินเสียเถอะ มีคนดีกว่าเขาอีกเป็นล้าน!

“คือว่าพี่ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้ต้าเลย” เอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด ซึ่งเธอก็ตอบเสียงหวาน

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ทีมทำงานหนักนิคะไม่ได้นอกใจต้าไปหาคนอื่นซะหน่อย จะคิดมากทำไม” พูดใส่หวังให้ชายหนุ่มหน้าเสีย ซึ่งอีกฝ่ายก็หน้าซีดลงจนคนมองแอบยกยิ้มสาแก่ใจ

“หรือว่านอกใจต้าคะ” คนทำผิดเหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง อยากจะพูดเข้าประเด็นแต่ก็น้ำท่วมปาก เอาแต่จ้องมองไปข้างหน้าไม่กล้าสบดวงตาที่ส่งยิ้มให้

“พี่ว่ารักของเรามันเกิดขึ้นเร็วมาก จนพี่ไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นรักจริงหรือเปล่า” นั่นคือข้ออ้างของคนหมดใจและกำลังจะขอเลิกราสินะ หล่อนแสยะยิ้มสมเพชเขาโดยไม่ให้ชายหนุ่มเห็น อยากอาละวาดแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้

กดมันให้ลึก อย่าเพิ่งเผยออกมาตอนนี้เชียว...

จะต้องสั่งสองหญิงชายคู่นี้เสียก่อน แล้วหล่อนจะอยู่ในสถานะคนรักที่ทรมานพิธานให้อกแตกตายกันไปข้าง

คนทรยศก็ต้องเจอแบบนี้

“ต้ารักพี่ทีมนะคะ ต้าสัญญาว่าจะไม่ทิ้งพี่ทีมเด็ดขาด” ขยับเข้าไปกอดแขนหนาพลางเอนศีรษะซบลง เล่นเอาคนที่เริ่มเกริ่นลอบกลืนน้ำลาย เขาพูดไม่ออกทั้งไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าตนเองกำลังนอกใจแฟน ยอมรับว่าลึกๆ ก็ยังคงห่วงชื่อเสียงหน้าตา

แต่ก็ชอบกิรนันท์จนไม่อาจปล่อยไปได้ คิดหนักจนสมองแทบระเบิด มันยากกว่าการเจรจาร่วมทุนกับคู่ค้าชาวต่างชาติเสียอีก

“เราคบกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนแก่เลยดีไหมคะ” พิธานหันมามองหล่อนที่เงยขึ้นสบตาเขาพอดี จากที่คิดว่าการบอกเลิกเรนิตาน่าจะง่ายแต่มันกลับยากยิ่งกว่าพูดกับมารดาเสียอีก ใบหน้าสวยที่ส่งยิ้มหวานให้ทำเอาเขาพูดไม่ออก

ไม่กล้าจะทำร้ายจิตใจหล่อนจึงได้แค่พยักหน้าตอบรับ

“ครับ” แล้วสุดท้ายก็ติดอยู่ในวังวนที่ยากจะพาตัวเองออกไปได้...