บทที่ 7

บุสสธิติ์คือชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ในลิฟต์พร้อมแพรรุ้งในขณะนี้ กลิ่นหอมๆ คล้ายกลิ่นหลังฝนตกที่อบอวลอยู่ในลิฟต์ตั้งแต่เขาก้าวเข้ามา ตอนนี้ชายหนุ่มรู้แล้วว่ากลิ่นนั้นมาจากที่ไหน จะมีใครไปเสียไม่ได้นอกเสียจากผู้หญิงที่เอาแต่ยืนจ้องกระจกบริเวณผนังลิฟต์อยู่ และที่สำคัญไปกว่านั้นผู้หญิงคนนี้คือคนที่เขาลงไปกางร่มให้ตอนที่เธออยู่กับแมวที่ริม ฟุตปาธเมื่อเช้าไม่ผิดแน่ เสื้อผ้า หน้าผมและแว่นตาแบบนี้ คือเธอคนเดียว แต่สิ่งที่ทำให้ตกใจ คือยามที่หญิงสาวถอดแว่นออกมาเช็ดทำความสะอาด ใบหน้าที่ปราศจากแว่นตาของเธอช่างน่ารัก น่าดึงดูดให้เขามองจนไม่วางตา นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับใคร

“นี่คุณ มองอะไรไม่ทราบคะ” เสียงห้วนๆ ของแพรรุ้งเอ่ยถาม เธอไม่ได้สายตาสั้น เพียงแค่วันนี้ลองสวมแว่นกันแดดตามแฟชั่นเท่านั้นเอง หญิงสาวหันหน้ามาเผชิญกับเขาพร้อมเท้าสะเอวหาเรื่องเต็มที่ ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับดวงตาสีนิลที่จับจ้องกลับมา นั่นทำให้หัวใจของแพรรุ้งเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะอย่างที่ควรจะเป็น หรือเพราะอากาศในลิฟต์มันน้อย เธอถึงรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก

“คุณรู้ว่าผมมอง แสดงว่าคุณเองก็กำลังมองผมอยู่เหมือนกัน” คำพูดของชายหนุ่มทำเอาคนฟังนิ่งไป เพราะเมื่อครู่เธอมองเขานิดๆ ผ่านผนังลิฟต์ที่เป็นกระจกจริงๆ ก็แค่ชมในใจกับความหล่อเอ๊ยสูงก็เท่านั้น แล้วที่ยืนจ้องเมื่อครู่ก็เพราะเธอกำลังใช้ความคิดอยู่ต่างหาก แพรรุ้งหาข้อแก้ต่างให้ตัวเอง

“ใครบอกว่าฉันมองคุณ หลงตัวเอง” แพรรุ้งเชิดหน้าขึ้นสูงมองเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มที่เอาแต่ยืนหันข้างให้ ถ้าขืนเธอไม่ทำแบบนี้ก็ต้องเสียเปรียบยอมรับว่าสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูดคือเรื่องจริงน่ะสิ เรื่องอะไรจะยอมทำแบบนั้น บุสสธิติ์ยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ การได้มาพบเธออีกครั้งช่างบังเอิญ ชายหนุ่มอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้

แต่จังหวะนั้นสงครามระหว่างเธอและเขาก็ต้องหยุดลงเมื่อไฟในลิฟต์เกิดกระพริบติดๆ กันหลายครั้งจากนั้นก็ดับสนิท ไฟสำรองทำงานแทนทันที

เสียงครืดที่ดังขึ้นและลิฟต์ก็โคลงเล็กน้อยจากนั้นจึงหยุดนิ่งค้างเติ่งอยู่ที่ชั้นสามสิบพอดิบพอดีทำเอาแพรรุ้งขวัญเสีย ใบหน้าสวยเริ่มซีด หญิงสาวหันซ้ายหันขวาเริ่มทำอะไรไม่ถูก ใจนั้นหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเป็นที่เรียบร้อย มือไม้เย็นเฉียบ นี่อย่าบอกนะว่า… อีกแล้วเหรอ ไหนบอกช่างมาซ่อมลิฟต์ตัวนี้แล้วไง ไม่นะ อย่าบอกนะว่า ลิฟต์ค้าง!!!

ลิฟต์ค้าง!!!

“อะไรๆ ลิฟต์ค้างอีกแล้วเหรอ ไม่จริงนะ ทำไมต้องมาค้างเอาตอนนี้ด้วย” นักพยากรณ์อากาศสาวอยากร้องไห้ เธอไม่น่าขึ้นลิฟต์ตัวนี้เลย ซวยแท้ๆ แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้ แม้จะบอกให้ตั้งสติหากเกิดเรื่องฉุกเฉินแต่แพรรุ้งก็สติหลุด ลนลานทำอะไรไม่ถูกไปแล้ว พูดแต่คำว่าจะทำยังไงดี จะทำยังไงดี เธอจะตายไหม ลิฟต์ค้างแบบนี้จะตกหรือเปล่า มือบางที่ตอนนี้สั่นเทาและชื้นไปด้วยเหงื่อควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมา แต่ความซวยยกกำลังสองก็เกิดขึ้น

“แบตหมด ไม่จริงใช่ไหม” แพรรุ้งพยายามเปิดโทรศัพท์ในมือแต่ก็ว่างเปล่า เธอทรุดลงไปนั่งกับพื้นลิฟต์อย่างหมดแรง ส่วนบุสสธิติ์นั้นยืนเท้าสะเอวมองคนขี้กลัวผ่านความสลัวในลิฟต์นิ่ง ท่าทางเอาเรื่องไม่ยอมคนที่เห็นเมื่อครู่ดูท่าจะตกม้าตายเอาตอนลิฟต์ค้างนี่แหละ ชายหนุ่มที่มีสติมากกว่าเดินเข้าไปใกล้แล้วเอื้อมมือไปสัมผัสต้นแขนเธอเบาๆ

“ใจเย็นๆ ก่อนสิคุณ” เสียงทุ้มที่ได้ยินทำให้แพรรุ้งรู้สึกกลัวมากกว่าดี เธอจึงปัดมือชายหนุ่มให้ออกห่าง ระแวดระวังคนแปลกหน้า ท่าทางตื่นๆ ของเธอทำให้บุสสธิติ์อดที่จะขำไม่ได้ ชายหนุ่มละสายตาจากคนขี้กลัวแล้วคว้าโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง ระดับสูงไม่กี่สิบชั้นแต่กลับก็ไร้ซึ่งสัญญาณโทรศัพท์ให้ติดต่อได้ เขาจึงเปิดหน้าจออาศัยไฟสีขาวนวลที่สะท้อนออกมานำทางไปยังปุ่มสัญญาณเตือนภัย กดปุ่มนั้นเพื่อแจ้งให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยด้านนอกทราบว่ามีคนติดอยู่ในลิฟต์

“ใช้เวลานานแค่ไหนครับ ถึงจะแก้ไขได้” คำถามของบุสสธิติ์ทำให้ แพรรุ้งหูผึ่งกับสิ่งที่ได้ยิน

“ประมาณสิบถึงสิบห้านาทีครับ” ระยะเวลาที่เจ้าหน้าที่บอกทำเอา แพรรุ้งตาโต เธอต้องติดในลิฟต์ถึงสิบห้านาทีเชียวเหรอ แล้วถ้าเกิดลิฟต์ตกลงไปทำไง จากชั้นสามสิบร่างเธอคงแหลกเป็นโจ๊กแน่

“สิบห้านาที ไม่นะ เร็วกว่านั้นหน่อยสิคะ” หญิงสาวตะโกนออกไป

“ผมจะพยายามแก้ไขให้เร็วที่สุดครับ” เสียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเอ่ยตอบออกมา บุสสธิติ์พยักหน้ารับเพราะคงทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ ชายหนุ่มใช้แสงจากโทรศัพท์มือถือสำรวจลิฟต์ตัวที่เขาติดอยู่เพราะคงเป็นรุ่นเก่าถึงไม่มีระบบสำรองไฟยามไฟดับเพราะอุบัติเหตุลิฟต์ค้างเช่นนี้ ชายหนุ่มดูใจเย็นยามที่ตกอยู่ในวิกฤต เขาเข้าใจว่านี่คือเหตุสุดวิสัยที่ไม่มีใครอายากให้เกิดขึ้น ผิดกับแพรรุ้งที่ทำท่าเหมือนจะร้องมิร้องแหล่ อยากขอโทรศัพท์จากเขามาโทร.สั่งเสียแต่สุดท้ายก็ไม่ทำ นั่งเฝ้าภาวนาขอให้เธอปลอดภัย ถ้ารอดไปได้ต้องไปอาบน้ำมนต์เก้าวัดสะเดาะเคราะห์