บทที่ 6

“ละเอียดจริงนะแม่แมว”

“ก็นิดนึง จะมาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านฉันทั้งนี้ก็ต้องละเอียดกันหน่อย”

“ว่าแต่ลูกๆ แกไม่ว่าใช่ไหม ที่จะมีสมาชิกเพิ่ม” แพรรุ้งแอบหวาดๆ แทนเจ้าแมวน้อยที่จะมาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านหลังนี้

“ไม่หรอก ลูกๆ ฉันน่ารักจะตายไป แม่มันสอนมาดี”

“เหรอ แม่แมว” คนฟังทำเสียงสูงใส่ แอบหมั่นไส้เพื่อนที่อวยตัวเองและแมวนิดๆ แต่จะว่าไปบรรดาแมวๆ ของจิตติมานั้นน่ารักจริงอะไรจริง แต่ละตัวขี้อ้อนเป็นที่สุดไม่ว่าตัวที่อยู่ที่บ้านหรือที่ฟาร์ม เห็นแบบนี้แพรรุ้งก็หมดห่วงเรื่องเจ้าแมวน้อย

“ฉันต้องกลับแล้ว เดี๋ยวเข้างานไม่ทัน”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งแกเอง”

“ขอบใจนะฝน”

“เรื่องเล็ก” จิตติมาปลีกตัวไปหยิบกุญแจรถพร้อมกระเป๋า ก่อนจะขับรถไปส่งเพื่อนสนิทยังสถานีโทรทัศน์ พอแพรรุ้งทำท่าจะก้าวเท้าลงจากรถเท่านั้นแหละ ฝนที่ตกหนักมาตั้งแต่เช้า อยู่ๆ ก็หยุดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ท้องฟ้าที่หม่นหมองเพราะเมฆสีครามตอนนี้แปลเปลี่ยนเป็นสีฟ้าสลับกับแสงพระอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา

“นึกจะหยุดก็หยุด นึกจะตกก็ตก ฝนอะไร” คนไม่ชอบฤดูฝนบ่นกระปอดกระแปด ส่วนคนที่ชื่อเล่นว่าฝนได้แต่ส่ายหน้าให้

“ทะเลาะกับฟ้ากับฝนอีกแล้วนะแก” พูดไปก็ส่ายหน้าให้เพื่อนสนิทไป

“ไปเข้าไปทำงานได้แล้ว”

ฮัดเช้ย!

พยักหน้ารับปากได้ไม่เท่าไหร่ แพรรุ้งก็จามติดกันหลายต่อหลายครั้ง แถมยังทำจมูกฟุตฟิต

“จามแบบนี้ อย่าบอกนะแก ว่าฝนจะตกอีกนะ” จิตติมาชะเง้อมองท้องฟ้าที่ไม่มีเค้าว่าฝนจะตก เพราะท่าทางแบบนี้ของแพรรุ้งเธอเห็นจนจับทางได้แล้ว

“อื้อ...แกรีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวฝนตก รถจะติดหนัก ขอบใจที่มาส่งนะแม่แมว”

“ย่ะ” น้ำเสียงยียวนของจิตติมาเอ่ยรับ

“แกเองก็รีบๆ เข้าไปได้แล้ว”

“บาย ไว้คุยกัน ฮัดเช้ย!” พูดไปแพรรุ้งก็จามไป ก่อนที่หญิงสาวจะเปิดประตูแล้วก้าวลงไปจากรถ และสิ่งที่แพรรุ้งพูดก็เป็นจริงๆ เมื่ออยู่ๆ ท้องฟ้าที่พึ่งจะสดใสก็แปรเปลี่ยนเป็นมีเมฆมาก ฝนเม็ดโตค่อยๆ โปรยปรายและต่อเนื่องไม่ขาดสายอีกครั้ง ทั้งๆ ที่พึ่งจะมีแดดด้วยซ้ำ ผู้คนที่ไม่ได้พกร่มมาต่างวิ่งหลบฝนให้จ้าละหวั่น ยกเว้นแต่แพรรุ้งที่เดินกางร่มเข้าสถานีสบายใจเฉิบ

ภาพการเดินกางร่มเข้ามาในสถานีโทรทัศน์ชนิดไม่เปียกฝนสักเม็ดของแพรรุ้ง แต่อันที่จริงเธอเปียกเพราะฝนและแห้งไปแล้วรอบหนึ่งต่างหาก นั่นกลับทำให้เธอถูกแซวแบบจี๊ดหัวใจจากรุ่นพี่ในวงการผู้ประกาศข่าว ที่ไม่รู้ว่าเหม็นขี้หน้าเธอมาตั้งแต่ชาติปางไหนเจอกันทีไรมีอันต้องกัดจิกอยู่ร่ำไป

“เฮ้อ! เป็นนักข่าวพยากรณ์อากาศก็ดีแบบนี้ล่ะนะ ฝนตก แดดออกเมื่อไหร่ก็รู้” ขณะพูดอรสา ก็ปัดเม็ดฝนที่เกาะตามเนื้อตามตัวออกไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก อากาศดีอยู่ๆ ฝนก็ดันตก แถมร่มก็ลืมไม่ได้พกติดตัวมาด้วย เสื้อผ้าหน้าผมที่จัดเต็มมาจากบ้านตอนนี้ดูไม่จืด เปียกปอนไปหมด สภาพแบบนี้ทำให้เธอหงุดหงิดจนต้องหาที่ระบาย

“งั้นจะลองมาเปลี่ยนหน้าที่ทำข่าวกันสักวันไหมคะพี่อร” แพรรุ้งเอ่ยตอบกลับไป ก่อนจะเก็บร่มคันใหญ่จากหนุ่มปริศนาใส่ถุงพลาสติกให้เรียบร้อย

“อุ๊ย! ไม่ล่ะจ้ะ พี่ไม่สันทัดแต่งองค์ทรงเครื่องแบบคุณน้อง” พูดจบอรสาก็สะบัดหน้าขึ้นสูง เริ่ดๆ เชิดๆ ตามแบบฉบับผู้ประกาศข่าวสายบันเทิงตรงไปยังลิฟต์ แพรรุ้งส่ายหน้าให้รุ่นพี่ในวงการผู้ประกาศข่าวของเธอ สงสัยจะอ่านข่าวดาราหรือไฮโซมากไปหน่อยถึงติดนิสัยคุณหญิงคุณนายแล้วเอามาใช้ในชีวิตประจำวันแบบนี้

“อยากรู้จังว่าพี่อรจงเกลียดจงชังอะไรเรานักหนา เฮ้อ!” พูดจบก็ส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินตรงไปยังลิฟต์เช่นกัน เมื่อประตูเปิดออกจึงก้าวเข้าไป จากนั้นก็ยืนหันข้างให้ประตูมองสำรวจตัวเองผ่านผนังลิฟต์ที่เป็นกระจก พินิจพิเคราะห์หน้าตา เธอก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรนี่นา หน้าที่การงานก็มีทำเป็นหลักเป็นแหล่ง แถมยังได้แต่งตัวแบบแปลกๆ ที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้แต่งออกสื่อด้วย เพราะคอนเซ็ปต์จากเบื้องบนมีบัญชาให้เธอแต่งตัวแบบมีเอกลักษณ์ ไม่จำเจซ้ำซาก รายงานข่าวพยากรณ์อากาศก็ต้องสนุกเร้าใจให้ความรู้ เรียกได้ว่าเธอเป็นนักข่าวที่คุ้มที่สุดเรื่องคอสตูม ส่วนแอคติ้งนั้นไม่ต้องห่วงแพรรุ้งซะอย่างสบายมาก แม้แรกๆ ก็ขัดเขินกล้องแต่ตอนนี้นักแสดงออสการ์ยังต้องหลบ

ขณะที่ยืนคิดเรื่องงานอยู่นั้น นักพยากรณ์อากาศสาวรับรู้ว่าประตูลิฟต์เปิดออกและมีคนก้าวเข้ามา เธอเงยหน้าขึ้นไปมองชั้นซึ่งคิดว่าหยุดรับผู้โดยสารแต่หมายเลขที่ปรากฏคือ ‘หนึ่ง’ หญิงสาวเข้ามาในลิฟต์ตั้งนานสุดท้ายลืมกดหมายเลขชั้น ลิฟต์เจ้ากรรมจึงยังหยุดนิ่งอยู่กับที่

“เวรกรรม อยากจะบ้าตาย รบกวนกดชั้นสามสิบสี่ให้ด้วย ขอบคุณค่ะ” แพรรุ้งก้มหน้าก้มตาบอกหมายเลขชั้น เพื่อให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงปุ่ม กดหมายเลขชั้นให้ ซึ่งเขาก็กดให้จริงๆ จากนั้นเธอก็เงยหน้ามองตัวเองผ่านผนังลิฟต์อีกครั้ง ยกมือขึ้นลูบๆ คลำๆ ใบหน้าที่เรียบเนียนไร้สิวหรือจุดด่างดำใดๆ จะมีเพียงก็แค่รอยแดงตรงหางตาซ้ายที่ยุงกัดฝากรักไว้เมื่อคืน ถึงแม้ตอนนี้จะมีสุภาพบุรุษอยู่ในลิฟต์ด้วยแต่แพรรุ้งก็ไม่ได้สนใจ ยังเป็นตัวของตัวเองอยู่เช่นเดิม เพราะทุกคนบนตึกนี้เธอรู้จักแทบทั้งหมดหรือไม่พวกเขาก็ต้องรู้จักเธอผ่านหน้าจอโทรทัศน์บ้างล่ะ