บทที่1. ชีวิตใหม่..

“วันนี้ลูกค้าเยอะจริงๆ ไม่รู้แห่มาจากไหน..”

“นั่นสิ เวลาจะกินข้าวยังไม่มีเลย จะผอมหรือหิวตายก็ไม่รู้เนี่ย” เพื่อนร่วมงานสองคนคุยกันเชิงบ่นๆ ขณะช่วยกันเก็บกวาดข้าวของให้เข้าที่ เพราะได้เวลาปิดร้านแล้วนั้นเอง

“ก็เห็นแต่ยายปายนี่ล่ะทำงานงกๆ ไม่ปริปากบ่นแม้แต่นิดเดียว.. จนฉันสงสัยว่ามาทำงานนี่เอาปากมาด้วยมั้ย”

“ก็ใครจะบ่นเก่งหรือหล่อนล่ะยะ บ่นอย่างกับสาววัยทอง น้องปายเค้ายังเด็กยังมีเวลาบ่นอีกเยอะไม่เหมือนหล่อน สาวเหลือน้อย..”

“ปายแค่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรค่ะพี่นงค์ พี่ปัท” ไปรยา ยิ้มๆ ให้ อนงค์ และ ปัทมา พนักงานสาวรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกันมาสองปีกว่า ในตำแหน่งพนักงานครัวขนมของคาเฟ่ชื่อดัง ที่มีสาขากระจายอยู่ในหลายจังหวัด ด้วยร้านที่ตกแต่งสวยงามและอาหารเครื่องดื่มที่รสชาตดี ทำให้มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการไม่ขาดสาย และทุกสาขาก็มีชื่อเสียงและความงดงามของสถานที่อันเป็นเอกลักษณ์ ทำให้ผู้คนจดจำได้ง่ายและแวะเวียนมาทั้งเที่ยวชมถ่ายรูปหรือรับประทานอาหารจัดเลี้ยงสังสรรค์

“ทำไมพี่สองคนถึงมีเรื่องให้พูดเยอะแยะก็ไม่รู้เนอะ” ปัทมา สาวร่างท้วมที่พูดเก่งพูดจ้อได้ทั้งวันพูดยิ้มๆ

“แหงล่ะ นังปัท แกมันผีเจาะปากมาพูดนี่หว่า”

“อ้าว นังนงค์ แกก็เหมือนกันแหละ พูดมากกว่าฉันอีก”

“ฉันพูดมากแต่พูดเรื่องมีสาระนะยะ”

“สาระแนล่ะใช่เลย อันนี้เชื่อ” ปัทมาได้ทีก็เหน็บเพื่อนแล้วหัวเราะคิกคัก

“แกนี่มันน่าตบ แสนรู้เหมือนไอ้ซาลาเปาของฉัน”

“นี่แกว่าฉันเป็นหมา..”

“เออสิ..” สองสาวพูดตอบโต้กันไปมาทั้งทำท่าจะตบกันแล้วก็หัวเราะคิกคัก ไปรยาพลอยได้ยิ้มหัวไปด้วย รุ่นพี่ทั้งสองเป็นคนพูดจาโผงผางตรงไปตรงมาแต่ก็เป็นเพื่อนร่วมงานที่น่ารักและช่วยเหลือเธอมาอย่างดีตลอด ตั้งแต่มาทำงานที่นี่

“เสร็จแล้วววว.. ได้กลับบ้านซะที” ปัทมาถอนใจแล้วยิ้มกว้างด้วยความยินดี

“น้องปายให้พวกพี่ไปส่งมั้ย นี่ก็สองทุ่มแล้ว กลับคนเดียวลำบาก” อนงค์ถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ ปายเกรงใจบ้านพี่กับบ้านปายคนละทางเลย”

หญิงสาวมองนาฬิกาข้อมือแล้วถอนใจเบาๆ วันนี้เป็นอีกวันที่เธอกลับบ้านช้ากว่าปกติถึงสามสิบนาที เพราะมีพนักงานหยุดหนึ่งคน พวกเธอจึงต้องช่วยกันทำงานเพิ่มขึ้นในสวนของคนที่ไม่มา

“รถปายมันไม่ค่อยดีไม่ใช่เหรอ ติดๆ ดับๆ เดี๋ยวดับกลางทางจะยุ่ง ให้พวกพี่ไปส่งดีกว่า พรุ่งนี้พี่ไปรับ อย่าได้เกรงใจ มันดึกแล้ว”

“ใช่ๆ อย่าเสี่ยงเลยปาย ฝนก็จะตกแล้วไปกับพวกพี่เถอะไปๆ ขึ้นรถ” ปัทมาเร่งเร้าแล้วจูงมือไปรยาไปยังรถกระบะคันเก่งของตน สองสาวอยู่บ้านใกล้กันและเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็กจึงไปกลับด้วยกันเสมอ ถ้าใครคนใดคนหนึ่งไม่มาก็จะขับรถของตัวเองมาทำงานถ้ามาด้วยกันก็จะมารถของใครคนใดคนหนึ่งสลับกันอยู่อย่างนี้ และทั้งสองไม่มีสามีหรือลูก เรียกได้ว่าเป็นสาวใหญ่และโสดสนิทที่ชอบใช้ชีวิตอิสระ

ไม่นานปัทมาก็ขับรถมาจอดหน้าบ้านเช่าของไปรยา หญิงสาวขอบคุณสาวรุ่นพี่แล้วเดินเขาบ้านไปและพบว่า ป้าประนอม ยืนรอเธออยู่หน้าบ้าน

“อ้าว รถไปไหนล่ะหนูปาย”

“เมื่อเช้ารถเสียน่ะค่ะ แต่ก็พากันไปถึงที่ทำงาน ขากลับพี่ปัทกับพี่นงค์เห็นว่าฝนจะตกและมืดแล้วเลยมาส่งค่ะ”

“นั่นไงว่าแล้ว อ้าว.. ฝนก็ตกพอดีเลยรีบเข้าบ้านเร็วๆ เดี๋ยวไม่สบาย” พูดไม่ทันขาดคำฝนเม็ดโตๆ ก็เทลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ไปรยารีบวิ่งเข้าบ้านทันที...

ป้าประนอมกลับบ้านของแกไปแล้ว ไปรยาที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยก็เดินเข้ามาในห้อง หญิงสาวหยุดข้างเตียงมองร่างเล็กของเด็กชายตัวน้อยที่กำลังหลับใหลอยู่อย่างเป็นสุขด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ น้องเรียว หรือเด็กชาย รวินทร์ วัยสองขวบเศษ ผู้เป็นเสมือนหนึ่งแก้วตาดวงใจของเธอ เป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวชีวิตทั้งชีวิตของเธอไว้หลังจากที่ต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปเพียงชั่วข้ามคืน...

ไปรยาลูบเรือนผมสีอ่อนเช่นเดียวกับสีผมของผู้เป็นพ่อของเขาเบาๆ น้ำอุ่นๆ รื้นขอบตาเมื่ออดคิดถึงวันวานในอดีตขึ้นมา..

ไรอัล หรือ คุณเรย์.. ชายหนุ่มที่เธอมอบหัวใจให้เขาหมดทั้งใจ เขาคือชายเพียงคนเดียวที่ได้ทั้งตัวและหัวใจของเธอไปตั้งแต่แรกพบ หากแต่เพราะมีเรื่องราวบางอย่างที่เกิดขึ้นหว่างเขากับเธอ ทำให้เธอจำต้องหนีหน้าเขามาด้วยความละอายใจ..

“แม่ขอโทษที่ทำให้ลูกได้แค่นี้ แต่แม่สัญญาว่าจะรักและดูแลหนูให้ดีที่สุดเท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้.. แม่สัญญา” ไปรยาบอกลูกน้อยๆ เบาๆ แล้วกอดเขาไว้แนบอกแล้วหลับไปในที่สุด...

ในขณะเดียวกันภายนอกบ้านเช่าหลังน้อยก็มีรถคันใหญ่สีดำจอดอยู่ซึ่งหากไปรยาจะทันได้สังเกตจะพบว่ารถคันนี้มันจอดอยู่ตรงนี้หลายชั่วโมงก่อนจะแล่นออกไปเมื่อไฟในบ้านของเธอดับลงหมดทุกดวง...

ไปรยาอุ้มลูกน้อยรอป้าประนอมอยู่หน้าบ้านและป้อนข้าวน้องเรียวอยู่ ใบหน้างดงามประดับด้วยรอยยิ้มแสนสุขเมื่อลูกน้อยกินข้าวตุ้ยๆ แล้วตบมือเปาะแปะดีใจเมื่อได้กินของถูกใจ

“อะหย่อย เอาอีก” เด็กชายตัวน้อยตัวป้อมกลม ยิ้มกว้างโชว์ไรฟันเรียงตัวสวย ดวงตาสีเทาเข้มที่ถอดแบบมาจากสายเลือดของผู้เป็นพ่อเป็นประกาย พ่อหนุ่มน้อยพูดคุยเก่งและซุกซนตามวัยเป็นที่เอ็นดูแก่ผู้ทำหน้าที่เลี้ยงดูอย่างป้าประนอมมาก หญิงวัยกลางคนที่เป็นเจ้าของบ้านเช่าหลังนี้และช่วยเหลือเธอมาตั้งแต่อุ้มท้องมาอยู่ที่นี่ นับว่าเธอโชคดีที่เจอป้าประนอมและแกก็เป็นคนที่ชักชวนเธอมาอยู่ที่นี่ทั้งยังช่วยแนะนำหางานให้ด้วย หากไม่มีป้าประนอมเธอก็ไม่รู้ว่าชีวิตในวันนี้จะเป็นอย่างไร

“เก่งมากค่ะคนเก่งของแม่” ไปรยามองใบหน้ากลมๆ นั้นอย่างแสนรัก

“มาแล้วครับรอนานมั้ยจ๊ะคนเก่งของยาย” ป้าประนอมเปิดประตูรั้วเตี้ยๆ เข้ามาพร้อมด้วยตะกร้าที่บรรจุอาหารการกินมาหลากหลายอย่าง

“เอ้านี่ เอาไปกินที่ทำงานแล้วก็เอาไปฝากแม่สองสาวนั่นด้วย” ป้าประนอมยืนกล่องอาหารให้สองกล่องและไปรยาก็รับไว้ด้วยความเต็มใจ และรู้ดีว่าตอนไม่อาจจะปฏิเสธน้ำใจของป้าประนอมได้

“ขอบคุณค่ะป้า”

“นู่น คู่หูคู่ซ่ามาแล้ว” ป้าประนอมบุ้ยใบ้ไปทางหน้าบ้านซึ่งรถกระบะกันเก่งของปัทมาก็มาจอดพอดี สองสาวกวักมือเรียกอยู่ไวๆ

“ปายไปก่อนนะคะป้านอม น้องเรียวคนเก่งของแม่อย่าซนนะคะ”

หญิงสาวหอมแก้มยุ้ยของลูกชายหนักๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถและไม่ลืมจะหันมาโบกมือให้น้องเรียวที่โบกมือบ้ายบายให้เธออย่างเช่นทุกวัน ไปรยายิ้มกว้างอย่างมีความสุข..