บทนำ

หญิงสาวร่างอรชรวิ่งหน้าตื่นเหมือนหนีอะไรสักอย่างด้วยหวาดกลัว ดวงตากลมโตสอดส่ายหาทางหนีทีไล่… แล้วทันใดนั้นเธอก็เหมือนได้เห็นแสงสว่างตรงปลายอุโมงค์…

“ช่วยด้วยค่ะ..ช่วยฉันด้วย”

ไปรยา วิ่งเข้าไปชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ดูน่าเกรงขามแม้เห็นเพียงแผ่นหลังกว้างของเขาเธอก็เชื่อมั่นว่าชายคนนี้จะสามารถปกป้องเธอได้..

“ช่วยฉันด้วยค่ะ ช่วยด้วย..” ไปรยาวิ่งเข้าไปหาเขาแล้วกอดแขนเขาไว้แน่นโดยไม่ได้เงยมองหน้าเขาด้วยซ้ำเพราะมัวแต่มองคนที่กำลังวิ่งไล่กวดเธอมาอย่างหวาดกลัว

“ออกไปห่างๆ เจ้านายผมนะครับคุณผู้หญิง”

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ไม่แพ้กับชายหนุ่มคนที่เธอเกาะแขนไว้แน่นก้าวออกมาจากที่ไหนเธอไม่รู้เดินเข้ามาจะดึงเธอออกไป ไปรยาหวีดร้องลั่นไม่ยอมปล่อยแขนของคนที่ตนเกาะอยู่และยิ่งกอดเขาแน่นเพื่อให้มั่นใจว่าเธอจะไม่ถูกจับโยนกลับไปให้ คนพวกนั้น ที่วิ่งมาหยุดตรงหน้าพอดี...

“ไม่ปล่อย ช่วยฉันด้วยช่วยด้วยพวกนั้นจะทำร้ายฉัน ได้โปรดช่วยฉันด้วยค่ะ..”

ไปรยาทั้งอ้อนวอนทั้งร้องไห้ไปด้วยใบหน้าซีดขาวเปรอะเปื้อนด้วยน้ำตา ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ชายหนุ่มที่เข้ามาห้ามกำลังจะเข้ามาดึงตัวเธอออกไป ไปรยายิ่งกอดชายหนุ่มคนนั้นแน่นมากขึ้น

“ไม่ต้อง..” น้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชาของชายหนุ่มที่เธอกอดเขาแน่นเหมือนลูกลิงดังขึ้น ทำให้ชายคนนั้นชะงักไปเล็กน้อย

“แต่ว่า..”

“ไม่เป็นไร..” น้ำเสียงเรียบๆ ไร้ความรู้สึกของชายหนุ่มที่เธอกอดไว้แน่นนั้นทำให้ไปรยารู้สึกอยากเห็นใบหน้าของเขา หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้ามองเขา แต่เพราะแสงสว่างจากดวงไฟจากเสาไฟด้านหลังทำให้เธอไม่อาจจะมองเห็นใบหน้าเขาได้ชัด เห็นเพียงเงามืดทมึนเท่านั้นแต่กระนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเพราะมีสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้น นั่นก็คือชายฉกรรจ์ท่าทางดุดันโหดร้ายที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างหาก

“เฮ้ยไอ้หนุ่ม.. ปล่อยผู้หญิงมาให้พวกเราเดี๋ยวนี้จะดีกว่า พวกพี่ไม่อยากมีเรื่อง..”

เสียงของชายหนึ่งในสามคนที่วิ่งไล่ตามเธอมาตวาดเสียงดังดึงความคิดของไปรยาให้กลับมาอยู่กับเหตุระทึกตรงหน้า

“ไม่นะคะ อย่าปล่อยฉันให้พวกมันนะคะ..” ไปรยากอดเขาแน่นมองคนพวกนั้นอย่างหวาดกลัวน้ำตาไหลพรากเมื่อชายคนหนึ่งจะเข้าเพื่อจับตัวเธอไป

“ส่งผู้หญิงมาดีกว่าไอ้หน้าหล่อ เดี๋ยวเสียหล่อจะหาว่าพวกพี่ไม่เตือน..”

“ไม่นะคะ.. อย่านะคะ”

“อีนี่ เห็นผู้ชายหล่อหน่อยไม่ได้ ร่านจนลืมผัวเลยนะมึง”

“ไม่นะ... แกไม่ใช่ผัวฉัน”

“จะทะเลาะกันก็ไปทะเลาะกันที่อื่น” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับปลดมือเธอออกไปรยาหน้าเสียรู้สึกอ่อนล้าทันที ทั้งความหวาดกลัวก็เข้ามาเกาะกุมหัวใจจนร่างกายเย็นเฉียบ ยิ่งเขาผลักไสเธออกห่างยิ่งรู้สึกว่าร่างกายมันแทบไร้เรี่ยวแรง

“อย่า.. ไม่นะ.. ช่วยฉันด้วย.. อย่า”

เธอพูดได้เพียงเท่านั้นและรู้สึกหายใจติดขัดวิงเวียนเหมือนจะเป็นลมขึ้นมาทันทีเมื่อเขาแกะมือของเธอออกจากตัวเขาได้ ความอบอุ่นที่เธอรู้สึกได้ก่อนหน้านี้พลันสลายหายไป.. และแล้วทุกอย่างก็มืดดับลงไปพร้อมกับร่างของเธอที่อ่อนระทวยกองลงกับพื้น...