ตอนที่2

โรงอาหาร

"บูมพรุ่งนี้วันอะไรจำได้หรือเปล่า" ร่างบางแกล้งถามอีกฝ่ายเพราะรู้ว่าแฟนของตัวเองจำไม่ได้แน่นอนว่ามันคือวันครบรอบ3ปีของเธอกับเค้า

"วันอะไร" บวรทำหน้างง

"ว่าแล้วต้องจำไม่ได้ วันครบรอบ3ปีของเราไง" ปภาวดีเตือนความจำให้คนรักของตัวเอง

"เราลืมไปเลย" บวรบอกแต่จริงๆเค้าแทบไม่เคยจำเลยมากกว่า

"เรามีของขวัญจะให้บูมด้วยนะ"

"งั้นพรุ่งนี้เราจะแข่งรถให้ชนะเป็นของขวัญให้แป้งแล้วกัน" ชายหนุ่มพูดอย่างมั่นใจแต่เธอไม่อยากให้เค้าเอาตัวเองไปเสี่ยงอะไรแบบนี้เลยมันอันตราย

"บูมไม่ไปแข่งรถไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้หรอกเราลงชื่อไปแล้วเสียระบบหมด"

"เราไม่อยากให้บูมแข่งเลยมันอันตรายจะตาย เราเป็นห่วงบูมนะ" ปภาวดีเตือนแฟนหนุ่มด้วยความหวังดี

"โอเคๆถ้าพรุ่งนี้ชนะจะไม่แข่งอีกสัญญา" ชายหนุ่มชูนิ้วก้อยขึ้นมาทำสัญญากับแฟนสาว

"แล้วนี่เริ่มทำวิจัยหรือยังสิ้นปีนี้ต้องส่งแล้วนะเดี๋ยวก็ไม่จบหรอก"

"ลืมไปเลย แป้งจ๋าาาา ช่วยบูมทำหน่อยนะๆๆ"

"เราก็ช่วยตลอดนั่นแหละแต่งานนี้บูมต้องทำเองด้วย" เธอบอกกับเค้าเพราะของเธอเองก็ยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง

"ก็ได้ๆ กินเถอะเย็นหมดแล้ว" บวรบอกกับเธอทั้งคู่จึงลงมือทานอาหารในจานต่อ

ร้านอาหาร

ร่างบางเลิกเรียนก็มาทำงานตามปกติเช่นเคย

"แม้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะน้องแป้ง นาฬากานี่ดูท่าจะแพงมากด้วยสิ ซื้อให้แฟนเหรอจ๊ะ" พี่ที่ทำงานถามเธอเมื่อเห็นเธออมยิ้มมองนาฬิกาที่เก็บเงินทั้งปีกว่าจะซื้อมาได้ เธอเก็บเงินซื้อนาฬิกาให้เค้าพร้อมกับสลักด้านหลังนาฬิกาเป็นชื่อของเค้ากับเธอ

"ค่ะพรุ่งนี้วันครบรอบ3ปีน่ะค่ะ" ร่างบางคุยอวดกับพี่ที่ทำงานเธออย่างสนุก

"แหม่น่าอิจฉาจริงเชียวผัวพี่ที่บ้านดอกไม้สักดอกยังไม่เคยจะให้พี่เลย" พี่ที่ทำงานพูดจบทุกคนก็อดขำไม่ได้รวมถึงเธอด้วย

"อย่าไปอิจฉาเด็กมันเลยพี่เรามันแก่แล้วหมดความโรแมนติกกันแล้ว" พี่อีกคนพูดเสริม ปภาวดีเป็นที่รักของพี่ๆร่วมงานทุกคนเพราะความน่ารักของเธอ

สนามแข่งรถ

ร่างบางในชุดนักศึกษาเดินเข้ามาในสนามแข่งกับแฟนหนุ่ม ของขวัญที่เธอเตรียมไว้ให้ยังคงอยู่ในกระเป๋าสะพายของตัวเอง

"บูมเรากลับไปเปลี่ยนชุดก่อนไม่ได้เหรอ" ปภาวดีบอกกับแฟนเพราะเธอมาในชุดนักศึกษาแบบนี้มันดูไม่ดีเค้าก็ด้วย

"ไม่เป็นไรหรอกที่นี่ถูกกฎหมายไม่เสียหายหรอกแป้งไม่ต้องห่วง ไปนั่งรอก่อนนะเราขอไปคุยกับเพื่อนก่อน" ปภาวดีเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างว่าง่ายแต่สายตายังคงจดจ่ออยู่ที่แฟนหนุ่ม บวรเดินมาหาเพื่อนที่ให้เอารถมาเตรียมให้

"ไงมึง คนนี้คบนานจังวะ"

"กูยังไม่ได้แดกสักที น่าเบื่อชิปหาย" บวรพูดกับเพื่อน

"น่าเสียดายแทนมึงว่ะ แล้วนี่มึงจะเอาจะอะไรเดิมพัน งานนี้เจ้าของแม่งลงแข่งเองเลยนะเว้ย" เพื่อนของบวรพูดออกมา

"ไม่อั้นเว้ย เพราะกูต้องชนะ" บวรพูดอย่างมั่นใจแล้วลงมือเช็ครถของตัวเอง

อีกฝั่งของสนามก็คนที่พร้อมลงสนามกำลังเตรียมตัวอยู่

"ไอ้เอกวันนี้ใครจะแข่งกับกู" ชายหนุ่มเช็คอุปกรณ์ไปพร้อมกับถามลูกน้องไปด้วย

"เห็นไอ้เมฆบอกเป็นเพื่อนมันนะครับ เห็นว่ากำลังเรียนอยู่"

"ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแทนที่จะตั้งใจเรียน" ชายหนุ่มพูดออกมา เห็นเค้าเป็นแบบนี้แต่เค้าก็เรียนจบปริญญาโทบริหารจากอังกฤษที่มาเปิดสนามแข่งเพราะใจรัก

"แล้วมันเอาอะไรเดิมพัน"

"มันบอกว่าจ่ายไม่อั้นครับลูกพี่" ลูกน้องรายงานทุกอย่างให้ลูกพี่ฟัง

"กูพร้อมแล้ว" พูดจบก็สวมหมวกกันน็อคอย่างดีเพื่อความปลอดภัย