ตอนที่1

มหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อของลูกคนรวย ค่าเทอมที่พอเห็นตัวเลขก็แทบจะเป็นลม เป็นที่ที่หลายคนอยากมาเรียนและปภาวดีสอบได้ทุนเต็มจำนวนมาตั้งแต่ปี1 เธอเป็นเหมือนกาในฝูงหงษ์แต่เธอแค่ไม่สนใจใครมาเรียนแล้วก็กลับหอพักทำให้เธอไม่มีปัญหากับใคร

"มองอะไรบูม จ้องหน้าเราอยู่ได้" ปภาวดีถามแฟนหนุ่มที่คบกันได้จะ3ปีแล้ว

"ก็มีแฟนสวยเลยอยากมองนานๆ" บวรเอ่ยออกมาแล้วจ้องหน้าเธอ

"ไร้สาระ ทำงานได้แล้ว"

"โหหหห แป้งทำให้บูมหน่อยนะ นะๆๆ" บวรออดอ้อนให้แฟนสาวทำงานให้ตัวเองเค้าแทบไม่เคยได้ทำการบ้านของตัวเองเลยตั้งแต่คบกับปภาวดีมา

"ก็ได้ๆเดี๋ยวคืนนี้แป้งทำให้นะ" ปภาวดีบอกก่อนจะเก็บสมุดของแฟนหนุ่มใส่กระเป๋าสะพาย

"วันนี้ไปคอนโดบูมนะ" บวรจับมือแฟนสาวแล้วลูบเบาๆ

"แป้งต้องไปทำงาน"

"ไม่ไปวันนึงไม่เป็นไรหรอก ร้านไม่เจ๊งหรอกหน่า" บวรบอกกับแฟนสาวตั้งแต่คบกันมาเธอไปคอนโดของเค้านับครั้งได้เวลาไปก็ไม่เคยได้นอนค้างสักคืน

"ขอโทษนะบูมวันนี้ที่ร้านขาดคนจริงๆแป้งต้องไปทำแทนน่ะ" ปภาวดีพยายามอธิบายให้แฟนหนุ่มเข้าใจเธอทำงานที่ร้านอาหารมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมเจ้าของร้านก็ใจดีให้เธอได้ทำงานหลังเลิกเรียนเพราะสงสารที่เธอต้องหาเงินเรียนเองเธอไม่มีพ่อแม่เหมือนคนอื่นๆเขาหรอกพ่อของเธอทิ้งแม่ไปตั้งแต่เธอ2ขวบพอเธออายุ15แม่ก็ทิ้งเธอไปอีกคนไม่ติดต่อกลับมาหาเธอสักครั้งเธอเลยต้องหาเงินเรียนเองตั้งแต่ตอนนั้นโชคดีที่ได้ทุนเต็มจำนวนของมหาวิทยาลัยนี้เธอจึงเบาแรงไปได้หน่อย

"ยอมก็ได้ อีก2วันเราจะไปสนามแข่งแป้งไปกับเรานะ ห้ามปฏิเสธนะ" บวรมัดมือชกแฟนสาวเพราะอยากจะพาเธอไปสนามแข่งรถด้วย งานอดิเรกของบวรคือแข่งรถตามสนามของคนรวย

"จะไปแข่งรถอีกแล้วเหรอบูม" ปภาวดีถามขึ้นเธอเป็นห่วงแฟนที่ชอบเอาตัวเองไปเสี่ยงอะไรแบบนี้

"นิดๆหน่อยๆหน่าไอ้เมฆมันชวนไปลองสนามเล่นๆ" บวรบอกกับแฟนสาว จนปภาวดีต้องยอมทุกครั้งไป

"อืม งั้นเราไปทำงานก่อนนะ" ปภาวดีพยักหน้าบอกแฟนก่อนจะเก็บกระเป๋าลุกขึ้นเตรียมไปทำงานที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าใกล้หอพักของตนเอง

"ให้เราไปส่งมั้ย" บวรอาสาจะไปส่งแฟนสาว

"ไม่เป็นไรรีบกลับบ้านเถอะเดี๋ยวที่บ้านเป็นห่วง" ปภาวดีบอกกับแฟนหนุ่มเธอกับเค้าต่างกันมากทุกวันนี้ที่บ้านของเค้าก็ยังไม่รู้ว่าเธอกับเค้าคบกัน

"ไปดีๆนะแป้ง อย่าลืมทำงานให้เราด้วยนะ" บวรโบกมือบายแฟนสาวไม่รีบที่จะทวนความจำให้เธอว่าต้องทำงานให้ตนเอง ร่างบางโบกมือให้แฟนกลับก่อนจะเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อขึ้นรถไปทำงาน

ร้านอาหาร

ปภาวดีทำงานคุ้มค่าแรงที่ได้รับและเป็นที่รักของพี่ๆที่ทำงานทุกคน

"พี่แต้มคะวันมะรืนแป้งขอลา1วันนะคะ" ร่างบางบอกกับผู้จัดการร้าน

"ได้สิเดือนนี้ทั้งเดือนแป้งยังไม่ได้หยุดเลย พี่อนุญาต" ผู้จัดการร้านใจดีอนุญาตให้เธอหยุดทันที

"ขอบคุณค่ะ งั้นแป้งไปทำงานต่อนะคะ" ปภาวดียกมือไหว้ขอบคุณผู้จัดการร้านแล้วรีบกลับไปทำงานของตัวเอง อีก2วันที่จะถึงเป็นวันครบรอบ3ของเธอกับแฟนพอดีไม่รู้ว่าแฟนหนุ่มจะจำได้มั้ยแต่เธอจำได้ทุกอย่างเกี่ยวกับเค้า

"กลับดีๆกันนะเด็กๆ" ผู้จัดการบอกเด็กในร้านทุกคนเมื่อถึงเวลาเลิกงาน

"กลับก่อนนะคะพี่แต้ม" ปภาวดีบอกกับผู้จัดการร้านใจดี

"วันนี้เลิกดึกเลนคนเยอะกว่าวันอื่นๆ กลับดีๆล่ะแป้งหอม 5ทุ่มกว่าแล้วระวังๆหน่อยล่ะ" ผู้จัดการร้านเอ่ยเตือนหญิงสาว

"ค่ะ ไปนะคะพี่แต้ม" ปภาวดีสะพายกระเป๋าเดินออกทางหลังร้านเพื่อเดินกลับหอพักที่อยู่ห่างจากห้างไม่ไกลเดินแค่5นาทีก็ถึงแล้ว

ร่างบางเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำเรียบร้อยแต่ก็ยังนอนไม่ได้เพราะต้องทำการบ้านของตัวเองและของแฟนหนุ่มให้เสร็จก่อนวันพรุ่งนี้

"ห้าววววววว โอ๊ยเมื่อย" ร่างบางห้าวปากกว้างบิๆดขี้เกียจไล่ความเมื่อย

"อีกนิดเดียว" ให้กำลังใจตัวเองแล้วลงมือทำงานต่อกว่าจะเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปจนเกือบตี2 ร่างบางฟุบหน้าหลับบนโต๊ะคิดแค่พักสายตานิดหน่อยก่อนจะลุกไปนอนที่เตียงแต่ความเหนื่อยที่สะสมมานานทำให้เธอฟุบหลับบนโต๊ะจนถึงเช้า

ตืดดดดดด~ เสียงโทรศัพท์สั่นบอกเวลาตื่นนอนของเธอ ร่างบางสะดุ้งตื่น

"โอ๊ยยย ปวดคอ" เพราะนอนฟุบหน้ากับโต๊ะหลายชั่วโมงทำให้เธอรู้สึกปวดคอ

ปภาวดีมามหาลัยแต่เช้าตารางเรียนของเธอตรงกันทุกวันคือเรียนตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น

"แป้งมาแต่เช้าเลย ไหนการบ้านของเราล่ะ" บวรพอมาถึงก็ทวงการบ้านของตัวเองทันที

"นี่ เราได้นอนตี2เลยนะ เอาไปเลย" ปภาวดียื่นสมุดงานให้แฟนหนุ่ม

"ขอบคุณนะที่รัก ไปเรียนกันเถอะ" บวรทำท่าดีใจแล้วจูงมือแฟนสาวเข้าห้องเรียน