ตอนที่5.เจ้าของธนาคาร

“ใช่จ๊ะ...เจ้าของธนาคารนฤปนาถไงจ๊ะ”

หญิงสาวไม่มีแววตื่นเต้นตกใจหรือทำท่าจะวิ่งเข้าใส่ชายหนุ่มเธอยิ้มน้อยๆ แล้วยกมือไหว้อย่างมีมารยาท

“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อดาหลาค่ะ”

อคินออกจะแปลกใจเล็กๆ แต่ก็รีบยกมือไหว้รับแล้วเผยมือเชิญให้หญิงสาวนั่ง ดาหลาหันไปมองทางแซนดี้นิดหนึ่ง เมื่อเห็นเจ้าของคลับไม่ว่าอะไร เธอก็นั่งลงใกล้ๆ ชายหนุ่มแต่รักษาระยะห่างอย่างพอดี

“ดื่มอะไรไหมครับ”

“ขอน้ำเปล่าได้ไหมคะ” ดาหลาเอ่ยอย่างเกรงใจ “แอลกอฮอร์ไม่ดีกับเสียงของฉันค่ะ”

“แต่คุณก็ทำงานในสถานที่ขายเครื่องดื่มแอลกอฮอร์” อคินหัวเราะในลำคอ แต่ก็สั่งน้ำเปล่าสำหรับนักร้องสาว

“ก็ฉันขายเสียงนี่คะ ไม่ได้ขายอย่างอื่นแถมไปด้วย”

อคินเกือบสะสำลักเหล้าที่ยกขึ้นดื่ม เขาหันไปมองแซนดี้ที่ยักไหล่เหมือนจะบอกว่า ‘ฉันเตือนคุณแล้ว’

“เพิ่งมาทำงานที่นี่เหรอครับ”

“ทำงานได้สามอาทิตย์แล้วค่ะ” ดาหลาตอบแล้วรับแก้วน้ำไปดื่ม “ต้องขอบคุณคุณแซนดี้มีเมตตารับฉันเข้าทำงานค่ะ”

แซนดี้หัวเราะน้อยๆ แล้วโบกมือไปมา “ฉันกำลังอยู่ในแผนฟื้นฟูสภาพคล่องอยู่ก็ต้องพยายามทำร้านให้มันดีๆ หน่อย แล้วก็เจอคนเสียงดีมาสมัครเป็นนักร้องฉันก็ต้องรับไว้ซิ”

“คุณร้องเพลงได้ไพเราะมากครับ” อคินเอ่ยชมอย่างจริงใจ “เรียนร้องเพลงมาหรือเปล่า”

"ฉันฝึกด้วยตัวเองค่ะ” ดาหลายิ้มตอบด้วยท่าทีสบายๆ ไม่มีการเขินอายหรือประหม่าและไม่ได้มองชายหนุ่มด้วยแววตากระหายเงิน

“แบบนี้น่าจะเรียกว่าพรสวรรค์” อคินก้มศีรษะให้นิดหนึ่ง “แต่ผมก็ยังแปลกใจอยู่ดีที่คุณมาเป็นนักร้องในคลับแบบนี้”

“อ้าว! พูดแบบนี้แสดงว่าคลับของแซนดี้ไม่ดีพองั้นหรือคะ”

แซนดี้ทำเสียงสูงแต่หัวเราะร่วน

“ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้น” แอลกอฮอร์ทำให้เขาอารมณ์ดีและหัวเราะง่ายขึ้น “ก็แค่...ไม่น่าจะเป็นที่แบบนี้”

“ทางเลือกของคนเรามีไม่เหมือนกันนี่” ดาหลายิ้มบางๆ แต่หรี่ตามองชายหนุ่ม “แต่ฉันก็มั่นใจในทางที่เลือกเดิน”

ชั่ววินาทีหนึ่ง อคินรู้สึกว่าสายตาของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์อันหลากหลาย แต่ไม่ใช่ความหมายที่ดีนัก ทั้งโกรธแค้นและชิงชังแต่เรียวปากอิ่มยังคลี่ยิ้มแย้มอย่างเย้ายวน อคินยิ้มแล้วชะโงกหน้าข้ามโต๊ะเตี้ยๆ มาใกล้ๆ ดาหลา

“คุณอยากให้ผมไปส่งบ้านไหม”

“ขอบคุณค่ะ แต่ดิฉันมีคนมารับอยู่แล้ว” ดาหลายิ้มหวาน “ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัวนะคะ”

อคินอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าจะถูกปฏิเสธอย่างง่ายดายแบบนี้

“บอกแล้วไงคะว่าคนนี้ไม่เหมือนใคร” แซนดี้หัวเราะคิกคัก

อคินพยักหน้ารับแล้ว ดื่มเหล้าไปอีกอึกใหญ่ก่อนแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ตามเดิม เขาหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน แต่กระนั้นกล่องความทรงจำกลับเปิดออกอีกครั้ง

‘ห้ามพวกเขาซิ! อย่าให้พวกมันทำอะไรเรา’

เด็กหญิงตัวน้อยถลาเข้าไปเขย่าแขนเขา เขาก้มมองใบหน้าของเด็กหญิงอายุราวๆ 11-12 ขวบที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

‘ฉันมีเงินนะ! ฉันจ้างนายให้หยุดพวกมัน!’

“อคินคะ”

แซนดี้กระซิบเรียกที่ริมหูของชายหนุ่ม

อคินสะดุ้งลืมตาหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ แล้วเหลือบมองรอบกายซึ่งไม่ใช่ ‘บ้านหลังนั้น’ ‘บ้านหลังนั้น’การทำงาน ‘ทวงหนี้’ ครั้งแรกของเขา

ขณะนั้น ‘อาคม’พ่อของเขาปล่อยเงินกู้นอกระบบ และฝึกให้เขาเป็นเหมือนพ่อ พ่อให้เขาไปทวงหนี้กับพวกลูกน้องนักเลงที่พ่อเลี้ยงไว้ครั้งนั้นเขาเพิ่งอายุเพียง 24 ปีเท่านั้น แต่การทำงานครั้งแรกทำให้เขารู้สึกโกรธเกลียดสิ่งที่พ่อทำอยู่เป็นอย่างมาก ความเกลียดเป็นสิ่งที่ผลักดันให้เขาทำธุรกิจปล่อยเงินกู้อย่างถูกกฏหมาย จนกลายมาเป็นสถาบันการเงินนฤปนาถในทุกวันนี้ เขาพยายามสืบเสาะค้นหาผู้ที่เคยอาศัยใน‘บ้านหลังนั้น’ แต่ข่าวที่เขารับรู้มาก็คือความเศร้าตอกย้ำความผิดบาปในใจเขาจนกลายเป็นฝันร้าย

“คืนนี้คุณอยากพักผ่อนที่นี่ไหม” แซนดี้เอ่ยถามเบาๆ