ตอนที่4. นักร้องใหม่

แต่ในวินาทีหนึ่งเขารู้สึกคุ้นเคยกับดวงตาคู่นั้นอย่างแปลกประหลาด

“คุณอคินครับ” ผู้จัดการเรียกเบาๆ อย่างเกรงใจ

อคินย้ายสายตากลับมาที่ทางเดินแล้วเดินตรงไปห้องพิเศษความจริงเขาไม่จำเป็นต้องมีคนนำทาง ก็สามารถไปที่หมายได้ไม่ยากเย็นอะไรนัก เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาที่ คลับ Flower night เพียงแต่ครั้งนี้ห่างจากครั้งก่อนราวๆ สองเดือนเศษ และครั้งนั้นไม่มีนักร้องสาวสวยบนเวทีเมื่อครู่

“สวัสดีค่ะคุณอคิน”

‘แซนดี้’ ผู้จัดการFlower night คลับยิ้มทักทายอย่างเป็นกันเองและเชิญให้นั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม หญิงสาววัยเดียวกับชายหนุ่มโบกมือไล่พนักงานคนอื่นออกไปแล้วลงมือชงเหล้าด้วยตัวเอง

“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

“น่าจะราวๆ สองเดือนได้” อคินเอ่ยยื่นมือไปรับแก้วเหล้าที่แซนดี้ส่งให้ “คุณปรับปรุงได้น่าสนใจดี”

หญิงสาวหัวเราะระรื่นก่อนดื่มเหล้าของตัวเอง “พูดเหมือนมาตรวจงาน จะมาดูว่าเงินที่ลงทุนไว้เป็นยังไงเหรอคะ”

“ก็นั้นมันเป็นงานของผม” เขาแกว่งแก้วเหล้าในมือ

“นี่นอกเวลางานแล้วนะคะ”

“แต่คุณก็ควรรู้ด้วยว่า ถึงคุณเป็นลูกค้าของธนาคารผม แต่เงินที่คุณกู้ยืมมาปรับปรุงคลับใหม่นั้นเป็นเงินส่วนตัวของพ่อผม”

“เรื่องนั้นฉันรู้ค่ะ” แซนดี้เอื้อมมือไปแตะหลังมือของชายหนุ่ม เธอช้อนสายตามองเขา หยิบแก้วในมือของเขาเพื่อเติมเหล้าอีก “แต่ฉันมั่นใจว่าบอกคุณไปแล้วว่า คืนนี้ฉันเชิญคุณมาในฐานะของเพื่อนไม่ใช่เจ้าหนี้กับลูกหนี้”

“ก็เพราะรู้ว่านี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องงานถึงมาตอนนี้ไง” อคินหัวเราะในลำคอ แล้วมองออกไปที่ด้านหนึ่งของห้องซึ่งเป็นกระจกใสมองเห็นการแสดงบนเวทีชัดเจน ความสนใจของเขายังอยู่ที่นักร้องสาวสวยคนนั้น

“นักร้องใหม่เหรอ”

แซนดี้มองด้วยหางตาแล้วยิ้มที่มุมปาก “แหม! รู้สึกว่าผู้หญิงสวยๆ จะไม่รอดผ่านสายตาของคุณเลยนะคะ”

“เรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ” เขายกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม “เสียงดีมาก ไม่น่าจะเป็นนักร้องในคลับได้เลยนะ เสียงแบบนี้เป็นนักร้องได้สบายๆ เลย”

“คุณอยากสนับสนุนเด็กคนนั้นหรือคะ” แซนดี้จับน้ำเสียงและความสนใจของชายหนุ่มได้ “อยากให้ฉันเรียกดาหลามาคุยกับคุณไหม”

“ดาหลา?”

แซนดี้พยักหน้า “นักร้องใหม่ชื่อดาหลาค่ะ”

“ชื่อแปลกดี”

“เป็นชื่อดอกไม้” แซนดี้อธิบายเพิ่ม เธอขยับตัวเปลี่ยนไปนั่งที่พักแขนบนเก้าอี้ของอคิน “ว่าแต่สนใจผู้หญิงคนอื่นต่อหน้ากันแบบนี้ ไม่คิดว่าฉันจะรู้สึกอะไรเหรอ”

อคินมองตามนิ้วมือที่พันเกี่ยวเนกไทของเขา ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ “ผมไม่รู้สึกอะไรกับผู้หญิงของพ่อหรอกครับ”

แซนดี้รู้สึกหน้าชาเหมือนถูกตบหน้า แต่ยังปั้นหน้ายิ้มหวานแล้วหัวเราะคิกคักก่อนลุกขึ้นยืน “ฉันจะเรียกดาหลามานั่งคุยเป็นเพื่อนคุณก็แล้วกัน แต่บอกไว้ก่อนว่าเด็กคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น”

อคินเลิกคิ้วสูงข้างหนึ่งด้วยความฉงน แต่แซนดี้กลับหัวเราะระรื่นก่อนจะเดินไปเรียกพนักงานที่รอรับคำสั่งอยู่ด้านนอก อคินยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกอึก เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ในขณะที่แซนดี้เดินกลับมานวดไหล่ให้ชายหนุ่ม ปลายนิ้วเธอสัมผัสผ่านเสื้อเชิ้ตเนื้อนุ่มสร้างแรงกระตุ้นและผ่อนคลายให้ชายหนุ่ม

“เครียดหรือคะ งานผู้บริหารคงหนักน่าดู” แซนดี้กระซิบถามที่ริมหูแต่ดูท่าทางเขาไม่มีท่าทีโต้ตอบอะไรเลย

“ก็เป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอ” เขาดื่มเหล้าอีกอึกแล้วส่งแก้วให้แซนดี้เหมือนกับจะบอกให้เธอปล่อยมือจากไหล่ของเขา

“ปัญหาของการแบกของด้วยบ่า ไม่ใช่อยู่ที่น้ำหนักแต่อยู่ที่ความสมดุลต่างหาก”

หญิงสาวหัวเราะคิกคัก “แหม! ฉันไม่คิดว่านี้จะเป็นหัวข้อสนทนาในคืนวันศุกร์หรอกนะคะ”

อคินทำท่าจะพูดอะไรต่อแต่ การเข้ามาใหม่ของใครคนหนึ่งทำให้เขาชะงักชายหนุ่มลุกขึ้นยืนมองผู้มาใหม่อย่างเต็มตา บนเวทีเมื่อครู่นั้น เขาคิดว่าเธอดูเย้ายวนมากด้วยรูปร่างบอบบาง แต่เมื่อได้อยู่ใกล้ขนาดได้กลิ่นหอมบางๆ จากหญิงสาวตรงหน้า เขาถึงได้เห็นโครงหน้าสวยได้รูป ดวงตากลมโตรับกับคิ้วเรียวและจมูกเชิดรั้นและริมฝีปากอิ่มที่เผยอขึ้นเล็กน้อย

“ดาหลานี่คุณอคิน นฤปนาถ”

“นฤปนาถ?” นักร้องสาวทวนคำที่ได้ยิน