ตอนที่3. ช่างเถอะ

10ปีก่อนแม่พาเด็กผู้หญิงอายุ13ขวบมาให้เขารู้จักในฐานะน้องสาวคนใหม่ เขารู้ดีว่าช่วงนั้นจิตใจของแม่ย่ำแย่มากแค่ไหน พ่อของเขามีภรรยาน้อย ครั้งแรกๆเขาเองไม่ชอบหน้ากาสะลองนัก เด็กบ้าอะไรก็ไม่รู้! ชอบทำตัวน่ารักให้แม่เขาเอาใจ! แม่ยิ่งอยากได้ลูกสาวอยู่แล้ว ยิ่งหลงรักกาสะลองอย่างรวดเร็ว เขากลัวแม่รักเขาน้อยลงจึงแกล้งกาสะลองสารพัด แต่เด็กหญิงก็ไม่เคยโต้ตอบเลยสักครั้งจนเขาเป็นฝ่ายใจอ่อนเสียเอง

“พี่ลวิตรอาบน้ำให้สบายเนื้อสบายตัวก่อนเถอะค่ะ” กาสะลองเอ่ยบอกเมื่อทั้งคู่ก้าวเข้ามาในบ้านหลังเล็กน่ารักแล้ว

“ไม่ให้ช่วยอะไรเหรอ” เขาถามอย่างเป็นห่วงแล้วยื่นถุงผักส่งให้แล้วสายตาของเขาสะดุดกับรอยแดงที่ข้อมือ เขาเปลี่ยนใจเป็นดึงข้อมือของน้องสาวมาดูใกล้ๆ

“ไปทำอะไรมา”

กาสะลองมองดูรอยแดงบนข้อมือแล้วก็ส่ายหน้าไปมา

“ไม่รู้ซิคะ ตื่นมาก็เห็นมันเป็นรอยแดงๆ แล้ว สงสัยปีปจะซุ่มซ่ามตอนทำอบขนม”

ลวิตรมีสีหน้าเคร่งเครียด แต่ก็ปล่อยข้อมือน้องสาวต่างสายเลือด

“ทำอะไรระวังๆ หน่อยแล้วกัน”

“รับทราบค่ะคุณพี่ชาย” หญิงสาวหัวเราะคิกคัก “ไปอาบน้ำเถอะ ปีปจะรีบทำกับข้าว เราจไม่ได้กินข้าวกันพร้อมหน้ากันนานแล้วนะคะ”

หญิงสาวหันไปสนใจอาหารสดที่ต้องแปรรูปเป็นอาหารสำหรับมื้อเย็น การทำอาหารเป็นสิ่งเดียวที่เธอถนัด และพอจะดึงเธอออกไปจากความทรงจำที่อยากลืม คุณเพลินตาชอบทำขนมและสอนเธอมา

ตั้งแต่ที่เธอย้ายมาเป็นสมาชิกครอบครัว “วรวิบูล” แต่คุณเพลินตาไมถนัดทำอาหารเท่าไหร่ เธอจึงฝึกเอากับตำราที่แม่บุญธรรมซื้อมาให้ เธอได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีประหนึ่งเป็นลูกสาวแท้ๆ ของคุณเพลินตาเลยทีเดียว

หญิงสาวเผลอหัวเราะออกมา เมื่อนึกย้อนถึงวัยเด็กที่ลวิตรชอบแกล้งเธอบ่อยๆ เพราะกลัวว่าแม่จะรักเธอมากกว่าลูกชายแท้ๆ แต่เธอไม่เคยนึกโกรธลวิตรเลยแม้แต่น้อยทำให้ลวิตรเลิกแกล้งเธอไปในที่สุด

ตั้งแต่ลวิตรได้ทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งในตำแหน่งวิศวกร ทำให้เขาไม่ค่อยได้อยู่บ้านนัก เพราะถูกส่งไปคุมงานก่อสร้างที่ต่างจังหวัดบ่อยๆ ไปแต่ละครั้งก็นานเป็นครึ่งเดือนหรือเดือนหนึ่ง เธอรู้ดีว่าแม่คิดถึงพี่ชายมากแต่ไม่พูดออกไปตรงๆ เพราะกลัวเสียฟอร์มนึกแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ เพราะแม่ลูกคู่นี้ช่างวางฟอร์มเสียเหลือเกิน

กาสะลองเผลอคิดถึงครอบครัวของตัวเองมีพ่อ,แม่และพี่สาวฝาแฝด ครอบครัวของเธออบอวลไปด้วยกลิ่นอายความรักเหมือนกัน

แต่บัดนี้กลายเป็นอดีตไปแล้ว

ขณะที่กำลังล้างผักอยู่นั้นก็อดยกข้อมือตัวเองขึ้นดูไม่ได้ เธอพยายามคิดว่ารอยช้ำที่รอบข้อมือที่ได้มาอย่างไร หากชนหรือกระแทกอะไรก็ไม่น่าจะเป็นรอบข้อมือได้แบบนี้ นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้แผลมาแบบไม่รู้ตัวอย่างนี้

จะว่าไป...ตลอด10ปีที่ใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังในครอบครัวใหม่ทำให้เธอเจอรอยแผลแปลกๆ อยู่บ่อยๆ แต่ก็เป็นไม่ได้อะไรมากมาย อาจจะมีบ้างเช้าที่ตื่นมาแล้วรู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วร่างกาย ทั้งที่เธอไม่ได้ไปออกกำลังกายหรือทำอะไรหักโหม

หญิงสาวส่ายหน้าไปมาแล้วหันมาสนใจอาหารเย็นที่ต้องรับผิดชอบ

“ช่างเถอะ รีบทำอาหารดีกว่า”

...

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาในคลับหรูแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพฯ เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยสีหน้านิ่งเรียบ และเพียงไม่กี่วินาทีที่เขาก้าวเข้ามาก็มีพนักงานต้อนรับเข้ามายกมือไหว้ทันที

“เชิญครับคุณอคิน คุณแซนดี้รออยู่ด้านในแล้วครับ” ผู้จัดการคลับเข้ามาเชื้อเชิญให้เข้าไปที่ห้อง VIP

อคิน นฤปนาถ ชายหนุ่มวัย36ปีเศษเจ้าของสถาบันการเงินนฤปนาถ หรือที่รู้จักในนามธนาคารนฤปนาถ เขาพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงรับรู้แล้วก้าวตามผู้จัดการไปที่ห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้พิเศษ แต่ในขณะที่กำลังเดินฝ่าแสงสลัวในคลับหรูไปนั้น เขาได้ยินเสียงหวานกังวานกำลังร้องเพลงอยู่บนเวที เท้าของเขาชะงักทันทีและเหลียวไปมองอย่างสนใจแม้เขามีท่าทีนิ่งเฉย แต่ดวงตาของเขาจับจ้องเจ้าของเสียงทรงพลังในเรือนร่างบอบบางดุจก้านดอกไม้ไหว หญิงสาวบนเวทีเหมือนจะรู้สึกถึงสายของเขา เธอช้อนตามองชายหนุ่มอย่างท้าทาย ริมฝีปากอิ่มสีแดงสดขยับร้องเพลงอย่างไม่หวั่นไหว มีเพียงแววตาที่ไหวระริก เธอสวมชุดกี่เพ้าแขนกุดสีแดงเพลิง เปิดเปลือยแค่ไหล่กลมกลึงน่าสัมผัสแต่กลับสร้างความเย้ายวนจนยากจะถอนสายตา