ตอนที่ 4

กิตติคิดหนัก ไม่กล้าบอกให้ลูกเมียได้รับรู้ ตัวเขาถึงจะเป็นผู้จัดการฝ่ายขาย เงินเดือนก็แค่พอใช้จ่ายในบ้าน กับส่งเสียพัดชา พริมาเป็นครูโรงเรียนอนุบาล เงินเดือนก็ไม่ได้มากมาย อนงค์ก็เป็นแม่บ้าน กิตติส่ายหัวอย่างท้อแท้

"พ่อขา..."

เขามองลูกสาวทั้งสองกับเมียที่เฝ้าอ้อนวอนให้เขาไปหาหมอ

"ไม่ต้องไปหรอกลูก พ่อรู้ตัวเองดี...ว่าพ่อเป็นอะไร"

พริมาสังหรณ์ใจวูบ เธอมองพ่อที่หน้าตาซีดเซียว เธอจับมือพ่อ...ก็รู้สึกได้ว่ามือพ่อเย็นผิดปกติ

"พ่อคะ...พ่อเป็นอะไรกันแน่ พ่อบอกเราสิคะ"

พริมาถามเสียงสั่น พัดชาเริ่มใจไม่ดี อนงค์ที่นั่งข้าง ๆ กิตติ ก็ทำหน้าสงสัย

"พ่อ...เส้นเลือดหัวใจตีบ หมอจะให้ทำบายพาส แต่มีค่าใช้จ่ายห้าแสน"

"ห๊าาาา!..."

ทุกคนอุทานพร้อมกัน อนงค์กอดกิตติร้องไห้ พริมากับพัดชาก็เช่นกัน สี่คนพ่อแม่ลูกกอดกันกลม ต่างร้องไห้ด้วยความสงสารกิตติ ตัวกิตติก็น้ำตาไหลให้กับชะตากรรมของตัวเอง

"พี่ติ...ผ่าตัดเถอะค่ะ ฉันจะขายทองทั้งหมดที่มี ถ้าไม่พอก็เอาบ้านไปจำนองด้วย ทำยังไงก็ได้...เพื่อให้พี่ได้ผ่าตัด ฉันจะไม่ยอมให้พี่เป็นอะไรไปหรอก พี่ต้องอยู่กับเราไปนาน ๆ นะ"

อนงค์ร้องไห้บอกสามี

"เราจะช่วยกันค่ะ ถึงต้องหยิบยืมเป็นหนี้ก็ช่าง...พริมยอมค่ะ ขอแค่พ่อปลอดภัยเท่านั้น"

"พัดก็จะหางานทำ จะช่วยหาเงินส่งตัวเอง พ่อต้องหายนะคะ"

กิตติซึ้งใจกับความรักของทุกคน

"ตกลง...เพื่อเธอ เพื่อลูก พ่อจะสู้ พ่อจะไปคุยกับหมอ เผื่อว่า...จะพอลดหย่อนอะไรได้บ้าง"

ทุกคนยิ้มดีใจ อนงค์เช็ดน้ำตา

"พ่อลองไปคุยกับท่านประธานดูสิคะ เผื่อท่านจะช่วยอะไรได้"

กิตติส่ายหัว

"พ่อคุยแล้ว...ท่านช่วยได้ไม่เกินแสนนึง"

อนงค์ส่ายหัว

"เสียแรง...พ่อทำงานมาตั้งหลายปี ทำเงินให้เขาตั้งเยอะ แต่เขากลับไม่ยอมข่วยพ่อเลย"

"ช่างเถอะค่ะแม่...เขาไม่ช่วยก็ช่าง เราพึ่งพาตัวเองดีกว่าค่ะ อย่าไปติดหนี้บุญคุณใครเลย"

พริมาพูดอย่างทระนง เธอไม่ชอบพึ่งพาใครโดยไม่จำเป็น

"ศุกร์นี้พริมเลิกเร็ว เราไปหาหมอกันนะคะพ่อ ไปคุยกับหมอให้แน่นอน...รอช้าไม่ได้ค่ะ"

ทุกคนพยักหน้าตกลงพร้อมกัน พริมาคิดถึงนฤพล เขาอาจช่วยพ่อเธอได้ แต่เธอจะไม่ร้องขอความช่วยเหลือจากเขา เว้นแต่เขาจะพูดเอง

พริมานั่งเตรียมการสอนตอนพักเที่ยง เด็ก ๆ ของเธอกำลังนอนกลางวัน เธอนัดกับแม่และพัดชา...ว่าศุกร์นี้จะพากิตติไปหาหมอด้วยกัน กำลังนั่งทำงานเพลิน ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

พริมาหยิบโทรศัพท์มาดู ก็เห็นเป็นเบอร์แปลกที่ไม่รู้จัก เธอจึงไม่รับ เลือกที่จะตัดสายทิ้ง แต่ไม่นานก็โทรมาอีก พริมาจึงลองกดรับดู

"ฮัลโหล...จากไหนคะ"

"ฉันเอง...คุณหญิงนิลรัตน์"

คุณหญิงนิลรัตน์คือแม่ของนฤพล พริมาขมวดคิ้ว อดแปลกใจไม่ได้ว่าเธอจะโทรมาทำไม

"ขอประทานโทษค่ะ ดิฉันไม่ทราบว่าเป็นท่าน..."

"ช่างเถอะ...ฉันแค่อยากโทรมาถามหล่อน ว่าเมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับลูกฉันสักที หล่อนไม่ได้คู่ควรกับตาแอลของฉันเลยนะยะ ตอนนี้...ฉันมีคนที่อยากให้ตาแอลคบแล้ว ก็หนูน้อยหน่า...ลูกสาวท่านรัฐมนตรีปัญญาไงล่ะ นี่สิถึงจะคู่ควรกับลูกชายของฉัน..."

พริมากัดปาก รู้สึกน้อยใจขึ้นมา เธอไม่เข้าใจว่าแม่ของนฤพลจะจงเกลียดจงชังอะไรเธอนักหนา ทั้งที่ก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน

"คุณหญิงคะ...ดิฉันกับแอลรักกันนะคะ..."

"โอ๊ย...นี่ อย่ามาน้ำเน่ากับฉันหน่อยเลย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ บ้านหล่อนยากจน คงอยากจับคนรวยเพื่อจะได้สบายล่ะสิ อย่าฝันไปเลยย่ะ ฉันไม่มีทางยอมรับสะใภ้กระจอก ๆ อย่างหล่อนหรอก หล่อนอยากได้ค่าเลิกกับตาแอลเท่าไหร่...บอกมา"

"ไม่ค่ะ...ดิฉัน"

"อย่ามาทำดัดจริตเรียกคะแนนสงสารนะยะ...ไม่สำเร็จหรอก ฉันให้เวลาหล่อนไปคิด จะเอาเท่าไหร่ก็บอกมา...แต่อย่าช้าล่ะ"

คุณหญิงนิลรัตน์วางสายไปก่อน พริมาน้ำตาไหล เธอไม่คิดว่าคุณหญิงนิลรัตน์จะดูถูกเหยียดหยามเธอถึงขนาดนี้ เธอผิดด้วยเหรอ...ที่ไม่ได้เกิดมารวยอย่างเขา

อารยากับจิตติมาเดินเข้าห้องมาหาพริมา ก็เห็นเธอนั่งร้องไห้

"พริม...เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม"

อารยาจับไหล่ถาม พริมาเอาทิชชู่มาเช็ดน้ำตา

"เปล่า...ไม่เป็นไรจ้ะ"

"พริม...ถึงเราจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่เราเป็นที่ระบายของเธอได้นะ เธอไม่ใช่คนร้องไห้ง่าย ๆ มันต้องเป็นเรื่องที่ไม่เล็กเลย...ใช่ไหม"

พริมาก้มหน้า เธอตั้งใจจะไม่เล่าเรื่องแม่ของนฤพลให้ใครฟัง...

"คือ...พ่อฉันเป็นเส้นเลือดหัวใจตีบจ้ะ หมอจะให้ท่านทำบายพาสหัวใจจ้ะ"

พริมาพูดเป็นเรื่องนี้แทน อารยาจับมือเธออย่างเห็นใจ

"ใจเย็น ๆ นะพริม ไม่ต้องคิดมาก สมัยนี้หมอเก่ง คุณพ่อต้องปลอดภัยแน่จ้ะ"

"เรื่องนั้นฉันไม่ห่วงหรอกเอ๋ ฉันห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายมากกว่า หมอบอกว่าประมาณห้าแสนแน่ะ..."

"ห๊าา!...ห้าแสน!..."

สองสาวพูดพร้อมกัน

"โห...น่าหนักใจจริง ๆ อ่ะ"

อารยาส่ายหัว

"เธอจะไปหาเงินที่ไหนล่ะพริม ตั้งห้าแสน...ไม่น้อยเลยนะ"

จิตติมาเป็นห่วง เธออยากช่วย แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง