ตอนที่ 5

พริมาพูดอย่างหนักแน่นกับเพื่อน ๆ ว่า

"ยังไงฉันก็ต้องหาเงินมารักษาพ่อให้ได้ ฉันจะไม่ยอมให้พ่อต้องเป็นอะไรไปหรอก"

"แฟนเธอไงพริม เขารวยมากไม่ใช่เหรอ เขาต้องช่วยเธอได้สิ"

จิตติมาบอกพริมา อารยาพยักหน้าเห็นด้วย

"เธอบอกเขาหรือยัง"

"ยังจ้ะ...ศุกร์นี้ฉันกับแม่จะพาพ่อไปหาหมอ ให้หมอคอนเฟิร์มมาก่อน แล้วค่อยคิดหาทางกันอีกที"

"ดีแล้วจ้ะ สู้ ๆ นะพริม มีอะไรที่เราพอช่วยได้ ก็บอกมานะ ไม่ต้องเกรงใจ"

"ขอบใจนะจี๊ด...เอ๋"

สามสาวจับมือให้กำลังใจกัน ใจของพริมาต้องเจ็บปวดและเป็นกังวล ทั้งเรื่องพ่อและเรื่องของคนรัก ล้วนทำให้เธอหนักใจ พริมาได้แต่กล้ำกลืนอยู่คนเดียว

กันตภัทรนั่งทำงานอยู่ในห้อง เขากำลังตรวจดูสต๊อกสินค้าในโกดัง ก็มีคนโทรเข้ามือถือ เขาถอนใจก่อนจะกดรับสาย

"โทรหากูมีไร.."

"กูจะโทรมาถามว่า เสาร์นี้...มึงจะไปงานท่านเจ้าสัวไหมวะ"

"ว่าจะไม่ไปว่ะ...ขี้เกียจ กูเบื่องานสังคมพวกนี้เต็มที"

"แต่พวกกูไปนะ มึงก็ไปเหอ...ไปเป็นเพื่อนกัน มีเหล้ากิน มีสาวสวย ๆ ให้มองฟรี...ดีจะตาย"

"ระวังเมียมึงรู้เหอะ...ไอ้กั้ง"

"เมียกูไม่อยู่ เสาร์นี้เขาจะพาลูกไปบ้านพี่สาว...กูฟรีโว้ย"

พรพรตหัวเราะมาตามสาย

"แล้วไอ้ว่องกับไอ้ตั้วล่ะ"

"กูชวนละ พวกมันโอเค เหลือแต่มึงล่ะ...ไอ้ภัทร ไปเหอะน่า มึงจะคิดไรมากวะ"

"เออ ๆๆๆ กลัวมึงละ เจอกันที่งานละกัน"

"ห้ามเบี้ยวนะมึง แล้วเจอกันโว้ย"

กันตภัทรส่ายหัวยิ้ม ๆ เขาคิดถึงเจ้าสัวสุริยา ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของพ่อมาตั้งแต่รุ่นหนุ่ม เขากับลูกชายคนโตของเจ้าสัวก็สนิทกันดี แต่น่าเสียดายที่เขาต้องเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน เจ้าสัวเลยเหลือแต่ลูกสาวสองคน คนโตแต่งงานไปแล้ว เหลือแต่คนเล็กชื่อไขนภาหรือวีวี่

น่าแปลก...ที่ถึงจะสนิทกับท่านเจ้าสัวแค่ไหน พ่อของเขาก็ไม่เคยคิดจะให้เขาแต่งงานกับไขนภา ทั้งที่เจ้าสัวสุริยาอยากเป็นทองแผ่นเดียวกับพ่อ เขาเองก็ไม่ชอบผู้หญิงแบบไขนภา เพราะมีนิสัยคุณหนู หยิบโหย่ง และเย่อหยิ่งจองหอง

กันตภัทรลุกขึ้นไปเปิดตู้เอาแฟ้ม แล้วกลับมานั่งที่เดิม เขาไม่เคยคิดถึงใครเกินห้านาที และตอนนี้...เขากลับมาสนใจงานเหมือนเดิม

ธัชชัยเดินถือแฟ้มทำหน้ายุ่งเข้ามาหา เขาเอาแฟ้มวางลงตรงหน้ากันตภัทร

"ท่านครับ...นายสาธิตไม่ยอมชำระหนี้ให้เราครับ ทวงถามไปหลายรอบแล้ว แต่เขาไม่ตอบเลยครับ"

กันตภัทรรับแฟ้มมาดู

"ปกติเขาไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

"ใช่ครับ...เมื่อก่อนเขาไม่เคยมีปัญหา แต่พักหลัง ๆ มา เริ่มบ่ายเบี่ยง พอทวงถามหนัก ๆ เข้า ก็ปิดโทรศัพท์หนีดื้อ ๆ เลยครับ"

"ไม่เป็นไร...เดี๋ยวฉันจัดการเอง"

ธัชชัยคำนับแล้วเดินออกไป กันตภัทรหยิบโทรศัพท์มากดหาลูกน้อง

"แกไปดูร้านนายสาธิตให้ฉันหน่อยสิ มันเหนียวหนี้ไม่ยอมจ่าย ไปขู่ ๆ มันหน่อย แต่อย่าให้รุนแรงนักนะ เอาแค่ให้ยอมใช้หนี้ก็พอ"

"ครับนาย ผมจัดการเองครับ"

กันตภัทรวางสาย แล้วเอาแฟ้มโยนไปไว้ข้าง ๆ และไม่สนใจมันอีกเลย

นฤพลเดินเข้าบ้าน เขาเจอคุณหญิงนิลรัตน์ที่นั่งรออยู่

"แอล...มาคุยกับแม่หน่อยสิ"

นฤพลเดินยิ้มเข้ามาหา

"คุณแม่มีอะไรหรือครับ"

"เมื่อไหร่ลูกถึงจะเลิกยุ่งกับยายพริมา แล้วยอมนัดหนูน้อยหน่าซะทีล่ะ อย่าให้น้องต้องคอยนานสิลูก"

นฤพลส่ายหัวทำหน้าเซ็ง

"ไม่เอาครับแม่...ผมไม่เลิก และไม่นัดด้วย ผมไม่ชอบยายน้อยหน่าอะไรนี่เลย เรื่องมากก็ปานนั้น สวยก็ไม่สวย ผมรำคาญครับ"

นฤพลเบ้ปาก อดเปรียบเทียบกับพริมาไม่ได้ ที่ทั้งสวย ทั้งอ่อนหวาน ถูกใจเขาที่สุด

"พ่อเขาเป็นรัฐมนตรี...แถมยังรวยมากด้วย ลูกต้องเอาใจเขาไว้ เพื่ออนาคตของลูกเองนะแอล"

"ไม่ครับแม่ ผมไม่อยากเหมือนกับพี่เอ็ม...ที่ถูกบังคับให้แต่งงาน แล้วไม่มีความสุขตลอดชีวิต"

"แกอย่าพูดแบบนี้นะ ยายเอ็มเป็นคุณนายสบายไปแล้ว ลำบากตรงไหนกัน"

"ผัวมีเมียน้อยเป็นสิบ กลับบ้างไม่กลับบ้าง ยังดีที่ไม่ซ้อมพี่เอ็มด้วย แม่ยังคิดว่าพี่เขามีความสุขอีกหรือครับ"

"ยายเอ็มลำบากตรงไหน บ้านช่องใหญ่โต ข้าทาสบริวารเยอะแยะ ถึงผัวยายเอ็มจะเจ้าชู้ เขาก็ยกให้พี่แกเป็นใหญ่คนเดียว ยังจะเอาอะไรอีก"

"แม่ครับ...ความสุขทางกายกับความสุขทางใจมันต่างกันนะครับ"

"นี่แปลว่าแกจะขัดใจแม่ แล้วไปคบกับนังครูจน ๆ นั่นใช่ไหม"

"ถึงจะจน...แต่เธอเป็นกุลสตรีที่ดีครับ เธอไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้น ที่ดัดจริต ฟุ้งเฟ้อไปวัน ๆ"

"ตาแอล..."

คุณหญิงนิลรัตน์เรียกนฤพลเสียงดัง เธอไม่คิดว่านฤพลจะกล้าขัดใจแม่

"คุณแม่บอกให้ยายน้อยหน่าไปหาคนอื่นเถอะ...ผมไม่ว่างครับ"

นฤพลส่ายหัว เดินขึ้นห้องตัวเองไป คุณหญิงนิลรัตน์อารมณ์เสียกับท่าทีของลูกชาย

"คอยดูนะ...ฉันจะต้องทำให้แกเลิกกับมันให้ได้ ฉันจะไม่ยอมให้ผู้หญิงที่ไร้สกุลรุนชาติมาชูคอร่วมวงศ์ตระกูลของฉันหรอก...นังพริมา"

คุณหญิงนิลรัตน์ค้อนลมค้อนแล้งอย่างไม่สบอารมณ์