ตอนที่ 2

แต่พรพรตที่กำลังจะตักยำเนื้อเข้าปากไม่ขำด้วย เขาหันมาทุบตีเพื่อนไม่ยั้ง

"ไอ้ตัั้ว...ไอ้ฉิบหาย กูกำลังกินอยู่ มึงเห็นไหมเนี่ย พูดซะกูกินไม่ลงเลย"

ปวเดชหัวเราะเสียงดัง

"ไอ้กั้ง...มึงอย่าตอแหล คนอย่างมึง...แดกได้ทุกสถานการณ์อยู่แล้ว มึงอย่ามาโทษกู...ไอ้ดัดจริต"

พรพรตค้อนเพื่อน ทุกคนหัวเราะขำกัน เขาตักยำเนื้อเข้าปากอีก

"มึงอยู่ที่โน่น..ได้เงินเยอะหรือวะ"

"เงินดีเลยล่ะ...ที่โน่นมาตรฐานสูงมาก ต้องเก่งจริง...ถึงจะได้ทำ"

"มึงจะบอกว่ามึงเก่ง...งั้นซี"

ปวเดชทำหน้ากวน ๆ ใส่

"มันแน่อยู่แล้ว มึงจะมาลองให้กูชันสูตรดูไหมล่ะ...ไอ้ตัั้ว"

ปวเดชทำคอย่น

"กูยังหม่ายตาย...ไอ้เวร"

เพื่อน ๆ หัวเราะกันใหญ่ โสภณเป็นแพทย์นิติเวช เขาเรียนจบสาขานี้จากอเมริกา พอเรียนจบ...ก็ทำงานอยู่ที่อเมริกา เขากลับมาแต่งงานกับแฟนสาวที่คบกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย และเทียวไปเทียวมากรุงเทพ-อเมริกาอยู่หลายปี

พรพรตเป็นทนายความฝีปากกล้า ที่ว่าความไม่เคยแพ้ใคร เขาจึงเป็นทนายที่มีงานล้นมือ เขาก็แต่งงานแล้ว และมีลูกชายอายุ 3 ขวบหนึ่งคน

ปวเดช หนุ่มหน้าตาดีที่ขี้เล่น อารมณ์ดี และยังโสด เป็นลูกชายเจ้าของร้านขายยา ตัวเขาเองจบเภสัช จึงเป็นเภสัชประจำร้านให้พ่อด้วย แต่งานประจำของเขาคือ เป็นนักวิจัยยาให้บริษัทยักษ์ใหญ่จากอเมริกา ที่มาเปิดโรงงานในไทย

เพื่อน ๆ ของกันตภัทรล้วนไม่ธรรมดา รวมทั้งตัวกันตภัทรเอง ที่เรียนจบโทจากอเมริกา พวกเขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก แม้โตเป็นหนุ่มแล้วก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง มิตรภาพของพวกเขาหยั่งรากลึกยากที่ใครจะสั่นคลอนได้

พรพรตมองกันตภัทรที่นั่งฟังนั่งกินเงียบ ๆ ไม่ค่อยจะเปิดปากพูดกับใคร

"ไอ้ภัทร...มึงก็คุยบ้างสิวะ ไม่ใช่นั่งแดกอย่างเดียว พวกกูคุยกันแป๊บเดียว มึงล่อปลาแป๊ะซะกูไปครึ่งตัวละ หิวมาจากไหนวะเนี่ย"

"เห็นใจกูเถอะ ทุกวันนี้กูเหมือนตุ๊กตาไขลาน มีแต่งานกับงาน กูเบื่อจะตายละ"

กันตภัทรตักลาบหมูเข้าปาก ตามด้วยข้าวเหนียวคำโต เคี้ยวแก้มตุ่ยไม่สนใจใคร

"ตั้งแต่มึงเลิกกับเมีย กูก็แทบจะไม่ได้เจอมึงเลย มึงคงเสียใจมากสินะ ถึงต้องทำงานหนักเพื่อให้ลืมเธอ"

พรพรตจับไหล่กันตภัทรทำหน้าเห็นใจ โสภณกับปวเดชก็ส่ายหัว

"พวกมึงจะเศร้าหาหอกอะไรวะ ต้องดีใจกับกูถึงจะถูก ที่กูเฉดหัวแม่นั่นไปได้ ดีนะ...ที่ตอนนั้นกูไม่บ้าจี้จดทะเบียนด้วย ไม่งั้น...ป่านนี้กระดูกกูก็คงไม่เหลือ"

เพื่อน ๆ มองหน้ากันอย่างงง ๆ

"ยังไงวะ...ขยายให้ฟังหน่อยดิ๊"

กันตภัทรดื่มน้ำ แล้วเล่าให้เพื่อนฟังว่า

"แม่นั่นน่ะ ตัวกินเงินชัด ๆ เลยว่ะ ที่ยอมแต่งเพราะบ้านกูรวย กูก็แค่แต่งตามใจพ่อกู แต่มันไม่แค่ผลาญเงินพ่อกูสนุกเท่านั้นนะ มันยังคบชู้ด้วย พ่อกูช็อคเพราะเห็นมันเอาชู้มากกในบ้าน ...ตอนที่กูไปภูเก็ต กูเลยหาเรื่องขอเลิก แม่ง...ก็ยังเป็นปลิงมาเกาะกูอีก กูให้ใช้เดือนละสามหมื่น มันก็ยังแอบมาเบิกกับฝ่ายบัญชีกูที่บริษัท กูว่าจะเลิกให้เงินละ ไม่รู้จักทำมาหากิน...ก็ปล่อยให้อดตายไปเถอะ"

กันตภัทรเล่าระบายความอัดอั้นตันใจของเขาที่เก็บมานาน เขามองเพื่อน ๆ ที่นั่งฟังอ้าปากหวอ

"อะไรของพวกมึ๊ง ทำไมทำหน้ากันอย่างนั้นวะ"

"ก็แหม...เรื่องมึงนี่โคตรน้ำเน่าเลยว่ะ อย่างกับนิยายเล่มล่ะบาท"

ปวเดชส่ายหัว กันตภัทรแค่นหัวเราะ

"ยังมีน้ำเน่ากว่านี้อีก แม่นั่นท้องกับใครไม่รู้...แต่บอกว่าท้องกับกู"

"เฮ้ย!...อาจเป็นลูกมึงจริง ๆ ก็ได้นี่หว่า ก็เขาเป็นเมียมึงอ่ะ"

พรพรตติงเบา ๆ

"ไม่ใช่ของกูแน่นอน เพราะกูไปทำหมันก่อนที่จะมาแต่งงานกับเขา กูจะมีลูกกับผู้หญิงที่กูรักเท่านั้น เรื่องนี้แม้แต่พ่อกูก็ยังไม่รู้เลย ตั้งแต่แต่งงานกันมา กูมีอะไรกับเขานับครั้งได้ ที่ได้ก็เพราะเมาล้วน ๆ ทีนี้เข้าใจกันหรือยัง"

ทุกคนถอนใจมองกันตภัทร ต่างก็ไม่คิดว่า...ชีวิตเขาจะต้องเจอกับอะไรแบบนี้ กันตภัทรเพอร์เฟคที่สุดในกลุ่ม ทั้งหล่อ รวยและเก่ง แต่กลับมีชีวิตครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ เขามีดีทุกอย่าง ยกเว้น... ความสุขในครอบครัว

ณ.โรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง...

เหล่านักเรียนอนุบาลตัวน้อย ที่กินข้าวกลางวันเสร็จ ก็มาเล่นสนุกกันอยู่ในสนาม มีครูสาวหน้าหวานยืนดูความเรียบร้อย

"ครูพริมคะ...เป่านกหวัดเรียกเด็ก ๆ ได้แล้วค่ะ"

ครูสาวที่อาวุโสกว่าบอกเธอ เธอยิ้มหวานแล้วยกนกหวีดที่ห้อยคอขึ้นเป่าเสียงดัง

"ปรี๊ดดดด"

หนูน้อยทั้งหลาย...พอได้ยินเสียงนกหวีด ก็มายืนเข้าแถวกันอย่างมีระเบียบ

"ตามครูมาจ้ะ.."

ครูพริมหรือพริมา* ครูสาวคนสวยวัย 24 ปี เดินพาเด็กไปเปลี่ยนชุดเพื่อนอนกลางวัน พริมาดูแลจนเด็ก ๆ เข้านอนเรียบร้อยแล้ว ก็จะเป็นเวลาพักทานอาหารเที่ยงของเธอ

"เสร็จแล้วเหรอพริม..."

"เสร็จแล้วจ้ะ...หิวมากเลยล่ะ"

พริมาเอาจานไปตักอาหารที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้ มานั่งกินกับเพื่อน ๆ

"เฮ้อ!...กว่าจะจับให้นอนได้ ห้องฉันซนอย่างกับลิง"

จี๊ดหรือจิตติมา เพื่อนครูสาววัยเดียวกัน ส่ายหัวเมื่อพูดถึงลูกศิษย์ตัวน้อยของเธอ

"เด็ก ๆ ก็แบบนี้แหละ"

"เดี๋ยวนี้ไม่ใช่เฉพาะเด็กผู้ชายนะที่ซน เด็กผู้หญิงก็ใช่ย่อย ฉันล่ะปวดหัวจริง ๆ เลย"

เอ๋หรืออารยา พูดเสริมขึ้น พริมาฟังไปด้วยกินไปด้วย เธอต้องทำเวลา เพราะต้องเตรียมการสอนรอบบ่ายก่อนที่เด็กจะตื่น