ตอนที่ 1

รถยนต์สีดำคันใหญ แล่นมาจอดหน้าอาคารสำนักงาน "อริยะทรัพย์" ที่เป็นบริษัทค้าวัสดุก่อสร้างครบวงจร มีสาขามากมาย และรับเหมาก่อสร้างทุกอย่าง...ตั้งแต่บ้านยันถนน

กันตภัทร อริยะธำรงค์ นักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อวัย 28 ปี ก้าวลงจากรถคันนั้น เขาเป็นเจ้าของบริษัทนี้ต่อจากพ่อของเขา ที่เสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้ว กันตภัทรเป็นทายาทเพียงคนเดียวที่ไม่ต้องแย่งกับใคร

ร่างสูง ๆ ของกันตภัทรเดินเข้ามาในบริษัท มีชายหนุ่มที่เป็นเลขาส่วนตัวเดินตามหลัง

"ไอ้แป๊ะ...งานที่สั่งให้ไปทำ ถึงไหนแล้ววะ"

"ยังไม่เปิดซองครับ เขาเลื่อนไปเป็นพรุ่งนี้"

กันตภัทรขมวดคิ้ว...สีหน้าไม่พอใจ

"ทำไมไม่มีใครบอกฉัน"

เขาตวาดถามเลขาเสียงดัง

"ผม...เรียนท่านแล้วนะครับ"

กันตภัทรส่ายหัว เดินขึ้นลิพต์ไปที่ห้องทำงานของเขา แป๊ะหรือธัชชัย เดินหอบแฟ้มตามเข้าไปให้เขาเซ็นต์

"ไอ้แป๊ะ...พรุ่งนี้เรียกประชุมฝ่ายขายให้ด้วยนะ บอกให้เอาบัญชีมาให้ฉันดูด้วย"

"ครับ..ท่าน"

กันตภัทรเอาแฟ้มมาอ่านและเซ็นต์ชื่อ ธัชชัยก็ปลีกตัวออกมา แต่ยังไม่ทันที่เขาจะหย่อนก้นนั่ง...

"ไอ้แป๊ะ..."

เสียงเกรี้ยวกราดดังออกมาจากห้อง ธัชชัยต้องรีบวิ่งหน้าตื่นเข้าไปหาเจ้านายหนุ่ม

"ครับ...ครับท่าน"

"นี่อะไร..."

กันตภัทรปาแฟ้มมาลงตรงหน้าธัชชัย เขาหยิบขึ้นมาดู เป็นใบเบิกค่าของใช้ผู้หญิง

"ไปบอกมันนะ...ว่าฉันไม่จ่าย"

"ผมบอกไปหลายครั้งแล้วนะครับ แต่ก็ยังมาอีก...แย่จังเลย"

กันตภัทรส่ายหัวอารมณ์เสีย

"บ้าจริง ๆ..."

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครคนหนึ่ง

"ฮัลโหล...คุณอาครับ ช่วยบอกลูกสาวคุณอาด้วยนะ อย่ามาโมเมเบิกค่าใช้จ่ายที่บริษัทอีก ถ้าเงินไม่พอใช้ ก็หางานทำซะ ไม่ใช่มานั่งกินนอนกินทำตัวแบบนี้"

"อาก็บอกเขาแล้วนะ แต่...."

"ถ้าเขายังกล้ามาอีก ก็อย่าว่าผมใจดำก็แล้วกัน"

กันตภัทรกระแทกหูโทรศพท์อย่างอารมณ์เสีย อะไร ๆ ก็ดูไม่ได้อย่างใจสักอย่าง ธัชชัยรีบถอยออกมาก่อนจะโดนหางเลข เขาส่ายหัวให้กับเจ้านายหนุ่ม ที่อารมณ์เสียได้ทุกวัน นับตั้งแต่พ่อของเขาจากไป

กันตภัทรนั่งดูรายงานสต๊อกสินค้าอย่างเคร่งเครียด มีเสียงสายเข้าที่มือถือของเขา

"ว่าไง...ว่างเหรอมึง"

"ก็ว่างดิวะ...ไม่งั้นมึงจะได้ยินเสียงกูเหรอ"

"มีไรว่ามา...ไม่ต้องโยกโย้"

"อะไรวะ...เพื่อนฝูงอุตส่าห์โทรหา มึงทำอย่างกับไม่อยากคุย"

"งานยุ่งฉิบหายเลยว่ะ วัน ๆ มีแต่เรื่อง มึงมีอะไรก็บอกมาเถอะ"

มีเสียงแทรกเข้ามาในสาย

"ไอ้ขี้เก๊ก..."

กันตภัทรสะดุดหู

"นั่นเสียงไอ้ว่องใช่ไหม มันกลับจากเมกาแล้วเหรอ"

"กลับมาแล้ว...ก็มันนี่แหละ ที่ให้กูโทรหามึง"

เสียงว่องแทรกเข้ามาอีก

"คิดถึงโว้ย..."

กันตภัทรยิ้ม

"จะนัดกูใช่ไหม ที่ไหน..."

"ฉลาดจริงนะมึง...ที่เก่า ทุ่มนึง"

"โอเค...ทุ่มนึงกูไป"

กันตภัทรวางสายแล้วหัวเราะหึ ๆ นานแล้วที่เขากับเพื่อน ๆ ไม่ได้เจอกันเลย เขาเองก็ไม่ได้ไปไหน เย็นนี้ได้เจอเพื่อน ๆ คงพอช่วยให้ผ่อนคลายได้บ้าง คงช่วยให้เขาหายเครียดได้เยอะ

ร่างสูงสง่าของกันตภัทรเดินเข้ามาในสวนอาหารใหญ่แห่งหนึ่ง มีบริกรเข้ามาถาม และพาเขาเดินไปที่ห้องพิเศษ สาว ๆ ที่เดินผ่าน ต่างมองเขาจนเหลียวหลัง บางคนส่งสายตายิ้มหวานมาให้ แต่เขาเดินเฉยไม่ใส่ใจเลยสักนิด

ที่ห้องพิเศษ...ชายหนุ่มสามคนนั่งดื่มเบียร์และพูดคุยเฮฮากัน บริกรพากันตภัทรเข้ามาในห้อง

"ไอ้ภัทร..."

เพื่อน ๆ เรียกเขาเสียงดัง เขากอดทักทายเพื่อนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทุกคนนั่งลงที่โต๊ะด้วยกัน

"ไม่เจอกันนานเลยนะมึง"

"งานเยอะจนจะทับกูตายอยู่แล้วเนี่ย ขอบใจที่นัดกูมานะ กูจะได้หายใจกับเขาบ้าง อึดอัดฉิบหายเลยว่ะ"

กันตภัทรรับแก้วเบียร์จากเพื่อนมาดื่ม เขากระดกทีเดียวครึ่งแก้ว

"เบา ๆ กันหน่อยนะพวกมึง ถ้าโดนตรวจเจอแอลกอฮอล์ อย่ามาตามกูไปประกันล่ะ"

คนพูด...พูดแล้วหัวเราะเสียงดัง

"โธ่ไอ้กั้ง...มึงเป็นทนายของพวกกูนะ ไม่ให้เรียกมึง...จะให้กูเรียกใครล่ะ"

กั้งหรือพรพรต ส่ายหัวทำหน้าระอา

"เอาน่า...แค่แก้วสองแก้วคงไม่เป็นไรหรอก"

กันตภัทรบอกกับทุกคน

"ว่าแต่มึงเหอะไอ้ว่อง กลับมาเมื่อไหร่วะ"

"กูกลับมาได้สองวันแล้วว่ะ กะว่าจะกลับมาอยู่เลย...ไม่ไปละ"

ว่องหรือโสภณ หัวเราะฝืน ๆ ยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม

"ทำไมวะ...ไหนมึงบอกว่าถ้าไม่รวยจะไม่กลับมาไง มึงรวยแล้วเหรอ"

พรพรตถาม...พร้อมกับมองหน้าเพื่อน กันตภัทรก็ตบไหล่โสภณ

"มีอะไรหรือเปล่าเพื่อน"

โสภณถอนใจเบา ๆ

"เมียกูท้องว่ะ กูเลยต้องกลับมา"

"เฮ้ย!...ดีใจด้วยนะเว้ยเพื่อน"

กันตภัทรยื่นมือให้จับ โสภณทำหน้าเขิน พรพรตหัวเราะเสียงดัง

"ไอ้ห่า...สามเดือนกลับบ้านที ยังมีปัญญาทำเมียท้องอีกนะมึง แจ๋วจริงนะ...ไอ้ว่อง"

โสภณอมยิ้ม ยักคิ้วให้พรพรต

"แล้วมึงจะกลับมาทำงานที่นี่หรือวะ มึงสมัครงานใหม่หรือยังล่ะ"

ตั้วหรือปวเดช ถามโสภณ

"กูสมัครไว้ก่อนแล้ว เดือนหน้าก็ทำงานได้เลย"

"เยี่ยมเลยว่ะ แต่งานของมึงหาไม่ยากหรอก คนทำมีน้อย"

"ก็ไม่น้อยนะ กูมีคู่แข่งเป็นร้อยเลยล่ะ ดีว่ากูผ่านงานต่างประเทศมาก่อน...กูเลยสบาย ถึงจะเงินน้อยกว่าที่โน่น แต่ก็เอาน่ะ...อยู่ได้ก็พอ"

"งานตรวจศพขึ้นอืดเนี่ยนะ มีคนแย่งทำด้วย โหหหห...ไม่น่าเชื่อว่ะ"

ปวเดชตบไหล่โสภณ พวกเพื่อน ๆ หัวเราะขำกัน