บทที่ 3

ชีวิตคู่ระหว่างธเนศกับเอื้องทรายยังคงดำเนินต่อไป ต่อหน้าคนอื่นๆ ทั้งคู่จะแสดงอาการรักใคร่กันให้เห็นด้วยไม่อยากให้ใครจับผิดในความสัมพันธ์เอาได้ แต่พอลับหลังทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนที่มันเคยเป็นมาตลอดเกือบครึ่งชีวิต ที่ทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักกันมา

“ไปดูหนังกัน”

คนที่กำลังนั่งคิดอะไรอยู่เงียบๆ ที่ศาลาท่าน้ำอยู่หน้าบ้านสะดุ้งสุดตัว เมื่อจู่ๆ พ่อสามีตัวดีก็โผกระโดดเข้ามากอดคอกันโดยไม่สุ่มไม่ให้เสียง

“ป่วยรึไง จู่ๆ มาชวนฉันไปดูหนังแบบนี้ ตัวก็ไม่เห็นร้อนนี่!” ธเนศไม่ได้ถือสาวาจากวนประสาทของอีกคนสักนิด เลือกเฉลยถึงสิ่งที่ต้องการ

“ป่านเขาอยากดูหนัง แต่ถ้าฉันกับป่านไปกันแค่สองคนคนอื่นเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี ฉันไม่อยากให้ป่านถูกคนอื่นมองในแง่ร้าย แต่ถ้าแกไปด้วยมันก็สิ้นเรื่อง นะทราย ไปกับฉันหน่อยนะ แกอยากได้อะไรบอกมาได้เลยฉันให้แกได้ทุกอย่าง” เอื้องทรายเพียงแต่ยิ้มรับ รู้ดีทีเดียวว่าเขาคงไม่มีวันให้สิ่งที่เธอต้องการได้แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมตกลงไปตามที่อีกคนต้องการ

“ขอบคุณแกมากนะทราย! แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยรู้ไหม ฉันรักแกจัง” คนที่จู่ๆ ก็ถูกรั้งเข้าไปกอดยิ้มเศร้า หากเขารักเธอมากกว่าเพื่อนคงดีไม่น้อย หากเขารู้สักนิดถึงความรู้สึกที่เธอมี ทุกอย่างคงดีกว่านี้

แต่คนอย่างหมอนี่จะไปรู้อะไร เขามันโง่ โง่ที่ไม่เคยรู้เลยสักนิดว่าเธอรักเขามากแค่ไหนเธอเองก็ใจเสาะที่ไม่กล้าพอจะเปิดเผยความในใจ

มันเพราะคำว่า ‘เพื่อน’ นั่นแท้ๆ ที่บังตาเขาจนหมด

สุดท้ายหญิงสาวก็ต้องนั่งรถเข้าเมืองมายังห้างดังซึ่งเป็นที่นัดหมายของสามีและป่านฤทัยจนได้ ตลอดการเดินทางธเนศดูมีความสุขจนน่าหมั่นไส้ หลายต่อหลายครั้งที่เธอพยายามมองหาว่าผู้หญิงที่กำลังยืนโบกไม้โบกมือให้กันอยู่ไกลๆ คนนั้นมีอะไรที่เธอไม่มีบ้าง สุดท้ายก็ได้คำตอบว่าทุกอย่าง!เป็นเธอเสียมากกว่าที่ไม่มีอะไรไปสู้เธอคนนั้นได้เลย

ป่านฤทัยเป็นอดีตนางแบบนิตยสารชื่อดังหลายฉบับ อีกทั้งยังพ่วงตำแหน่งดาวมหาลัยสมทบ แม้จะเรียนคนละคณะแต่ความน่ารักน่าเอ็นดูของอีกฝ่าย ก็กระแทกใจเพื่อนรักของเธอเข้าเต็มเปาตั้งแต่วันแรกที่สบตา

วันนั้นเองที่หลายๆ สิ่งถึงจุดเปลี่ยน โดยเฉพาะความรู้สึกของเธอเองที่กว่าจะรู้ใจตัวเองว่ารักเขาก็ตอนที่เขาไปสารภาพรักกับคนอื่นโดยมีเธอยืนให้กำลังใจอยู่ข้างๆ แล้ว ภาพในวันนั้นสร้างความเจ็บปวดมาจนถึงวันนี้ ทุกๆ ครั้งที่หลับก็มักจะมองเห็นมันอยู่ซ้ำๆไม่อาจลบไปจากใจได้เลย

สามปีเห็นจะได้ที่ต้องเก็บงำความรักเอาไว้กับตัวเอง ไม่กล้าเปิดเผยให้เขาหรือใครๆ ได้รับรู้ มันคือสามปีที่เธอเพิ่งจะรู้หัวใจตัวเองว่ารักที่มีให้เขาเป็นรักแบบไหน สามปีที่ต้องทนมองคนที่ตัวเองแอบรักไปรักคนอื่น ส่วนตัวเองก็ได้แต่ยืนอยู่เคียงข้าง คอยยิ้มให้ในวันที่เขาสุข คอยให้กำลังใจในวันที่เขาเศร้าใจ เสแสร้งทำทุกอย่างเหมือนเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง

ทั้งๆ ที่ความจริงเธอไม่ได้มองเขาเป็นเพื่อนมานานมากแล้ว ไม่เลย

“รอนานไหมครับป่าน” ธเนศเอ่ยทักทายคนรักสาวพร้อมรอยยิ้มทันทีที่เดินมาถึงตัวเธอซึ่งอีกฝ่ายก็ส่ายหน้ารับก่อนจะเอ่ยบอกถึงบางสิ่ง

“ป่านก็เพิ่งมาถึงเหมือนกันค่ะ นี่กำลังจะจองตั๋ว แต่ว่า…บัตรเหลือแค่สองใบเอง รอบต่อไปรออีกหลายชั่วโมงเลย” ป่านฤทัยบอกไปตามความจริง เธอรับรู้ถึงเหตุผลว่าทำไมคนรักของเธอต้องแต่งงานกับเพื่อนสนิทของเขา ซึ่งเธอก็เข้าใจและไม่ได้คิดมากอะไรเพราะเอื้องทรายไม่ใช่ผู้หญิงอื่น แต่เป็นเพื่อน เพื่อนที่แฟนหนุ่มของเธอรักและสนิทมาตั้งแต่เด็กๆ