ep2

วรุณาได้ยินถึงกับเบิกตาโพลงว่า...นี่มันเรื่องอะไรกัน แต่ยังไม่ทันที่ทุกคนจะทันตั้งตัว ผู้ชายที่หิ้วปีกเอื้องอรุณก็ล้มกลิ้งไปกับพื้น เมื่อหันมามองก็พบว่าชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังเข้าไปช่วยเอื้องอรุณ เขาหันมาถีบชายที่หิ้วปีกอีกข้างอย่างต่อเนื่อง จนกลิ้งลงไปกระแทกกับพื้นข้างๆ เพื่อน ชายที่เป็นลูกพี่จึงหันมาวางมวยกับชายคนนั้น ก่อนที่ลูกน้องสองคนที่ล้มลงไปจะเข้าไปรุม คนที่ยืนถือมีดจี้วรุณาอยู่ก็รีบเข้าช่วยด้วย

“รถคุณอยู่ที่ไหนไปรอที่รถเลย”

เสียงทุ้มนุ่มก้มลงกระซิบข้างหู ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปช่วยเพื่อนที่กำลังถูกรุมอยู่ วรุณาจำได้ทันทีว่าชายหนุ่มสองคนนั้น คือ คนที่พวกเธอกำลังจ้องเขาอยู่ เธอรีบวิ่งไปที่รถเธอทันที แต่ก็ไม่วายหันมามองเพื่อนที่ยืนละล้าละลังอยู่กับการต่อยตีของผู้ชายกลุ่มนั้น

“ฝน! หนีเร็ว”

เธอตะโกนบอก เอื้องอรุณหันมามองวรุณา แล้วหันกลับไปมองชายหนุ่มที่กำลังสอนมวยคนพวกนั้น

“พอแล้วค่ะ คุณตำรวจ”

เอื้องอรุณตะโกนออกไป กลุ่มชายโฉดชะงักกึกหันมองหน้ากัน ชายหนุ่มพลเมืองดียืดตัวขึ้น มองกลุ่มคนเหล่านั้นนิ่งๆ

“นังคนนี้มันติดหนี้ผม”

“ไม่สำคัญว่าเธอติดหนี้อะไรคุณ แต่การที่คุณจะฉุดเธอไปแบบนี้ไม่ถูกต้อง” ชายคนที่สูงกว่าพูดขึ้นเรียบๆ

“ผมว่าไปคุยที่โรงพักดีกว่า ทั้งหมดเลย! หนี้สินคุณจะได้เคลียร์ ส่วนเรื่องทำร้ายร่างกายเจ้าพนักงานก็อีกเรื่องหนึ่ง”

ชายอีกคนสำทับขึ้นมา พร้อมเดินไปจ้องหน้าชายที่เป็นหัวโจก

“ผมไม่อยากมีเรื่องกับคุณ เอาเป็นว่าครั้งนี้ ผมจะผลัดหนี้ให้อีนี่มันก่อนก็แล้วกัน...ไปโว๊ยขึ้นรถ”

ว่าแล้วกลุ่มคนที่เคยรุมล้อมเอื้องอรุณก็พากันขึ้นรถตู้แล้วพากันออกไปอย่างรวดเร็ว เอื้องอรุณยกมือไหว้ชายหนุ่มทั้งคู่ ที่ดูเหมือนจะไม่ได้บาดเจ็บอะไรนัก

“ขอบคุณนะคะ คุณตำรวจ”

วรุณารีบวิ่งมาหาเพื่อนทันที ทั้งคู่กอดกันไว้แน่น

“แกรู้ได้ไงว่าคุณสองคนนี้เขาเป็นตำรวจ”

เธอรีบกระซิบถามทันที แต่เสียงกระซิบก็ดูเหมือนจะดังไปถึงหูชายหนุ่มทั้งคู่

“เราเคยเจอกันนี่ครับ ใช่ไหมครับคุณเอื้อง”

เอื้องอรุณยิ้มแหยๆ หันมามองเพื่อนแล้วส่ายหน้าทันที

“เอื้องจำไม่ได้หรอกค่ะ เพียงแต่ตะโกนขู่พวกมันไปก็เท่านั้นเอง ว่าแต่พวกคุณเป็นตำรวจจริงๆ เหรอคะ”

“ผมคนเดียวครับที่เป็นตำรวจ” ชายหนุ่มที่สูงกว่ายิ้มให้ พร้อมยื่นมือไปจับทำความรู้จักกับหญิงสาว

“ผม...ผู้กองมนัสครับ อยู่สน.ทีนี่ แก๊งทวงหนี้กลุ่มที่ทำร้ายคุณ เขาก็คงคุ้นหน้าผมอยู่ ถึงได้ยอมไป”

“ผมรวินครับ เป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดาๆ นี่แหละครับ” ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ แนะนำตัวอย่างเป็นมิตร สายตาของรวินจ้องมองมาที่วรุณาเป็นพิเศษ ทำเอาวรุณาออกอาการเขินอายจนต้องก้มหน้าลงยิ้มเขินๆ

“พวกคุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว จะเข้าไปต่อข้างใน หรือว่า......จะไปไหนต่อดีครับ”

"ฉันคงไม่สนุกที่จะเข้าไปข้างในแล้วล่ะค่ะ”

วรุณาหน้าแดงกล่ำ ใจเต้นแรง เมื่อมองหน้าชายหนุ่มที่ส่งสายตาว่าสนใจเธออย่างไม่ปกปิด

“ผมมีที่หนึ่งที่น่าสนใจ ไม่รู้ว่า...คุณจะไว้ใจผมหรือเปล่า?” รวินเอ่ยปากชวนทันที ท่าทีของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ามันทำให้เขาคาดเดาได้ไม่ยากว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร? เขาเองก็เชี่ยวในเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน

“ผับที่มันไม่อันตรายเหมือนที่นี่ใช่ไหมคะ?”

เอื้องอรุณสอดเข้ามาถาม เมื่อเห็นว่าวรุณาอ้ำอึ้งอยู่ คนอย่างเธอ ถ้าไม่เริ่มที่ผับ ก็ไปเริ่มที่ห้องของเขาก็ได้ เธอไม่แคร์

“ที่คอนโดผม กว้างพอที่จะต้อนรับคุณทั้งคู่ ว่าแต่พวกคุณอยากดื่มต่อไหมครับ”

กลายเป็นว่าผู้กองมนัสเป็นคนที่ให้คำตอบหญิงสาวและตอบได้ชัดเจนโดยไม่ต้องถามอีก

“ยินดีเลยค่ะ”

เอื้องอรุณตอบรับในทันที โดยไม่ได้ปรึกษาวรุณาสักคำ ทำเอาหญิงสาวที่ถูกชายหนุ่มที่ชื่อรวินจับจ้องอยู่ อายจนแทบจะมุดดินหนี

“ฉันว่าเรากลับกันดีกว่าจะเอื้อง”

เธอกระซิบบอกเพื่อน แม้การสนุกกับการขึ้นเตียงกับใครสักคนไม่ใช่เรื่องที่เธอจะไร้เดียงสา แต่สำหรับสองคนนี้ เธอว่าเขาน่ากลัวมากกว่า ยิ่งเขาเป็นตำรวจด้วย เธอไม่ไว้ใจ ทว่าเพื่อนสาวของเธอก็ไม่ได้สนใจ กว่าที่วรุณาจะรู้สึกตัว หญิงสาวก็ถูกพาขึ้นรถไปกับชายหนุ่มเสียแล้ว