ep1

แม้ยามราตรีแสงไฟในค่ำคืนแห่งเมืองสวรรค์ก็ไม่เคยมอดดับ เช่นเดียวกับหญิงสาวในวัยแรกรุ่น แต่ใช้ชีวิตมาอย่างโชกโชนอย่างวรุณาและเอื้องอรุณก็เช่นกัน เธอใช้ชีวิตเหมือนค้างคาวที่อาศัยอยู่ในถ้ำ เย็นย่ำก็เริ่มแสวงหาความสุขให้ตัวเอง วรุณา ทำงานฟรีแลนซ์เป็นดีไซเนอร์ให้กับเสื้อผ้าแบรนด์ดัง ระยะแรกเจ้าของแบรนด์ก็บอกจะสนับสนุนเธอให้มีผลงานเป็นของตัวเอง แต่ระยะหลังๆ นอกจากเขาไม่สนับสนุนเธอแล้ว ยังแอบอ้างเอางานของเธอไปใช้เสียอีก พอเธอขู่ว่าจะฟ้อง เขาก็เอาเงินยัดปากเธอ แต่สิ่งที่ตามมามากกว่านั้นคือ....ไม่มีใครจ้างเธออีก ต่างกับเอื้องอรุณ เพื่อนสาววัยเดียวกัน ที่ทำงานพริตตี้มาตั้งแต่เรียนจบ ไม่ว่าใครต่อใครจะพร่ำบอกเธอว่าความสวยกับความเก่งไปด้วยกันได้ แต่สำหรับเธอกว่าที่เธอจะจบ ปวช.พาณิชย์มาได้ก็เล่นเอาเกือบไม่รอด เธอจึงคิดว่าเธอต้องใช้ความสวยของเธอนั่นแหละ เก็บเงินให้เยอะๆ เพราะสวรรค์คงไม่ได้ให้ความเก่งเธอมาด้วย

วันนี้สองสาว วรุณากับเอื้องอรุณก็ยังพากันเที่ยวเตร่ในผับหรูเหมือนเช่นทุกคืน และในขณะที่วรุณากำลังยืนรอเอื้องอรุณอยู่ลำพัง ความสวยสดของเธอทำเอาชายหนุ่มทุกคนต้องหันจ้องมามองดูด้วยความสนใจ เมื่อก่อนเธออาจจะเขินๆ บ้าง แต่ในวันนี้เธอกลับไม่แยแสเลยด้วยซ้ำ

วรุณา ไม่เคยทำงานขายหุ่น ขายรูปร่างเหมือนเอื้องอรุณ แต่เธอก็ไม่มีอะไรด้อยไปกว่าเอื้องอรุณเลย ช่วงที่เธอยังทำงาน ดีไซด์เนอร์ หลังเลิกงานเธอมักจะเห็นอาเสี่ยมากหน้าหลายตา มาส่งเอื้องอรุณเสมอ และมีบางคนที่มาป้อเอากับเธอด้วย แต่อาเสี่ยพวกนั้นก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของเธอเลย

“ไปกันเถอะฝน”

เอื้องอรุณที่เดินมาจากรถ ฉวยมือเพื่อนเดินเข้าไปในผับ ท่าทางเธอร่าเริง ผิดกับตอนกลางวันที่เซื่องซึมราวกับแมวนอนหวด

“เสน่ห์เธอก็ไม่เบาเลยนะฝน หนุ่มๆ งี้มองตามตาปรอย”

“ก็ยังไม่ใช่สเป๊กฉันสักคน”

“โอ๊ย...อย่ามาหาสเป๊กเลยฝน หาเงินในกระเป๋าของพวกเขาดีกว่า”

เอื้องอรุณบอกขำๆ พร้อมขยับเสื้อชุดสายเดี่ยวที่คอเสื้อคว้านลึกจนเห็นร่องอกสวยชัดเจนให้เข้าที่ ขณะที่เสื้อของวรุณาเป็นเสื้อแขนยาวสีดำ แต่เป็นซีทรูซึ่งบางเบาจนมองทะลุเข้าไปเห็นบราเซียร์สีขาวที่ปกปิดเต้าอวบแบบครึ่งเต้า ทั้งคู่สวมกระโปรงสีดำสั้นเต่อสีดำสนิท ปกปิดสัดส่วนสะโพกงามไว้แค่คืบกว่าๆ อวดเรียวขานวลเนียนที่ตัดกับชุดสีดำได้อย่างเซ็กซี่ยวนตา

“ดูชายหนุ่มคนนั้นสิ มองเราสองคนตาไม่กะพริบเลยเอื้อง ท่าทางเขาดูดี สูทราคาแพง แหวนที่นิ้วนั้นแตะตาฉันเลย”

วรุณาสะกิดเพื่อนสาว เมื่อได้มานั่งที่โต๊ะตัวหนึ่งแล้วปรายตามองชายหนุ่มคนหนึ่งคล้ายไม่ตั้งใจนัก แต่ก็เก็บรายละเอียดได้อย่างดี

เอื้องขยับแป้งผับในมือออกเติมใบหน้า แต่จุดประสงค์คือการส่องกระจกเพื่อมองคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง เธอปิดแป้งผับ แล้วชะโงกหน้าเข้ามากระซิบกับเพื่อนสาวทันที

“เขามากันสองคนนี่....จากประสบการณ์ของฉัน ไม่ใช่คู่เกย์แน่...พวกเขาก็มาล่าเหยื่อ ไปเป็นเหยื่อให้เขาล่าดีกว่า”

วรุณายิ้มกว้าง ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างรู้ใจ แต่ก่อนที่จะพวกเธอจะก้าวเข้าไปหาชายหนุ่มผู้เป็นจุดหมาย ก็มีชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งเดินมารุมล้อมโต๊ะเธอเอาไว้

“จะรีบไปไหนกันหรือครับสาวๆ “

หนึ่งใน นั้นพูดพลางจับแขนอย่างถือวิสาสะ เอื้องอรุณสะบัดทันที พลางหันมองคนที่อยู่รอบๆ

“ไม่มีอะไรกันครับ เธอเป็นแฟนผม”

“พวกฉันไม่รู้จักพวกเขานะคะ”

วรุณาตะโกนขึ้นแข่งกับเสียงเพลงในผับ แต่คนพวกนั้นไม่สนใจ พวกมันดึงเอื้องอรุณลากออกไปด้านนอกทันที

"ปล่อยนะ พวกแกจะทำอะไรฉัน"

เอื้องอรุณพยายามสะบัดแขนออก แต่สู้แรงบีบของมันไม่ได้ วรุณาวิ่งตามออกมาด้วยความเป็นห่วง

"อีนี่ มึงอย่าโวยวายนักเลย ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก”

ชายหนุ่มท่าทางหื่นและดูจะเป็นพี่ใหญ่ของกลุ่มตะคอกใส่เอื้องอรุณ แล้วพยักหน้าให้ลูกน้องหิ้วปีกเอื้องอรุณตรงไปที่รถตู้ที่จอดอยู่หน้าร้านทันที

"ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ"

เอื้องอรุณร้องโวยวาย เธอมองซ้ายขวา เห็นเพียงวรุณาที่วิ่งตามออกมา แต่ก็ถูกพวกมันคนหนึ่งใช้มีดจี้อยู่ ทำให้วรุณาได้แต่ยืนตกใจอยู่ด้านหน้า ไม่รู้จะช่วยเพื่อนยังไง ชายหนุ่มที่อยู่ในผับก็ไม่เห็นว่าจะมีใครออกมาช่วยเหลือเธอสักคน รปภ.ด้านหน้าก็ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็น

“ช่วยด้วย!"

เธอสะบัดตัวแรงขึ้น น้ำตาเริ่มไหลพราก วรุณามองเพื่อนสาวด้วยความสงสาร เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“มึงก็รู้ว่าพวกกูเป็นใคร จะยอมไปกับพวกกูดีๆ หรือจะให้พวกกูซ้อมมึงก่อนไป”

“ฉันขอร้องล่ะ หนี้สินพวกนั้นเดี๋ยวฉันทยอยคืนให้”

เอื้องอรุณยกมือไหว้ทันที เมื่อรู้ว่าไม่มีใครช่วยจริงๆ