ตอนที่ 7

เดือนลดาอ้าปากแต่ไม่ทันได้ร้องออกมาเสียงแหลมเล็กก็ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอของชายหนุ่มเมื่อเขาประกบปิดปากของเธอด้วยปากของเขา หญิงสาวชาไปหมดทั้งตัวเพราะไม่คิดว่าเจ้าของสมิธ ไฮเอนด์จะแสดงความกักขฬะกับเธอถึงขนาดนี้

หญิงสาวร้องไม่ออก ขนาดจะส่งเสียงผ่านลำคอก็ยังทำไม่ได้ เอเดรียนบดขยี้ริมฝีปากของเขาบนกลีบปากนุ่มจนเป็นรอยบวมเจ่อ เท่านั้นยังไม่พอเขายังกอดรัดเธอไว้ด้วยความโมโหที่ถูกตบหน้าฉาดใหญ่เสียอีกด้วย

“ปล่อย! เอเดรียน ฉันจะกลับบ้าน!”

หญิงสาวร้องตะโกนเมื่อเขาปล่อยให้ปากของเธอเป็นอิสระแต่ยังกอดรัดร่างเล็กที่พยายามดินสุดกำลังเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“ตอนแรกผมคิดว่าจะให้คุณตัดสินใจเอง แต่ตอนนี้ผมว่าผมตัดสินใจให้คุณซะเลยจะดีกว่า มิสเมย์!”

ชายหนุ่มขบกรามเสียงดังกรอดก่อนจะทิ้งร่างเล็กบางให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ เขาลูบแก้มตัวเองอีกครั้งและลูบปากที่ยังเหลือร่องรอยของลิปกลอสหลังจูบแบบไม่บันยะบันยังให้เดือนลดาตกใจลนลาน

“คุณต้องเป็นผู้หญิงของผม แลกกับหนี้ท่วมหัวของแม่คุณ หรือถ้าหากคุณจะปฏิเสธ ผมจะเรียกทนายให้พาตำรวจไปลากคอแม่คุณเข้าตารางซะคืนนี้เลย!”

เสียงของเขากร้าวแข็งและดูเหมือนมันเกิดจากอารมณ์โกรธเคืองที่ปะทุออกมาเหมือนภูเขาไฟระเบิด เดือนลดาอยากจะร้องไห้ เธอไม่อาจตัดสินใจอะไรได้อีกแล้วหรือนี่

“คุณไม่มีสิทธิ์บังคับฉันนะคะ เอเดรียน”

“ผมมีสิทธิ์เต็มที่เลยล่ะมิสเมย์ และคุณฟังผมให้ดี” เขาว่าแล้วโน้มตัวลงไปที่เก้าอี้ซึ่งหญิงสาวนั่งห่อไหล่ด้วยความเกรงกลัว ชายหนุ่มค้ำมือทั้งสองบนที่เท้าแขน ใบหน้าของเขาเครียดเข้มจนเดือนลดาแทบไม่อยากจะมอง

“คุณต้องเป็นผู้หญิงของผม แต่ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะว่าคุณต้องอยู่ที่นี่ตลอดชีวิต ก็แค่เอาตัวชดใช้หนี้ให้แม่ของคุณเดือนเดียวเท่านั้น ผมไม่ให้คุณอยู่ที่นี่นานหรอก เพราะผมแน่ใจว่าคนอย่างคุณก็ไม่ได้ต่างอะไรจากฮอลลี่ พวกที่ชอบทำตัวเป็นโสเภณีในบ่อนก็เป็นอย่างนี้ทุกคน!”

ยิ่งเขาพูดก็เหมือนเหล็กแหลมทิ่มแทงลงบนความรู้สึกของหญิงสาว เดือนลดากัดปากตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นลอดออกไปให้คนใจร้ายอย่างเอเดรียนได้ยิน เธอต้องเข้มแข็ง ถ้าความทุกข์ทรมานคือการได้ตอบแทนผู้มีพระคุณเธอก็คงต้องเลือกมันอยู่ดี