ตอนที่ 5

"พี่ขอโทษครีม"

"ขอโทษทำไม ครีมไม่ใช่คนที่พี่จะต้องมาเอ่ยคำขอโทษ ต้องไปขอโทษคุณตากับอาโหน่งดีกว่าค่ะ"

น้องสาวกำมือแน่น เธอรักพี่สาวคนเดียวของเธอมาก แต่เรื่องนี้ครีมรับไม่ได้จริง ๆ

ชื่อที่ภาวินีได้ยินทำให้เธอต้องสะอึก

"ไม่น่าเชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น ที่น่าเสียใจ พี่เค้กทำให้ครีมผิดหวังในตัวของพี่มาก ๆ”

ภาวนาพูดว่าให้พี่สาวตัวเองก็น้ำตาไหลเสียเอง

"ครีมจะให้พี่ทำยังไง ตอนนี้พี่ก็หนักใจ เสียใจมาก ๆ อยู่แล้ว ฮือ........"

ทั้งคู่ได้แต่นิ่ง ภาวนาทรุดตัวลงไปนั่งใกล้ ๆ พี่สาว พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ

"มันเป็นการหักหลังกันชัด ๆ” เธอยังว่าพี่เค้ก

"พี่ไม่ได้รักอาโหน่ง พี่รักพี่ตั้น เราสองคนรักกัน"

"พี่มีสิทธิ์ปฏิเสธ แต่พี่ก็เลือกที่จะไม่ทำ"

"ฮือ........." ภาวินีเอาแต่ร้องไห้ เธอไม่สามารถจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้น้องสาวฟังได้ ต้องปล่อยให้ครีมเข้าใจผิดไป

"อย่าร้องไห้เลยพี่เค้ก ครีมว่ามันไม่มีประโยชน์หรอก ในเมื่อทุกอย่างก็เกิดขึ้นแล้ว ครีมขอร้องแค่อย่างเดียว พี่เค้กอย่าทำแบบนี้อีก อย่าให้ผู้ชายคนนั้นเข้ามายุ่งเกี่ยวกับพี่ แล้วทำให้อาโหน่งเข้าใจผิดแล้วเสียใจ" ภาวนาลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องของพี่สาวไปอย่างรวดเร็ว เธอต้องกล้ำกลืนทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ เพราะถ้าเรื่องนี้เล็ดลอดออกไป รังจะทำให้ทุกคนเจ็บปวดและผิดหวังเหมือนเช่นที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้

ภาวินีมองตามหลังน้องสาวไปอย่างพูดไม่ออก เธอจะต้องเก็บเรื่องหนีไว้เป็นความลับ จะต้องไม่มีคนรู้ รวมถึงหนูครีมด้วย

"ครีม พี่เสียใจ พี่ขอโทษนะ" เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ นอนกอดหมอนที่หนุนร้องไห้ ในหัวได้แต่คิดเรื่องของตัวเอง กับการตัดสินใจครั้งใหญ่ของชีวิต

ในห้องของครีม

เด็กสาวร้องไห้เป็นเผาเต่า ทั้งสงสารพี่สาวและอาโหน่ง

'อย่าเอ่ยปากเล่าให้ใครฟังละ ไม่งั้นพี่เค้กกับอาโหน่งคงอยู่ด้วยกันแบบมีความสุขไม่ได้'

'แต่มันไม่ถูกต้อง' เธอเถียงกับตัวเอง

'ใครแคร์ เดี๋ยวนี้ไม่มีผู้ชายคนไหนที่แคร์เรื่องความบริสุทธิ์ของผู้หญิงแล้ว'

'แต่ฉันแคร์'

"โอ๊ย...."

เธอทุบมือลงไปบนหมอนก่อนจะเอาหน้าของตัวเองมุดลงไปแล้วร้องตะโกนเสียงดังเพื่อระบายความอึดอัด คงมีเท่านี้ที่ครีมทำได้ในตอนนี้

ณ ไร่เรือนทอง

"เรื่องงานเรียบร้อยดีเหรอเจ้าโหน่ง" คุณปู่เดินเข้ามาทำยิ้มกว้าง หน้าตาระรื่นขึ้นเยอะกว่าแต่ก่อน

พัสกรเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพฯ เขาเอาพืชไร่และผลิตภัณฑ์แปรรูปของไร่ไปออกงานกับกรมพัฒนาธุรกิจที่จัดงานแสดงสินค้าการเกษตร ณ ไบเทคบางนา กรุงเทพฯ

"ผมว่าคุณปู่ไม่ได้สนใจเรื่องงานของผมจริง ๆ หรอกใช่ไหมครับ แต่อยากจะมาเช็กอะไรกับผมมากกว่า" เขาดักคอแบบรู้ทัน

คุณปู่พนัสยิ้มแบบเขิน ก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับหลานชาย

"รู้ใจปู่จริง ๆ โหน่งรู้ไหม ปู่ดีใจนะที่โหน่งยอมทำตามใจปู่ ปู่จะได้นอนตายตาหลับสักที อยากจะเห็นเหลนก่อนจะลงโลง ปู่ไปเจรจามาแล้วกับตาเกชา ทางหนูเค้กเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ยังมีท่าทียินดีเสียด้วย"

"คุณปู่ไม่ได้โกหกผมนะครับเรื่องที่หนูเค้กยินดีกับการแต่งงานนี้จริง ๆ” เขาทักท้วง

จริง ๆ โหน่งก็ไม่ได้เต็มใจสักเท่าไหร่ แต่เหตุผลพันประการที่คุณปู่ของเขาพรั่งพรูออกมา ทำให้เขาไม่อยากจะขัดใจท่าน อีกอย่างหากได้แต่งงานกับภาวินีก็ดี ตอนนี้เขาก็ไม่ได้มีใคร ห่วงแต่หัวใจของภาวินีเองเท่านั้น

"บ๊ะไอ้นี่ จะมีผู้หญิงคนไหนที่จะกล้าปฏิเสธหลานของปู่วะ"

"หึ ๆ” เขาได้แต่ยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ย

"แต่ง ๆ ให้จบ ๆ ไป ปู่จะได้สบายใจ ดีไหมครับ" เขาเย้าหยอก

"หนูเค้กน่ารักนะ แกไม่เจอเธอตั้งนาน ถ้าเจอตอนนี้ขี้คร้านจะชมว่าหนูเค้กสวย คุณเกชายังเล่าอีกว่าทำงานก็เก่ง ขยันขันแข็ง จบมาก็ทำงานที่ไร่ เงินทองไม่มีกระเด็น คนแบบนี้แหละที่เหมาะจะมาแต่งงานกับแก"

"ปู่ครับไม่ต้องชมหนูเค้กมากก็ได้ครับ ยังไงผมรับปากไปแล้ว ผมไม่เปลี่ยนใจหรอกครับ ยังไงในชีวิตนี้ ผมก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงสักคนเพื่อมีทายาทให้คุณปู่"

ปู่พนัสหัวเราะร่า

"ใช่ ๆ อายุโหน่งก็มากแล้ว ปู่คิดดูแล้ว เวลานี้แหละที่เหมาะที่สุดที่แกจะสร้างครอบครัว"

ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ มีคนมาเคาะประตู

"เข้ามา"

"จะประชุมไหมคะคุณโหน่ง ทุกคนพร้อมแล้วค่ะ" ผ่องจิตรเลขาหน้าห้องชายหนุ่มเอ่ยถาม เธอรู้ว่าเขาเป็นคนตรงต่อเวลาแค่ไหน

"อ้าว...มีงานยุ่งหรอกเหรอ งั้นปู่ไปก่อนนะ ยังไง ๆ โหน่งก็หาเวลาไปหาหนูเค้ก พากันออกไปกินข้าวก็ได้ เอ่อ...อีกเรื่อง นัดแนะกันไปดูชุดที่จะใส่ในงานแต่งด้วย" คุณปู่บอกจุดประสงค์ทั้งหมดที่มานั่งคุยกับเขาในวันนี้

"ครับผม ถ้าผมไม่ยุ่งนะครับ ผมขอเคลียร์เรื่องวุ่น ๆ พวกนี้ก่อน แล้วผมจะโทรไปหาเธอครับ"

ปู่พนัสสีหน้ายิ้มแย้ม ดีใจมาก ๆ ที่หลานชายยอมทำทุกอย่างในสิ่งที่เขาร้องขอ

โหน่งส่ายหน้านิด ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาจากปากเบา ๆ เขาเองก็ตัดสินใจได้แล้ว หากแม้วันนี้ยังไม่มีคนรัก ภาวินีก็ไม่ได้เสียหายอะไร เขาบอกว่าผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน ต้องมองอะไร ๆ ได้ดีกว่าเขา และสิ่งไหนที่ทำให้ปู่มีความสุขได้ เขาก็ไม่อยากจะขัดใจ

'อยู่ไปก็รักกันเองแหละ' ประโยคที่คุณปู่พูดซ้ำ ๆ ดังขึ้นมา แต่วันนี้คุณปู่ไม่ยักจะพูดขึ้นมาอีก

"มากันครบแล้วค่ะ" ผ่องจิตรเอ่ยย้ำอีกครั้ง

"โอเคครับพี่ผ่อง เดี๋ยวผมตามไป"

เขารีบเซ็นเอกสารที่เหลืออีกสองสามหน้า ก่อนจะเดินไปยังห้องประชุมเล็ก

ในห้องนอนของตั้นและแม่

"แม่ครับนี่บัตรประกันชีวิตของแม่ที่ผมทำไว้ให้ เวลาที่แม่ไม่สบายต้องให้คนพาไปนอนโรงพยาบาลนะครับ จะได้ใช้สิทธิ์ของเราให้เต็มที่"

"ตั้นพูดเหมือนกำลังจะไปไหนไกล ๆ ยังงั้นแหละ แม่เป็นอะไร แม่ก็ต้องโทรหาตั้นเป็นคนแรกอยู่แล้ว"

"ตั้นแค่ย้ำแม่ เผื่อเอาไว้นะแม่ ก็แม่ชอบลืม"

นางนั่งลงใกล้ ๆ ลูกชายก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัว

"แม่รักตั้นนะลูก"

ชนวีย์น้ำตาแทบไหล เขาสวมกอดแม่แน่น

"ตั้นจะขยันทำงาน จะรีบสร้างตัวให้เร็วที่สุด แล้วตั้นจะให้แม่เลิกทำงานแบบนี้เสียที แม่เหนื่อยมามากแล้ว" เขาพูดสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจมานาน

"ถ้าแก่แล้ว ตั้นไม่ให้แม่ทำอะไร แม่คงเป็นง่อยนะสิ แม่เกิดที่ไร่นี้ อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เล็ก ๆ เจอพ่อตั้นที่นี่ ทั้งตา ทั้งยาย ทั้งพ่อของตั้นก็ตายที่นี่ แม่ไม่อยากไปไหนหรอก" แม่พูดจริงจัง

"โธ่แม่...." เขาครวญ

ลำดวนถึงกับหัวเราะ

"รีบแต่งงานสิ แล้วมีหลานให้แม่เลี้ยงดีกว่า แม่จะได้หาเหตุผลออกไปจากไร่นี้ได้เสียที" แม่พูดจี้ใจดำ

"แม่เป็นคนเดียวที่ตั้นทำผิดแล้ว แม่ไม่เคยโกรธ และแม่ก็อภัยให้ตั้นเสมอ" เขารู้สึกผิดกับเรื่องที่เขาคิดจะทำ และสิ่งสำคัญตั้นไม่อยากจากแม่ไปไหน เขาเป็นห่วงแม่

"พูดเหมือนเป็นเด็ก ๆ ไปได้ แม่ภูมิใจในตัวตั้นมาก ตั้นไม่เคยทำให้แม่เสียใจ มีแต่ตอนเล็กที่ซนที่ดื้อ จุ๊บ..." แม่หอมแก้มเขา ชนวีย์ทิ้งตัวลงไปนอนหนุนตักแม่เหมือนตอนเด็ก จับมือของแม่ขึ้นมาแนบแก้ม แล้วหลับตาลง

'แม่รอตั้นนะครับ แล้วตั้นจะกลับมารับแม่ครับ ผมจะไปไม่นาน' เขาสะท้อนในใจ แผนการที่จะพาเค้กหนี ต้องไปในที่ไกล ๆ และคิดว่าไม่มีใครตามเจอ

"ผมรักแม่ครับ"

“แม่ก็รักลูก” แม่ส่งฝ่ามือลูบหัวเขาเหมือนตอนเล็ก ๆ

"ครีมต้องไปกับพี่เค้ก ไปช่วยพี่เลือกชุดแต่งงานด้วยนะ" ป้าแววออกคำสั่ง

เด็กสาวได้แต่สั่นหน้า ก้มมองลงไปในหน้าหนังสือที่อ่านทำไม่สนใจ

"หนูครีม ป้าสั่งให้เราไปเป็นเพื่อนพี่เค้กเลือกชุดแต่งงาน"

ภาวนาลุกขึ้นนั่งแล้วทำหน้ายุ่ง ยกหน้าขึ้นมาก็เห็นใบหน้าของพี่สาวที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าพร้อมกับยื่นมือส่งมาให้เพื่อฉุดน้องสาวให้ลุกขึ้น

"ครีม ไปเป็นเพื่อนพี่นะ วันที่ดีที่สุดของพี่ พี่อยากให้ครีมมีส่วนร่วมด้วยนะจ๊ะ"

ภาวนาถึงกับทำหน้าไม่ถูก เมื่อพี่เค้กมาง้อเธอถึงขนาดนี้แล้ว พี่สาวที่แสนดีเพียงคนเดียวของเธอ แต่ภาวนาก็ยังทำหน้างอน ๆ อยู่

"ไปสิ เราก็หาชุดสวย ๆ เอาไว้ด้วย เพราะต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้พี่เค้กนะ รู้ไหม" คุณป้าแววออกคำสั่งอีกครั้ง

พี่สาวพยักหน้าให้ จับมือของครีมบีบเบา ๆ ครีมถอนหายใจ

"ก็ได้" เธอรับปาก พี่เค้กถึงกับยิ้มกว้าง