4/3

เอนริเก้ประกาศชัดเจนว่าวัวพันธุ์ที่ดีที่สุดจากฟาร์มเคราร์จไม่ได้มีไว้เพื่อฆ่า และใครอยากได้มันไปเพื่อหวังจะปลิดชีพมันแลกเงินมหาศาลก็อย่าหวังว่าจะได้วัวพันธุ์ดีจากฟาร์มของเขา หลายคนมองว่าการกระทำของเขาช่างขัดแย้งการอดีต จากการเป็นผู้ฆ่ากลายมาเป็นผู้เลี้ยง และหลายคนที่คิดว่าเขาทำฟาร์มเพื่อเลี้ยงวัวกระทิงไว้ขายให้คนซื้อมันไปปลิดชีพ เปล่าเลย ต่อให้ใครตราหน้าเขาว่าบ้าแค่ไหน เขาก็ไม่มีคำอธิบาย มีแค่แววตาที่มักจะมองเข้าไปในดวงตาของกระทิงตัวเขื่อง รับรู้ความรู้สึกของมันจากทางแววตา

เขาหันหลังมามองฟาร์มที่ตั้งอยู่ท่ามกลางความมืดมิด เสียงขยับตัวดังสวบสาบของสัตว์เลี้ยงในฟาร์มไม่ใช่เสียงที่กำลังได้ยิน ‘โครกคราก’ เสียงนี้มันเหมือนเสียง...

ท้องร้อง!!!

แสงไฟดวงเล็กๆ กำลังเคลื่อนออกไปและเขาคงต้องรีบหากจะจับผู้ร้ายที่ลักลอบเข้ามาในบริเวณบ้านหลังใหญ่ ขายาวๆ ก้าวเร็วขึ้นเพื่อตะครุบตัวคนร้าย เขาคว้าคอเสื้อมันแล้วเหวี่ยงลงกับพื้น

“ว้าย!!!” เสียงหวีดร้องแหลมเล็กเป็นเสียงของผู้หญิง เดี๋ยวนี้ผู้หญิงริอาจจะเป็นนักย่องเบาแล้วหรือกระไร มือหนาชี้ปลายกระบอกปืนไปที่เงาดำตัวเล็กๆ เจ้าของร่างเล็กตัวบางครางโอดโอยก่อนหันมามองเขา พอไฟติดหมวกส่องใบหน้าของเขาเท่านั้น เสียงแหลมก็ดังขึ้นอีก

“พี่เอริค อย่า!!” ไอรีนตกใจแทบสิ้นสติเมื่อหันมาเจอปลายกระบอกปืนอยู่ตรงหน้า เอนริเก้รีบลดปืนลงเพื่อดึงหมวกออกจากศีรษะเล็กๆ แล้วฉายไฟส่องดวงหน้าเหยเกของคนตัวเล็ก

“ไอรีน นี่เธอเองเหรอ” นอกจากเธอจะตกใจแล้วยังทำให้เขาตกใจไม่น้อยไปกว่า ทำไมไอรีนถึงมาอยู่ตรงนี้ “แล้วเธอมาทำอะไรแถวนี้ฮึ”

ไอรีนปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้า หน้าสวยๆ ยังเหยเกเพราะแสบร้อนแผลถลอกที่แขน ตอนเขาเหวี่ยงเธอก็เสียหลักล้มเค้เก้ไม่เป็นท่า ร่างไถลกระแทกอะไรบ้างไม่ทันจะเห็น แต่ตอนนี้เธอแสบไปทั่วแขน

“น้องไอนอนไม่หลับ ก็เลยออกมาเดินเล่น แต่ตรงนี้มันมืด น้องไอเลยแอบเอาหมวกคุณลุงมาสวม” เธอตอบ

ชายหนุ่มสำรวจทั่วร่างเล็กเห็นแผลถลอกปื้นใหญ่ที่แขนก็กระตุกคนตัวเล็กเข้ามาใกล้

“ขอดูหน่อยสิ” เขาจับแขนเธอพลิกไปพลิกมา แล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ “ผลของการออกมาทำลับๆ ล่อๆ ในยามวิกาลก็เป็นอย่างนี้แหละ ถ้าเธอจะร้องเพลงออกมาเดินเล่น ฉันก็คงไม่คิดว่าจะเป็นขโมย ขโจนหรอก เล่นมาเดินลับๆ ล่อๆ เงียบๆ ฉันก็เข้าใจผิดน่ะสิ” นอกจากจะไม่ขอโทษเธอแล้วยังต่อว่าเธอด้วย ทั้งๆ ที่เธอไม่ใช่คนผิด เขาต่างหากที่ไม่ดูให้ดีก่อนจะใช้กำลังทำรุนแรงกับเธอ

“ก็น้องไอ...” แค่อ้าปากจะอธิบาย เสียงเข้มก็สวนกลับมาไม่ยอมลดละ

“อย่าเถียง ถ้านอนไม่หลับก็ดูทีวี อ่านหนังสือ หรือนับแกะสิ ประเดี๋ยวก็หลับ เล่นออกมาเดินที่มืดๆ แบบนี้ ดีนะที่ไม่คิดว่าออกมาหาเหยื่อ”

ไอรีนกระตุกยิ้ม ถ้าออกมาแล้วเจอเหยื่ออย่างเขาก็น่าออกมาไม่ใช่เหรอ

“เจอแล้วไงคะเหยื่อ”

“อ้อ...นี่คงเสร็จกิจแล้วสิท่าถึงทำลับๆ ล่อๆ กลัวคนจะเห็นหรือไง” เขายังคงเข้าใจเธอผิดอยู่ร่ำไป แต่หญิงสาวไม่คิดจะแก้ข้อสงสัย เพราะยิ่งแก้ก็ยิ่งรัด ยิ่งอธิบายก็เหมือนแก้ตัว ปล่อยให้เขาคิดแบบนี้ต่อไปดีกว่า ถึงยังไงเธอก็ไม่โกรธ ไม่งอนหรอกน่า

“ยังค่ะ พอดียังไม่ได้ลากขึ้นเตียงเลย เพิ่งเจอน่ะค่ะ กำลังคิดอยู่ว่าจะลากขึ้นเตียงยังไงดี”

เอนริเก้หันซ้ายหันขวาหา ‘เหยื่อ’ ให้เจอ แต่ที่เห็นรอบๆ มีเพียงความว่างเปล่า นอกจากเขาและเธอก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตในบริเวณนี้ หรือเธอจะหมายถึง...

“ฉัน?”

“ถูกต้องค่ะ ดูสิ พี่เอริคต้องรับผิดชอบน้องไอนะคะ ทำรุนแรงจนน้องไอเจ็บไปหมดแล้ว” เธอออเซาะด้วยการเบียดลำตัวเข้าหา แอบอิงศีรษะกับอกล่ำๆ เสียหน่อย บ๊ะ! อบอุ่นชะมัดเลย

“สมน้ำหน้า กลับไปนอนได้แล้ว ฉันเองก็จะนอนเหมือนกัน” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แค่เห็นหน้าเธอตอนนี้ก็รู้สึกง่วงขึ้นมาทันที หรือเธอจะเป็นยานอนหลับขนานดี

ไม่น่ะ ถ้าต้องหลับเพราะยัยนี่ เขาคงจะนอนฝันร้าย

“แล้วพี่เอริคออกมาทำไมคะ หรือมาเดินเล่นเหมือนกัน ถ้าใช่ก็แสดงว่าใจเราตรงกันสินะคะ กรี๊ดดด” เสียงของเธอทำให้เขาถึงกับสะดุ้งตกใจ

“เธอจะแหกปากร้องหาสวรรค์วิมานอะไรฮะ”

“อย่าหยาบคายกับน้องไอสิคะ น้องไอแค่ดีใจที่ใจเราตรงกัน ออกมาเจอกันใต้มวลหมู่ดาว เหมือนในนิยายเลยพระเอกนัดนางเอกออกมาพบ แล้วก็พลอดรักกันให้ดาวนับล้านดวงดู ให้ดวงจันทร์อมยิ้มด้วยความอิจฉา โรแมนติกออกค่ะ” หญิงสาวทำตาเยิ้มเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์แล้วหมุนตัวให้ดวงดาวดู แล้วค่อยส่งยิ้มหวานสุดใจให้ชายที่รัก

“บ้า ฉันไม่อยากจะเจอเธอเลยต่างหาก แต่ดันซวยซ้ำซวยซ้อนต้องมาเจอเธอ กลับไปนี่ฉันคงฝันร้ายเพราะมีเธอเข้าไปหลอกหลอนแน่ๆ” เห็นท่าทางขยะแขยงแบบแสร้งทำของเขาแล้ว ไอรีนก็แทบจะหลุดขำ

ร่างเล็กบางหลอกตาเบียดเข้ามาจนชิดร่างหนา แทรกมือไปตามรอยแหวกของสาปเสื้อคลุม มือน้อยแตะไล้ทรวงอกกว้างรู้สึกได้ถึงอาการเกร็งเครียด เธอยิ้ม จับโกหกคนตัวโตได้จังๆ แบบที่เขาวางหน้าไม่ถูก เอนริเก้ตีหน้าบึ้งจับข้อมือเล็กซุกซนให้หยุดนิ่ง ลอบกลืนน้ำลายลงคอ ไม่คิดจะยอมแพ้ต่อเสน่ห์แสนเย้ายวนแม้ในยามมืดมิดเช่นนี้ ก็ยังเห็นความงามกระจ่างตา