2/2

มีผู้ช่วยภาคสนามเข้ามาพากระทิงไปเก็บ เมื่อการไถ่ชีวิตมันทำให้การต่อสู้จบลง มาธาดอร์เดินตรงมาที่คนชูผ้าด้วยยังไม่เห็นชัดว่าเป็นใคร แต่พอเข้ามาใกล้แล้วได้เห็นว่าคนที่ไถ่ชีวิตวัวกระทิงคือไอรีน สีหน้าเบิกบานเพราะไม่ต้องฆ่าวัวก็หุบลง แทนที่ด้วยความบึ้งตึง

ในขณะที่เอนริเก้หน้าบึ้ง ไอรีนกลับยิ้มกริ่ม ยื่นผ้าแดงให้เขาตามธรรมเนียม ชายหนุ่มรับเอาไว้แล้วโค้งกายตามแบบฉบับของมาธาดอร์ผู้ที่แสนสุภาพราวกับเจ้าชายหนุ่ม ผู้คนปรบมือให้เขาลั่นสนาม เอนริเก้ส่งยิ้มหวานให้ทุกคนยกเว้นเธอ ทำให้ไอรีนรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก

เมื่อจบการแข่งขัน ร่างอรชรแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดก้าวฉับๆ แหวกฝูงชนเข้าไปในห้องพักมาธาดอร์พร้อมผ้าสีแดงในมือ เธอแหวกผู้คนแทรกตัวเข้าไปอย่างรีบร้อนโดยไม่ได้กล่าวขอโทษขอโพยหรือแม้แต่จะบอกขอทางก็ไม่ทำ การกลับมาครั้งนี้เธอหวังจะได้ชัยชนะ ชัยชนะที่เป็นการมัดใจพี่เอริคให้อยู่หมัด หลังจากไปเรียนต่อฝรั่งเศสนานหลายปี กลับมาอีกครั้งด้วยวัย 26 ปี มันมากเกินกว่าจะรับได้ ที่บอกว่ามากเกินไปไม่ใช่อายุ แต่เป็นระยะเวลาที่ปล่อยให้เขาคนนั้นได้มีเวลาโหมงานหนัก ก่อนที่เธอจะเข้ามาป่วนและยั่วยวนจนเขาหัวปักหัวปำ

หัวปักหัวปำในที่นี้ยังไม่รู้ว่าคือความหลงใหล หรือจะรังเกียจเธอมากขึ้นไปกว่าเดิม เธอหายเข้ากลีบเมฆโดยไม่เคยติดต่อกับเขาเลยนับ 7 ปี เธอเรียนจบปริญญาตรีก็เลือกต่อปริญญาโทเพื่อใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเรียนไม่เอามานั่งจมปลักอยู่กับความรักเพียงข้างเดียวเรื่อยเปื่อย

ไอรีนทำทุกอย่างให้ตัวเองดูดีขึ้น สวยขึ้น กล้าหาญขึ้นกว่าเดิม พร้อมทั้งเตรียมแผนการเผด็จสวาทมาธาดอร์สุดหล่อมาหลายแผน ถ้าครั้งนี้จะไม่เป็นผลสำเร็จ เธอคงต้องเลิกตามตอแยเขาเสียที เลิกตอแยแต่ไม่เปลี่ยนใจหรอกนะ ต่อให้เขาแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว เธอก็ยังจะรักเขาเพียงคนเดียวต่อไป

หูของเธอได้ยินเสียงต่อว่าต่อขานจากคนที่เสียหลักเพราะเธอ แต่ไอรีนไม่สนใจ เธอสนใจผู้ชายที่เมินใส่เธอต่างหาก เขาอยู่ไหน เธอไม่ยอมให้เขาเมินหนีเธออีกแน่ นานทีเดียวกว่าหญิงสาวจะฝ่าฝูงชนเข้าไปหาเขาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ หนำซ้ำเธอยังต้องฝ่าด่านบอดี้การ์ดหลายนายด้วยการแนะนำตัวเองอย่างฉะฉาน และดูเหมือนว่าโชคหรือไรไม่รู้ที่เข้าข้างเธอทำให้การ์ดพวกนี้ปล่อยเธอเข้าไป ซึ่งเธอก็ยัดทิปงามๆ ใส่มือพวกเขาเป็นการขอบคุณ

“พี่เอริค” ทันทีที่เห็นร่างสูงกำลังเปลี่ยนชุดหลังจากอาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็ว เธอก็ร้องเรียกแล้วลอบมองเรือนร่างสูงใหญ่บึกบึนของคนที่รัก เอนริเก้ปรายตามองเฉยเมยไม่สนใจ เขาเปลี่ยนชุดต่อ “น้องไอไถ่ชีวิตกระทิงตัวนั้น”

“การไถ่ชีวิต ไม่ใช่การซื้อชีวิต วัวตัวนั้นจะไม่ตายตามกฎที่ฉันตั้งขึ้นเอง เพราะมันได้เธอมาช่วยไถ่ชีวิต”

“น้องไอต้องการวัวตัวนั้น” เธอบอกแล้วชูผ้าริ้วสีแดงขึ้นตรงหน้าเขา ชายหนุ่มชะงักมือที่กำลังติดกระดุมเสื้อมองคนอวดดีอย่างไม่ชอบใจ

“เธอไม่มีสิทธิ์เอามันไป” มันเป็นกฏที่ทางดิโอลลาตัสตั้งขึ้น วัวกระทิงทุกตัวมีสิทธิ์จะได้รับการไถ่ชีวิต หากมีผู้ชมคนใดชูผ้าแดงขึ้น ถือว่าเขาคนนั้นได้ไถ่ชีวิตให้วัวตัวนั้น แต่ไม่มีกฎที่ว่าคนไถ่ชีวิตจะเอามันไปจากดิโอลลาตัสได้

“ถ้ามันอยู่ที่นี่ มันต้องตาย” เธอเถียง

“มันถูกไถ่ชีวิตไปแล้ว มันจะไม่ได้ลงสนามอีก อีกอย่างดิโอลลาตัสกำลังจะปิดตัวลง การฆ่าวัวจะไม่เกิดขึ้นที่นี่อีก วางใจเถอะ” ชายหนุ่มพยายามอธิบายให้เธอเข้าใจ แต่ไอรีนดื้อแพ่งด้วยแผนการแยบยลที่มีอยู่ในหัว

“แต่น้องไอต้องการซื้อวัวตัวนั้น ในเมื่อน้องไอเป็นคนไถ่ชีวิตมันไว้ น้องไอก็ย่อมมีสิทธิ์เอามันไปจากที่นี่”

เอนริเก้ติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายเสร็จก็หันมามองหญิงสาวเต็มตา ไอรีนวันนี้เป็นสาวสะพรั่งสวยกว่าที่เคยจำได้ เขาไม่ได้เจอเธอมานานมาก นานจนเกือบรู้สึกว่าอะไรบางอย่างในชีวิตหายไป แต่แล้วเมื่อเธอไม่เคยติดต่อมาก็ทำให้คิดว่า เธอคงตัดใจได้และมีแฟนไปแล้ว

มาวันนี้ได้เห็นเธออีกครั้ง เขาถึงกับตะลึงงันในตอนแรก ความหมายของการชูผ้าแดงสำหรับเธอคงไม่ใช่แค่การไถ่ชีวิตวัวกระทิงตัวนั้น แต่ยังหมายถึงการช่วยชีวิตเขา วัวกระทิงตัวที่เขาลงดาบไม่ถูกจุดสำคัญเพราะความตั้งใจจะไม่ฆ่า มันมีขนาดใหญ่มหึมาและปราดเปรียวแข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อ การต่อสู้กับมันถึงจะไม่ต้องออกแรงมากแต่จะเผลอเรอไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว มันพร้อมจะเอาเขาแหลมๆ แทงทะลุร่างของเขาทุกเมื่อ การต่อสู้ด้วยลีลาอ่อนช้อยกลางแดดจ้านานเป็นเวลากว่า 2 ชั่วโมง ทั้งคนและวัวก็เริ่มหมดแรง ไอรีนคงเห็นจึงชูผ้าแดงขึ้น

“สงสัยเธอจะเรียนต่อนานไปหน่อย เลยฟังภาษาสเปนไม่รู้เรื่อง ฉัน-ไม่-ขาย ได้ยินชัดมั้ยไอรีน ลักษณ์อุมา ซินนิทรี” ถึงเขาจะไม่ตะโกนใส่หน้า แต่กระแสเสียงที่ทอดต่ำเน้นย้ำชนิดรอดไรฟันออกมาก็ฟังชัดถึงความไม่สบอารมณ์ หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นกว่าเดิม นึกต่อว่าในใจนี่เขาจะสูงไปถึงขนาดไหน เธอแหงนมองจนคอตั้งบ่าก็ยังเห็นแค่ปลายคางที่รกไปด้วยไรเคราครึ้มเขียว หากเขาจะลดความทระนงก้มหน้าลงมองคนตัวเล็กๆ อย่างเธอบ้างจะเป็นไรไป

“แต่น้องไอจะซื้อ” ว่าแล้วเธอก็ล้วงมือไปในกระเป๋าสะพาย หยิบสมุดเช็คออกมาแล้วเซ็นแกรกๆ เสร็จแล้วก็ฉีกส่งให้เขา “ตัวเลขเท่านี้เพียงพอสำหรับค่าตัววัวตัวนั้นหรือเปล่าคะ”

เอนริเก้หลุบตามองกระดาษมีมูลค่าใบนั้นด้วยความรู้สึกคล้ายจะลมออกหู แต่เขาต้องสงวนท่าทีแค่หนังหน้ากระตุกยึกๆ แล้วปัดกระดาษใบนั้นออกไปห่างๆ มือบางเผลอทำกระดาษมีมูลค่ามากมายร่วง ไอรีนเม้มปากเช่นเดียวกับชายหนุ่มตาวาววับ