1/2

“ไม่หรอกครับ ผมคิดว่าอยู่อังกฤษนานพอแล้ว คิดถึงบ้านน่ะครับ แล้วนี่คุณแม่ไปไหนเสียล่ะครับ ไม่เห็นออกมาต้อนรับผมเลย” บุตรชายสอดส่ายสายตามองหามารดาทั่วบ้านแล้วไม่พบ

“แม่แกไปบ้านโน้นน่ะ”

“บ้านโน้น บ้านไหนครับ” เอนริเก้ไม่เข้าใจ คุณแม่ของเขายังมีบ้านหลังไหนให้ไปอีกนอกจากบ้านใหญ่ที่แสนอบอุ่นหลังนี้

“ก็บ้านซินนิทรีน่ะสิ แต่เห็นว่าเดี๋ยวเดียวก็มา อย่าห่วงเลย”

“ผมไม่ห่วง แต่น้อยใจนิดๆ ที่คุณแม่เห็นคนอื่นดีกว่าผม” สีหน้าเรียบเฉยเป็นนิจของเอนริเก้ไม่บอกความรู้สึกใดๆ ดิเอโก้รู้ดีว่าบุตรชายไม่ได้หมายถึงจริงอย่างที่พูด

“หึ ถ้าแม่แกได้ยินเข้า คงรีบเผ่นกลับบ้านล่ะน่า แกกลับมาเหนื่อยๆ ไปพักก่อนเถอะ พักให้เต็มที่แล้วค่อยลงมาทานมื้อเย็นด้วยกัน”

“ครับคุณพ่อ ผมก็มีเรื่องอยากจะปรึกษาคุณพ่อเหมือนกันครับ”

บิดาได้แต่พยักหน้า ไฟหนุ่มในตัวลูกชายคงฮึกเหิมอยากลงแรงทำงานเสียที เรื่องการตัดสินใจทำฟาร์มวัวกระทิงได้มีการเจรจาปรึกษากันมาระยะหนึ่งแล้ว ก่อนที่เอนริเก้จะตัดสินใจเลือกเรียนต่อในคณะสัตวบาล จุดประสงค์หลักของการเรียนคณะนี้ก็คือการทำฟาร์มเพาะพันธุ์กระทิง ทว่าก่อนจะลงมือลุยทำฟาร์มหน้าที่หลักของมาธาดอร์ก็ยังคงดำเนินต่อไป

ในสเปนจะจัดให้มีช่วงเทศกาลสู้วัวกระทิงตั้งแต่เดือนมีนาคมจนถึงเดือนตุลาคม จะจัดขึ้นทุกๆ วันอาทิตย์ตามธรรมเนียม แต่ดิโอลลาตัสเปิดให้ชมการสู้วัวกระทิงมากกว่านั้นเนื่องจากเป็นสนามเอกชนไม่ขึ้นกับหน่วยงานใดทั้งสิ้น แถมบัตรเข้าชมก็มีราคาสูงเกือบ 100 ยูโร ด้วยเพราะที่ดิโอลลาตัสเป็นเหมือนวิมานสำหรับเหล่าฮาร์ดคอร์ที่ชื่นชอบการมองสัตว์ถูกทรมาน แต่หากมีมาธาดอร์ชื่อดังอย่างมาธาดอร์ดิเอโก้พ่อของเอนริเก้ หรือแม้จะเป็นตัวเอนริเก้เอง ราคาค่าบัตรเข้าชมก็พุ่งสูงกว่า 100 ยูโร

เอนริเก้เดินสำรวจบ้านหลังใหญ่ประดุจคฤหาสน์แสนงามของตระกูลด้วยความคิดถึง แม้จะกลับมาบ้านทุกครั้งที่ปิดภาคเรียนแต่เขาก็อดจะสำรวจการเปลี่ยนแปลงของทุกอย่างภายในบ้านไม่ได้ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนอกจาก...ห้องพักรับรองแขกที่อยู่ปีกซ้ายของตึก

ร่างสูงแกร่งสำรวจไปทั่วห้องสีม่วงอย่างจำได้ว่าก่อนหน้าห้องนี้เคยถูกทาด้วยสีอ่อน คิ้วเข้มขมวดเป็นปมสงสัยว่าใครที่เปลี่ยนห้องสว่างให้กลายเป็นสีร้อนขนาดนี้ แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยชอบสีม่วงเพราะมองเมื่อใดก็พบความลับที่ปิดไม่มิด เขามักจะมองเห็นไอร้อนที่ทอดออกมาจากสีนี้ แปลกประหลาด เพราะคนมากมายชื่นชอบสีนี้แต่เขาไม่ใช่

ดวงตาคมกริบสีน้ำเงินเสมองไปยังกรอบรูปที่ตั้งไว้บนชั้นเล็กๆ กรอบรูปสีแดงสีชมพูช่างตัดกับรูปค่อนข้างซีดที่อยู่ใต้กระจก เด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนสลวยราวไยไหมถักเปียยาวทั้งสองข้างกำลังยิ้มกว้างอวดฟันขาวสะอาด รอยยิ้มทั้งปากและดวงตาเรียกความอ่อนโยนจากนัยน์ตาคมได้ทันที

แต่แล้วความสงสัยก็ต้องโพล่งออกมาจากปาก เด็กหญิงในรูปนี้แม้จะเลือนรางอยู่มากในความทรงจำก็ตามที แต่เขาแน่ใจว่าจำไม่ผิด

ไอรีน ลักษณ์อุมา ซินนิทรี!

“รูปของยัยเด็กนั่นมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง?”

เสียงประตูถูกผลักเข้ามาเรียกใบหน้าคมจัดต้องหันไปตามเสียง เกรส แม่นมของเขาคนที่เลี้ยงดูป้อนนมเขาตั้งแต่แบเบาะ เมื่อเขาเติบใหญ่หน้าที่ของแม่นมจึงหมดไปเหลือเพียงหัวหน้าแม่บ้านที่มีจำนวนมากถึง 5 คน ยังไม่นับคนรับใช้และคนสวนอีกเป็นโขยง

“ป้าเกรส”

“คุณหนู อ่ะ...เอ่อ...ป้าต้องเรียกคุณเอริคสินะคะ ลืมทุกทีว่าคุณโตเป็นหนุ่มฉกรรจ์แล้ว” ป้าเกรสมีไม้ปัดฝุ่นและไม้กวาดติดมือมาด้วย และสวมผ้ากันเปื้อนคลุมชุดอีกชั้น

“ผมโตแล้ว และไม่ชอบถ้าป้าจะยักเรียกผมเป็นเด็กๆ ว่าแต่...ป้าเข้ามาทำอะไรในนี้ แล้วนี่ทำไมห้องนี้ถึงทาสีนี้ เมื่อไม่กี่เดือนก่อนผมจำได้ ห้องนี้ทาสีไข่ไก่นี่นา”

ป้าเกรสยิ้มในหน้า เธอเดินไปแตะแขนล่ำๆ ที่แข็งไปด้วยกล้ามเนื้อของเอนริเก้ เด็กน้อยที่ป้าเคยป้อนข้าวป้อนนมโตขึ้นจนป้าต้องเงยหน้าพูดด้วยคอตั้งบ่า การกลับมาคราวนี้คุณเอริคเติบใหญ่ผิดหูผิดตาเลยทีเดียว ลักษณะท่วงท่าอันองอาจ แววตาวับเรืองรองเย่อหยิ่งเป็นนิจ ลำคอตั้งตรงเผยอกร้าวด้วยความเป็นคนไม่ยอมใคร เขาทั้งหล่อเหลา ทั้งเก่งกล้าสามารถ ฉลาดเฉลียวสมใจบิดามารดาและคนรอบข้าง

“คุณเอริค คุณพ่อคุณแม่จัดห้องนี้เป็นห้องรับแขกคนพิเศษ เธอจะมาพักที่นี่บ่อยๆ พวกท่านก็เลยเอาใจด้วยการทาสีห้องตามแบบที่เธอชอบ”

“ใครครับ”

“คุณหนูไอรีนไงคะ ป้าว่าคุณน่าจะเห็นรูปสมัยเด็กๆ ของเธอแล้วซะอีก” นอกจากป้าเกรสจะบอกแล้วยังเดินไปหยิบรูปถ่ายกรอบสีแดงให้เขาดู ชายหนุ่มเม้มปาก

“ทำไมยัยเด็กนั่นต้องมานอนที่นี่ บ้านช่องไม่มีให้นอนหรือไง ทำตัวเหมือนเด็กข้างถนนขาดคนอบรมสั่งสอนเลยนะ นึกจะนอนที่ไหนก็นอนอย่างงั้นเหรอ น่าเกลียดจริงๆ” ถ้อยคำดูแคลนเผ็ดร้อนทำให้ป้าเกรสหุบยิ้มฉับ เวลาเปลี่ยนแต่คนไม่เคยเปลี่ยน เอนริเก้ไม่ชอบหน้าไอรีนยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้น น่าสงสารคุณหนูไอรีน ไม่รู้ทำเวรทำกรรมอะไรไว้ถึงถูกชายหนุ่มเกลียดขี้หน้าได้ขนาดนี้