1/1

หรือเขาจะมาคนเดียว?

ความสงสัยฉุดกระชากให้เธอต้องเดินเร็วรี่ เท้าไวเท่าความคิดไม่กี่อึดใจก็ยืนชิดโต๊ะอาหารตัวนั้น

“พี่เอริค ทำแบบนี้ไม่มากไปหน่อยหรือคะ” ไปถึงปากไวๆ ก็ร้องถามน้ำเสียงเอาเรื่องโดยไม่คิดไตร่ตรองให้รอบคอบเสียก่อนตามแบบฉบับลูกคุณหนูผู้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างประคบประหงมจนเอาแต่ใจเหลือร้าย เอนริเก้เงยหน้าขึ้นขมวดคิ้วมุ่นแล้วโยนความรู้สึกบาดเจ็บจับขั้วหัวใจทิ้ง ร่างสูงลุกขึ้นความร้อนผ่าวเริ่มเกาะกินหัวใจอีกหนเมื่อประสานสายตากับคนตัวเท่าเมี่ยง

“ฉันไปทำอะไรให้เธอไม่ทราบ” สีหน้าเย่อหยิ่งจองหองด้วยความไม่ยอมคนบังเกิดขึ้นแทนที่ความเจ็บแปลบ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเรียบนิ่งตวัดหมิ่นใส่คุณหนูอารมณ์ร้าย บ่ากว้างที่เคยห่อเหี่ยวในนาทีก่อนหน้านี้ขยายเหยียดตึง ลำคอเชิดนิ่งจนแทบจะมองเห็นเพียงปลายคางบึกบึน

“ก็พี่เอริคพาผู้หญิงคนนั้นมาพลอดรักกันรดหัวน้องไอ ที่นี่เป็นโรงแรมของคุณพ่อ และพี่เอริคก็รู้ว่าน้องไอคิดยังไงกับพี่ แล้วพี่ทำแบบนี้ได้ยังไง”

“ยัยเด็กแก่แดด เธอกับฉันมันคนละชั้นกัน และฉันก็ไม่คิดจะเลี้ยงต้อยหรอกนะจะบอกให้ เลิกมองฉันแบบจะกลืนกินเข้าไปได้แล้ว มันน่าเกลียดชะมัดยากไม่รู้หรือไง”

“น่าเกลียดตรงไหน น้องไอแค่เคารพความรู้สึกของตัวเองต่างหาก รู้สึกยังไงก็แสดงออกไปอย่างนั้น มันผิดด้วยเหรอคะ” สาวน้อยแหงนหน้าต่อล้อต่อเถียงกับเขาจนคอตั้งบ่า “น้องไอไม่ชอบหลบๆ ซ่อนๆ แอบคิดแอบรักแอบหวัง แบบนั้นน้องไอไม่ชอบ”

“ชอบแบบที่แสดงให้รู้กันไปเลยใช่ไหม ได้...ถ้าเธอชอบแบบนั้น ฉันจะแสดงให้เห็นว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอไอรีน”

เอนริเก้ตอบเสียงห้าว นัยน์ตาคมวาวโรจน์ราวกับมีกองไฟสุมอยู่ ดุดันเสียจนสาวน้อยร่างเล็กรู้สึกหวาดหวั่นแต่ไม่ถึงหวาดกลัว เธอเห็นเรียวปากได้รูปสีระเรื่ออย่างคนสุขภาพดีแย้มออกจนเห็นไรฟันเล็กน้อยก็ตาลาย ไม่เตรียมใจรับร่างหนาที่ขยับเข้ามาเพียงก้าวเดียว ร่างของเธอก็ถูกดึงกระแทกอกหนา ถูกรัดด้วยอ้อมแขนกำยำ ได้กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นกายที่แม้จะเพิ่งขึ้นจากสนามสู้วัวก็ยังไร้ความเหม็น ได้ยินเสียงลมหายใจหอบแฮ่กๆ ดังมาแต่ไกลจนหูกระดิก

เรียวปากอิ่มเผยออ้าเตรียมร้องก็ถูกปิดหนักๆ กระแทกแรงๆ ด้วยเรียวปากได้รูป จาบจ้วงรุนแรงจนลิ้มรสเค็มปร่าของคาวเลือด ปากเธอคงบวมเจอเพราะแรงกระแทกก่อนถูกขยี้หนักแน่นตามมา ขยี้แรงๆ ไม่สนใจว่าจะเจ็บและขมปร่าแค่ไหน ไม่สนใจจะสอดปลายลิ้นควานเข้าไปหาน้ำหวานภายใน เพราะคนจูบคิดว่าเด็กสาวปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจูบยังไงก็มีแต่รสน้ำนมจืดๆ ชืดๆ

ภายในห้องอาหารร่างสูงและร่างเล็กกอดรัดแนบแน่นถูกจับจ้องด้วยสายตาของทุกคนในห้องนั้น บ้างก็มองแบบเก้อเขินเอียงอาย บ้างก็หัวเราะสนุกสนาน บ้างก็ซุบซิบนินทา เอนริเก้ปล่อยให้ทุกคนเห็น แล้วผลักร่างเล็กออกจนทรุดนั่งลงไปบนเก้าอี้ เขาจงใจแสดงท่าทางรังเกียจแบบไม่คิดจะปิดบัง ไม่เกรงกลัวว่าเธอจะเป็นลูกท่านหลานใคร ไม่กลัวว่าจะตนจะถูกหิ้วปีกออกไปโยนทิ้งหรือถูกจับส่งตำรวจ

“ถ้าเธอคิดว่าแน่ ก็ขอให้รู้ไว้ ว่าฉันก็แน่เหมือนกันไอรีน และเลิกแจ้นตามฉันเสียที ฉันรำคาญรู้ไว้ซะ” ร่างสูงก้าวอาดๆ เดินออกไปจากโรงแรม ไม่มีใครเล่นงานเขาที่กล้าบ้าบิ่นทำร้ายลูกสาวเจ้าของโรงแรมต่อหน้าธารกำนัล เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าสองตระกูลใหญ่นี้เป็นญาติกัน และรู้อีกว่าคุณหนูไม่ยอมให้ใครแตะหวานใจของเธอเป็นแน่

ไอรีนยกมือขึ้นแตะเรียวปากอิ่มเจ่อ ถึงจะเป็นจูบจาบจ้วงไร้ความหวาน แต่จูบนี้จะฝังลึกเข้าไปลงรากโคนอยู่ในหัวใจของเธอ

“ผู้หญิงอย่างไอรีน ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ยิ่งไล่ก็ยิ่งตามติด ยิ่งหนีก็ยิ่งตามรังควาน แล้วพี่เอริคจะต้องกลืนน้ำลายตัวเองเข้าสักวันจำไว้นะคะ”

3 ปีต่อมา เอนริเก้ จวนเคราร์จ ก็เรียนจบปริญญาโทจากคณะสัตวบาลของมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ การกลับมาบ้านครั้งนี้ชายหนุ่มพกความมั่นใจมาเต็มกระเป๋า ความเสียใจจากแม่สาวเจสสิก้า อีวา จางหายไปเหมือนคลื่นกระทบฝั่ง แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงในอุดมคติของเขาเสมอมา

ร่างสูงตระหง่านที่ดูจะสูงใหญ่ขึ้นกว่าเดิมมาก ทั้งหนาล่ำแข็งแกร่งดุจนักรบ และแท้จริงแล้วเอนริเก้ก็คือนักรบ นักรบที่ต้องพิชิตใจและกายของเจ้าวัวกระทิงจอมดุ ขุนพลคนใหม่ของตระกูลจวนเคราร์จเต็มตัว

“พ่อยินดีที่ลูกเรียนจบกลับมาเสียที พ่อนึกว่าแกจะอยู่เที่ยวอังกฤษต่อ” ดิเอโก้ จวนเคราร์จ บิดาของเขายิ้มกว้างต้อนรับการกลับมาของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ด้วยความหวังทั้งหมดทั้งมวล หวังจะเห็นผู้ที่สืบเชื้อสายมาธาดอร์รุ่นต่อไป แม้ความนิยมจะเปลี่ยนไปตามยุคสมัย ชายวัย 55 ก็ยังมั่นใจว่าบุตรชายจะสามารถพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส ในเมื่อกีฬาที่เป็นวัฒนธรรมมายาวนานกำลังจะถูกเลือนหาย ยังคงมีคนกลุ่มหนึ่งที่นิยมและเก็บรักษาวัฒนธรรมการสู้วัวกระทิงนี้ต่อไป และบุตรชายจะต้องมีวิธีการรักษาความเป็นมาธาดอร์สืบต่อไปโดยไม่จำเป็นต้องลงคมดาบเพื่อปลิดชีวิตวัวกระทิง

ดิโอลลาตัส สนามสู้วัวกระทิงประจำตระกูลที่ถูกเปลี่ยนแปลงให้เข้ากับยุคสมัย จากดั้งเดิมเป็นสเตเดี้ยมโบราณที่มีเพียงอัศจรรย์ทรงกลม มีสนามกว้างอยู่ตรงกลางวงกลม และมีพื้นที่เก็บวัวอยู่ด้านล่าง แต่ที่ดิโอลลาตัสปรับเปลี่ยนให้มีความทันสมัย อัศจรรย์ก็ยังมีส่วนที่เป็นห้องกระจกติดแอร์เย็นฉ่ำและส่วนที่เปิดโล่งตามแบบโบราณ นอกจากนี้ยังมีห้องอาหารและคาสิโนย่อยๆ เป็นเครื่องผ่อนคลายอารมณ์ระหว่างรอชมการสู้วัว