ตอนที่หนึ่ง พร้อมสำหรับงานแรก

“ท่านแม่ ทรวงอกของข้าใหญ่ขึ้นอีกแล้ว ท่านแม่ลองดูสิเจ้าคะ” เถาหลี่น่าเดินแหวกเสื้อออกเผยเต้าทรวงอวบอิ่มให้แม่เล้าใหญ่ของหอคณิกาได้ชมอย่างเต็มตา

“อืม...ทรวงอกของเจ้าใหญ่ขึ้นจริง หมั่นนวดเฟ้นให้ดีจึงจะอวบอิ่มเต่งตึงจนเชื้อเชิญให้เหล่าชายอยากจับต้องเพียงแรกเห็น”

แม่เล้าใหญ่ซึ่งคอยฝึกสอนสาวน้อยมาตลอดสองปีเอ่ยด้วยความชื่นชม ลูกศิษย์สาวนางนี้เรียนรู้เร็วและมีความจำดีจนนางชื่นชอบที่จะสั่งสอนอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย

ยามทอดมองใบหน้าอันอ่อนหวาน รูปโฉมงดงาม เรือนร่างเย้ายวน ดวงตาที่มองสบมาพราวระยับเต็มไปด้วยชีวิตชีวา คิ้วตาเครื่องหน้าเปี่ยมราศี คำพูดคำจาที่เอ่ยมาล้วนหลักแหลมคมคาย ท่วงท่าสดใสเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์แห่งหญิงสาว

สาวน้อยนางนี้นับว่ามีรูปเป็นทรัพย์ ทั้งทรวงอกอวบอิ่มเต่งตึงซึ่งขยายใหญ่ขึ้นตามการเติบโตของร่างกายจนบัดนี้นับว่าใหญ่ล้นมือแล้ว

ร่องดอกไม้ของนางสีชมพูสดบ่งบอกวัยแรกแย้มอีกทั้งยังปกปิดมิดชิดอิ่มเอิบน่าจับต้อง ขนฟูตรงเนินโหนกนูนของนางมีเพียงบางเบาชวนให้มองดูอย่างน่ารัก

แม้ไม่รู้วัยแท้จริงของสาวน้อยแต่ย่อมเดาได้ว่ายังอยู่ในวัยเพียง15-16เท่านั้น ด้วยสัดส่วนต่างๆเพิ่งเด่นชัดขึ้นไม่นาน

หากไม่ติดว่าเถาหลี่น่าเป็นสตรีซึ่งถูกส่งมาฝึกฝนโดยหัวหน้าสายงานองค์กรลับดอกเถาฮวามิใช่นางคณิกาในสำนัก แม่เล้าสาวใหญ่คงวางแผนเปิดประมูลความบริสุทธิ์ของนางให้ชายทั้งหลายได้หัวปั่นแล้ว

บัดนี้สาวน้อยย่อมพร้อมสำหรับการออกไปเผชิญโลกภายนอกเพื่อทำงานแรกอย่างเต็มตัวด้วยทางหัวหน้าองค์กรเร่งรัดมาแล้ว

“หลี่น่า อย่าได้ลืมที่แม่สั่งสอน ไม่ว่าการร่วมรักจะสนุกสุขสมเพียงใดอย่าได้รั้งรอที่จะดูแลตนเอง ผงกำยาน ผงแป้งทาผิวกาย น้ำผึ้งหอมและยางเถาวัลย์ทั้งหลายตระเตรียมไปให้พร้อม หากขาดเหลือก็รีบแจ้งมา แม่จะรีบจัดส่งไปให้”

“ขอบคุณท่านแม่เจ้าคะ ข้าจะดูแลตัวเองอย่างดี และจะจดจำทุกคำที่ท่านแม่สั่งสอน รับรองว่าชายหนุ่มข้างนอกนั่นต้องตกอยู่ในกำมือข้าอย่างแน่นอน เชอะ วันวันคิดเพียงจะโยกขย่มอยู่ด้านบน คอยดูเถอะ ข้าจะทำให้พวกเขาได้แต่ร้องครวญครางอยู่เบื้องล่างข้าเท่านั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เสียงประกาศอย่างลำพองใจของเถาหลี่น่าส่งให้แม่เล้าใหญ่ส่ายหัวด้วยความเอ็นดู

“อย่าได้เชื่อมั่นมากเพียงนั้น เจ้ายังไม่เคยร่วมรักอย่างจริงจัง หากได้ลองสักคราอาจตกอยู่ในห้วงอารมณ์จนไม่อาจกระโดดออกมาได้”

“ข้าอาจจะชื่นชอบแต่ไม่มีวันตกหลุมที่ตนเองขุดไว้แน่ รับรองได้เจ้าค่ะ” สาวน้อยยืนยันอย่างมั่นใจด้วยวิญญาณซึ่งอยู่ในร่างสาวน้อยไม่เคยต้องมือชายนางนี้คือหญิงสาวจากอีกโลกหนึ่งซึ่งอิสรเสรีกว่า

ลลินาหญิงสาวซึ่งมีวัยถึง24ปีแล้ว ตื่นขึ้นมาในร่างของเด็กสาวเถาหลี่น่าตั้งแต่เมื่อหนึ่งปีก่อน หญิงสาวเองก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น เธอกำลังทำงานเป็นเพื่อนเที่ยวและนั่งดื่มเหล้ากับชายผู้ว่าจ้างอย่างสนุกสนาน จู่ๆก็รู้สึกวูบหมดสติไปแล้วมาตื่นอีกทีในร่างของเด็กสาวนางนี้

เมื่อรับรู้สถานการณ์ของตัวเอง ลลินาปรับตัวได้อย่างรวดเร็วด้วยตามอาชีพเดิมเธอต้องปรับตัวรับกับทุกเหตุการณ์อย่างสม่ำเสมออยู่แล้ว

เธอยึดอาชีพเพื่อนเที่ยวตามแต่จะมีผู้ติดต่อจ้างมา ด้วยได้เงินดีและไม่เปลืองตัวมากเกินไป เธอจึงต้องพบปะคนมากหน้าหลายตาแทบไม่เคยซ้ำหน้ากัน

เมื่อต้องตื่นมาพร้อมความทรงจำของสาวน้อยจึงรู้สึกโชคดีที่อย่างน้อยก็มีใบหน้ารูปร่างที่สวยงามและยังจดจำได้ทุกเรื่องทั้งของตนเองในโลกเก่าและของเถาหลี่น่าในร่างนี้

เพียงไม่กี่วันหลังจากนั้น ‘เถาโจวหย่ง’ หัวหน้าสายงานผู้ฝึกฝนและคอยมอบหมายงานแก่คนในองค์กรก็เดินทางมารับเถาหลี่น่าด้วยตนเอง

“อืม...เจ้าสวยขึ้นมานะ หลี่น่า”

“สวยน่ากินใช่ไหมเจ้าคะ”

“อย่าล้อเล่นกับข้า มิเช่นนั้นคงโดนกดตรงนี้แน่”

“ฮ่า ฮ่า เหตุใดหัวหน้าต้องจริงจังเพียงนั้น ข้าเพียงล้อเล่นเท่านั้น หัวหน้าเห็นข้ามาตั้งแต่ยังเล็ก คงไม่มีแก่ใจทำอันใดข้า”

“ผู้ใดว่า ด้วยเห็นมาแต่เล็ก ข้าจึงเฝ้ารอดอกเถาฮวาดอกนี้เติบโตเบ่งบานอย่างเต็มที่ หากไม่ติดว่าต้องเก็บครั้งแรกของเจ้าเอาไว้ใช้งาน ป่านนี้เจ้าคงอยู่ใต้ร่างข้าแล้ว”

“หัวหน้าจริงจังหรือ”

“ย่อมจริงจัง”

เถาหลี่น่าเห็นสายตาที่มองมาแล้วได้แต่หลบด้วยใจสั่นระรัว นางเพียงหยอกล้อด้วยไม่ได้เจอชายผู้เปรียบเป็นดั่งอาจารย์มากว่าสองปี มิคาดว่าเขากลับหื่นกระหายในร่างกายของนางอย่างเช่นชายอื่น ในขณะที่ลลินาในร่างงามใจเต้นยิ่งกว่า

แม้เถาโจวหย่งจะอายุมากกว่าสาวน้อยถึงสิบกว่าปี แต่เขามีรูปร่างแข็งแกร่งใบหน้าคมเข้ม อีกทั้งยังจัดว่าหน้าตาดีด้วยต้องใช้หลอกล่อหญิงสาวในการทำงานอยู่หลายครั้ง เมื่อต้องเล่นจ้องตากัน สาวน้อยจึงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างอ่อนหัด

“เฮอะ อย่าได้คิดท้าทายชายหนุ่มเช่นนี้อีก หลี่น่า เจ้ายังอ่อนหัดนัก เอาล่ะ มาฟังงานแรกของเจ้ากัน” เสียงเป็นงานเป็นการบอกออกมาก่อนจะชี้แจงรายละเอียดงานอย่างชัดแจ้ง

“เจ้าต้องแสร้งเป็นสาวน้อยซึ่งถูกปล้นชิงแล้ววิ่งไปขอความช่วยเหลือจากบุตรชายของราชครู นามของเขาคือ‘ข่งเจียวจิ้น’ คุณชายน้อยผู้นี้อายุเพียง16 แต่เก่งกาจด้านการจับผิดผู้คน เขาจะนั่งรถม้าผ่านมาในบ่ายวันพรุ่งนี้ เจ้าต้องเล่นให้ดีอย่าให้เขาจับได้เด็ดขาด”

“และเพื่อให้ได้เข้าไปอยู่ในจวนราชครู เจ้าต้องใช้ความอ่อนเดียงสาน่าสงสารหลอกล่อเขา และคงต้องพลีความบริสุทธิ์ครั้งแรกให้”

“หากคุณชายน้อยได้ชิมกลีบดอกไม้แรกแย้มอย่างเจ้าย่อมลุ่มหลงได้ไม่ยาก เมื่อได้รับความเชื่อใจเจ้าจงหาทางให้เขาพาเดินชมให้ทั่วจวนจนรู้หนทางเข้าไปยังห้องเก็บสมบัติประจำตระกูล”

“งานนี้สิ่งที่ต้องลอบนำออกมาตามที่ผู้ว่าจ้างต้องการคือภาพวาดซึ่งบังเอิญมีสาวงามที่ไม่ต้องการให้ใครล่วงรู้อดีตอยู่ในภาพนั้นด้วย ภาพจะมีหน้าตาคล้ายนี้เจ้าจงจดจำให้ดี”

เถาหลี่น่ามองภาพร่างบนกระดาษซึ่งยื่นมาเพื่อพยายามจดจำรายละเอียดพลางถาม

“หากหยิบออกมาได้แล้วต้องทำอย่างไร”

“รีบหนีออกมาแล้วนำมาฝากไว้ที่สาขาใหญ่ หรือส่งสัญญาณบอกข้า”

“ให้ข้าหนีออกมาทั้งอย่างนั้นเลย พวกเขาจะไม่ตามล่าข้าหรือ นั่นคือจวนราชครู ขุนนางคนสนิทของฮ่องเต้เชียวนะ”

“เจ้าทำทีเป็นทิ้งจดหมายปั้นเรื่องเอาไว้ก็คงได้”

เถาหลี่น่าโคลงศีรษะอย่างไม่ชอบใจ ด้วยองค์กรเอาแต่มอบหมายงานแต่ไม่คิดถึงทางหนีทีไล่ให้นางบ้างเลย

“เหตุใดครั้งแรกของข้าต้องมอบให้เขา ช่างไร้ค่านัก ให้ท่านแม่ที่หอคณิกาจัดงานเปิดบริสุทธิ์ยังได้เงินมากกว่า” สาวน้อยคิดคำนวณ

“งานนี้ค่าจ้างไม่น้อยด้วยผู้ว่าจ้างหรือหญิงสาวในภาพมีศักดิ์สูง เจ้าไม่ต้องกังวลว่าจะได้น้อยกว่าการเปิดประมูลแน่ อีกอย่าง’ข่งเจียวจิ้น’ผู้นี้ช่างหวาดระแวงนัก มีคนลอบเข้าไปหลายคราล้วนถูกจับได้ทั้งสิ้น เขาคงไม่คาดคิดว่าจะมีสาวน้อยยอมใช้ความสาวเพื่อหลอกล่อตนเอง”

“ข้ายังคงไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงไม่ให้ท่านแม่เปิดประมูลให้ข้าก่อน หากได้เงินก้อนแรกมา ข้าย่อมใช้เวลารวบรวมเงินทองน้อยลงและออกไปใช้ชีวิตสุขสบายได้เร็วขึ้น” แน่นอนว่าความหวังของคนที่ทุ่มเททำงานเพื่อองค์กรล้วนคือการได้เงินในจำนวนที่พอใจแล้วปลีกตัวออกไปใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดา

พวกเขาล้วนไม่รู้จักกันด้วยมีเพียงหัวหน้าเป็นผู้ติดต่องาน เพียงหัวหน้าสายงานพยักหน้าให้ก็สามารถแยกตัวออกไปได้แล้ว แต่นั่นต้องมีเงินทองให้จับจ่ายใช้สอยมากสักหน่อย

เรื่องนี้ลลินารับรู้ได้จากห้วงความจำของเถาหลี่น่าว่าเป้าหมายสุดท้ายของร่างนี้คือการมีเงินให้มากและใช้ชีวิตอย่างเสพสุขในภายภาคหน้า

“หากเจ้าตากหน้าออกไปอวดโฉมให้ชายหนุ่มเหล่านั้นได้พบเห็น งานต่อๆไปอาจลำบากจนทำไม่ได้ อย่าลืมว่าเจ้าต้องปลอมตัวตนอยู่ตลอดเวลา”

“อืม...ก็ได้ ข้าจะเชื่อหัวหน้า” สาวน้อยตอบรับอย่างไม่อยากคิดมากอีก คนตรงหน้าเลี้ยงดูเด็กน้อยมาหลายปี อย่างน้อยก็ควรเชื่อใจได้มากกว่าผู้อื่น