ตอนที่สอง ช่วยข้าด้วย (NC)

“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วยยยย” เสียงตะโกนร้องอย่างน่าเห็นใจพร้อมร่างกระเซอะกระเซิงของสาวน้อยซึ่งวิ่งหนีอย่างไร้หนทาง

‘ข่งเจียวจิ้น’ บุตรชายราชครูซึ่งนั่งรถม้าผ่านมาเปิดผ้าม่านเพื่อมองดูเห็นร่างน้อยวิ่งสะเปะสะปะอย่างหมดเรี่ยวแรงจนไปล้มลงข้างต้นไม้ใหญ่ เขาตัดสินใจสั่งหยุดรถเพื่อลงไปดูด้วยตนเองจนเห็นร่างสาวน้อยวัยเยาว์นอนคว่ำหน้าหมดสติ

“แม่นางน้อย เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” หนุ่มน้อยพลิกร่างบอบบางขึ้นก่อนจะตกตะลึงเมื่อเห็นความงดงามเย้ายวนตรงหน้า

เสื้อผ้าของสาวน้อยถูกกิ่งไม้เกี่ยวจนขาดวิ่นเผยทรวงอวบอิ่มออกมาเกือบครึ่งเต้า ใบหน้าอ่อนหวานเต็มไปด้วยเหงื่อและคราบน้ำตา

อืม...นางดูน่าสงสารนัก คงมิใช่คนร้ายกระมัง

บุตรชายราชครูตัดสินใจนำหญิงสาวแปลกหน้ากลับจวนเพื่อช่วยรักษาดูแล หมอหลวงถูกตามมารักษาและจัดยาก่อนที่สาวน้อยจะฟื้นคืนสติในเวลาไม่นาน

“ขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือ” เถาหลี่น่าเล่าเรื่องที่ปั้นแต่งขึ้นมาอย่างน่าเห็นใจ นางทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้นจนผู้ฟังต่างใจอ่อนยวบด้วยความสงสาร เรื่องการแสดงเหล่านี้ลลินาถนัดมากอีกทั้งยังได้รับการสั่งสอนเพิ่มเติมจากแม่เล้าใหญ่จึงดั่งติดปีกให้สาวน้อยแสดงจนไม่มีช่องโหว่ให้จับผิดได้

“เจ้าพักอยู่ที่นี่ให้สบายใจเถิด ข้าจะช่วยดูแลเจ้าเอง” ข่งเจียวจิ้นเอ่ยปากอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง

หลังจากเฝ้าดูแลอยู่หลายวัน ความใกล้ชิดสนิทสนมย่อมเพิ่มพูน บัดนี้สองหนุ่มสาวเปลี่ยนคำเรียกขานแล้ว

“พี่เจียวจิ้น ข้าอยากตอบแทนพี่ที่ช่วยเหลือ”

“น้องหลี่น่าไม่ต้องคิดมาก”

“แต่ข้าพักอยู่ที่นี่หลายวันแล้ว เกรงจะไม่ใช่เรื่องดีนัก”

“ผู้ใดกล้าพูดมาก”

“ข้าไม่ได้เป็นอันใดกับพี่ หรือคนในจวนนี้ หากพวกเขาจะพูดมากย่อมเป็นเรื่องสมควร”

“แต่...เจ้าเป็นคนรักของพี่” หนุ่มน้อยตัดสินใจเอ่ยเพื่อปลอบใจหญิงสาว

“พี่เจียวจิ้น ท่านดีมาก ข้า...ข้ารักพี่” สาวน้อยหลี่น่าชะโงกหน้ามาจุมพิตแก้มของชายหนุ่มอย่างเงอะงะ เพียงเท่านั้นย่อมทำให้หนุ่มน้อยวัยใสตบะแตกเลิกอดกลั้นความรู้สึกภายในใจ

ข่งเจียวจิ้นเอื้อมหน้ามาประกบจุมพิตปากบางในทันที แต่เขายังไม่เคยจุมพิตอย่างจริงจังได้แต่อ่านจากในตำราของบิดา ท่วงท่าจึงได้แต่บดคลึงไปมาจนลลินาหรือเถาหลี่น่าแทบอยากจะลุกขึ้นสอดลิ้นรุกไล่ด้วยตนเอง

แต่ยามนี้นางสวมบทบาทสาวน้อยไร้เดียงสาซึ่งยังไม่เคยต้องมือชาย เถาหลี่น่าจึงจำต้องอดทนทำทีคล้อยตามความเงอะงะไปด้วยกัน

มือเรียวของบุตรชายราชครูตะปบลงบนทรวงอวบอิ่มซึ่งยังอยู่ในชุดเสื้อคล้ายลังเลใจ เถาหลี่น่าแสร้งบิดกายไปตามแรงเร้าแต่เอื้อมมือไปปลดสายคาดเอวและแหวกชุดเสื้อเพื่อปลดปล่อยทรวงใหญ่ล้นออกมาหลอกล่อเชิญชวน

เพียงหนุ่มน้อยได้เห็นเต้าทรวงใหญ่โตซึ่งเด้งไหวอยู่ต่อหน้า เขาย่อมไม่คิดเล็กคิดน้อยอีก สองมือเอื้อมกอบกุมแนบแน่นด้วยไม่อาจปกปิดความหื่นกระหาย

เถาหลี่น่าแสร้งเด้งร่างใส่อย่างไร้เดียงสา มือน้อยทำทีปัดป้องแต่ความจริงคือช่วยให้เขาได้คลึงเคล้นขยำขยี้อย่างถูกต้อง

“พี่เจียวจิ้น อ่า...” สาวน้อยแสร้งเขินอายบิดกายไปมาเพื่อให้กระโปรงด้านล่างได้แหวกช่องออกจนเห็นเรียวขาเนียน

ข่งเจียวจิ้นถูกความอวบอิ่มตรงหน้าหลอกล่อยั่วยวนจนสติแตกไม่อาจควบคุมมือไม้ ยิ่งร่างบางเอนกายลงไปนอนลงยกขาขึ้นข้างหนึ่งคล้ายพยุงตนเองไม่อยู่ แต่นั่นกลับแหวกสองเรียวขาให้อ้าออกจนเห็นร่องดอกไม้ชมพูอันสวยสดมิดชิด

“อ้า...พี่เจียวจิ้น พี่ลูบทรวงอกข้าเช่นนี้รู้สึกดีมาก” สาวน้อยแสร้งเด้งร่างไปมารับการลูบคลึง

“เช่นนั้นพี่ลูบเจ้าทั้งตัวดีหรือไม่”

“อืม...ดี”

เถาหลี่น่าแทบจะส่งร่างบางของตนเองให้เขาได้ลูบไล้จนสมใจ ยามเมื่อมือหนาแหวกเรียวร่องสองช่องกลีบเพื่อสำรวจดูอย่างตื่นตาตื่นใจ หญิงสาวเด้งร่างบิดเร้าอย่างซ่านกระสัน

โอ๊ย หนุ่มน้อย เมื่อไหร่จะเข้ามาเสียที นางอยากจนตัวสั่นแล้ว

เด็กหนุ่มตรงหน้าทั้งหน้าตาดี ทั้งยังหนุ่มแน่น ลลินาจึงคิดถึงความสุขสมซึ่งรอคอยอยู่เบื้องหน้าจนแทบทนไม่ไหว เธอไม่ได้สอดใส่มานานจนแทบลืมความรู้สึกนั้นไปแล้ว

หญิงสาวแทบอยากเลิกเสแสร้ง แต่ด้วยต้องรักษาบทบาทเอาไว้จึงเพียงเด้งร่างไปมาเพื่อให้ข่งเจียวจิ้นจับท่อนกายสอดใส่เข้ามาในร่องแคบของนางเสียที

"โอ๊ยยยย” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดพร้อมน้ำตาที่ไหลปริ่มไม่ใช่การเสแสร้ง

โอ๊ย ท่านแม่เล้าเคยพร่ำสอนว่าให้ทำทีเจ็บมากในครั้งแรก แต่นางไม่คิดว่าจะเจ็บมากเพียงนี้จึงไม่จำต้องแกล้งทำ

ร่างของเถาหลี่น่าเรียนรู้เพียงการเล้าโลมอย่างเสียวซ่านไม่เคยถูกสอดใส่มาก่อน ร่องดอกไม้น้อยจึงยังคงคับแคบมิดชิด เมื่อโดนท่อนเอ็นสอดใส่เข้ามาอย่างไม่รู้งานจึงเจ็บแทบขาดใจ

ลลินาเองก็จำความเจ็บในครั้งแรกในร่างเดิมไม่ได้แล้ว แต่เธอไม่คิดว่าจะเจ็บมากเท่านี้เช่นกัน

ข่งเจียวจิ้นเห็นสาวน้อยหลั่งน้ำตาจึงพรมจุมพิตปลอบประโลมอย่างสงสาร กว่าจะขยับจนเข้าที่และโยกร่างเข้าออกสร้างความเสียวกระสันได้ก็ผ่านไปกว่าค่อนคืน

สองหนุ่มสาวมือใหม่ต่างมอบความสุขให้แก่กันได้ในที่สุดแม้จะต้องเรียนรู้ลองผิดลองถูกกันอยู่นานด้วยเถาหลี่น่ายังคงต้องเสแสร้งเงอะงะอย่างจำใจ

หลังจากผ่านครั้งแรก ข่งเจียวจิ้นย่อมไม่รีรอที่จะได้ร่วมรักสอดใส่สาวน้อยผู้งดงามอีก ด้วยราชครูผู้บิดาไม่ใคร่ได้กลับจวนเพราะต้องอยู่ให้คำปรึกษาแก่ฮ่องเต้ในวังหลวง จวนหลังนี้จึงไม่มีผู้ใหญ่ให้ต้องเกรงใจ

สองหนุ่มสาวเริงรักกันทุกค่ำคืนอย่างลำพองใจ

“น้องหลี่น่า เจ้าหันหลัง พี่จะลองกระแทกก้นนุ่มๆของเจ้าบ้าง”

“ได้เจ้าค่ะ”

สาวน้อยร่วมมือร่วมใจอย่างแข็งขัน แม้ท่อนลำของข่งเจียวจิ้นจะไม่ใหญ่โตดังเช่นที่นางเคยเห็นจากหอคณิกาหรือที่ลลินาเคยโดนมา แต่ขนาดก็ไม่เล็กจนไม่รู้สึก ยิ่งร่องน้ำของนางยังสดใหม่จึงคับแคบอยู่มาก ความเสียวซ่านจึงส่งให้หญิงสาวสุขสมจนติดอกติดใจ

“พี่เจียวจิ้น พี่กระแทกให้แรงกว่านี้ได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ได้สิ”

ป๊าบ ป๊าบ ป๊าบ

“อ้า...ข้ายกก้นขึ้นอีกดีหรือไม่เจ้าคะ”

“ดี ยกสูงๆ โอ้ววว เจ้าโยกร่างรับได้เป็นจังหวะดีจริงๆ น้องหลี่น่า ช่างเรียนรู้ได้เร็วนัก”

“นั่นเพราะพี่เจียวจิ้นสอนดีเจ้าค่ะ อู้วววว พี่เจียวจิ้นขยำเต้าทรวงข้าให้แรงๆสิเจ้าคะ”

“ได้ ข้าจะขยำจนบี้แบนทีเดียว”

“อ๊ายยยย ขยี้เม็ดกลางเต้าด้วยสิเจ้าคะ อู๊ยยยย”

“อย่าลืมกระแทกแรงๆด้วยเจ้าค่ะ โอ้ววว”

“เจ้านี้ชอบความรุนแรงเสียจริง”

ป๊าบ ป๊าบ ป๊าบ

สองร่างกระแทกใส่กันอย่างสนุกสนาน เถาหลี่น่าควบคุมกำกับการร่วมรักเพื่อให้ตนเองได้แลเห็นสวรรค์อย่างสุขสม ในขณะที่ข่งเจียวจิ้นหลั่งน้ำเข้าร่องอุ่นจนฉ่ำแฉะ