ตอนที่สาม ห้องเก็บสมบัติ

“พี่เจียวจิ้น ข้าทอดร่างให้พี่เชยชมจนสมใจ อีกไม่นานพี่คงเบื่อหน่ายแล้วทอดทิ้งข้า” เถาหลี่น่าเริ่มแผนต่อไปเมื่อสอดใส่กันมาระยะหนึ่งจนเด็กหนุ่มไว้วางใจแล้ว

“พี่ไม่มีวันทอดทิ้งเจ้าแน่”

“แต่ท่านราชครูคงไม่มีวันยินยอมให้รับข้าเข้ามาอยู่ในจวน” เด็กสาวใช้น้ำเสียงเศร้าสร้อย

“ท่านพ่อบังคับพี่ไม่ได้” เสียงดื้อดึงเอ่ยออกมา

“หากข้าจะขอความมั่นใจด้วยของประจำตระกูลของพี่เจียวจิ้นสักอย่างเป็นของแทนใจจะมากเกินไปหรือไม่เจ้าคะ”

“ย่อมไม่ พี่ขอโทษที่ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ เอาเถอะ พี่จะพาเจ้าไปที่หนึ่ง” ข่งเจียวจิ้นโดนเสน่ห์ของสาวน้อยจนหน้ามืดตามัวเกรงหญิงสาวจะน้อยใจจนหนีหายไป จึงตัดสินใจพานางเข้าไปจนถึงห้องเก็บสมบัติของตระกูลข่ง

“โอ้วว...พี่เจียวจิ้น บ้านท่านมีของมีค่ามากมายเพียงนี้ ยิ่งเห็นข้ายิ่งรู้สึกว่าตนเองไม่คู่ควร” เด็กสาวส่งเสียงตื่นเต้นเมื่อได้เห็นคลังสมบัติของตระกูลเก่าแก่

“ไม่นะน้องหลี่น่า เจ้าอย่าคิดมาก ของในนี้บางชิ้นไม่ได้มีราคามากมาย เพียงเก่าแก่เท่านั้น เจ้าลองดูเถิดว่าชอบชิ้นใด พี่จะมอบให้เป็นของแทนใจ” เถาหลี่น่าได้โอกาสรีบเดินสำรวจของมีค่าในห้องอย่างรวดเร็วเพื่อมองหาภาพวาดเป้าหมาย

จนถึงกองภาพวาด นางทำทีเปิดออกดูอย่างตื่นตาหลายภาพ เมื่อได้เห็นภาพที่ต้องการแล้วจึงแสร้งวางแยกไว้ จากนั้นจึงเดินดูของรอบห้องอีกหลายอย่างเพื่อกลบเกลื่อนก่อนจะหยิบไข่มุกราตรีเม็ดหนึ่งขึ้นราวคนมักน้อย

“ข้าขอชิ้นนี้ก็แล้วกัน”

“นั่นเป็นเพียงไข่มุกราตรี ไม่มีราคาค่างวดมากนัก เอาเช่นนี้ พี่มอบป้ายหยกประจำตระกูลให้เจ้าก็แล้วกัน”

ป้ายหยกตระกูลข่งย่อมเอาไปแลกเป็นเงินมิได้ จะเอาไปให้หนักเพื่ออันใด

เถาหลี่น่ามองป้ายหยกในมืออย่างไม่ใคร่ชอบใจแต่เบื้องหน้าจำต้องแสดงท่าซาบซึ้งน้ำตาแทบไหล

“ขอบคุณพี่เจียวจิ้น พี่ช่างดีกับข้าจริงๆ”

“ไข่มุกนี่ก็เอาไปด้วยเถิด”

เถาหลี่น่ากำของสองสิ่งที่ได้รับมาราวมีค่ามากจนต้องทะนุถนอมให้ดี ข่งเจียวจิ้นมองท่าทีนั้นอย่างเอ็นดูก่อนจะพาสาวน้อยกลับไปนอนที่ห้องเมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว

แม้เขาจะอยากนอนด้วยกันในห้องของสาวงามทั้งคืน แต่หากบ่าวไพร่พูดมากออกไปย่อมไม่เป็นการดี ชายหนุ่มจึงเพียงแวะเวียนมาร่วมรักสอดใส่แล้วแยกย้ายกลับไปนอนที่ห้องของตนเอง

คืนวันต่อมา สองหนุ่มสาวแวะเวียนมาร่วมรักกันอย่างเร่าร้อน เถาหลี่น่าส่งพลังความสุขเป็นครั้งสุดท้ายให้ข่งเจียวจิ้นได้ดื่มดำจนสมใจก่อนเขาจะกลับไปนอนหลับด้วยฤทธิ์ยาซึ่งนางแอบใส่ไว้ในน้ำชา

คืนนั้นสาวน้อยซึ่งออกปฏิบัติงานครั้งแรกแม้จะตื่นเต้นมือไม้สั่น แต่ก็ลอบเข้าไปในห้องเก็บสมบัติอย่างง่ายดายด้วยกุญแจซึ่งหยิบมาจากเอวของชายหนุ่มอันหลับใหล

ด้วยจวนราชครูไม่ได้คุ้มกันแน่นหนาจากคนภายใน เถา

หลี่น่าจึงเข้าไปหยิบภาพวาดเป้าหมายได้อย่างรวดเร็ว หญิงสาวแวะหยิบทองคำมาสองก้อนด้วยคิดว่าคงไม่เป็นที่สังเกตเห็น จากนั้นสาวน้อยจึงแวะเก็บซ่อนของเอาไว้ที่ใต้กองหินด้วยใจตุ๊มๆต่อมๆแล้วรีบกลับไปนอน

สาวน้อยตื่นขึ้นมาพร้อมใต้ตาดำคล้ำด้วยตื่นเต้นจนหลับไม่ลง ข่งเจียวจิ้นมองใบหน้างามด้วยความห่วงใยขณะหญิงสาวอ้างว่าฝันร้ายและได้แต่ซบอ้อนลงกับอกอุ่น

นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้กอดกับชายคนแรกที่ได้ความสาวของนางไปแล้ว หวังว่าเขาจะไม่รู้โดยเร็วว่าถูกขโมยของในห้องเก็บสมบัติไป หากรู้ก็ขอให้เขาไม่สงสัยนาง

สาวน้อยภาวนาในใจก่อนจะพยายามทำตัวเป็นปกติ หลังจบมื้ออาหารเช้า เถาหลี่น่าแสร้งชวนข่งเจียวจิ้นออกไปเดินซื้อของที่ตลาดโดยอ้างว่าอยากได้ของใช้ส่วนตัวของหญิงสาว

นางใจกล้าหยิบของที่ขโมยมาซ่อนไว้ใต้ชุดเสื้อแล้วเดินออกมาด้วยมือชื้นเหงื่อในใจเฝ้าภาวนาให้เห็นสาขาใหญ่ขององค์กรโดยเร็ว

เมื่อเห็นสัญลักษณ์ขององค์กรที่ร้านแพรพรรณ หญิงสาวจึงทำทีสนอกสนใจและเดินเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขอลองผ้าไหมงดงามในห้องส่วนตัว

“พี่เจียวจิ้นรอด้านนอกนี้ก่อน หากเข้าไปด้วยกันผู้คนจะครหานินทา”

“ได้ น้องหลี่น่าเลือกได้จนพอใจ ไม่ต้องกังวลเรื่องราคา พี่จ่ายไหวแน่”

ข่งเจียวจิ้นเอาใจสาวคนรักอย่างออกนอกหน้าจนเถาหลี่น่าแอบนึกเสียดาย

หากนางได้เป็นคนรักของเขาจริงๆคงได้รับการเอาใจอย่างดีจนล่องลอย

แต่นั่นย่อมเป็นเพียงฝัน และนางต้องตื่นโดยเร็ว

ลลินาซึ่งเคยถูกล่อลวงด้วยฝันหวานมาหลายครารีบปลุกปลอบตนเอง

ภาพวาดถูกส่งออกไปให้คนขององค์กรอย่างเรียบร้อยทำให้เถาหลี่น่าโล่งอกและพรั่งพรูลมหายใจออกมาอย่างเบาใจ

จากนั้นสาวน้อยจึงชวนชายหนุ่มเดินเลือกชมข้าวของอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะมีตัวละครซึ่งเตี๊ยมกันมาอย่างดีแล้วที่ร้านแพรพรรณเข้ามาร่วมแสดงบทบาท

“หลี่น่า หลานหายไปที่ใดมา พวกเราตามหาเจ้าแทบพลิกแผ่นดิน แล้วท่านพ่อของเจ้าเล่า อยู่ที่ใด”

“ท่านอาหญิง ฮือๆๆๆ” เถาหลี่น่าสวมบทบาทสาวน้อยผู้พบเจอญาติสนิทอย่างแนบเนียน

สาวใหญ่ผู้ซึ่งอ้างว่าคืออาสาวของเถาหลี่น่า และเป็นน้องสาวซึ่งบิดาของนางต้องการเดินทางมาหาจนถูกปล้นชิงตามคำบอกเล่าของสาวน้อยในวันที่พบกับข่งเจียวจิ้น กอดรัดกับหลานสาวอย่างโศกเศร้าเมื่อได้รับรู้ว่าพี่ชายถูกโจรฆ่าตายแล้ว

“ข้าคงต้องขอตัวหลานสาวไปอยู่ด้วย นางเป็นหญิงสาวตัวคนเดียวจะให้เร่ร่อนพักอาศัยในจวนผู้อื่นได้อย่างไร” สาวใหญ่เอ่ยเสียงแข็งเมื่อได้รับรู้ว่าหลานสาวพักในจวนของชายหนุ่มเพียงลำพัง

“ข้าขอตัวไปกับอาหญิงก่อน อีกสองวันจะแวะไปหาพี่เจียวจิ้นที่จวนนะเจ้าคะ” เถาหลี่น่ารีบเดินเข้าไปบอกเมื่อเห็นสีหน้าย่ำแย่ของชายหนุ่มซึ่งต้องโดนพรากจากสาวคนรักอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ข่งเจียวจิ้นจำต้องปล่อยมือจากสาวน้อยโดยมองดูนางถูกจูงหายไปในฝูงชนอย่างเหม่อลอย

เขารอคอยอยู่หลายวันแต่ไม่เห็นสาวน้อยในห้วงคำนึงมาหาจึงเริ่มออกตามอย่างบ้าคลั่งและเพิ่งให้เจ้าหน้าที่ออกตรวจสอบการปล้นชิงตามคำบอกเล่าของสาวน้อย

กว่าจะได้รับรู้ว่าไม่มีการปล้นชิงอย่างที่เถาหลี่น่าบอกออกมา และผู้คนในตลาดล้วนไม่รู้จักสาวใหญ่นางนั้น อีกทั้งไม่มีหญิงสาวสกุลเถาแต่งมาอยู่ในเมืองนี้สักคน ข่งเจียวจิ้นก็ย่ำจนรองเท้าสึกอยู่เกือบครึ่งเดือน

เขาจัดการตรวจสอบข้าวของในจวนอย่างหนัก กว่าจะเอะใจเข้าไปตรวจหาในห้องเก็บสมบัติและพบว่ามีเพียงภาพวาดเก่าแก่หายไปภาพหนึ่งกับทองสองก้อนเท่านั้น

เด็กหนุ่มแทบไม่อยากเชื่อว่าสาวน้อยถึงกับยอมพลีดอกไม้แรกแย้มให้เขาได้เชยชมแลกกับภาพวาดเก่าๆเพียงภาพเดียว

ทันทีที่ท่านราชครูผู้บิดารู้เข้าจึงเอะอะต่อว่าบุตรชายพร้อมลงโทษเขาอย่างโกรธเคือง

“ยังดีที่นางเพียงขโมยภาพวาด หากนางพาคนบุกเข้ามาปล้นทั้งจวนพวกเราคงต้องเหลือเพียงเสื้อผ้าไปนอนข้างถนนแล้ว”