บทที่ 5

ฉันรีดกระโปรงและเสื้อตัวที่ดีที่สุด แล้วทำแซนด์วิชให้ตัวเองกินเป็นอาหารกลางวัน แล้วก็ใช้เวลาในช่วงบ่ายให้หมดไปกับการถอดความในสมุดบัญชีของแอนตัน นาซาเรี่ยน พอสักสี่โมงเย็นก็เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมา ฉันคว้าเสื้อฝนขึ้นมาสวมและก็วิ่งไปหาคาร์ลที่บ้านพักของเขา 

ท่าทางของเขาบอกความแปลกใจมากกว่าจะดีใจเมื่อเห็นฉันมาหยุดอยู่ตรงประตูบ้าน 

“ผมนึกว่าคุณกำลังแต่งตัวเสียอีก มีเรื่องอะไรหรือ?” 

“คงกลัวมากไปหน่อยมั้งเลยไม่รู้ว่าจะแต่งตัวยังไงดี” 

“ถ้าอย่างนั้นผมว่าคุณมาหาผิดคนแล้วละ” คาร์ลตอบ “ผมไม่ค่อยรู้เรื่องแฟชั่นหรอก ไอ้ประเภทแต่งชุดสีดำสวมสร้อยไข่มุกอะไรนั้น...” 

“ฉันไม่ได้มีชุดอย่างที่คุณว่าหรอกค่ะแล้วก็ไม่มีไข่มุกไว้ใส่เล่นด้วย โธ่ คาร์ล ช่วยแนะนำฉันหน่อยสิ ไม่รู้จริงๆ นะว่าจะแต่งตัวยังไงถึงจะเหมาะกับกาลเทศะ” 

“อยากใส่อะไรก็ใส่ไปสิ เรื่องจะแต่งตัวยังไงมันสำคัญตรงไหนกันเล่า?” 

“ฉันอยากจะนุ่งกางเกงยีนส์สวมเสื้อยืดเท่านั้นนี่” 

“ผมก็แต่งอย่างนั้นเหมือนกัน” เขาเชิดหน้าอย่างทระนง “เพียงแต่รีดกางเกงให้มันเรียบหน่อยเท่านั้น... แค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว” 

“คาร์ล...” 

“คุณครับ มันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรนักหนา ผู้ชายที่มาในงานบางคนเขาก็แต่งสูทมาเต็มยศ แต่บางคนเขาก็ไม่แต่ง ส่วนพวกผู้หญิง...ว้า...ผมจะไปรู้ได้ยังไงกันเล่า ผมไม่เคยสังเกตการแต่งตัวของใครเลยสักที ก็...อาจจะนุ่งกระโปรงหรือไม่ก็กางเกง...” 

“ได้ยินอย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย” 

“คุณไม่ต้องไปทำตามอย่างใครเขาหรอก คุณนายดันแลพน่ะส่วนใหญ่จะนุ่งชุดยาว แต่เขาก็แต่งในฐานะเจ้าของบ้าน เอ้า...เข้ามานั่งก่อนสิจะชงกาแฟให้กิน” 

“เห็นจะไม่เข้าหรอก ฉันแวะมาหาคุณนี่ยิ่งทำให้สับสนหนักเข้าไปอีก ไปก่อนนะ” 

“เฮ้...ฮัสเคลล์...” 

“อะไรอีกล่ะ?” ฉันหยุดรอฟังเขาพูดอยู่ 

“เราไปด้วยกันนะ ผมจะไปทุบประตูเรียกคุณตอนห้าโมงเย็น” 

“ขอบใจ...ขอบใจมากเลยนะคาร์ล” 

เขามาช้ากว่าเวลาที่นัดหมายเพียงเล็กน้อย ซึ่งก็ออกจะดีเพราะฉันยังเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คิดจะแต่งไปเสียสามครั้ง ตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นนั้นฉันก็กำลังใส่ต่างหูเงินอันเล็กๆ เก๋ไก๋อยู่ในห้องน้ำ จึงตะโกนบอกไปว่า 

“เข้ามาได้เลย” 

“เอ๊ะ...วันนี้แปลกนี่ ไม่มีการใส่กุญแจใส่โซ่นิรภัยหรือลั่นดานกันคนบุกรุกหรอกหรือ? เอ้า...ไปกันได้หรือยังล่ะ โอ้โฮ...” ประโยคสุดท้ายนั้นเขาอุทาน เมื่อเห็นฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ กวาดสายตามองไปทั่วร่างอย่างพินิจพิจารณาอยู่เป็นครู่ แล้วก็ตัดสินด้วยคำสั้นๆ ว่า “สวย” 

ฉันก็จะดีใจที่ได้เขาเป็นเพื่อนร่วมทางไปด้วย มันไม่เพียงแต่ฉันต้องการใครสักคนเพื่อคอยให้กำลังใจเท่านั้น แต่ฉันไม่รู้ว่างานนั้นเขาจัดกันตรงไหน 

จุดแรกที่เขาพาฉันไปถึงก็คือตรงประตูคฤหาสน์ด้านหน้า ซึ่งใครก็ตามถ้าไม่ใจแข็งอย่างฉันอาจจะถึงกับเป็นลมล้มลงด้วยความตื่นตาตื่นใจเมื่อได้มาเห็นขั้นบันไดหินอ่อน ประกอบด้วยราวบันไดทรงโค้งที่รูปสลักตั้งประดับไว้ คนรับใช้ที่มาเปิดประตูรับเป็นคนที่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน หัวหน้าคนรับใช้แต่งกายด้วยเครื่องแบบหรูหรา มันทำให้ฉันเกิดความอยากรู้ว่าจะมีแขกผู้มีเกียรติสักกี่คนที่ได้รับเชิญให้มาร่วมงานนี้ 

หลังจากส่งเสื้อคลุมให้คนรับใช้แล้วเราก็เดินไปตามห้องโถงทางเดินที่เงียบสงัดจนกระทั่งบรรลุถึงห้องที่อยู่สุดปลายของปีกด้านหนึ่ง ห้องนี้ไม่ได้มีขนาดใหญ่โตอะไรนัก ประมาณสักครึ่งของบ้านป้าเจสสีเห็นจะได้ เครื่องแต่งห้องก็เป็นแบบธรรมดาสีหวานๆ แบบผู้หญิง และส่วนใหญ่จะเป็นสไตล์ฝรั่งเศส 

เราไม่ใช่คู่แรกที่มาถึง คำว่า “เล็ก” ในที่นี้หมายถึงมาตรฐานของนาซาเรี่ยน เมื่อเป็นเช่นนี้มันก็ย่อมทำให้แขกสิบกว่าคนที่ยืนกันอยู่ในห้องดูโหรงเหรงได้ และหนึ่งในจำนวนแขกเหล่านั้นคือเดฟ 

วันนี้เขาอยู่ในชุดสูทแบบนักธุรกิจเต็มขั้น เพียงแต่เสื้อผ้าค่อนข้างจะยับไปหน่อย เขากำลังยืนคุยอยู่กับพอล ดันแลพ พยักพเยิดหน้าตาเมื่อเน้นในความสำคัญของคำพูดตน เนื่องจากเขาถือแก้วเหล้าไว้ในมือข้างหนึ่ง กับบุหรี่ในมืออีกข้างหนึ่งฉันจึงเข้าใจในความรู้สึกกลัวๆ ที่พอลกำลังแสดงออกอยู่ได้อย่างดี เพราะค่ำวันนี้เขาอยู่ในสูทสไตล์อิตาเลียนที่หรูมาก และมือข้างที่คีบบุหรี่ไว้ของเดฟขวักไขว่ดูเป็นอันตรายต่อสูทชุดนั้นอย่างยิ่ง 

พอหันมาเห็นเราเข้า ทั้งๆ ที่ยังพูดค้างอยู่เขาก็หยุดลงเสียเฉยๆ พร้อมกับตะโกนมาว่า 

“เฮ้ หนูๆ มาทางนี้สิ คาร์ลผมมีอะไรอยากจะถามคุณอยู่พอดีเลย” 

“มารยาทของเขานี่มันต้องกลั่นต้องกรองกันอยู่ตลอดเวลาเลย” คาร์ลพึมพำออกมาเบาๆ “ขอตัวเดี๋ยวนะฮัสเคลล์” เขารุนหลังฉันไปทางมิสซิสดันแลพซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวหนึ่ง 

ท่าทางของเธอเหมือนราชินีไม่มีผิด เรือนผมสีเงินยวงถูกมุ่นขึ้นไปเป็นมวยไว้เหนือศีรษะ มีหวีแบบโบราณที่ประดับด้วยอัญมณีสลับเพชรเหน็บอยู่บนมุ่นมวยนั้น เสื้อชุดค่ำตัดเย็บด้วยผ้าชีฟองสีชมพูหวานประดับด้วยระบายดูกรุยกรายเป็นทั้งตัว เมื่อเห็นฉันเข้าเธอก็ยิ้มให้ พยักหน้าเรียกให้เข้าไปนั่งที่เก้าอี้ข้างตัว 

“ฉันดีใจมากนะที่เธอมาได้ เออ...รู้จักด็อกเตอร์แม็กซ์เวลล์หรือยังล่ะ?” 

มาร์กาเร็ต แม็กซ์เวลล์อยู่ในชุดสีดำที่ไม่ใคร่เข้ารูปทรงเท่าไร มองดูเหมือนชาวบ้านธรรมดาๆ ที่ได้รับเชิญให้มาร่วมในงานนี้ ก็คงจะเป็นชุดที่ดีที่สุดที่เธอมีอยู่สำหรับแต่งในวันอาทิตย์นั่นแหละ และความตั้งใจอย่างมากที่จะสร้างเสน่ห์ให้เกิดขึ้นในตัวเองมันยิ่งกลับทำให้ดูไม่สวยหนักขึ้นไปอีก สร้อยไข่มุกที่สวมอยู่รอบคอเท่ากับเป็นการชี้ชวนให้ชมลำคอที่มีเส้นเลือดโปนออกมา ลิปสติกที่ทาไว้ก็ออกจะเลอะเทอะไม่ได้อยู่ในที่ในทางอย่างที่ควรจะเป็น และบางส่วนก็ยังขึ้นไปติดอยู่ตรงไรฟันอีกด้วย ที่จริงฉันไม่อยากรู้สึกเสียใจแทนเธอเท่าไร แต่มันก็อดไม่ได้อยู่ดี 

ฉันตอบไปตามความเป็นจริงว่าเคยพบกับดร.แม็กซ์เวลล์มาแล้ว และได้รับการสนองรับจากฝ่ายนั้นเพียงการพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ สายตาที่จ้องเขม็งและการนั่งเงียบกริบไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว สาวใช้เดินเข้ามาพร้อมด้วยถาดเครื่องดื่มและมิสซิสดันแลพก็พูดว่า 

“ถ้าเธออยากจะได้อะไรนอกจากเชอรี่กับไวน์แชบลิสนี่แล้วละก็สั่งปาร์คสได้เลย เขาจะไปเอามาให้”

“เชอรี่ก็ดีแล้วค่ะ ขอบคุณ” ฉันหยิบแก้วบางเฉียบที่อยู่ในถาดมาถือไว้ และสาวใช้อีกคนหนึ่งพร้อมด้วยถาดออเดิฟก็เดินเข้ามา ฉันปฏิเสธด้วยเกรงว่าจะเกิดทำให้อาหารตกหรือไม่ก็เหล้ากระฉอกได้ แต่แม็กซ์เวลล์ช่วยตัวเองด้วยการหยิบกุ้งขึ้นมาใส่ปากเคี้ยวหน้าตาเฉย 

“บอกตรงๆ นะว่าฉันยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่เลยเรื่องที่ทอดทิ้งเธอไว้” มิสซิสดันแลพเอ่ยต่อ “มิสซิสอดัมส์...แม่บ้านเขาเล่าให้ฉันฟังว่าเธอไม่เคยโทรศัพท์มาหาเขาเลย มีอะไรที่ไม่สบายใจหรือเปล่า?” 

เป็นธรรมดาที่ฉันจะต้องรีบกล่าวปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นอะไร สบายดีทุกอย่างและไม่ต้องการอะไรมากกว่านั้นอีกแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้มีมิสซิสดันแลพจึงต้องกล่าวต่อไปว่า 

“ฉันน่ะกังวลอยู่เรื่องที่ว่าบ้านหลังนั้นมันไม่สวยงามเหมือนสมัยก่อนแล้ว เพราะไม่เคยมีใครใช้มาตั้งหลายปีแล้วละ พ่อเคยใช้เป็นที่รับรองแขกเหรื่ออยู่ครั้งหนึ่ง แต่พอมาถึงตอนนี้เธอก็คงรู้ว่าสภาพร่างกายของท่านไม่อนุญาตให้ พอลกับฉันใช้ชีวิตกันแบบเรียบง่าย” 

“ค่ะ” ฉันพึมพำตอบไปตามเพลง มองดูสาวใช้ที่เดินถืออาหารบริการแขกคนอื่นๆ ไปทั่วห้อง ภายในห้องนี้ไม่มีโบราณวัตถุตั้งโชว์ไว้ จะมีก็แต่เครื่องประดับเล็กน้อยที่สตรีผู้เป็นนายหญิงของบ้านเลือกสรรมาตกแต่ง เห็นได้ชัดว่ามิสซิสดันแลพไม่ได้หลงใหลในงานที่บิดากับสามีทำร่วมกันอยู่ในเวลานี้เท่าไหร่