ตอนที่ 5

ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง!

เสียงแชทดังขึ้นรัวๆกลางโต๊ะอาหาร ทำเอาเจ้าของโทรศัพท์ที่นั่งกินข้าวอยู่หัวร้อนขึ้นมา

“จิ๊ จะทักมาทำอะไรนักหนาวะแม่ง”

“มึงไม่ตอบล่ะ”

เฟญ่าเอ่ยพูดพรางเขี้ยวข้าวเต็มปาก มองดูสีหน้าหงุดหงิดของเพื่อนสนิท

“อ่ะ มึงตอบไห้แล้วกัน”

มือหนาหยิบโทรศัพท์วางไว้ตรงหน้าเธอก่อนจะกลับไปตักข้าวกินเหมือนเดิมโดยไม่สนใจอะไร

“เหี้ยไรไอวิล แชทก็แชทมึงมาไห้กูตอบ”

“บ่นเยอะ ตอบๆไปเถอะน่า”

“เหอะ”

ปากบ่นพึมพำไม่หยุดแต่ก็หยิบมือถือตรงหน้าขึ้นมาปลดล็อกก่อนจะกดเข้าแชทอ่านดูข้อความที่ส่งเข้ามาจากรุ่นพี่แอลลี่ชื่อดังคณะปีสี่

“รุ่นพี่แอลลี่อ่ะ ทักมาถามว่าตอนนี้มาหาหน่อยได้มั้ย มึงจะไห้กูตอบยังไง”

“ตอบไปว่ากูไม่เอาซํ้า แล้วบล็อกทิ้งเลย กูรำคาญ”

“แม่ง เหี้ยว่ะ”

“กูตกลงกับทุกคนก่อนที่กูจะเอา ว่ากูไม่เอาซํ้า เสร็จแล้วก็ทางใครทางมัน ไม่มีสิทธิมาโทรตามมายุ่งเรื่องส่วนตัวของกู”

“วันนี้มึงผีเข้ารึไงวะ ปกติไม่เห็นจะมานั่งกินข้าว พักเที่ยงกินแต่ชะนี”

“หึ”

เงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ ใบหน้าคมหล่อยกยิ้มขึ้นพรางยื่นหน้าเข้ามาไกล้เธอ

“อะไร…”

“พอดีว่าเมื่อเช้ามันทำไห้กูพอใจมากจนไม่อยากไปตีกะหรี่”

กระซิบข้างใบหูเธอเสียงแผ่ว ใบหน้าคมหล่อไกล้กับเธอมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจเข้าออก ทำเอาร่างกายอีกคนร้อนวูบวาบใบหน้าผ่องใสแดงกํ่าขึ้นเป็นลูกมะเขือเทศสุก

“อ..ไอบ้า!”

ถ้อยคำพูดแก้เขินพรางดันแผงอกแกร่งไห้เขาออกห่างจากเธอ เนวิลยอมถอยห่างกลับมาตักข้าวกิน อดยิ้มไม่ได้กับความน่าเอ็นดูของยัยบ๊อง

“แหม๋ พวกกูเป็นอากาศแหละ”

“นั่นดิ เหมือนผัวเมียเลยอ่ะถ้าไม่รู้นี่”

หวานกันจนไม่เห็นหัวเพื่อนสองคนที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงหน้า ทนดูตั้งแต่ตอบแชทไห้กัน เบะปากมองบนจนตาแทบค้างแต่สองคนตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีจะไห้หันมาไห้ความสนใจ

“ผัวเมียบ้าไร กูไม่เอาคนเจ้าชู้อย่างไอวิลมาทำผัวหรอก”

“สนใจลองเป็นเมียกูมั้ยล่ะ ไม่แน่กูอาจจะหยุดที่มึงก็ได้นะ”

เป็นอีกครั้งที่เขายื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างใบหูเธอ มือเล็กรีบดันแผงอกแน่นกำยำออกห่างจากตัวเธอ กลัวสองคนตรงหน้าจะแซวอีก

“ออกไปไกลๆกูเลยนะ”

“กูพูดจริงนะ”

“ยัยเร พรุ่งนี้วันหยุดเราทำไรกันดี”

จงใจเมินเฉยชายด้านข้าง ไม่ตอบคำพูดเขาพรางเปลี่ยนเรื่องหันไปคุยกับเพื่อนรักที่นั่งตรงข้าม

“คืนนี้ไปผับกันมั้ย ไม่ได้ไปนานเลยว่ะ”

“ไม่นานของมึงนี่สามวันป่ะไอเตอร์”

“พูดมากน่า จะไปไม่ไป”

“ไปดิ ขอชุดแซ่บๆนะยัยเฟ”

“แน่นอนสิ ไปผับทั้งทีก็ต้องแซ่บอยู่แล้ว”

สามคนคุยกันเสียงดังในขณะที่เนวิลนั่งฟังเงียบๆกับทุกคำสนทนา

“ไอวิล มึงจะลากกูมาคอนโดมึงทำไมเนี่ย!”

เอะอะโวยวายเสียงดังใส่ชายหนุ่ม หลังเลิกเรียนอยู่ๆเขาก็ลากเธอขึ้นรถแล้วยังลากเธอมาคอนโดเขาอีก

“ก็เดี๋ยวไปผับด้วยกันไง เสื้อผ้ามึงก็อยู่ที่นี่ตั้งเยอะ แต่งตัวห้องกูเนี่ยแหละ”

“หื้ย บอกดีๆก็ได้มั้ยไม่เห็นต้องลากมาเลย”

“คนอย่างมึงบอกดีๆคงไม่ยอมมา”

“ไอคนเอาแต่ใจ!”

ตะโกนตามหลังชายร่างไหญ่ที่ถอดเสื้อเดินเข้าห้องนํ้าไป สองเท้าเล็กเดินหงุดหงิดเข้าไปยันห้องแต่งตัวที่มีเสื้อผ้าเธอเต็มไปหมด ทั้งยังเครื่องสำอางต่างๆที่เขาตั้งใจซื้อไว้ไห้เธอ เป็นปกติที่หญิงสาวจะมานอนที่นี่บ่อยๆเมื่อมาช่วยสอนการบ้านไห้ พอตกดึกเขาก็ไม่ยอมไห้เธอกลับ ลากไห้เธอนอนด้วยบ่อยครั้ง

เวลาผ่านไปนานพอสมควรกว่าเฟญ่าจะแต่งตัวเสร็จ สองเท้าก้าวออกมาจากห้องแต่งตัว สายตาคมจ้องเขม็งมาทางเธอจากชายร่างสูงที่นั่งรอเธออยู่บนเตียงเป็นเวลานาน

“ไปกันเถอะ”

สองเท้าเล็กกำลังจะก้าวออกไปทางประตูแต่กูต้องหยุดชะงักเมื่อมือหนาเท้าประตูเอาไว้ไม่ไห้เธอเปิด

“ชุดมึงยั่วจังวะ กลิ่นตัวก็หอมยั่วกูจะตายอยู่ละ”

โน้มหน้าลงหอมซอกคอขาว กลิ่นอายธรรมชาติจากตัวเธอปรนเปรอกับกลิ่นนํ้าหอมอ่อนๆทำเขาแทบครั่ง

“ท..ทำอะไรของมึง เดี๋ยวสองคนนั้นก็รอหรอก”

“ปล่อยไห้พวกมันรอไปดิ”

มือหนาสอดเข้าไต้กระโปรงรัดรูปสั้นซึ่งไร้กางเกงซับใน มีเพียงแพนตี้น้อยที่ปกปิดร่องสวาทเอาไว้

“อื้อ..ไอวิล..อ..อย่า”