ร้อนรักคุณอามาเฟีย EP. 8

“ เดินมาหาฉันตรงนี้...มัสลิน ”

‘ เอ๋? ’ ‘ เขารู้จักชื่อเราได้ยังไง?’

มัสลินสีหน้าแปลกใจ แต่ถึงงั้นเด็กสาวก็ยอมเดินไปหามาเฟียหนุ่มอย่างว่าง่าย

“ ก็ดูไม่ดื้อเท่าไหร่หนิ ” คทาพูดขึ้นเบาๆ พลางหรี่ตามองเล็กน้อย

‘ เอ๋? ’ ‘ หมายถึงฉันรึเปล่าเนี่ย?’

เด็กสาวยืนอย่างกระมิดกระเมี้ยน เนื่องจากชุดยูนิฟอร์มนั้นแสนจะสั้น ไม่รู้จะเอามือมาปิดส่วนไหนดี ก็ใหญ่จนล้นมือไปเสียทุกสัดส่วนซะขนาดนี้

มาเฟียหนุ่มกวาดสายตามองเรือนร่างแซ่ปเอกซ์แตกอีกครั้งก่อนจะถอนลมหายใจออกมายาวๆ

ร่างหนาลุกพรวดขึ้นยืนก้าวท้าวเข้าไปใกล้เด็กสาวช้าๆ ดวงตาคมเปล่งประกายจ้องมองใบหน้าเนียนใสนิ่ง

มาเฟียหนุ่มขยับเข้าใกล้มัสลินจนจมูกโด่งรั้นได้กลิ่นกายสาว มันช่างหอมหวนยั่วน้ำลายซะเหลือเกิน

กลิ่นกายสดๆใหม่ๆ ที่เตะจมูกกระตุ้นอณูความอยากของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี

เมื่อถูกจ้องมองในระยะประชั้นชิดขนาดนี้ มัสลินก็เกิดความประหม่าขึ้นมา ริมฝีปากอิ่มขบเม้มแน่น ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะรีบดึงสติตัวเองกลับมา

พรึ่บ!

เสื้อสูทราคาแพงถูกถอดออกมาคลุมตัวมัสลินทันที ก่อนชายหนุ่มจะกลับไปนั่งที่เดิมแล้วหันมาเอ่ยกับเธอสั้นๆ

“ ใส่ซะ ”

มัสลินพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะสวมเสื้อสูทตัวนั้นเข้าไปพลางคิดขึ้นในใจ

‘ เสื้อนี่หอมจัง กลิ่นน้ำหอมหรือว่ากลิ่นกายเขานะ?’ ไม่รู้แหละว่ากลิ่นอะไร จะกลิ่นอะไรก็ช่างเหอะรู้สึกดีชะมัด

มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มน้อยอย่างพอใจเมื่อเห็นมัสลินยอมใส่เสื้อสูทของเขาอย่างว่าง่าย

อันที่จริงมัสลินเองก็ตั้งใจจะไม่ทำงานนี้ตั้งแต่เห็นชุดยูนิฟอร์มแล้วแหละ ก็แหม..ชุดเด็กเสิร์ฟอะไรมันจะโป๊ได้ขนาดนี้

“ ซันส์..” มาเฟียหนุ่มหันไปเรียกรองผู้จัดการ

“ ครับนาย ”

“ นายเข้าไปเอาเอกสารของมัสลินที่สมัครงานวันนี้มาให้ฉันเดี่ยวนี้ ”

ได้ยินแค่นั้นแหละ ดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างทันใดก่อนจะหันไปทางเพื่อนสาวที่สีหน้าก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก

“ ซวยแล้วไง! Eเอม ”

เอมมี่สบถออกมาเบาๆ แล้วก็คิดว่าไม่ได้ซวยคนเดียวแน่ๆ ผู้จัดการก็คงซวยไปด้วย ที่รับเด็กอายุไม่ถึง 18 เข้าทำงาน

“ รู้มั้ย...ว่าฉันเป็นใครมัสลิน? ”

มาเฟียหนุ่มถามสีหน้าเรียบเฉยพลางสายตาคมจับจ้องใบหน้าเนียนใสนิ่ง

“......”

มัสลินสีหน้าวิตกกังวลจนเห็นได้ชัด ก่อนจะก้มหน้าส่ายหัวเบา ๆ พลางหลบสายตามาเฟียหนุ่มที่กำลังจ้องมา

ระหว่างนั้นศรและนายเก่งผู้จัดการก็เดินเข้ามาพอดี มัสลินที่เงยหน้าขึ้น เห็นศรก็จำได้ว่าเป็นคนของน้องชายพ่อที่มารับเธอเมื่อวาน

ดวงตากลมใสเบิกกว้าง เด็กสาวหันควั่บมาทางมาเฟียหนุ่มทันที ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ คุณคืออาคทา? ”

“ รู้แล้ว...ก็นั่งลง..”

มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มก่อนจะสั่งให้เด็กสาวนั่งลงด้วยสีหน้าเรียบเฉย พลางส่งสายตาให้คนของเขาเอาเก้าอี้มาให้เธอนั่ง

มัสลินยอมนั่งแต่โดยดีก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองเก่งที่ตอนนี้สีหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก

“ เอ่อ...สะ..สวัสดีคับนาย ” เก่งเอ่ยน้ำเสียงสั่นใบหน้าฉายชัดถึงความหวาดกลัว

“ รู้ความผิดตัวเองมั้ย? ” คทาเอ่ยถามผู้จัดการที่ตอนนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้ม

เก่งหันหน้าไปทางมัสลินที่นั่งเก้าอี้อยู่ข้างมาเฟียหนุ่ม ก็พอจะเดาได้ ก่อนจะตอบคำถามชายหนุ่ม

“ ครับ...ผมรับเด็กอายุไม่ถึง 18 เข้าทำงาน ” เก่งก้มหน้าตอบน้ำเสียงสลด

ในขณะนั้นเดียวกันนั้นเอง ซันส์ที่เข้าไปเอาเอกสารสมัครงานของมัสลินก็เดินกลับมาพอดีก่อนจะยื่นเอกสารนั้นให้กับศร

ศรเปิดเอกสารดูก่อนจะเอามันไปยื่นให้มาเฟียหนุ่ม

“ เอกสารสมัครงานของคุณหนูครับนาย ” มาเฟียหนุ่มรับเอกสารมา ชายหนุ่มเปิดอ่านดูเพียงครู่เดียวก่อนจะพูดขึ้นน้ำเสียงเย็นเยียบ

“ ความผิดของแก มันไม่ใช่แค่นั้น ”

“......”

เก่งสีหน้าฉงนขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินมาเฟียหนุ่มพูดมาแบบนั้น

“ แกไม่มีตารึไง? ก่อนจะรับใครเข้าทำงาน ”

“.......”

“ ทำไมไม่แหกตาดู ว่าเธอใช้นามสกุลใครอยู่? ”

พลั่ก!!

มาเฟียหนุ่มก่นด่าออกมาน้ำเสียงเกรี้ยวกราดพร้อมกับโยนเอกสารสมัครงานของมัสลินฟาดเข้าที่หน้าอกผู้จัดการที่กำลังสั่นกลัว

เก่งทั้งกลัวและทั้งงงในเวลาเดียวกันก่อนมือหนาที่กำลังสั่นเทาจะก้มลงเก็บเอกสารที่ตกอยู่กับพื้นขึ้นมาเปิดอ่านดูอีกครั้ง ก่อนที่จะนึกอะไรได้

เก่งดวงตาเบิกโพลง เมื่อเขานึกออกแล้วว่ามัสลินใช้นามสกุลของใคร

มันเป็นนามสกุลของมาเฟียหนุ่มนั่นเอง ในสมองเก่งตอนนี้คิดได้ประโยคเดียวเลย ‘ แม่ง!! ซวยชิฟ!!’

“ ฉันไล่แกออก!!..”

แล้วความคิดของเก่งก็มาเร็วเหมือนสายฟ้าแลบ เมื่อมาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นน้ำเสียงเด็ดขาด

“ ห๊ะ! นายครับ...นายอย่าไล่ผมออกเลยนะครับ ”

“......”

“ ผมยอมให้นายทำโทษยังไงก็ได้ครับ ขอร้องอย่าไล่ผมออกเลยนะครับนาย ” เก่งทรุดเข่าลงกับพื้นอย่างรวดเร็วก่อนจะยกมือไหว้อ้อนวอนขอร้องมาเฟียหนุ่มด้วยน้ำตาคลอเบ้า

มาเฟียหนุ่มสีหน้านิ่งเฉยไม่ได้สนใจอะไร แต่ผิดกับเด็กสาวที่สีหน้าดูค่อนข้างจะตกใจและเห็นใจเก่งอยู่มาก เพราะรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องตกงาน

มัสลินหันหน้าไปสบตากับเพื่อนสาว เป็นเชิงถามในใจว่าควรจะช่วยเก่งยังไงดี

เอมมี่ได้แต่ส่ายหน้าให้เพื่อนไป ก็กลัวว่าจะโดนไล่ออกเหมือนกันจึงเลือกที่จะเงียบไว้ เพราะยังต้องหาเงินส่งตัวเองเรียน และงานที่นี่ได้เงินดีกว่าที่อื่น เธอจึงไม่อยากจะตกงาน มัสลินเห็นสีหน้าเพื่อนสาวก็พอจะเข้าใจ

เด็กสาวกำลังใช้ความคิด ว่าจะช่วยผู้จัดการยังไงไม่ให้เขาโดนไล่ออก แล้วอีตาคุณอานี่นิสัยยังไงก็ไม่รู้ด้วย จะใช้ไม้แข็งหรือไม้อ่อนดี ไวกว่าความคิดก็ปากนี่แหละ

“ ทำไมคุณต้องไล่พี่เขาออกด้วยล่ะคะ? ” มาเฟียหนุ่มหันมาทางแม่หลานสาวทันที ก่อนจะเอ่ยตอบ

“ นามสกุลเจ้านายมันยังจำไม่ได้ จะเอามันไว้ทำไม ” คทาตอบคำถามน้ำเสียงเรียบ แต่ก็แปลกใจไม่น้อยที่เด็กสาวเริ่มที่จะกล้าเอ่ยถาม

“ ถ้าหนูไม่มาสมัครงานที่นี่ พี่เขาก็คงไม่เดือดร้อนใช่มั้ยคะ? ” เด็กสาวก้มหน้าลงกับความรู้สึกผิด

“ ทำไม?”

“......” เงียบ

“ รู้สึกผิด? ”

“......”

มัสลินรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ถ้าเธอไม่มาสมัครงานที่นี่ก็ไม่มีใครเดือดร้อน

“ มีอย่างที่ไหน..หลานสาวมาสมัครงานเป็นเด็กเสิร์ฟในผับของตัวเอง รู้ถึงไหนอายถึงนั่น..”

มาเฟียหนุ่มพูดพร้อมกับนัยน์ตายิ้มเย้ยจ้องมองที่เด็กสาวนิ่ง เขาจงใจพูดเสียงดังเพื่อให้พนักงานทุกคนได้ยินและรับรู้ถึงสถานะของมัสลิน

#########