Chapter4

พิทวัสไม่ตอบ แต่กิริยาคอแข็ง และมองญาติผู้พี่ที่เขารักและเคารพเสมอพี่ชายแท้ๆ ด้วยสายตาที่ดรัลเข้าใจดี เขาเลยรีบยกมือขึ้น

“อย่าเพิ่งโมโห พี่ถามก็เพราะสงสัยเท่านั้นเองว่าเขาก็ดูฉลาดเฉลียว แล้วเขาจะไม่รู้พื้นเพของนายเชียวหรือ แค่นายบอกเขาว่านายเป็นน้องพี่ พี่ก็คิดว่า เขาน่าจะรู้ว่านายมีความเป็นอยู่ยังไง”

ดรัลถามเสียงจริงใจ

“ไม่แน่ๆ ครับ แล้วที่ว่าเขารู้พื้นเพผม เขาก็รู้แต่เพียงว่าผมเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ที่เสียไปนานแล้วตั้งแต่ผมยังเด็ก แล้วผมก็เหลือญาติผู้ใหญ่ช่วยดูแลอยู่คนหนึ่งชื่อพี่ดำ เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ผมไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าพี่ดำชื่อจริงๆ ว่าอะไร นามสกุลอะไร แล้วชื่อดำของพี่นี่เวลานี้ก็มีแต่ผมแหละที่เรียก คนอื่นเขาก็เรียกแต่คุณดรัล ภัทรเขาคิดไม่ถึงแน่ๆ ว่าผมเกี่ยวข้องอยู่กับนักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อเนื้อหอม ดรัล สินมหัต บอสใหญ่ของสินธนาอุตสาหกรรมกิจ ผมก็ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรเขาหรอกฮะ ส่วนเรื่องฐานะอะไรนี่ พี่ดำก็ทราบว่าผมไม่เคยอวดร่ำอวดรวย อย่าว่าแต่จะเที่ยวป่าวประกาศ พูดถึงยังไม่เคย แต่ถึงยังไงเมื่อเขาแต่งงงานกับผมเขาก็ต้องรู้แหละครับ ซึ่งผมก็ไม่คิดว่าภัทรเขาจะโกรธเคือง เพราะก็เคยบอกเขาเหมือนกันว่า ผมพอมีเงินนะ รถราที่ผมใช้ เสื้อผ้าที่สวมใส่รวมถึงเพื่อนฝูงที่ผมคบค้าสมาคมอยู่ด้วย ภัทรเขาก็รู้ก็เห็น คือเห็นอย่างว่าผมไม่จน แต่อาจไม่คิดว่าผมเป็นทายาทเศรษฐี มีพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง เป็นคนดังในสังคมธุรกิจ ที่สาวๆ เห็นเป็นเทพบุตรในฝันที่จับต้องได้จริง”

“ไม่ต้องมาแขวะพี่ เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่เกี่ยว”

“ทำอย่างกับว่าผมสิบขวบแล้วพี่ดำสักสี่สิบ ผมยี่สิบสี่แล้วนะขอรับ ส่วนคุณพี่ก็เพิ่งไม่เท่าไหร่เอง”

“ยังไงก็ไม่มากกว่านายกว่ารอบแล้วกัน” ดรัลพูดยิ้มๆ

“สิบสามปี ผมรู้นี่ว่าพี่ดำเพิ่งสามสิบเจ็ดเท่านั้นเอง”

“สามสิบเจ็ดนี่ เห็นจะใช้คำว่าเท่านั้นไม่ได้หรอก ถ้าสิบเจ็ดก็ว่าไปอย่าง แล้วยังไงฉันก็เป็นพี่นาย”

พิทวัสหัวเราะ

“พูดแบบนี้ผมจะเถียงได้ยังไงละครับ ก็ต้องยอมรับเท่านั้นสิ”

ตั้งแต่นั้นมา เรื่องที่พิทวัสมักจะนำพูดคุยกับเขาเวลาเจอหน้ากัน ถ้าไม่เรื่องตกแต่งเรือนหอ ก็หนีไม่พ้นโฆษณาคุณสมบัติที่ล้วนแต่น่ารักน่าชื่นชมของคู่หมั้น บอกถึงความรักที่มีเต็มเปี่ยม จนเขาชักจะเกิดความคุ้นเคยกับว่าที่น้องสะใภ้แม้จะยังไม่เคยเจอตัว

พิทวัสเคยจะพามาให้เขารู้จัก แต่ดูเหมือนเวลาว่างของเขากับหญิงสาวคนนั้นไม่เคยตรงกันเลย กระทั่งฤกษ์แต่งงานถูกกำหนด เขาก็ยังไม่มีโอกาสได้รู้จักว่าที่น้องสะใภ้

ช่วงรอให้ถึงวันมงคลสมรสนี้ พิทวัสก็แทบจะไม่โผล่มาให้ดรัลได้เจอะเจอหน้าตา แต่ก็โทรมา เสมอ อย่างน้อยก็อาทิตย์ละสองสามหน

“ผมต้องคุมช่างซ่อมแซมบ้านฮะพี่ดำ อยากให้ภัทรเขาอยู่สบายที่สุด บ้านใหญ่ยังติดสัญญาเช่าอีกตั้งสามปี”

แต่ครั้งสุดท้ายที่พิทวัสโทรหาเขา ก่อนถึงวันมงคลสมรสสิบเก้าวัน ขณะนั้นเขาไปดูความคืบหน้าการก่อสร้างโรงแรมแห่งใหม่ที่ต่างจังหวัด เสียงของพิทวัสที่ดังมาตามสาย เข้ามือถือเขา นอกจากจะไม่มีริ้วรอยของคนที่กำลังจะพบความสุขเพราะวันแต่งงานกับหญิงสาวที่รักกำลังใกล้เข้ามาทุกขณะ น้ำเสียงน้องชายเขายังเต็มไปด้วยความท้อแท้ ขมขื่น

ตัวเขาเองทันทีที่รู้ถึงธุระด่วนของพิทวัส ขนาดโทรเข้ามือถือเขากลางดึกยังถึงกับอึ้ง

“พี่ดำฮะ ถ้าธุระของพี่ดำทางโน้นยังไม่เรียบร้อย ก็ไม่ต้องรีบกลับนะฮะ”

“หมายความว่ายังไง” เขาสะดุดปลายเสียงฟังดูเนือยอย่างคนกำลังเพลียจัด

“จะไม่มีการแต่งงานระหว่างผมกับภัทรแล้วละครับ”

“เกิดอะไรขึ้นวัส”

“อย่าเพิ่งถามผมเลยครับ เอาไว้...ให้ผมรู้สึกดีขึ้นกว่านี้ แล้วผมอาจจะบอกพี่ดำ”

“ไม่ถามก็ได้ แต่บอกพี่นิดเถอะว่าภัทรของนายเกิดจะเปลี่ยนใจกะทันหันงั้นหรือ”

“ครับ แล้วภัทรเขาก็...เขายื่นเป็นคำขาดมาแล้วครับ ขอไม่พบผมอีกตลอดชีวิต ผมก็เลย...โทรมาบอกพี่ดำให้รู้ไว้ เผื่อธุระของพี่ดำทางโน้นยังไม่แล้วเสร็จจะได้อยู่ต่อ ไม่ต้องรีบกลับมาเตรียมงานให้ผม”