ตอนที่ 6 ข่าวลือ[1]

คุณหนูคังกลับมาที่เรือน นั่งเย็บชุดเจ้าสาวตามปกติ ส่วนคุณชายคังจื่อ ที่พ้นโทษถูกกักบริเวณจากบิดาก็ออกไปเที่ยวเล่นนอกจวนตามเคย 

สหายของคังจื่อแต่ละคนล้วนเป็นพวกชนชั้นต่ำ ไม่เป็นอันธพาล ก็เป็นนักต้มตุ๋น เพราะบรรดาคุณชายทั้งหลายต่างไม่มีใครอยากคบหาคุณชายคัง 

เรื่องนี้คังจื่อไม่สน แต่หวายซีกลับสนใจ มันต้องมีสาเหตุที่คุณชายมีชาติตระกูลเหล่านั้นไม่อยากเข้าใกล้ญาติผู้น้องของนาง

"อั๊ยหยะ! ในที่สุดอาจื่อของพวกเราก็ออกมาข้างนอกได้เสียที" หนึ่งในสหายอันธพาลนามเสี่ยวไจ๋เข้ามากอดคอคุณชายน้อยหน้าขาวด้วยท่าทางสนิทสนม 

ร่างผอมบางเบี่ยงตัวออกอย่างแนบเนียน ก่อนจะมองสำรวจทั้งสามคนอย่างละเอียด "วันนี้ข้าไม่ได้มาเที่ยวเล่น แต่มีงานให้พวกเจ้าทำ" 

"หืม.. งานอะไรหรือ?"

"เป็นสายสืบให้ข้า"

เสี่ยวไจ๋ หู่โหล กู่ก้าน ต่างมองหน้ากันไปมาด้วยความประหลาดใจ 

"อาจื่อเจ้าจะเล่นอะไรก็บอกพวกเรามาดีๆ" 

"เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่น หากพวกเจ้ายอมทำงานให้ข้า ข้าจ่ายไม่อั้น" หวายซีหยิบถุงเงินขึ้นมาโยนบนฝ่ามือ พร้อมกับยกยิ้มมุมปาก "ว่ายังไง หรือจะให้ข้าไปจ้างคนอื่นดี"

"ไม่ต้อง! ข้าทำเอง" 

"ข้าก็ทำ"

"ข้าทำด้วย"

ทั้งสามรีบเสนอตัวด้วยท่าทางกระตือรือร้น มองตามถุงเงินที่กำลังถูกโยนไปโยนมาไม่วางตา

"ดีมาก พวกเราควรหาสถานที่ที่ไม่มีคน เพื่อจะได้วางแผนกัน"  

เดิมทีทั้งสี่ยืนเกร่อยู่ทางขึ้นสะพาน พอได้ยินคุณชายน้อยพูดเช่นนั้น

"ไปที่บ้านข้าก็ได้ ท่านแม่ข้าหูหนวกเป็นใบ้ไม่มีทางได้ยินที่พวกเราคุยกัน แถมบ้านข้ายังเป็นบ้านหลังเดียวในตรอกด้วยนา แต่ว่า.... เอ่อ.."

หู่โหลที่อายุมากกว่าผู้อื่นรีบเสนอขึ้นด้วยท่าทางเอียงอาย 

"ค่าจะจ่ายค่าเช่าให้ ไปเถิด พาข้าไป"

"ได้ ๆ ตามข้ามาเลย"

บ้านซ่อมซ่อหลังเล็ก ในตรอกเปลี่ยว สหายทั้งสี่ต่างพูดคุยวางแผนการกันได้อย่างสะดวก หวายซีต้องการกำลัง และเด็กหนุ่มชนชั้นล่างเหล่านี้ถือว่าเหมาะสมที่สุด อีกอย่างหนึ่ง คนเหล่านี้มีกันมากมาย และยังมีหลากหลายอาชีพ

อีกด้านหนึ่ง ในเรือนคุณหนูใหญ่แห่งจวนกั๋วกง ฮองเฮาทรงมีรับสั่งให้คุณหนูคังเข้าวังไปพบ ความซวยจึงไปตกอยู่ที่คังจื่อ

ไร้หนทางหลีกเลี่ยง คังจื่อได้แต่คิดจะไปตายเอาดาบหน้า พูดให้น้อยหน่อยเสด็จป้าคงไม่รู้หรอกมั้ง คุณชายคังแทบอยากจะกระโดดหนีจากรถม้าอยู่ร่อมร่อ ได้แต่นั่งปลอบใจตัวเอง จนกระทั่งเข้าวัง

เด็กสาวหน้าตาธรรมดา รูปร่างผอมบาง ผิวพรรณขาวจัดตัดกับเส้นผมและดวงตากลมโตสีดำสนิท ในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อน ลักษณะทั่วไปไม่มีอะไรโดดเด่ด ก้มหน้าก้มตาก้าวตามนางกำนัล โดยไม่มีกะจิตกะใจจะมองสิ่งใด

พลั่ก

"อ๊ะ!"

เอวบางถูกวงแขนแกร่งรวบเอาไว้ เพราะเจ้าตัวเสียหลักจนเกือบจะล้มลง หัวใจของคุณชายคังตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม รีบเงยหน้ามองตัวต้นเหตุ ถึงอย่างไรเดิมทีก็เป็นเพียงอันธพาลน้อยจอมเกเร ไหนเลยจะสงวนท่าทีมีมารยาทในยามโกรธ

ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด ว่าเป็นตนเองต่างหากที่เดินออกนอกเส้นทางไปชนผู้อื่นเข้า

"ปล่อย! ใครใช้ให้ท่านมายืนขวางข้า!!"

ผู้ที่ถูกต่อว่าเลิกคิ้วสูงด้วยความประหลาดใจ คราแรกก็คิดจะปล่อยอยู่แล้ว แต่เห็นท่าทางเกรี้ยวกราดของสาวน้อยตรงหน้า กลับยิ่งกระชับอ้อมแขนเข้าไปอีก ซ้ำยังมองสบตาอย่างท้าทาย

นางกำนัลสี่นางที่นั่งคุกเข่า ต่างพากันอกสั่นขวัญแขวน จะอ้าปากเอ่ยวาจาตักเตือนคุณหนูคังก็มิกล้า กลัวอาญาของฮองเฮาก็กลัว กลัวความโหดเหี้ยมของเหว่ยอ๋องก็กลัว

คังจื่อหน้านิ่วคิ้วขมวด "ข้าบอกให้ปล่อย เจ้าหูหนวกหรือไร?"

"หากข้าไม่ปล่อย สาวน้อยอย่างเจ้าจะทำอะไรข้าได้" เหว่ยอ๋องยกยิ้มชั่วร้าย เกิดมาจนอายุปาเข้าไปจะสี่สิบ นี่ถือเป็นครั้งแรกในชีวิต ที่พบเจอสตรีเยี่ยงนี้ มิหนำซ้ำคนตรงหน้ายังเป็นเพียงแค่เด็กสาวด้วยซ้ำ

แต่ก่อนที่คังจื่อจะทันได้เล่นบทอันธพาล