ตอนที่ 4 ชายสวมหน้ากาก[1]

หลังจากที่คังจื่อและคังหวายซีพูดคุยตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย เด็กสาวก็กลับมายังเรือนของตัวเอง 

"ข้าต้องการเศษผ้าสักชิ้น"

เมื่อกลับมาถึงหวายซีก็เอ่ยสั่งสาวใช้นางหนึ่งที่กำลังทำความสะอาดเรือน แต่สาวใช้ผู้นั้นกลับจ้องมองนางอย่างตกตะลึง แทนที่จะเร่งไปทำตามคำสั่งของเจ้านาย จนทำให้คิ้วของหวายซีกระตุกเล็กน้อย  

ภายในเรือนของคุณหนูคัง มีสาวใช้รวมกันทั้งสิ้นถึงแปดนาง ซึ่งมากกว่าเรือนของฮูหยินผู้เฒ่าด้วยซ้ำไป แต่สาวใช้ส่วนตัวที่สมควรมีสองคน หวายซีกลับมีเพียงคนเดียว นอกนั้นก็แบ่งกันตามหน้าที่

ทำให้สาวใช้คนสนิทอย่างอันย่ามีอำนาจในเรือนไม่ต่างจากคุณหนู หรือบางทีอาจจะมีมากกว่า เพราะมีเพียงแต่นางที่เอ่ยปากเรียกใช้บรรดาสาวใช้ทั้งเจ็ด และทุกคนก็เชื่อฟังยอมทำตามที่นางสั่งโดยไม่อิดออด

ส่วนคุณหนูเจ้าของเรือนตัวจริงแทบจะเหมือนไร้ตัวตน เมื่อก่อนหวายซีไม่เคยมองเห็นแต่วันนี้นางได้เห็นแล้ว ถึงอย่างไรก็เคยเป็นมารดาของแผ่นดิน แค่เหลือบมองก็แสดงถึงอำนาจที่ไม่ควรมีในเด็กสาวทั่วไปได้แล้ว

จึงทำให้สาวใช้เกิดความหวาดกลัวรีบเร่งไปทำตามคำสั่งด้วยความรวดเร็ว อันย่าเองก็พึ่งก้าวเข้ามาในเรือนเช่นกัน เลยไม่ทันเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่

สองนายบ่าวยังวางตัวเหมือนเคย พูดคุยหยอกล้อ ทานข้าวร่วมโต๊ะ จนเวลาผ่านไปจนค่ำ หวายซีรู้สึกอ่อนเพลียอยากพักผ่อน จึงให้อันย่ากลับไปพัก

ในเรือนหลังหนึ่งทางตะวันตกของจวนซึ่งถือว่าเป็นพื้นที่ของบ้านรอง เด็กหนุ่มหน้าขาวก้าวออกจากเรือนด้วยท่าทาง ลับๆ ล่อๆ ลัดเลาะไปตามเส้นทางกำแพงด้านหลังจวนสกุลคัง 

ตามธรรมดาคังจื่อมักใช้ช่องทางที่ตนเองขุดไว้เพื่อรอดผ่านกำแพงออกไปราวสุนัข แต่ครั้งนี้คุณชายหน้าขาวเพียงถีบปลายเท้ากระโดดข้ามกำแพงออกไปข้างนอกได้อย่างง่ายดาย

หอแพรม่วง หอนางโลมชื่อดังของเมืองหลวง แม้สตรีแคว้นเหลียวจะมีกฎเกณฑ์มากมาย แต่ยังมีหญิงสาวอีกจำพวกหนึ่งที่ไม่สนใจจะทำตามประเพณีความเชื่อเหล่านั้น ไม่สนใจคำประณาม ขอแค่พวกนางสามารถหาเงินได้เป็นพอ

บุรุษทุกคนที่มาเที่ยวสถานที่แห่งนี้มักสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า พวกเขามาเพื่อหาความสุขที่ไม่มีทางจะหาได้จากบนเตียงที่บ้าน 

ชายหนุ่มรูปร่างผอมบางในชุดสีน้ำเงินเข้ม สวมหน้ากากสีเงิน สาวเท้าเข้าไปในหอนางโลมชื่อดัง ยังไม่ทันที่จะได้มองสำรวจให้ทั่ว เอวก็ถูกกอดโดยหญิงงามในชุดผ้าแพรสีม่วงเนื้อผ้าบางเบาจนแทบจะเห็นเรือนร่าง 

"คุณชายท่านหายไปเสียนานเลยนะเจ้าคะ ปล่อยให้ข้าคิดถึงแทบแย่"

"ข้ายุ่งนิดหน่อยเลยไม่ค่อยมีเวลา แล้วที่ว่าคิดถึงข้า เกรงว่าเจ้าจะคิดถึงถุงเงินของข้าเสียมากกว่ากระมัง" เด็กหนุ่มเบี่ยงตัวออกจากวงแขนของสาวงามอย่างแนบเนียน พร้อมกับเอ่ยวาจาหยอกล้อ

"แหม คุณชายล่ะก็ รู้ทันตลอดเลยนะเจ้าคะ" หญิงสาวในชุดม่วงนอกจากจะไม่โกรธแล้ว ยังยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบาน ส่งยิ้มหวานอย่างเอียงอายมาให้ ก่อนจะจับจุงแขกขาประจำไปยังห้องของตนเอง

คุณชายร่างเล็กผู้นี้มาเที่ยวหอแพรม่วงบ่อยจนผู้คนที่นี่ต่างจดจำรูปร่างของเขาได้ เพราะมีบุรุษเพียงคนเดียวที่มีความสูงไล่เลี่ยกับสตรี และเท่าที่ฟังจากน้ำเสียงแหบแห้งของเจ้าตัว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าภายใต้หน้ากากสีเงินคือหนุ่มน้อยวัยละอ่อนที่พึ่งจะแตกเนื้อหนุ่ม

เมื่อเข้ามาอยู่ในห้อง หญิงสาวชุดม่วงก็ตั้งท่าจะถอดชุดของนางออก เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา 

"หยุดก่อน" 

เสียงแหบแห้งทำให้หญิงสาวหยุดชะงัก "ทำไมละเจ้าคะ" 

"ข้าอยากทำอะไรแปลกใหม่ งานนี้หากเจ้าทำได้ ข้ายอมจ่ายไม่อั้น"

หญิงงามได้ยินเรื่อง เงินๆ ทองๆ ถึงกับตาโต รีบเอ่ยปากด้วยความกระตือรือร้น "ไม่ว่าคุณชายต้องการสิ่งใด ข้าทำได้ทั้งนั้นเจ้าค่ะ" 

"มานี่สิ" เด็กหนุ่มเรียกให้นางขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบกระซาบบอกสิ่งที่ตนเองต้องการ 

"หา? นะ..นั่นมัน คะ..คุณชายเอาจริงหรือเจ้าคะ?"

"ร้อยตำลึง"

"เจ้าค่ะ ข้าจะรีบไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย" แค่ได้ยินค่าตอบแทน หญิงสาวชุดม่วงก็รับปากทันที รีบก้าวออกจากห้องไปโดยไม่รีรอ

ใช้เวลาไม่นานหญิงงามชุดม่วงก็กลับมา 

"เอ่อ..คุณชายเจ้าคะ มีคุณชายท่านหนึ่งยอมทำตามเงื่อนไข แต่ท่านต้องจ่ายเพิ่มอีกร้อยตำลึงนะเจ้าคะ"