ตอนที่ 2 ข้าจะเปลี่ยนมัน[2]

"ข้าว่าพวกเราควรปีนหน้าต่างออกไป หลังจากสองชั่วยามแล้วค่อยกลับมา"

อันย่าหันกลับมาจ้องผู้พูดราวกับไม่เคยพบเคยเห็น 

หวายซีหาได้สนใจสีหน้าของสาวใช้ผู้งดงามของนางไม่ สาวเท้าไปยังบานหน้าต่าง แล้วเปิดมันให้อ้าออกกว้างกว่าเดิม ชะโงกหน้าออกไปมอง พอเห็นว่าไม่มีผู้ใด 

กว่าที่อันย่าจะทันรู้ตัว ผู้เป็นนายก็กระโดดออกไปเสียแล้ว "คุณหนู!!!"

"จะตามมาหรือไม่" เสียงกระซิบแผ่วเบาลอยมาตามลม ทำให้อันย่าต้องกระโดดตามออกไป

ซินอู่เหินก้าวออกมาจากหลังรูปปั้น แทบไม่อยากเชื่อว่าคุณหนูตระกูลคังจะเป็นสตรีเช่นนี้ ชายหนุ่มหรี่ตามองผ่านบานหน้าต่าง มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยแทบมองไม่เห็น

หึหึ ว่าที่ไท่จื่อเฟยของข้าช่างน่าสนใจจริงๆ

องค์รัชทายาทถึงกับลืมเหตุผลที่พระองค์ทรงเสด็จมาที่นี่ไปจนหมด สาวเท้าไปยังบานหน้าต่างแล้วกระโดดตามออกไป

หวายซีเดินลัดเลาะไปยังป่าเนินเขาด้านหลังอาราม โดยมีอันย่าก้าวตามมาด้านหลัง

"คุณหนูท่านดูแปลกไปนะเจ้าคะ"

"แปลกอย่างไรหรือ?"

"ก็ดูสิเจ้าคะเรื่องเช่นนี้ท่านยังกล้าทำ"

"ข้าเป็นเยี่ยงนี้มิดีหรือไร?"

อันย่าไม่อาจตอบคำถามนี้ได้ นางไม่รู้จริงๆ ว่าตนเองรู้สึกเช่นไร ตั้งแต่เด็กมา แม้จะเป็นแค่สาวใช้ แต่นางกลับเป็นฝ่ายชักนำ และออกอุบายต่างๆ คุณหนูแค่เพียงต้องเป็นฝ่ายตาม

แล้วอยู่ๆ คุณหนูที่ดูโง่งม หัวอ่อน ว่านอนสอนง่าย กลับมีความคิดเป็นของตัวเองขึ้นมา อันย่าที่มีสายเลือดของผู้นำชนเผ่ารู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก

มุมปากหวายซียกยิ้มเล็กน้อย นี่คงเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่นางพลาดไปกระมัง 

คนผู้นั้นชอบสาวใช้ของนางตั้งแต่แรกพบ เป็นนางเองที่โง่งมจนไม่รู้ ถึงขั้นยอมเปิดทางให้

หวายซียังจำคืนนั้นได้ดี คืนที่อันย่ายอมสละตัวเองถวายตัวอุ่นเตียงให้องค์รัชทายาทแทนนาง 

การร่วมเตียงกับไท่จื่อทำให้นางเจ็บปวดจนทนไม่ไหว ร่องรักถึงกับอักเสบ แต่จำต้องกัดฟันทนไม่กล้าแม้กระทั่งจะตามหมอหลวงมาตรวจ นางกลัวการร่วมเตียงกับพระสวามี

สาวใช้ที่จงรักภักดีอย่างอันย่ายอมเสียสละคุกเข่าอ้อนวอนไท่จื่อ ขอปรนนิบัติแทนนาง หวายซียิ่งคิดถึงคืนนั้น ก็ยิ่งมองเห็นความโง่เขลาของตัวเอง

เสียงครางกระเส่า และวาจาหยาบโลนของคนทั้งสองที่ดังออกมาถึงข้างนอก มันหาได้มีความเจ็บปวดเจือปนไม่ พวกเขากำลังมีความสุข 

นางได้ยินคนทั้งคู่ครางเรียกชื่อกันและกันอย่างโหยหา ก็ไหนว่าสตรีบนเตียงองค์รัชทายาทมีกฎมากมาย หลังจากคืนนั้นเป็นต้นมา ยามที่ไทจื่อเสด็จมาหานาง ผู้ที่ร่วมเตียงกับพระองค์กลับเป็นอันย่า

สาวใช้หน้าตางดงามของนางนับวันยิ่งดูอิ่มเอิบ แค่มองดูก็รู้แล้วว่ากำลังมีความสุข หวายซียิ่งคิดถึงเรื่องราวเหล่านั้นรอยยิ้มที่มุมปากก็ยิ่งกดลึก

ข้าพลาดไปแล้วจริงๆ

สองนายบ่าวต่างตกอยู่ในความเงียบงัน ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิด จนกระทั่งมาถึงเนินเขา หวายซีหย่อนตัวลงนั่งเหยียดขาบนพื้นหญ้า ราวกับหญิงสาวชาวบ้านที่ไร้การอบรม

"คุณหนูเหตุใดถึงได้นั่งอย่างนั้นล่ะเจ้าคะ"

"เจ้าเองก็ชอบทำเช่นนี้มิใช่หรือ" 

"บ่าวทำมันก็ไม่แปลกนี่เจ้าคะ เพราะถึงอย่างไรบ่าวก็แค่สาวใช้ แต่ท่าน.. เฮ้อ!" อันย่าไม่รู้จะพูดอย่างไร จำต้องนั่งลงในท่าเดียวกัน 

หากเป็นนางทำก่อนและชักชวนคุณหนูให้ทำตาม มันคงจะไม่แปลก แต่นี่กลับเป็นคุณหนูที่ทำก่อนนาง อันย่าก็เลยเกิดความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา

หวายซีไม่ได้ให้ความสนใจสาวใช้ข้างกาย สมาธิจดจ่อคอยฟังเสียงฝีเท้าด้านหลัง นางอยากรู้ว่าคนผู้นั้นจะตามมาหรือไม่ เมื่อเรื่องราวถูกนางเปลี่ยนให้ต่างไปจากเดิม

ไม่นานนางก็ได้ยินเสียงที่รอคอย ฝีเท้าค่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งอันย่าได้ยินรีบลุกขึ้นหันกลับไปมองด้วยความตกใจ ผิดกับผู้เป็นนายที่ยังนั่งนิ่งทำไม่รู้ไม่ชี้

"ขออภัยข้าไม่นึกว่าที่นี่จะมีคน" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อมาหยุดยืนอยู่เบื้องหลัง

"ท่านเป็นใคร?"

อันย่าเอียงคอมองชายหนุ่มด้วยท่าทางสงสัย ไร้อาการขัดเขินเหนียมอายเฉกเช่นสตรีแคว้นเหลียวควรมี หากอู่เหินมิได้เห็นการกระทำของหวายซีมาก่อนหน้านี้ 

ด้วยใบหน้างดงาม และความกล้าหาญ รวมถึงเรือนร่างสะโอดสะอง สาวใช้ผู้นี้คงเรียกความสนใจของชายหนุ่มไปจนหมดสิ้น

"ข้าแค่ผ่านมา ตั้งใจจะเดินเล่นแต่ไม่นึกว่า" สายตาคมทอดมองแผ่นหลังของเด็กสาวอีกคนที่ยังนั่งหันหลังให้ ไม่ยอมหันกลับมามองอย่างสนใจใคร่รู้ 

หวายซีค่อยๆ ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางเรียบร้อย ก้มหน้าคางชิด ยึดจับชายแขนเสื้อของอันย่าเอาไว้แน่น ราวกับเด็กสาวขลาดกลัว สมกับคำร่ำลือเกี่ยวกับตัวนาง

มุมปากของไท่จื่อยกยิ้มบางเบา สตรีที่ถึงขั้นกล้าปีนหน้าต่างหนีการสวดภาวนามีหรือจะมาหวาดกลัวกับเรื่องแค่นี้ การกระทำของสาวน้อยยิ่งทำให้องค์รัชทายาทผู้หล่อเหลาเกิดความสนใจมากขึ้นไปอีก 

อันย่าขมวดคิ้วเล็กน้อยมองสำรวจไปทั่วร่างของบุรุษเบื้องหน้า หากจะบอกว่าไม่ตกหลุมรักแต่แรกเห็นเหมือนสตรีทั่วไปก็คงจะแปลก เพราะตั้งแต่เกิดมา นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เห็นชายหนุ่มหล่อเหลาสง่างามถึงเพียงนี้

เรือนร่างสมส่วนสูงโปร่งในชุดข้างในสีเทาสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีดำชายเสื้อปักลายวิหคด้วยไหมสีเงิน คาดทับด้วยผ้าคาดเอวสีเดียวกัน ส่งให้ผิวพรรณที่โผล่พ้นชายผ้าแลดูสะอาดสะอ้าน ผิวขาวจัด เส้นผมรวบไว้ครึ่งศีรษะสวมรัดด้วยกวานสีดำสลับเงิน

ดูจากการแต่งกายอันย่ารู้ทันทีว่าคนผู้นี้หาใช่ธรรมดา นางก็มิได้แตกต่างจากหญิงสาวนางอื่น ตกหลุมรักชายหนุ่มแปลกหน้าผู้นี้เข้าให้แล้ว เพียงแต่นางมิใช่ตัวโง่งม หากทำท่าเขินอายเช่นคุณหนูของนาง หรือสตรีชาวเหลียวมีหวังคงได้ถูกเมินเป็นแน่ คิดได้ดังนั้น จึงหันไปมองผู้เป็นนายที่ยืนก้มหน้า

"คุณหนูพวกเราไปกันเถิดเจ้าค่ะ ไม่ต้องกลัวนะเจ้าคะ บ่าวจะปกป้องคุณหนูเอง" เด็กสาวมองเมินราวกับบุรุษผู้นั้นไร้ตัวตน จับจุงมือผู้เป็นนายทำท่าจะเดินหนี

หวายซีก้าวตามไปแต่โดยดีไม่มีปากมีเสียง ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยซ้ำ