ตอนที่ 5 ปรากฏตัว

มิวนิกมีอาการนอนผวาและฝันถึงผู้หญิงคนเดิมซ้ำๆจนทำให้บางคืนเด็กสาวไม่กล้าข่มตานอน แม้บางคืนเด็กสาวจะต้องพึ่งยานอนหลับ แต่มันก็ช่วยไม่ได้เลยเธอจนคงนอนผวา สะดุ้งตื่นกลางดึก ทำให้ร่างกายพักผ่อนไม่เพียงพอ มีอาการอิดโรยจนป่วย แม่ของมิวนิกเห็นสภาพของลูกสาวก็อดห่วงไม่ได้

"มิวนิกหนูไปทำอะไรมาหรือเปล่าลูก พักนี้แม่ได้ยินเสียงหนูนอนละเมอ กรี๊ดแทบทุกคืนเลย" หญิงสาวเดินมานั่งที่ปลายเตียงกับลูกสาว พลางใช้มือลูบหัวเพื่อปลอบโยน

"หนูฝันร้ายค่ะแม่ ฝันเหมือนเดิมซ้ำๆ ฝันบ่อยจนหนูกลัวไม่กล้านอน ถ้าคืนไหนเผลอหลับหนูก็จะเห็นเขาในฝันเหมือนเดิม หนูกลัว"

"แม่ว่าหนูพักเรื่องหนังสือสยองขวัญบ้างก็ดีนะลูก แม่ว่าหนูอ่านจนเก็บมาฝันหมดแล้ว" หญิงสาวรู้ว่าบุตรสาวของตนชอบเรื่องลี้ลับมากเพียงใด แต่บุตรสาวของตนก็ไม่เคยล้ำเส้นไปถึงขั้นทดลองทำอะไรที่เสี่ยงอันตรายหรือเป็นภัยต่อตนเอง เธอจะชอบอ่านและฟังเรื่องราวตามรายการโทรทัศน์ต่างๆเท่านั้น

"ค่ะแม่ หนูจะเลิกอ่านสักพัก" เด็กสาวรับคำของมารดา แต่เมื่อเห็นแม่กำลังจะลุกเพื่อเดินกลับห้องตัวเอง มิวนิกก็คว้ามือของแม่ไว้

"แม่คะ คืนนี้แม่นอนกับหนูได้ไหม" น้ำเสียงและแววตาของมิวนิกทำให้แม่ของเธอพยักหน้าตกลงที่จะนอนกับเธอ

คืนนี้ฝนตกหนักเหมือนมีพายุเข้า บรรยากาศชวนขนหัวลุก แสงฟ้าแลบสว่างวาบเข้ามาในห้องนอนเป็นครั้งคราวแม้หน้าต่างจะถูกปิดด้วยผ้าม่านที่หนาแล้วก็ตาม มิวนิกรู้สึกว่าตนเองคิดถูกที่ให้แม่มานอนด้วย การนอนกอดแม่ก็อุ่นใจในระดับหนึ่ง เธอรู้สึกปลอดภัยจึงหลับตานอนก่อนจะหลับสนิทในอ้อมกอดของแม่ และก็เป็นเหมือนทุกคืน ผู้หญิงที่เธอฝันถึงอุ้มศพลูกของเธอที่ตายมาหาเธอ เธอกรี๊ดสุดเสียงและสะดุ้งตื่น พลอยทำให้แม่ของเธอสะดุ้งตามไปด้วย

"มิวนิกหนูเป็นอะไรลูก!?" แม่ของมิวนิกคว้ามิวนิกมากอดปลอบประโลม เป็นพักใหญ่ๆ กว่ามิวนิกจะพูดออกมา

"หนูฝันร้ายค่ะแม่ ฝันเหมือนเดิมทุกๆคืน"

เสียงของมิวนิกสั่นอย่างเห็นได้ชัด รวมถึงมิวนิกมีอาการหวาดระแวงจนผู้เป็นแม่เกิดการกังวลใจ

"ฝันว่าอะไรเล่าให้แม่ฟังได้ไหม"

"ได้ค่ะแม่ แต่เปิดไฟก่อนได้ไหมคะ?"มิวนิกร้องขอ แม่ของเธอจึงเอื้อมไปเปิดไฟที่หัวเตียง

"อ่ะเล่าให้แม่ฟังได้แล้ว "

"หนูฝันเห็นผู้หญิงคนนึง ตอนแรกๆที่เขามาเข้าฝันเขาก็ไม่ได้พูดอะไร มายืนมองหนูเฉยๆ พอนานๆเข้าสายตาเขาเริ่มเปลี่ยนจากความว่างเปล่า เป็นโกรธแค้น แล้วก็เริ่มอุ้มเด็กมายืนจ้อง ก่อนจะมาชวนหนูไปอยู่ด้วย ปกติเขาจะยืนเหมือนเรายืนคุยกันเนี่ยล่ะค่ะ แต่วันนี้เขากระชากแขนหนูจะให้หนูไปอยู่ด้วยให้ได้ เขาบอกว่าหนูทำให้เขาไปเจอลูกไม่ได้ หนูต้องไปอยู่กับเขาแทน" มิวนิกเล่าไปหวาดระแวงไป

"แต่หนูบอกว่าเขาอุ้มเด็กมา ทำไมเขาถึงจะไม่เจอลูกล่ะ"

"หนูไม่รู้ แต่รอบนี้เขาเหมือนเอาจริงมากเลยแม่ เขากระชากแขนหนูด้วย"

แม่มิวนิกเห็นเธออาการไม่ค่อยดี เลยถอดสร้อยพระที่ใส่ประจำคล้องคอให้เธอ

"ไม่เป็นไรแล้วนะคะ แม่อยู่ตรงนี้ พระที่อยู่ที่คอหนูจะปกปักษ์คุ้มครองหนูเองนะ นอนเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปโรงเรียนสายนะ" แม่ของมิวนิกเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงก่อนจะนอนกอดจนมิวนิกหลับ ระหว่างที่แม่ของมิวนิกจะหลับเกิดฟ้าแลบทำให้มีแสงสว่างเข้ามาในห้อง เธอเห็นผู้หญิงอุ้มเด็กยืนอยู่ปลายเตียง สายตาอาฆาตแค้นพร้อมชี้นิ้วมาที่เธอและพูดว่า "มึง"

"ตาฝาดแน่ๆ สงสัยฟังมิวนิกมากจนเก็บมาคิด" แม่ของมิวนิกบ่นพึมพำเพื่อปลอบใจตัวเอง ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่ตนเองเห็นนั้นมีอยู่จริงๆในห้องนอนตอนนี้

"คุณพระคุณเจ้า เจ้าที่เจ้าทางผีบ้านผีเรือน ช่วยปกปักษ์คุ้มครองคนในครอบครัวนี้ให้ได้อยู่อย่างสงบสุขด้วยเถิดหนา สิ่งใดที่ไม่ได้อนุญาตให้เขามาก็ได้โปรดให้ท่านทั้งหลายมาพาเขาออกไปที" สิ้นคำอธิษฐานในใจแล้วแม่ของมิวนิกก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่สงโหยหวนก่อนจะเงียบไป

"ไปแล้วสินะ พรุ่งนี้แม่จะพาไปทำบุญรดน้ำมนต์นะลูก" หญิงสาวลูบหัวมิวนิกก่อนจะนอนกอดลูกหลับไป

สำหรับแม่ของมิวนิกการเห็นผีหรือสัมผัสกับสิ่งลี้ลับไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องแปลกมากนัก ด้วยความเป็นคนชอบเข้าวัด ทำบุญเป็นประจำอยู่แล้ว บางครั้งบางคราก็ไปจำวัดกับแม่ชี และมักจะมีสิ่งลี้ลับแวะเวียนมาขอส่วนบุญอยู่เสมอ มาดีเธอก็ยินดีจะแผ่เมตตาให้ แต่ครั้งนี้จากการที่เธอสัมผัส ผีตนนี้ที่ตามลูกสาวเธออยู่ไม่ได้มาดีแน่นอน และหากไม่รีบตัดไฟแต่ต้นลมเธออาจจะเสียลูกสาวเธอไปจริงๆก็ได้

-โรงเรียน-

"มิวนิกมันไลน์มาบอกว่าวันนี้ไม่มาเรียนนะ แม่จะพาไปทำบุญ รดน้ำมนต์" สุพจน์รายงานเพื่อนๆในกลุ่มหลังจากปิดหน้าจอมือถือ

"พาไปรดน้ำมนต์ทำไมอ่ะ ผีเข้าหรอ" แสนดีถามแกมหยอก

"ก็ที่ช่วงนี้มันดูเหนื่อยๆ แถมไม่สบาย แม่มันเลยจะพาไปรดน้ำมนต์สะเดาะเคราะห์อะไรประมาณนี้แหละ" สุพจน์ว่าต่อ

"แม่มิวนิกก็แปลกคนนะ ลูกไม่สบายแทนที่จะพาไปหาหมอ พาไปหาพระ พระคงจ่ายพาราแทนหมอได้แหละมั้ง" แสนดีบ่น

"บางทีแม่มิวนิกอาจจะพาไปหาหมอแล้วไม่ดีขึ้นเลยลองไปหาพระก็ได้ แสนรักเห็นด้วยกับแม่มิวนิกนะ ไม่รู้ว่าที่มันป่วยออดๆแอดๆทุกวันนี้ป่วยเพราะโรคหรือเพราะอะไร"

"กูก็เห็นด้วยกับแม่มิวนิกนะ บางทีที่มันป่วยแบบนี้อาจจะเป็นเพราะอย่างอื่น พวกมึงคิดดูสิ มันมีอาการแค่อิดโรย เหมือนคนไม่มีเรี่ยวมีแรง ไปหาหมอหมอคงบอกพักผ่อนน้อยจ่ายยานอนหลับกับเกลือแร่งี้ป่ะ ลองไปหาพระดูก็ไม่เสียหายนี่นา" เบลล์ออกความคิดเห็น ทำให้สุพจน์หันมามองหน้าด้วยความสงสัย

"แสนรัก เบลล์ พวกมึงสองคนรู้อะไรที่กูกับแสนกีไม่รู้หรือเปล่า" สุพจน์เค้นเอาคำตอบ

"กูชื่อแสนดี สอ สระแอ นอหนู ดอ สระอี อ่านว่าแสนดี" แสนดีโวยวาย หลายครั้งแล้วที่สุพจน์ไม่เคยเรียกชื่อเธอถูกเลย และนั่นคือมันตั้งใจ

"ไว้รอมิวนิกมาเล่าเองดีกว่า พวกมึงจะได้รู้ละเอียดๆ กูกับเบลล์ก็แค่สันนิษฐานเฉยๆ ไปเข้าแถวได้แล้ว" แสนรักพูดจบก็เก็บของใส่กระเป๋าแล้วลุกขึ้นเดินไปที่สนามกับเบลล์ทำให้สุพจน์และแสนดีต้องรีบเก็บของแล้ววิ่งตาม

"แฝดรอด้วยยยยย"