ตอนที่ 2 วันโกนหัวโกร๋น ๒

"มิวนิก กินข้าวเสร็จแล้วจะไปไหนต่ออ่ะ" เบลล์ถาม ทั้งห้าคนเพิ่งเดินออกจากห้องเรียนเพราะได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว

"กูว่ากูจะไปห้องสมุดหน่อย เมื่อวานเจอหนังสือเล่มนึงว่าจะไปยืม แต่เมื่อวานกูลืมบัตรนักเรียน มึงสนใจไปกับกูป่ะ"

"ไม่เอาอ่ะ ไม่ส่องหนุ่มตามสนามบาสดีกว่า ใกล้กีฬาสีล่ะ สนามบาสน่าจะคึกคัก"เบลล์ตอบ

"กูสงสัยอ่ะมิวนิก เท่าที่กูรู้จักมึงมามึงชอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับสิ่งลี้ลับบ่อยมาก มึงเชื่อไหมว่ะว่ามันมีจริง" แสนรักเอ่ยถามมิวนิก ตั้งแต่เข้าเรียนมัธยมปลายแล้วได้อยู่ห้องเดียวกัน มิวนิกเข้าห้องสมุดบ่อยมากและโซนที่ชอบอยู่เป็นพิเศษคือโซนวรรณกรรมและจะขลุกอยู่ได้นานเป็นพิเศษคืิอเรื่องลี้ลับ ถึงจะเป็นห้องสมุดของโรงเรียนแต่โรงเรียนเราก็มีหนังสือหลากหลาย ไม่ได้เน้นเพียงแต่วิชาการ เพราะต้องการส่งเสริมนิสัยรักการอ่านของเด็กๆ

"ก็เชื่อนะ ไม่เห็นไม่ใช่ว่าไม่มีสักหน่อย "มิวนิกตอบพลางยักไหล่เล็กน้อย

"แล้วมึงเคยเจอไหม?" แสนรักถามต่อ

"ไม่นะ ไม่เคยเจอแต่ก็ไม่อยากเจอนั่นแหละดีแล้ว" มิวนิกตอบแสนรัก

"แล้วคราวนี้หนังสือเกี่ยวกับอะไรอ่ะ บอกพวกกูบ้างสิ เผื่อพวกกูสนใจจะอ่านบ้าง" แสนดีเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา หลังจากเดินตามและฟังเพื่อนๆคุยกันมาสักพัก

"เกี่ยวกับเรื่องทำยังไงถึงจะเห็นผี"มิวนิกยังคงตอบคำถามเพื่อนเรื่อยๆ

"ถ้ามึงอยากเห็นผีนะมิวนิก มึงมองหน้าแสนดีกับแสนรักก็ได้ ไม่ต้องไปหาวิธีหรอก" สุพจน์บอก

"มึงก็แวะไปหาเรื่องพวกมัน" เบลล์บอก

"ก็โรงเรียนจะหยุดยาว กูก็ต้องสะสมแต้มไว้ก่อน ไม่งั้นกูจะทะเลาะกับใครล่ะ ทะเลาะกับแฝดนรกสองคนนี่ล่ะถึงพริกถึงขิงที่สุดล่ะ" สุพจน์อธิบาย

"เออ มิวนิกมึงก็แวะยืมหนังสือก็พอมั้ง แล้วเดี๋ยวไปสนามบาสกับพวกกู กูได้ข่าวว่าเด็กห้องหนึ่งมาซ้อมบาส พีพีก็มา มึงจะไม่ไปดูพีพีหรอ?" เบลล์ชวนมิวนิกอีกครั้งก่อนจะยื่นข้อเสนอที่มิวนิกจะไม่สามารถปฏิเสธได้

"พีพีมาซ้อมบาสหรอ? งั้นพวกมึงรอกูแป๊ปนึงนะกูไปยืมหนังสือแป๊ปเดียวแล้วเดี๋ยวไปสนามบาสกัน" มิวนิกตอบอย่างกระตือรือร้น

"ไปโรงอาหารกินข้าวก่อนนะสาว เรื่องบ้าผู้ชายไว้ทีหลังนะ ไม่มีใครยอมใครเลยเนาะ" สุพจน์บ่นเพื่อนก่อนจะเดินนำเพื่อนสาวทั้งสี่ไปที่โรงอาหาร

-สนามบาส-

"กูอยากรู้ว่าเมื่อไหร่มึงจะบอกพีพีว่ามึงชอบมันวะ ไม่กลัวมีคนแย่งหรอมิวนิก"แสนดีถามขณะที่หันมาเห็นมิวนิกมองผู้ชายที่กำลังสิ่งตามลูกบาสในสนามอย่างชื่นชม

"แสนรักว่ายากอ่ะ มิวนิกมันชอบความรู้สึกแอบมองมากกว่าการครอบครองเป็นเจ้าของ"

"ระวังนะเว้ย เกิดเดินออกไปแล้วรถชนตายห่าขึ้นมาจะมาเสียใจที่ไม่ได้สารภาพความในใจ" แสนดีแทรกขึ้นมาทำให้แสนรักหันไปมองตาขวาง

เพี๊ยะ!!!!

"แสนดี!!! ทำไมแช่งเพื่อน"แสนรักฟาดฝ่ามือที่แขนของฝาแฝดเต็มแรง

"ไม่ได้แช่ง แค่บอกเฉยๆว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้"แสนดีอธิบาย

มิวนิกไม่ได้ตอบอะไรกับฝาแฝดทั้งสองกัน แต่หันกลับไปมองที่สนามเหมือนเดิม

พีพี คือเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก ไม่ถึงกับหล่อสะดุดตา ออกแนวหวานละมุน ยิ่งมองยิ่งน่ารัก ดูออกแนวต๊องๆเอ๋อๆ จนเพื่อนๆของมิวนิกบอกว่าสเปกผู้ชายของเธอแปลกๆ แต่เธอก็คิดว่าไม่นะ เพราะไม่ใช่แค่เธอหรอกที่ชอบผู้ชายแบบพีพี เด็กรุ่นน้องคนอื่นก็ชอบเขาเหมือนกัน พีพีเป็นผู้ชายที่มีสเน่ห์มากนะสำหรับเธอ ถึงวันนึงหากเธอตายไปจากโลกนี้ เธอก็จะคอยเฝ้ามองเค้าเหมือนเดิม

"พจน์ วิชาต่อไปเรียนอะไรวะ?" เบลล์ถามก่อนจะลุกปัดเศษฝุ่นที่เปื้อนกระโปรง

"ถามอีพจน์คงได้คำตอบหรอกเบลล์ มันเคยดูตารางเรียนที่ไหน"แสนดีพูด

" เรียนภาษาอังกฤษจ้ะ แล้วก็ต่อด้วยวิชาช่างสองชั่วโมงสุดท้าย กูไม่จำเป็นต้องดูตารางเรียนทุกวันหรอก สมองกูดีกูจำได้ว่าวันไหนเรียนอะไรค่าาา" สุพจน์อดที่จะสับยอกแสนดีคืนไม่ได้

-ข่าวลือ-

นักเรียนคนที่1 "นี่เห็นรูปที่พวกพี่ม.ห้าเขาแชร์ยัง ที่บอกว่ามีคนถ่ายรูปติดวิญญาณใต้ตึกวิทยาศาสตร์อ่ะ"

นักเรียนคนที่2 "ไหนๆดูด้วยสิ เออ เหมือนมีคนยืนอยู่ข้างหลังเลย"

นักเรียนคนที่3 "แสงสะท้อนหรือเปล่า"

นักเรียนคนที่4 "เราว่าพี่เค้าแต่งรูปว่ะ ผีเผออะไรจะมีอยู่จริง"

นักเรียนคนที1 "เห้ย แต่เราว่ามีนะ ทุกโรงเรียนต้องมีตำนานหลอนนะเว้ย"

นักเรียนคนที่2 "จริง กว่าเราจะเกิดจะโตมาจนได้มาเรียนที่นี่ อาจจะมีคนเคยตายก็ได้ หรือไม่ได้โรงเรียนก็สร้างทับที่ป่าช้าอะไรแบบนี้"

นักเรียนคนที่3 "เพ้อเจ้อ"

ทั้งห้าคนเดินตามหลังนักเรียนรุ่นน้องเพื่อขึ้นอาคารเรียนเลยทำให้ได้ยินสิ่งที่รุ่นน้องกลุ่มเมื่อสักครู่คุยกัน

"มิวนิก ทำไมตาเป็นประกายแบบนั้นวะ" เบลล์ถามเมื่อเห็นสีหน้าของมิวนิก

"มึงได้ยินที่น้องๆกลุ่มนั้นคุยกันป่ะ" มิวนิกหันมาตอบเบลล์

"ได้ยิน ทำไมอ่ะ " เบลล์ทำหน้าสงสัย

"แล้วมึงเชื่อป่ะว่าผีมีจริง"

"ก็เชื่อนะ แล้วยังไงต่อ"

"มึงเคยเห็นป่ะ"

"มึงถามอะไรของมึงเนี่ย!?"

"กูอยากเห็นรูปที่น้องกลุ่มนั้นบอกถ่ายติดวิญญาณอ่ะ"

"มึงไม่ได้กลัวผีหรอ กูเข้าใจว่ามึงกลัวผีมาตลอด"

"ก็กลัว แต่ก็อยากรู้ ความอยากรู้มันมากกว่าไง"

"เดี๋ยวขึ้นห้องก็ต้องมีคนมีรูปนั่นแหละเชื่อกู แล้วมึงค่อยไปขอดูเอา"

และก็จริงอย่างที่เบลล์พูดไว้ เพื่อนในห้องพูดถึงรูปถ่ายติดวิญญาณของน้องม.ห้าที่กำลังเป็นที่พูดถึง โดยเสียงแตกออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งนึงเชื่อว่าเป็นวิญญาณ ส่วนอีกฝั่งนั้นไม่เชื่อ

"เอ้า!! รูปที่มึงอยากเห็น" เบลล์ยื่นโทรศัพท์ มือถือให้กับมิวนิก เด็กสาวรับโทรศัพท์มือถือทันที

"กูว่าเหมือนผีจริงๆเลยวะ เนี่ยๆเป็นเงาขาวๆตรงหลังน้องคนนี้ หรือว่าเป็นผีเด็กในโหลแก้ววะ" มิวนิกวิเคราะห์ เพราะเด็กในรูปถ่ายถ่ายรูปกับโหลแก้วที่มีเด็กทารกอยู่

"ผีเด็กอะไรตัวใหญ่จังวะ กูว่าผีแม่เด็ก" แสนดีพูดขึ้น

"แล้วผีแม่เด็กมาทำอะไรในโรงเรียนเราอ่ะแสนดี"

"มาตามหาลูกไงคะ แสนรัก ขอร้องอย่าโง่" สุพจน์พูดขึ้น

"พูดกับแสนรักให้มันดีๆหน่อยได้ไหมอีพจน์"

"อุ๊ย กูลืมนั่นแสนรักไม่ใช่แสนดี ปากแสนกีอ่ะเนาะ" สุพจน์ทำท่าปิดปาก

"ช่างเหอะน่าแสนดี ยังไงก็เพื่อนกันทั้งนั้น พูดแบบไหนก็ได้ แสนรักไม่ถือหรอก" แสนรักรีบห้ามทัพก่อนจะเกิดสงครามระหว่างแสนดีกับสุพจน์ สองคนนี้เวลาไม่มีศัตรูก็จะทะเลาะกันเอง แต่ถ้ามีศัตรูเมื่อไหร่จะรักกันแล้วร่วมมือกันทันที