ตอนที่ 8 อาจารย์คนใหม่ （1）

(Talk เหมันต์)

“ไงมึงไอ้เหม เมื่อคืนหายหัวเลยนะมึงอ่ะ”

เสียงไอ้บอสเรียกผมมาตั้งแต่ผมอยู่หน้าปากซอยโดยไม่สนสายตาของคนที่มองมันเหมือนเป็นตัวประหลาด

“อืม”

ผมตอบมันแค่นั้นเพราะไม่มีกะจิตกะใจต่อปากต่อคำ สายตากวาดมองหาแต่ไอ้รุ่นพี่บ้านั่น

“เป็นเชี่ยอะไรมึง คาบพี่เอยไปแดกแล้วมาทำหน้าซังกะตาย ทำไมไม่เด็ดหรือไงเล่ามาซิ”

มันทำหน้าตาตื่นเต้นเหมือนนักข่าวกำลังสัมภาษณ์ดาราดัง ถ้ามีไมค์ติดตัวมาด้วยนี่ใช่เลย

ผมทำหน้าจ๋อยมองตามัน สีหน้าและความรู้สึกผิดท่วมท้น แต่ตอนนี้ยังไม่อยากเล่าให้มันฟัง อยากเจอพี่เอยมากกว่า แล้วหายไปไหนวะ ปกติจะเดินเฉิดฉายมาให้เห็นตลอด พอเวลาอยากเห็นละเสือกไม่โผล่มา

“เอ้า สรุปยังไงที่พนันกันไว้อ่ะ ถ้ามึงไม่พูดจะถือว่ากูชนะมั้ย”

ไอ้นี่ยังไม่เลิกตอแยผม ผมเริ่มรำคาญมันแล้วบวกอารมณ์หงุดหงิดในตัวเข้าไปด้วย

“เออ กูแพ้มึง มึงจะให้กูทำอะไร”

เสียงเข้มของผมตอบแบบปัดรำคาญ ต้องยอมรับ จริงๆ ว่าแพ้ แพ้ราบคาบเลยด้วย

“เฮ้ยจริงดิ แสดงว่าปากถ้ำไม่ได้กลวงอย่างที่เขาลือกันใช่มั้ย”

มันทำหน้าเหลือเชื่อออกมา จริงๆ มันก็เหลือเชื่อแหละ โคตรจะเหลือเชื่อ

“อืม แถมไม่พอกูยังเป็นคน…”

คำพูดถูกก้อนเหนียวในลำคอสะกดกลั้นทำใไ้พูดออกมาได้อย่างยากลำบาก ผมอึกอักจะพูด แต่ไอ้บอสมันเป็นเพื่อนสนิทผม ถึงแม้มันจะเป็นคนปากมากแต่มันก็ไม่เคยเอาเรื่องผมไปพูดเสียหาย

“เป็นอะไรวะเพื่อนรัก มึงอย่าอ้ำอึ้ง กูอยากรู้ใจจะขาด มึงกับกูไม่เคยมีความลับ”

แหมไอ้เชี่ยนี่ได้ทีเอาคำว่าเพื่อนรักมาใช้ จริงๆ มันก็แค่อยากรู้ป่ะ

“กูเป็นคนแรกของพี่เอย”

พรูด/// ไอ้บอสสำลักน้ำที่กำลังกระดกขึ้นดื่ม

“เชี่ยไรมึงเนี่ยสกปรกมั้ย”

ผมปัดน้ำที่มันกระเด็นมาโดนผม ด้วยมือสองข้างด้วยท่าทีขยะแขยง

“เมื่อกี้มึงบอกว่ามึงเป็นผู้ชายคนแรก…”

ไอ้บอสลืมตัวจนแหกปากออกมา แหกปากแบบตะโกนอ่ะครับ

“ไอ้เชี่ยตะโกนหาพ่อมึงหรอ”

ผมดุมันที่กำลังทำหน้าเหวอ เหวอมาก

“ไอ้เหม??”

น้ำเสียงตรงนี้คือพยายายามย้ำคำถามที่มันถามมาตะกี้

“เออ กูเปิดซิงไอ้รุ่นพี่บ้าพลังนั่น มึงเข้าใจถูกแล้ว”

“พระเจ้าช่วย ขอสมองกูเรียบเรียงข้อมูลก่อนนะ"

(Talk เอิงเอย)

“ไงมึง คนอย่างมึงไม่เข้าเรียน ฟ้าจะถล่มมั้งอีเอย”

เสียงชมพู่เพื่อนสนิทเอ่ยนิ่งๆ ตามสไตร์คุณหนูหน้านิ่ง

“อืม ไม่ค่อยสบาย เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อย”

ฉันบ่ายเบี่ยงประเด็นใหญ่กับพวกนาง ยังไม่พร้อมจะเล่าว่าโดนหลอกฟันมา

“หึหึ อีกเดี๋ยวมึงจะสบาย หายเป็นปลิดทิ้งเลย ถ้าได้เจอ…”

ทำไมพวกมันทำหน้ากรุ้มกริ่มแบบนั้นล่ะ แล้วไอ้ท่าทีชวนสงสัยที่คะยั้นคะยอให้ฉันเข้าเรียนช่วงบ่ายนี่อีก เกิดอะไรขึ้นกันแน่

“เออ เข้าเรียนมั้ย เห็นว่าอาจารย์คนใหม่มาสอนวรรณกรรมอังกฤษไม่ใช่”

ระหว่างเดินเข้ามาที่ห้อง พวกเพื่อนสองคนของฉันยิ้มกรุ้มกริ่มมองหน้ากัน ท่าทางไม่ชอบมาพากลของพวกนางทำให้ฉันสงสัย แต่ตอนนี้อารมณ์ของฉันมันดันหม่นเกินกว่าจะถามออกไปตรงๆ

“อาจารย์หนุ่มหล่อไฟแรงจบโทจากเมืองนอก”

ไอ้ชมพู่ท่าทางกรุ้มกริ่มมาก จากหน้านิ่งๆ แล้วท่าทางเหมือนตื่นเต้นตลอดเวลานั่นอีก

“อาจารย์สุดหล่อต้องมาเป็นขวัญใจสาวๆ แน่ๆ”

ไอ้มีนยังพูดเสริมด้วยท่าทางระริกระรี้ไม่ต่างจากไอ้ชมพู่

“เหอะๆ พวกมึงนี่ยังไง พยายามมาบอกให้กูอินไปกับพวกมึงเหรอ จะหล่อขนาดไหนกันว่ะ”

“หล่อไม่หล่อไม่สำคัญเท่าไหร่ แต่ว่าถ้ามันมาทำให้หัวใจด้านชาของมึงตึกตักได้ก็ถือว่าผ่าน”

“เหอะๆ ไม่มีใครทำหัวใจกูตึกตักได้ทั้งนั้นอ่ะ ถ้าไม่นับ…”