ตอนที่ 7 โง่ (2)

ผมขำเยาะออกมาทีหนึ่ง ถ้าทำแบบนี้สู้ไม่มีแฟนแบบพี่เอยดีกว่า นั่นไงหัวสมองผมวนกลับมาเรื่องพี่เอยจนได้

“ก็จริงง่ะ ฉันไม่ถือหรอกนายจะไปแอบกินใคร แล้วนายก็ไม่ต้องถือเรื่องฉัน เจ๊ากัน วินวิน”

“วินกับผีสิ ไม่เอาด้วยหรอก”

ผมกลอกตามองบนเธออย่างขยะแขยง แล้วถอยห่างออกจากเธอตอนที่เธอพยายามจะคว้ามือผม

“เอ๋!! ทำไมล่ะ คบกับฉันออกจะมีหน้ามีตา มีแต่คนอิจฉา ถ้าคบกับยัยรุ่นพี่กลวงโบ๋นั่นนายจะมีแต่เสียกับเสียนะ”

“อย่าพาดพิงรุ่นพี่นะ เธอดียังไม่ได้ครึ่งของเขาด้วยซ้ำน้ำหวาน”

ใช่มองแค่ภายนอกไม่ได้จริงๆ พวกผู้หญิงเนี่ย ยัยนั่นทั้งเรียนเก่งทำงานเก่ง หาเลี้ยงตัวเอง ที่สำคัญคือไม่ได้มั่วแบบยัยนี่

“โอ้โห พูดมาขนาดนี้คงติดใจลีลาแม่นั่นละสิ ได้ยินข่าวลือว่าเจนสนาม สงสัยจะจริง”

“น้ำหวานถ้าเธอยังไม่หยุดพูดถึงพี่เอยเสียๆ หายๆ ฉันรับรองเลยว่าคลิปอันนี้ได้หลุดว่อนมหาลัยแน่”

ผมเอาคลิปที่เธอกำลังเอากับใครก็ไม่รู้ในห้องน้ำออกมาโชว์ให้เธอดู จริงๆ ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอกนะ แต่ตอนนี้อยากปิดปากเน่าๆ ของยัยนี่ที่พูดให้พี่เอยเสียหาย

“ไอ้เหม ไอ้เลว มึงถ่ายคลิปกูหรอ”

“เออ กูถ่ายไว้ทีแรกกะไม่ได้อะไรหรอก แต่ถ้ามึงไม่หยุด รับรองเลย”

เธอจ้องมาตาเขม็งแล้วกระฟัดกระเฟียดกลับไปกลับไปโดยดี

'เฮ้อ เหนื่อยชะมัด'

แล้วจะไปง้อไอ้รุ่นพี่บ้านั่นยังไงวะเนี่ย

(Talk เอิงเอย)

'น้ำตาแม่งไม่หยุดไหลสักทีว่ะ'

ฉันนั่งแท็กซี่กลับมาที่ผับ ร้องไห้จนพี่แท็กซี่มองหน้า ดีนะแกเป็นผู้หญิงแกคงเข้าใจ แล้วก็ยังไม่เลวร้ายมากที่ฉันยังมีเงินติดตัวจากการดื่มกับเจ้าพวกนั้นเมื่อคืน

เหอะๆ 'เจ้าพวกนั้น' ขำตัวเองชิบ

ทีแรกก็มองพอรู้แหละว่าทำไมถึงเข้าหาฉัน ทั้งๆ ที่เกลียดฉัน จริงๆ ก็แค่อยากเอาชนะฉัน โอ๊ยอีเอิงเอย อีโง่ โง่ชิบ โง่บรรลัย โดนไอ้สี่ตาหลอกฟัน คิดแล้วก็โมโห

เมื่อคืนนั่นทั้งหมดมันคือการแสดงของเขาสินะ เจ็บใจๆๆๆๆ โอ๊ยยยย

คิดได้แค่นั้น น้ำตาเม็ดโตที่เหมือนจะหายไปตะกี้ก็กลับมาไหลรินอีก 

'หยุดเรียนดีมั้ยว่ะวันนี้'

ฉันคิดแล้วเลี้ยวรถเข้าคอนโดตัวเอง ยังไม่พร้อมจะเจออะไรเลยว่ะ อยากพักสักวันจัง แต่ได้ข่าวว่าวันนี้มีอาจารย์คนใหม่เข้ามาสอนนี่ เห็นว่าจบนอกมาด้วย ช่างเถอะก็แค่อาจารย์คนใหม่ไม่น่าจะมีอะไรตื่นเต้น

ฉันนอนพักเอาแรงก่อน ไม่นานนักเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ราคาแพงก็ดัง

“อีเอย มึงไม่เข้าเรียนหรอเลยคาบแล้วนะ”

เสียงไอ้ชมพู่เอ่ยนิ่งๆ แต่น้ำเสียงเจือไปด้วยความเป็นห่วงและร้อนรน คงเพราะฉันไม่เคยหายไปโดยไม่บอกพวกมัน

“มึงกูฝากลา กูไม่ค่อยสบายว่ะ”

ฉันบอกปลายสายไปแบบโกหก ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ทำอะไรอยากปล่อยใจแล้วพักสักหน่อย อีกอย่างเมื่อคืนเจ้าหมอนั่นก็ใช้งานร่างกายฉันจนเรียกได้ว่าคุ้ม

“มึงแต่ตอนบ่ายมึงต้องมาให้ได้นะ มึงต้องมาดูเอง กูไม่เล่า แต่รับรองว่ามึงต้องดีใจแน่ๆ”

น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนมาเป็นคะยั้นคะยอ

“เออ ถ้าไหวจะไป”

ฉันตอบปัดรำคาญแล้วกดวางสาย

ฉันไม่ตื่นเต้นกับอะไรทั้งนั้นตอนนี้ เหนื่อยสุดๆ