ตอนที่ 7 โง่ （1）

(Talk เหมันต์)

ผมไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเรื่องจริง ไอ้รุ่นพี่ที่ผมไม่ชอบขี้หน้าแบบไม่มีสาเหตุ ผมแค่อยากจะเอาชนะเธอแค่หงุดหงิด

แล้วจะได้รู้ว่าจริงๆ แล้วเธอมันแค่ผู้หญิงสำส่อน จะได้เอาไปยืนยันกับไอ้บอสได้ พอรู้ตัวอีกทีตอนเห็นน้ำตายัยนั่น ผมถึงได้รู้ตัวเองว่าผมมันแย่ขนาดไหน ผมตัดสินเธอทั้งที่ไม่รู้จักเธอดี แถมไม่พอยังฟังข่าวลือมาอีก จะว่าไงดีล่ะ จริงๆ แล้วผู้หญิงคนนี้…

ผมเหลือบมองเธอที่กำลังใส่เสื้อตัวโคร่งของผมอย่างน่ารัก เพราะผมบังคับให้ใส่ จะให้ใส่เกาะอกเดินลงไปก็ไม่ไหวมั้ยเช้าแล้วด้วยที่สำคัญผมเริ่มรู้สึกว่าไม่อยากให้ใครมองเธอ

น่ารักชิบท่าทางที่เธอเดิน หรือยืน หรือนั่ง ตอนนี้ผมมองเธอน่ารักไปหมดเลย ภาพของไอ้รุ่นพี่บ้าพลังที่ผมเคยเกลียดเลือนรางหายไปหมด ขนาดตอนเธอยืนสูบบุหรี่ตรงระเบียงแบบนี้ยังน่ารัก

ไม่ไหวๆ ผมสลัดภาพเธอจากห้วงความคิดก่อน แล้วกำลังจะเดินไปหาตัวจริงที่ระเบียง ถ้าไม่ติดว่ามีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาก่อน พี่เอยอยู่ที่ระเบียงไม่ได้ยิน ในใจผมคิดว่าเป็นไอ้บอส

ผมยังไม่ทันหยิบเสื้อมาใส่ก็เดินไปเปิดประตู

“เหม ที่รัก”

เสียงสดใสแสนหวานภายใต้รูปร่างหน้าตาน่ารักเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นหน้าผม ใช่แล้ว ยัยนี่เป็นแฟนผม!! ผมลืมจัดการให้เรียบร้อยก่อนที่จะไปหารุ่นพี่ ก็ตอนแรกไม่ได้คิดจะจริงจังกับรุ่นพี่ด้วยสิ

'เชี่ยล่ะ เวรแล้ว ซวยชิบ'

ยัยน้ำหวานที่ผมไม่คาดคิดและเธอก็ไม่ได้อยู่ในสารบบของสมองผมโผล่หน้ามาเฉย แล้วไม่มาเฉยสิ เธอเริ่มรุกไล่ผมโดยนิสัยของเธอ เธอดันตัวผมเข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนถึงโซฟาหน้าทีวี

พี่เอยสูบบุหรี่เสร็จเดินเข้ามาพอดี จังหวะนรกชัดๆ น้ำหวานกำลังคร่อมผมอยู่บนโซฟา พี่เอยมองมาตาค้าง สมองกำลังประมวลผล พวกเราสตั้นกันไปสิบวินาที

แล้วคนที่เริ่มพูดก่อนคือน้ำหวาน

“อ้าวนี่มันรุ่นพี่เอิงเอยคณะเรานี่ ทำไมมาอยู่ห้องแฟนฉัน”

พระเจ้า ยัยนี่เกินไปแล้วนะกล้าพูดได้ยังไงทั้งๆ ที่ตัวเองไปเอากับใครมา ผมหันไปมองใบหน้าพี่เอย ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันและเหมือนกำลังระงับความโกรธของตัวเองซึ่งมองจากไกลๆยังรู้

“พี่เอย ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ”

ผมไม่สนยัยน้ำหวานแล้วผละเธอเพื่อเดินไปหาพี่เอย สองขาก้าวฉับไปไวกว่าความคิดซึ่งผมก็ยังงงมากว่าทำไมสมองของผม ถึงสั่งการให้ผมแคร์ความรู้สึกของเธอขนาดนี้

หน้าสวยๆ นั่นกำลังหลั่งรินน้ำตาหยดลงมา ทำไมยัยนี่ถึงขี้แยนักว่ะ ผมทำเธอร้องไห้สองรอบแล้วนะ นัยน์ตาของผมมองหน้าเธอด้วยสีหน้าเจ็บปวด ถึงจะพยายามอธิบาย แต่อย่างว่าแหละ ถ้าเป็นผมเจอแบบนี้ผมก็คงจะไม่อยู่ฟังหรอก

เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาทั้งสองข้าง สูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วฮึบไว้ ก่อนจะเดินออกไปทั้งที่ไม่พูดไม่จาสักคำ

'แม่งเอ๊ย'

ผมทำอะไรไม่ได้เลย ผมผิดเต็มๆ เลยเรื่องนี้ ก่อนอื่นต้องเคลียร์กับยัยน้ำหวานนี่ก่อน

“เธอมาทำไมน้ำหวาน”

ผมถามเธอไปแบบอารมณ์เสียมากๆ มากถึงมากที่สุด

“เอ้ามาห้องแฟนผิดด้วยหรอ”

เธอมองมาแบบไม่สบอารมณ์นัก ท่าทีของเธอดูเหมือนไม่ได้รู้ว่าตัวเองผิด แต่จริงๆ แล้วผมก็ผิดแหละที่ไม่เคลียร์กับเธอให้ดีๆ ก่อน

“แฟนเชี่ยอะไรก่อน เธอไปเอากับใครในห้องน้ำมหาลัยน้ำหวาน คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ”

ผมมองหน้าเธอแล้วส่ายหัวเอือมระอา น้ำหวานหลบตาไปสักครู่แล้วก็หันมาเถียงหน้าตาย

“เอ๊า ก็ที่รักบอกเอาไม่ไหวแล้ว แล้วฉันก็อยากมากเลยไปหาที่ลง ผิดตรงไหนล่ะ”

เอิ่ม ตรรกะยัยนี่มันเพี้ยนหรือผมเองที่ไม่เข้าใจเธอว่ะ จะยังไงก็ชั่งเถอะตอนนี้ผมไม่อยากได้เธอแล้ว

“ฉันไม่ชอบใช้ผู้หญิงร่วมกับใครน่ะ”

“โหเดี๋ยวนี้ใครเขาคิดมากเรื่องแบบนี้ล่ะที่รัก เราก็แค่แฟนในนามกันเพื่อโชว์คนอื่นมั้ย ลับหลังเราก็ต่างคนต่างไปแอบแซ่บไม่เห็นแปลก”

โอ๊ย สรุปว่าตรรกะของยัยนี่เพี้ยนชะมัด ผมจะไม่ทน

“สรุปคืออยากให้ฉันเป็นแฟนเพื่อให้ดูดี แต่จริงๆ แล้วไม่ได้อยากมีแฟน แค่อยากมีให้คนอื่นเห็นใช่มั้ย”

“อืม”

เธอตอบหน้าตาย หน้าตายแบบไม่รู้สึกผิดสักนิด

“เหอะ”