ตอนที่ 5 ผมขอโทษ （1）

[Talk เอิงเอย]

“ลงมา”

เขาสั่งฉันเสียงดุหลังจากที่ขับมาจอดที่คอนโดหรูมากสูงเสียดฟ้านี่ ด้วยความไวขนาดนั้นฉันมาถึงที่คอนโดบ้านี่ด้วยแต้มบุญที่แทบจะไม่เหลือ จากเมาๆอยู่ก็แทบสร่าง

“ไม่เอา พี่จะกลับ”

ฉันดึงสติแล้วพูดเสียงแข็งขณะที่ข้อมือเล็กของฉันยังถูกจับไว้ด้วยมือใหญ่ของเขา ให้ตายเถอะเริ่มกลัวสายตาหมอนี่จริงๆ นะ สายตาของเขาจ้องมองฉันเหมือนจะทะลุเข้าไปในเสื้อผ้า

“ได้ งั้นผมเอาพี่บนรถนี่เลยดีมั้ยนะ”

พระเจ้า หมอนี่พูดขึ้นมาหน้าตาเฉยแล้วดูจากอาการคือน่าจะทำได้จริงๆ พูดเสร็จเขาก็ทำท่าจะกระโจนเข้าหาฉัน

“ไอ้สี่ตา อื้อ∼”

ฉันกำลังจะต่อรองครั้งสุดท้ายแต่ไม่เป็นผลเมื่อร่างที่ใหญ่กว่าฉันมากอุ้มฉันขึ้นแทบบ่าแล้วเดินเข้าไปในคอนโด ถึงจะดึกแล้วแต่ก็มีคนมองอยู่มาก น่าอายชะมัดถ้าจะร้องให้คนช่วยก็น่าอาย ฉันเป็นคนดังในโซเชียลถ้าเกิดว่าเป็นข่าวขึ้นมา...อึก

“ปล่อย เหมันต์ อายคนอื่นเขา พี่ยอมเดินดีๆ”

ฉันพูดเสียงนิ่มพยายามไม่ยั่วโมโหได้เด็กเวรนี่ ทั้งๆที่อยากจับเขกกะโหลกให้รู้แล้วรู้รอด ติดที่ว่าหมอนี่สูงกว่าฉันมากโข เอื้อมไม่ถึง

เขาปล่อยฉันลงแล้วดันฉันเข้าไปในลิฟต์ ก่อนจะดันฉันติดผนังลิฟต์แล้วเริ่มใช้ปากบดขยี้มาที่ริมฝีปากของฉันอย่าเร่าร้อน เหมือนเขาอยากระบายความโมโห อืม แล้วฉันเหมือนเป็นที่ระบายของเขาสินะ

"อื้อ∼ "

ริมฝีปากร้อนผ่าวกับกลิ่นแอลกอฮอล์จากปากเขา มือใหญ่ช้อนหลังคอฉันขึ้นไป ริมฝีปากจูบครั้งแล้วครั้งเล่าเรียวลิ้นก็พยายามชอนไชเข้ามาแม้ว่าฉันไม่เปิดปากแต่เขาก็บีบคางฉันให้เปิดปากอยู่ดี

ติ้ง

เสียงลิฟต์ดังช่วยชีวิต แต่หมอนี่ยังกระชากฉันไม่หยุด จนแขนฉันเริ่มเป็นรอยแดง

“เดินมาถ้าไม่เดินมาจะจับทำเมียหน้าทางเดินเนี่ยแหละ จะเอามั้ย”

“ไอ้เด็กเวร ทำเป็นพูดจาแก่แดด”

“เออ เดินมาดีๆ”