Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 4
ตับ!
ตับ!
ตับ!
อื้ออืออออ!!
เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น พร้อมเสียงครางระงมของคนตัวเล็ก ทำเอาผมแทบคลั่ง
"อึก...อือออ.... จะ จุกกกก ...พี่ภูผาเบาให้ฉันหน่อย หื้อออออ!!!"
ผมชะงักไปทันที ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนแรงลง เมื่อกี้ผมเผลอทำแรงเกินไป ทำให้พาฝันที่นอนรับแรงกระแทกนั้น ถึงกับน้ำตาไหลพราก
มันทั้งแสบและจุกไร้ซึ่งการเสียวใด ๆ ขนาดของพี่ภูผานั้นใหญ่เกินไปสำหรับฉันมาก ถึงพี่เขาจะผ่อนแรงลง แต่สิ่งแปลกปลอมในร่องสาวของฉันก็ยังคงใหญ่เกินไปมาก ทำให้เจ็บทุกครั้งที่พี่เขากระแทกเข้าออก
ด้วยความคับแน่น ภายในร่างกายของพาฝันตอดรัดถี่ๆ บ่งบอกถึงปลายสวรรค์ร่ำไร ผมก็เร่งจังหวะเร็วขึ้น เพื่อที่จะได้ปลดปล่อยห้วงอารมณ์สุดท้ายออกมาพร้อมกับเธอ ถึงแม้ว่าจะยังไม่อยากแตก แต่ก็ทนต่อความคับแน่นที่ตอดรัดไม่ได้
ปึก!
ปึก!
ปึก!
ตับ!ตับ!ตับ!
อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อื้ออือออ!!! อ๊า จะ...จุกฝันจุกค่ะ.!!!
ปึก!
ปึก!
ปึก!
พรวด!!! สายธารน้ำรักถูกปลดปล่อยเข้าไปในภายในช่องทางรักของหญิงสาวจนหมดจรด
ก่อนที่ผมจะกระแทกเน้นๆ เข้าออกสองสามทีและชักแก่นกายออกมา น้ำรักสีขาวขุ่นที่เพิ่งถูกปลดปล่อยเข้าไปในร่องสาวของเธอเอ่อล้นออกมาปนเลือดสีแดงสดออกมา
หลังจากจบบทรักอันเร่าร้อนก็ทำให้หญิงสาวนอนหมดเรี่ยวแรง ร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยขบเม้มที่ผมฝากไว้
" ไหนบอกว่าฝันเจ็บจะหยุดทำไงคะ? พี่ภูผาโกหกไหนบอกว่าเจ็บนิดเดียวไง ฝันแสบไปหมดเลย แล้วยังไม่ป้องกันอีก "
ร่างเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงอแง
" ก็เบาให้แล้วไง งอแงจัง เดี๋ยวกินยาคุมเอา ต่อไปสัญญาจะป้องกัน"
ผมเอ่ยขึ้นก่อนจะจูบพิษลงบนหน้าผากมนราวกับกำลังปลอบประโลม ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
" ไม่ต้องมากอดค่ะ "
ฉันพยายามดีดดิ้นจากอ้อมกอดคนตัวสูง ที่กระแทกฉันจนขาสั่นแถมยังปล่อยในอีก
"ฝันอย่าดิ้น!! "
พาฝันเธอไม่ฟังผมเลยสักนิดเอาแต่ดีดดิ้นออกจากอ้อมแขนของผม ก่อนจะชะงักขึ้นคงรู้สึกถึงความแข็งขืนที่บริเวณสะโพกตัวเอง
" บอกแล้วใช่ไหม "
ผมเอ่ยขึ้นด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
" ฮือ ไม่เอาแล้วเจ็บค่ะ"
ผมไม่สนใจคำพูดของคนตัวเล็ก แต่กลับอุ้มร่างบาง เข้าไปที่ห้องรับแขกและนั่งลงบนโซฟาตัวหรู ก่อนจะจัดแจงท่านั่งโดยให้คนตัวเล็กขึ้นคร่อมร่างอยู่ และค่อยๆ สอดความใหญ่โตเข้าไปภายในร่องสาวอีกครั้ง พาฝันมีท่าทีงอแงในตอนแรก แต่ก็ยอมให้ผมสอดตัวตนเข้าไปอีกครั้ง
อ๊ะ....อือออ.....อึก!!!
" รู้สึกดีไหม "
" เจ็บนิดหน่อยค่ะ แต่ก็ไม่มากเท่าตอนแรก "
" งั้นค่อยๆ ขยับสะโพกนะ"
ปึก!
ปึก!
ปึก!
อือ..... ละ..ลึกไปค่ะ...!!
พาฝันค่อยๆ ขยับสะโพกอย่างเนิบนาบ ทำเอาผมแทบทนไม่ไหว อดที่จะกระแทกสวนขึ้นไปไม่ได้
ปึก!ปึก!
อึก...อึก...อื้ออือออ จะ...จุกกกก
" ถ้าทำแบบนี้ ฉันจะไม่เสร็จนะ เร่งจังหวะหน่อย "
"อ๊ะ...อ๊ะ... ก็เจ็บนี่คะ " หลังจากที่เอ่ยจบ ร่างบางก็พยายามเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น ตามคำสั่งของคนใต้ร่าง
ตับ!ตับ!ตับ!
อื้อ ไม่...ไหวแล้ว
ตับ!
ตับ!
ตับ!
"โอ้ว ลึกมาก ดีมาก อ๊าาส์"
ผมร้องครางออกมาพร้อมกับจับล็อกเอวคอดของคนร่างเล็กไว้แน่น ก่อนจะกระแทกสวนขึ้นมาอย่างหนักหน่วงและดิบเถื่อน ตอนนี้ผมไม่สามารถอ่อนโยนได้อีกต่อไปแล้ว
ปึก!
ปึก!
ปึก!
"พะ..ผา...ฉันจุก บะ..เบาหน่อย อื้อ.....อึก"
" เบาไม่ได้แล้วใกล้แล้ว ทนก่อน "
ปึก!
ปึก!
ปึก!
^^ อ๊ะ....อ๊ะ...อร้ายยยยยยย//อ๊าาาาส์!!!!
หลังจากได้ปลดปล่อยสายธารน้ำรักออกมาพร้อมกัน ร่างบางก็ฟุบหน้าลงที่บริเวณไหล่หนาของผม และฝันเขี้ยวหนาลงไปทันที
"โอ๊ย!!! เจ็บ กัดทำไม " ผมเอ่ยขึ้น เมื่อคนตัวเล็กกัดเข้าบริเวณไล่จนเกิดเป็นรอยฟันเรียงสวย
" พี่ทำฝันเจ็บ!!บอกว่าจุก พี่ก็ไม่หยุด บอกให้เบาพี่ก็ไม่เบา ฝันจะไม่ให้พี่ทำอีกแล้ว"
คนร่างบางเอ่ยขึ้นก่อนจะค่อยๆ คว่ำริมฝีปากลงน้ำตาไหลรินหยดลงบนใบหน้า
" ขอโทษ พี่ขอโทษ "
ร่างบางค่อยๆ เงยขึ้นกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปของอีกคน พอมันเป็นเธอแล้วพี่ควบคุมตัวเองไม่ได้
" ไม่ต้องมาพูดเลยค่ะ : ("
ฉันรู้สึกเขินอายขึ้นทันทีกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป
ผมค่อยๆ ถอดแก่นกายออก ก่อนที่น้ำรักจะไหลออกมาเลอะหน้าตักตัวเอง จึงค่อยๆ อุ้มคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำ
" นั่งตรงนี้ก่อนนะ "
ผมค่อย ๆ วางคนร่างเล็กลงบนชักโครก ก่อนจะค่อยๆ นั่งลงบริเวณหว่างขาของแฟนสาวตัวเอง
"ทะ ทำอะไรคะ? " ร่างบางเอ่ยถามขึ้น เมื่ออีกคนพยายามจะแยกขาของเธอออก
" ขอดูหน่อย ว่าแดงมากรึเปล่า " พี่ภูผาเอ่ยขึ้นก่อนจับขาของฉันแยกออกจากฉัน บอกตรง ๆ ฉันอายมาก
" อ๊ะ!!! "
ฉันเอ่ยร้องขึ้น เมื่อรู้สึกแสบบริเวณตรงนั้นเป็นอย่างมาก ราวกับจะฉีกออกจากกัน
ผมตกใจกับสิ่งที่เห็นทันที กลีบกุหลาบน้อยสีชมพูบัดนี้เปลี่ยนกลายเป็นสีแดงช้ำ บ่งบอกได้ถึงการถูกใช้งานมาอย่างหนักหน่วง
" ขอโทษที่รุนแรง "
ผมค่อยๆ เอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด ผมไม่น่าซ้ำรอบสองเลย คนตัวเล็กคงเจ็บน่าดู
" กัดพี่อีกไหม เอาให้สมกับพี่ทำฝันเจ็บ "
ฉันถึงกับหลุดยิ้มออกมา ฉันแทบไม่เคยเห็นพี่ภูผาในมุมนี้ เขาเป็นผู้ชาย เงียบ นิ่ง ดุ ดิบเถื่อนสุดๆ ไม่คิดว่าจะมีคำพูดที่ตลกๆ แบบนี้ออกมา
หลังจากที่จัดการตัวเล็กเสร็จเรียบร้อย ผมก็อุ้มเธอมาที่เตียงนอน ผมยืนมองร่างกายอันขาวเนียนอยู่สักพักก่อนที่ความรู้สึกผิดจะก่อเกิดขึ้นมาในใจ ผมไม่น่าเผลอรุนแรงกับเธอเลย ทั้งที่เป็นครั้งแรกของเธอผมควรจะมอบความประทับใจให้เธอ
อื้อออออ..... เสียงครางของคนตัวเล็กเมื่อขยับตัว ตามเนื้อตัวของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยการบีบเคล้นและรอยขบเม้ม ไม่แปลกที่เธอจะปวดเนื้อปวดตัว
ผมค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ คนตัวเล็ก ก่อนจะโอบกอดและเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกับเธอ
"...หนาวฝัน..หนาว" ร่างเล็กพยายามซุกเข้าหาแผงอกแกร่งเนื่องจากอุณหภูมิร่างกายในตอนนี้ โดนพิษไข้เล่นงานเข้าอย่างจัง
" ทำไมตัวร้อนแบบนี้ว่ะ "
ผมสบถกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะจัดแจงผ้าห่มผืนหนาให้คนตัวเล็ก และไปหยิบเสื้อยืดพร้อมกระเป๋าตังออกไปข้างนอกทันที....
ผ่านไปสักพัก...
"อื้ออออ....พะ.พี่.ภูผา "
เมื่อฉันเริ่มรู้สึกตัวตื่น ก็มองหาคนตัวสูงไปทั่วบริเวณห้อง แต่ก็ไร้วี่แววของคนตัวสูง
" ไปไหนอะ? ปวดหัว!! " ฉันเริ่มงอแงขึ้น เมื่อตื่นขึ้นมาไร้เงาของแฟนหนุ่มตัวเอง ก่อนที่จะล้มตัวนอนหลับลงอีกครั้งเนื่องจากอาการป่วยเข้าเล่นงาน
ผมถือของพะรุงพะรังกลับเข้ามาในห้องจัดการต้มข้าวต้มให้คนเล็กที่นอนในห้อง เพื่อที่จะได้กินยา
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยจึงเดินเข้าไปปลุกคนตัวเล็ก แต่สภาพของคนตัวเล็กนั้น กลับนอนหลับตาพริ้มไม่มีสติใดใด
ผมค่อยๆ ก้มลงไปจูมพิษลงที่หน้าผากมน ก่อนจะปลุกคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นมากินข้าวกินยา
" ตื่นได้แล้ว กินข้าวจะได้กินยา! "
" อือออ.... ปวดหัว แล้วก็แสบตรงนั้นมากด้วย เดินไม่ไหว"
ร่างเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
" แล้วใครบอกจะให้เดินไป "
พรึบ!! ผมช้อนตัวร่างบางขึ้นมาบริเวณแผงอกก่อนจะเดินอุ้มคนตัวเล็กไปที่โต๊ะทานอาหารด้านนอก
พาฝันที่เห็นท่าทีของผมก็คงอดที่จะลอบยิ้มไม่ได้ ถึงผมจะเป็นคนที่ไม่หวาน และค่อนข้างดิบเถื่อนคงมีแค่เธอที่ได้เห็น
"พี่ภูผาทำแบบนี้กับทุกคนเลยรึเปล่าคะ? "
" ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใคร แล้วฉันก็ไม่เคยพาใครมาห้องนี้ "
"อย่างงั้นเองเหรอคะ แบบนี้ฉันจะเชื่อได้หรือเปล่า พี่ร้ายไม่เบาเลยนะ"
" มันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ฉันมีแค่เธอ"
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
