รีเทิร์นรักร้าน

@สนามกีฬาโรงเรียนมัธยมเอกชนแห่งหนึ่ง 

(พี่ภูผาสู้ๆ พี่ภูผาสู้ตาย กรี้ดดดพี่ภูผา) 

น้ำเสียงกรีดร้องของบรรดาสาวๆ ชั้นมัธยมตอนปลายที่กำลังนั่งชมกีฬาสี เอ่ยเรียกชื่อใครสักคนที่กำลังแข่งกีฬาฟุตบอลเพื่อชิงถ้วยรางวัลอยู่ แต่จู่ๆ แคท เพื่อนสนิทของฉันก็เอ่ยขึ้น 

" แกๆ พี่ภูผา โคตรเท่เลยอะ " 

แคทเอ่ยขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วไปที่สนามฟุตบอล ฉันไม่รู้ว่าแคทหมายถึงใคร เพราะในสนามมีนักกีฬาถึง22คน ฉันไม่ได้สนใจจึงเดินจ้ำอ่าว เพื่อออกจากบริเวณข้างสนามกีฬาให้เร็วที่สุด หลังจากที่ฉันเดินผ่านกลุ่มของรุ่นพี่ม.6 พวกพี่เขาก็เอ่ยแซวฉันพร้อมกับเรียกชื่อของฉันตามปกติ ฉันชินกับคำชมและการร้องแซวของพวกรุ่นพี่เขาแล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรพวกเขาเลย ได้แต่ยิ้มตอบกลับคำชมพวกนั้น เมื่อเดินไปสักพักลูกบอลในสนามก็กลิ้งมาชนที่เท้าของฉัน ก่อนที่ฉันจะก้มหยิบมันขึ้นมา 

"ขอโทษนะ พอดีบอลมันกลิ้งมา ขอบอลคืนด้วย " 

ผู้ชายคนนั้นเอ่ยขอโทษและขอลูกบอลคืนจากฉัน ฉันก็ส่งลูกบอลคืนพี่เขาไป และยิ้มตอบเป็นกลายๆ ไปว่าฉันโอเคไม่เป็นอะไร 

" พาฝัน ฉันอิจฉาแก ทำไมแกถึงได้เข้าใกล้พี่เขาแบบนั้น เป็นฉัน ฉันเป็นลมไปแล้วนะ " 

เสียงแคทเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ฉันไม่ได้ใส่ใจหรือคิดอะไรไปมากกว่านั้นยอมรับว่า พี่ภูผา เขาหล่อในระดับหนึ่ง แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรเขาเลยสักนิด กลับมองว่าเขาอันตรายด้วยซ้ำ ฉันพอจะได้ยินชื่อเสียงของเขาในเรื่องเดทกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า หลังจากจบคำพูดของแคท ฉันก็เดินออกจากสนามกีฬาทันที  

ด้านภูผา 

รอยยิ้มเมื่อกี้ ทำผมแทบละลายไปกองที่พื้น ผมอยากรู้จักผู้หญิงที่ผมเจอเมื่อกี้ เพื่อนผมเคยเอ่ยชื่อน้องอยู่บ่อยๆ แต่ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะปกติ ผมมีผู้หญิงเข้าหาตลอดเลยไม่ได้สนใจอะไรเธอมาก อีกอย่างน้องก็ยังเด็กเกินไป ผมเลยไม่ได้จัดให้เข้ามาอยู่ในลิสต์ผู้หญิงของผม แต่วันนี้ตอนที่ผมได้ยืนอยู่ใกล้ๆ เธอ ผมกลับโดนเธอตกเข้าอย่างจัง กลิ่นฟีโรโมนที่หลั่งออกมาและรอยยิ้มบวกกับใบหน้าที่ขาวใสแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางบางๆ ปากสีแดงสดที่ถูกแต่งเติมด้วยลิปสติก ทำให้ดูสวยและดูโตกว่าเด็กทั่วไป ผมชักจะถูกใจเธอคนนี้เข้าแล้วสิ ได้ข่าวว่าน้องเขายังไม่มีแฟน สงสัยคงต้องลอง ตามจีบเธอดูสักหน่อยแล้วแหละ 

หลังจากผมแข่งกีฬาเสร็จ ก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดเพื่อที่จะกลับบ้านทันที แต่สายตาดันไปสะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่กำลังเอาอุปกรณ์กีฬาเข้ามาเก็บพอดี 

" หลีกหน่อยนะคะ พอดีมองไม่เห็นทางค่ะ " เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขอทางผมซึ่งเธอก็คือผู้หญิงคนเดียวกัน ที่ผมอยากเจอ 

"ฉันช่วยนะ " 

ผมเดินเข้าไปแย่งอุปกรณ์ต่าง ๆ ออกจากมือของเธอ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น ผมคงยืนมองเฉย ๆ ไม่ก็เดินออกไปเงียบ ๆ แต่พอเป็นพาฝัน ผมกลับอยากเสนอเหงือกไปช่วยซะงั้น 

" ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วย " 

เธอเอ่ยขอบคุณผม บอกตรง ๆ แม้ว่าจะพาฝันจะดูน่านิ่งไปหน่อย แต่เธอโคตรสวยเลย ในหัวของผมตอนนี้ คือคิดอย่างเดียวว่าจะต้องทำยังไง ถึงจะได้เธอมาเป็นแฟน 

" ตัวก็เล็กแค่นี้ จะแบกอะไรมาเยอะแยะ  ทำไมไม่ให้คนอื่นช่วยถือมา " 

ผมพยายามจะชวนเธอคุย เพื่อทำความรู้จักและสนิทสนมกันเอาไว้ แต่เธอดันเล่นตัดบทผม ด้วยการขอตัวกลับก่อนซะงั้น 

" พอดี...ไม่ได้เข้าร่วมแข่งกีฬา ครูเลยให้ เก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ แทน ขอตัวก่อนนะคะ " 

ฉันตัดบทสนทนาทันที เพราะฉันรู้สึกไม่โอเค กับสายที่พี่เขามองมาที่ฉัน ซึ่งฉันชินกับสายตาพวกนั้นแล้วละ เพราะตั้งแต่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ ผู้ชายในห้องเรียนก็ส่งสายตาแบบนี้มาให้ฉันพร้อมกับเสิร์ฟขนมจีบไม่เว้นแต่ละวัน ซึ่งมันน่ารำคาญสำหรับฉันมาก ๆ 

" มันค่ำแล้ว อันตรายนะ กลับยังไง? " 

ผมเอ่ยถามรุ่นน้องสาวขึ้น เมื่อเห็นว่าเวลาใกล้จะมืดลง และยังมีฝนที่ตกโปรยลงมาเป็นระยะ ๆ อีก 

" เดี๋ยวฉันโทรให้คนรถมารับค่ะ " 

ฉันเอ่ยตอบรุ่นพี่หนุ่มกลับไปด้วยท่าทีรำคาญ 

"เดี๋ยวฉันไปส่ง" 

ผมรีบเสนอตัวทันที ที่รู้ว่าพาฝันไม่มีรถมาเอง 

" ไม่เป็นไรค่ะ ฝันเกรงใจ " 

ฉันตอบออกไปตามความเป็นจริง แล้วอีกอย่างฉันก็รำคาญเขามาก ๆด้วย วุ่นวายกับฉันอยู่นั่น 

" กลัวฉันเหรอ? หรือ รังเกียจฉัน " 

พี่ภูผาเริ่มแสดงท่าทีน้อยอกน้อยใจออกมา ทำให้ฉันที่ยืนอยู่ไม่กล้าปฏิเสธและเอ่ยตอบตกลงให้เขาไปส่ง 

ผมกระตุกยิ้มมุมปากทันทีที่กวางน้อย หลงเดินเข้ามาถูกกับดักที่ผมนั้นได้วางไว้ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น ผมคงหิ้วขึ้นคอนโดไปแล้ว แต่กับกวางน้อยตัวนี้ ผมจะขอตะล่อมให้เข้ามาในกับดักผมเอง และค่อยๆ หลอกล่อช้าๆ เพื่อที่คนร่างเล็กจะไม่ตื่นกลัวและหนีผมไปไหน จากนั้นก็กัดกินเนื้อไม่ให้เหลือให้ใครได้กลิ่นอีกเลย.... 

@คอนโดหรูใจกลางเมือง 

"พักคอนโดเหรอ? อายุแค่นี้เอง ทำไมถึงอยู่คอนโดหรูราคาถึง20ล้าน " 

ผมเอ่ยถามขึ้นตามข้อสงสัยของตัวเอง 

" คือ พ่อแม่ของฝันเป็นนักธุรกิจส่งออกเบียร์ไปจีน แล้วก็กำลังมีปัญหากับคู่แข่งอยู่ ท่านกลัวว่าฝันจะไม่ปลอดภัย ก็เลยให้ฝันย้ายโรงเรียน และก็อยู่ที่นี่สักพัก 

ผมชะงักขึ้นทันทีที่รู้ว่า ผู้หญิงที่ผมหมายปองนั้นไม่ใช่เด็กธรรมดาทั่วไป แต่เธอคือลูกสาวคู่แข่งทางธุรกิจของพ่อผมแต่แล้วยังไง ผมไม่สน ผมจะเอาคนนี้ ลูกใครหลานใคร ผมไม่สน 

"อย่าบอกใครได้ไหม เรื่องที่ฝันต้องมาอยู่ที่นี่ ฝันไม่อยากถูกมองว่า อ่อนแอ " 

ผมมองใบหน้าขาวเนียนที่ตอนนี้ซีดเผือดราวกับว่าเห็นผีและแสดงท่าทีหวาดกลัวผมอย่างเห็นได้ชัด ก็ไม่แปลกที่เธอจะกลัว เพราะลูกผู้หญิงของนักธุรกิจใหญ่ ๆ ชาวจีน ส่วนมากจะถูกสั่งสอนให้อยู่ภายใต้อำนาจของผู้ชาย 

หลังจากที่ฉันพูดคุยและขอบคุณพี่เขาสักพัก ฉันก็ขอตัวกลับขึ้นห้องตัวเองทันที ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยทันทีเมื่ออยู่กับเขา... ด้วยความที่ครอบครัวฉันกำลังมีปัญหาด้วยมั้ง จริงๆ ครอบครัวฉันค่อนข้างรวยในระดับหนึ่ง แต่ก็ไม่มากเท่าคู่แข่งหรอกหรอก เพราะพวกนั้นมักจะ เอาเปรียบ กดขี่ข่มเหง ธุรกิจของพวกเราอยู่เสมอ ตอนนี้พ่อของฉันเริ่มทนไม่ไหวกับการเอารัดเอาเปรียบของพวกนั้นแล้ว จึงขัดแย้งทางธุรกิจนิดหน่อย ทำให้ฉันต้องหนีมาไกลถึงที่นี่ และมาใช้ชีวิตคนเดียวที่กรุงเทพ 

@โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง 

"พาฝันทางนี้ๆ " เสียงแคทตะโกนเรียกฉัน วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันไม่ได้เอารถมาเพราะพ่อฉันอยากให้ลองใช้ชีวิตปกติดู แต่ฉันว่ามันแปลก ๆ นะ ปกติพ่อฉันแทบไม่เคยให้ฉันทำอะไรแบบนี้เลย แต่ฉันก็เข้าใจท่านแหละ คงอยากให้ฉันใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้จริง ๆ ฉันมีน้องสาวนะ แต่เธอยังเด็กเกินกว่าจะมาใช้ชีวิตแบบฉัน 

" ทำไมแกมาไวจัง " 

ฉันเอ่ยถามแคทขึ้น เพราะปกติ แคทจะเป็นตัวสายประจำ 

" ก็วันนี้ กีฬาวันสุดท้ายไงละ วันนี้พี่ภูผาเขาชิงถ้วยด้วยนะ " 

"พะ พี่ภูผา " 

"อื้มใช่ ทำไมเหรอ " 

"เปล่าอะ ไปกันเถอะ แกรีบไม่ใช่เหรอ " 

" เอ่ออื้ม ไปดิ เดี๋ยวที่นั่งข้างสนามเต็ม" 

@สนามฟุตบอล 

"พาฝัน ที่นั่งมันเต็มอะ แกนั่งพื้นกับฉันได้ไหม มันอาจจะเปื้อนนิดหนึ่งนะ " ฉันเม้มปากเข้าหากันทันที จริงๆ ฉันก็ไม่ได้คุณหนูอะไรมากหรอก เพียงแต่ว่าข้างสนามฟุตบอลมันเต็มด้วยหญ้า ถ้าจะนั่งมันควรมีอะไรมาปูก่อน เพราะฉันค่อนข้างแพ้ง่ายมากๆ