บทที่ 1

แคทพยายามเอ่ยชวนฉัน แต่เมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของฉัน แคทก็เอ่ยถามขึ้นทันที 

" งั้นฉันไม่ดูก็ได้ เราไปที่ห้องเรียนกันนะ " 

ฉันแอบเห็นแววตาผิดหวังของแคท แต่ฉันก็ไม่อยากทำลายความสุขของเพื่อน เพราะฉันรู้ว่าแคทตั้งใจมาดูฟุตบอลวันนี้มาก 

พรืบบบ!! เสียงเสื้อกีฬาเบอร์ 11 ลอยเข้ามาที่หน้าฉัน มันเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมชวนหลงใหล บ่งบอกถึงความสะอาดของผู้ชายคนนี้อย่างเห็นได้ชัด 

" พะ พี่...ภูผา เอามาให้ฉันทำไม " 

ฉันเอ่ยถามพี่เขาด้วยสีหน้างุนงง ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ อึกใหญ่เมื่อพี่เขายืนอยู่ตรงหน้าฉันโดยที่ไม่สวมใส่เสื้อ 

กรี๊ดดดดดดดดด! เสียงสาวๆ ต่างกรี๊ดกร๊าดเมื่อได้เห็นแผงอกแกร่งของพี่เขา ต่างจากฉันที่ยืนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เพราะฉันแทบไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนถอดเสื้อต่อหน้าแบบนี้ 

" ไม่มีที่นั่งไม่ใช่เหรอ? พื้นมันจะทำให้คัน เอาเสื้อฉันไปปูนั่งก่อนสิ " 

"หะ? ไม่เป็นค่ะ เดี๋ยวพี่ก็ลงแข่งแล้ว เดี๋ยวจะไม่มีเสื้อเปลี่ยนลง " 

ฉันปฏิเสธพี่เขาไป เพราะฉันเกรงใจพี่เขายังไงล่ะ 

"เอาไปเถอะ ฉันมีหลายตัว " 

หลังจากเอ่ยจบ พี่เขาก็ปูเสื้อตัวใหญ่ ลงที่พื้นหญ้า ก่อนจะจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันลงไปนั่ง 

" ค่ะ " 

ฉันตอบกลับพี่เขาไป ก่อนที่เราจะสบตากัน ฉันเหมือนโดนต้องมนต์สะกด พี่เขาหล่อมาก แววตาอ่อนโยน ใบหน้าคมคาย ทำเอาใจเจ้ากรรมฉันกระหน่ำเต้นอย่างหนักเมื่อได้สบตากับเขา 

" นั่งตรงนี้จนกว่าฉันจะแข่งจบ เพราะเธอคือกำลังใจของฉัน " 

ว่าจบพี่เขาก็หันหลังวิ่งกลับเข้าไปในสนามทันที 

" หะ? กำลังใจงั้นเหรอ? " 

ฉันสบถกับตัวเองเบา ๆ ด้วยท่าทีมึนงง ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นทันที เมื่อพี่เขาเอ่ยออกมา ฉันเป็นกำลังใจของเขางั้นเหรอ หมายความว่ายังไงกัน 

" แก พี่ภูผาเขาชอบแกแน่ๆ เลย ดูดิ เอาเสื้อตัวเองมาปูให้ แล้วก็ยังบอกว่าแกเป็นกำลังใจของเขาอีก ฮือออ จับฉันหน่อย ฉันจะวูบ " 

เสียงแคทเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทีเขินอายของฉัน 

" ไม่หรอก พี่เขาก็พูดแบบนี้กับทุกคนนั่นแหละ แกก็รู้พี่เขาเจ้าชู้จะตาย" 

" ก็จริงอย่างที่แกว่า พี่เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมเล่นกีฬาก็เก่ง แล้วยังเป็นนักแข่งรถอีก คนอะไรจะเพอร์เฟคขนาดนั้น " ฉันชะงักไปสักครู่ก่อนจะหันหน้าไปยังสนามฟุตบอลที่พี่เขากำลังยืนวางแผนกับทีมอยู่ นี่ฉันกำลังหวั่นไหวกับอะไรอยู่ ไม่สิ ฉันไม่ควรรู้สึกอะไรแบบนั้น พาฝัน ที่เคยไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหน จะมาแพ้ให้ผู้ชายร้ายกาจอย่าง ภูผา ไม่ได้ 

" พาฝัน!" 

"พาฝัน!" 

" หะ!" 

ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อแคทตะโกนใส่หูฉัน จนคนทั้งสนามหันมาที่เรา 

" แกจะตะโกนทำไมวะ คนหันมามองหมดแล้ว" 

" ก็แกเหม่ออะ บอลจะแข่งแล้ว เหม่ออยู่นั่น"  

แคทเอ่ยขึ้น ด้วยท่าทีหงุดหงิด ก่อนที่ฉันจะมองเข้าไปในสนาม โดนเป็นจังหวะเดียวกัน ที่พี่ภูผาหันมาทางฉันพอดี เราสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเป็นฉันที่หลบสายตาไปก่อน เพราะทนความเท่ ของพี่เขาไม่ไหว พี่เขายังคงวิ่งอยู่ในสนาม โดยไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า ว่าพี่เขาหันมามองฉันอยู่บ่อย ๆ  แต่ฉันก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น เพราะฉันรู้สึกแปลก ๆ ที่เขามองมา 

"พี่อิฐ ทางนี้คะ!! " เสียงแคทตะโกนเรียกแฟนหนุ่มของตัวเอง ทำให้ทุกคนในสนามต่างพากันหันมามอง 

แคทมีแฟนหนุ่มที่คบกันต่างโรงเรียน และวันนี้แคทก็ชวนพี่อิฐมาดูกีฬาด้วยกัน 

"หาแทบแย่ นี่ถ้าหาหนูไม่เจอพี่ว่าจะกลับละนะ " พี่อิฐตอบกลับแคทก่อนจะนั่งลงข้างๆแคทส่วนเพื่อนพี่เขาที่มาด้วย ก็หันซ้ายหันขวาคงไม่กล้าที่จะนั่งข้างฉัน 

"นั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ " 

" ครับ พี่ชื่อ ธาดา ครับ " 

"อ่อค่ะ เชิญนั่งค่ะพี่ธาดา " ฉันส่งยิ้มให้เพื่อนของแฟนแคทด้วยรอยยิ้มสดใสอย่างเป็นมิตร  

ปี้ด!ปิ้ด!ปี้ดดดดด เสียงนกหวีดดังขึ้น ทำให้ทุกคนละความสนใจ และหันไปที่สนามฟุตบอลแทนรวมถึง หันมองใบหน้าผมหันไปมองรอยยิ้มสดใสของคนข้าง ๆ เป็นพัก ๆ 

ตุบ! อ๊ะ!! " 

เสียงลูกบอลกระทบเข้ากับศีรษะพี่ธาดาเข้าอย่างจัง และคงไม่ต้องสงสัยว่าเป็นฝีเท้าของใคร 

" พะ พี่ธาดาเจ็บไหมคะ? " ฉันเอ่ยถามขึ้นด้วยท่าทีเป็นห่วง ก่อนที่ชายหนุ่มนักฟุตบอลจะวิ่งมาเอาบอลคืน และอดที่ต่อว่าอีกคนไม่ได้ 

" ไม่รู้จักหลบ มัวแต่มองหญิงอยู่ได้ " พี่ภูผาไม่คิดที่จะขอโทษและเขายังต่อว่าพี่ธาดาอีกต่างหาก และเมื่อเขากำลังจะวิ่งเข้าไปในสนาม เขาก็หันหลังมาสั่งฉัน 

"ส่วนเธอไปรอฉันที่ห้องแต่งตัว!! " 

ฉันงงมาก กับท่าทีของเขา ทำไมฉันต้องไปรอเขาที่นั่น แล้วทำไมพี่เขาต้องแสดงท่าทีหงุดหงิดมากขนาดนั้น 

"ค..ค่ะ" 

ฉันตอบกลับพี่เขาด้วยท่าทีงงงวยก่อนจะก้มลงไปดูที่หัวของพี่ธาดา 

"มันแดงไปหมดเลย เจ็บมากไหมคะ? " 

ฉันเอ่ยถามคนตรงหน้าไป 

" ไม่เป็นไรมากครับ พี่โอเค " 

" พี่ภูผานิสัยไม่ดีเลย ฉันไม่โอเค" 

แคทเอ่ยขึ้นก่อนจะหันหน้ามาหาฉัน ฉันไม่รู้ว่าฉันผิดอะไร 

" หึ ไงมึง เจอเจ้าที่แรง " 

พี่อิฐเอ่ยขึ้นกับเพื่อนสนิทของตัวเอง 

" หึ ท้าทายดี " 

พี่ธาดาตอบกลับ ก่อนจะหันหน้ามาหาฉัน 

@ห้องแต่งตัวนักกีฬา 

"พะพี่ภูผาคะ? " 

ฉันเอ่ยเรียกคนตรงหน้าที่กำลังจัดกระเป๋าตัวเองอยู่ 

" พวกมึงออกไปให้หมด " 

พี่เขาสั่งคนในทีมออกจากห้อง ซึ่งตอนนี้ภายในห้องเหลือแค่ฉันกับเขาแค่สองคน 

" พี่ให้ฝันมาหาที่นี่มีอะไรรึเปล่าคะ? " 

" ให้มันนั่งข้างๆ ทำไม? " 

" หืออออ หมายถึงอะไรคะ? " 

" ทำไมไอนั่นมันถึงมานั่งข้างเธอ " 

เขาคงหมายถึงพี่ธาดาสินะ แต่ฉันจะให้ใครนั่งข้าง ๆ มันเกี่ยวอะไรกับเขา 

" พี่ธาดาเป็นเพื่อนของแฟนแคทค่ะ " 

"ฉันไม่ได้ถามว่ามันเป็นใคร ฉันถามว่าทำไมเธอต้องให้มันมานั่งข้างๆ " 

พี่ภูผาตวาดเสียงดังลั่น ก่อนจะค่อย ๆ เดินย่างกรายเข้ามาหาฉัน ด้วยสัญชาตญาณฉันก็ถอยหนีทันที 

" พะ..พี่..ถอยไป " 

ตอนนี้ฉันตัวสั่นเทิ้มไปหมด พี่เขาตอนนี้เขาดูน่ากลัวมาก ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องไม่พอใจด้วย ฉันแค่ไม่อยากให้พี่เขาเมื่อย ก็เลยให้เขานั่งลงข้างๆ แค่นั้นเอง 

" พี่ธาดาเขาไม่มีที่นั่ง ฝันเห็นว่าข้างๆ ฝันมันว่างอยู่ ก็เลยให้พี่เขานั่ง" 

ฉันตอบพี่ภูผาออกไปตามความจริง โดยที่พี่เขาก็ค่อยๆ เลื่อนใบหน้าเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ ซึ่งตอนนี้หลังของฉันติดกับล็อกเกอร์ไม่สามารถถอยหนีได้แล้ว 

" พะ..พี่ภูผา มันใกล้ไปแล้วนะคะ " 

"อย่าให้มันมาใกล้อีก ฉันหวง! " 

"ค่ะ" 

ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาหวั่นไหวกับอะไรทั้งนั้น พี่เขาน่ากลัวมากๆ 

กลิ่นลิปสติกเชอร์รี่จากริมฝีปากคนร่างบางทำเอาผมแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ 

"จูบหน่อย " 

"คะ? " 

" ขอจูบหน่อย " 

อื้ออออ...... อี้อูอ๋า!! 

ตุบตุบตุบ!! 

เมื่อสาวน้อยเปิดริมฝีปากร้องท้วง ทำให้ผมนั้นได้จังหวะสอดเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากและดูดกลืนความหวานอย่างเอาแต่ใจ โดยไม่รู้สึกถึงกำปั้นน้อยที่ทุบลงกลางอกแกร่งแม้แต่น้อย ความหอมหวานในโพรงปากคนตัวเล็กทำเอาผมแทบสกัดกั้นอารมณ์แทบไม่อยู่ จึงค่อย ๆ ผละริมฝีปากออก 

" พะพี่ภูผา ทำไมต้องกัดปากฝันด้วย ฝันเจ็บนะ " 

 หึ ผมแสยะยิ้มทันที ที่คนร่างเล็กเอามือมาปิดริมฝีปากที่บวมเจ่อตัวเองและก่นด่าผม 

" บทลงโทษไง สำหรับเด็กดื้อ ห้ามให้ใครเข้าใกล้อีก เพราะถ้ามีอีก มันจะไม่ใช่แค่ กัดปาก แต่จะเป็นกัดอย่างอื่นแทน 

พี่ภูผาเอ่ยขึ้นก่อนจะลดสายตาลงไปที่บริเวณทรวงอกฉัน เขานี่มันหื่นกามจริงๆ เขาจะรู้ไหมว่าสิ่งที่เขากำลังทำตอนนี้ เขากำลังคุกคามฉันอยู่ 

" ขอตัวนะคะ " 

ฉันวิ่งออกมาจากห้องแต่งตัวทันที ฉันไม่กล้าสู้หน้าพี่เขาอีกแล้ว อยู่ดีๆ ก็มาขอจูบ เขาบ้าไปแล้วแน่ๆ