ตอนที่ 4 มายากามา 65%

สกุณามองซ้ายมองขวา ก็แอบใส่อะไรบางอย่างลงไปในแก้วเบียร์ของชีคหนุ่ม พอเขาเดินเข้ามาเธอก็ขอตัวไปบริการลูกค้าที่โต๊ะอื่น ทว่าสายตาของเจ้าของร้านคนสวยกลับมองมาทางชีคหนุ่มไม่วางตา แล้วรอคอยท่าบางสิ่งบางอย่าง อย่างใจจดใจจ่อ

พอเห็นลูกค้าหนุ่มที่หมายตาดื่มเบียร์จนหมดแก้ว สกุณาก็ยิ้มร้ายออกมา

‘อีกไม่เกินสิบห้านาทีหรอก คงได้สมใจเธอแน่’

ทว่าประมาณห้านาทีต่อมา ใครคนหนึ่งก็บึ่งมอเตอร์ไซค์เข้ามา แล้วรีบลงจากรถ ตรงมายังชีคชาห์นาฟ ที่นั่งอยู่คนเดียว

“คุณชาร์นาฟคะ”

ชาร์นาฟเงยหน้าขึ้น แล้วก็ยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่าใครมายืนอยู่ตรงหน้าเขา

“เอื้องคำ นั่งก่อนสิ”

“อ้อ ไม่ล่ะคะ คือที่เอื้องมาหา เพราะเอื้องไปหาคุณชาร์นาฟที่บ้านนายอำเภอแล้วไม่เจอ เอื้องก็เลยตามมาที่นี่ค่ะ คือ คุณชาร์นาฟทำกระเป๋าตังค์หลุ่นที่บ้านของเอื้องค่ะ ตอนที่คุณชาร์นาฟไปส่งเอื้องเมื่อตอนหัวค่ำ นี่ค่ะ”

“อ้อ...มาหาผมเพราะเรื่องนี้นี่เอง ขอบคุณมากนะครับ ที่มืดขนาดนี้แล้ว ยังตามเอากระเป๋าตังค์มาคืนผมอีก”

“เอื้องรีบเอามาให้ เพราะคิดว่าคุณชาร์นาฟต้องใช้ค่ะ”

“ขอบคุณครับ งั้นผมต้องขอบคุณเอื้องด้วยการเลี้ยงข้าวเย็นดีกว่านะครับ”

“มะ...ไม่ดีกว่าค่ะ ตอนนี้มันก็มืดแล้ว เอื้องขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“เอ่อ...เอื้องครับ เอียงหูมาใกล้ผมนะครับ ผมมีบางอย่างจะบอก”

เอื้องคำจึงเอียงหน้าเข้าไปใกล้ แต่ก็เหมือนภาพที่สองหนุ่มสาวคล้ายสวีตหวานต่อกัน สร้างความไม่พอใจให้กับสกุณาเป็นอย่างมาก

“มีอะไรคะ”

“คือจู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนจะแพ้อาหารอะไรบางอย่าง ตอนนี้รู้สึกมือชายังไงก็ไม่รู้ ช่วยพาผมซ้อนมอเตอร์ของคุณ พาผมกลับไปส่งที่บ้านนายอำเภอทีได้ไหมครับ”

สีหน้าของชีคหนุ่มตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะแดงระเรื่อขึ้นมา และท่าทางของเขาก็แปลกๆจริงๆ

“คือจะดีเหรอคะ”

“ได้โปรด ผมรู้สึกไม่ค่อยไหวแล้ว”

แววตาของเขาทำให้เอื้องคำต้องตัดสินใจรับคำ พยุงชีคหนุ่มไปยังรถมอเตอร์ไซค์ของเธอที่จอดอยู่

สกุณากึ่งเดินกึ่งวิ่งตามออกไปทันที

“เอื้อง เธอจะพาเขาไปไหน”

“ก็พาเขากลับบ้าน คุณชาร์นาฟบอกว่าเขาไม่ค่อยสบาย”

“จริงเหรอคะคุณชาร์นาฟ ให้นกไปส่งก็ได้ค่ะ นกจะขับรถเก๋งไปส่ง ซ้อนมอเตอร์ไซค์อันตรายนะคะ เกิดตกขึ้นมาจะทำยังไง”

ชีคหนุ่มหันมาสบตาสกุณา ด้วยแววตาคมเย็นเยืยบน่ากลัว ราวกับจะสาปคนให้เป็นหินได้ ทำให้สกุณารีบถอยออกไปแทบจะทันที ด้วยความหวาดกลัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

‘เขารู้ใช่ไหมว่าเธอใส่อะไรลงไปในแก้วเครื่องดื่มของเขา เขาถึงได้มองเธอด้วยแววตาเหี้ยมเกรียมขนาดนั้น’

มันทำให้เธอเย็นวาบไปตลอดร่าง รู้สึกเหมือนคนที่ทำผิดร้ายแรงแล้วถูกจับได้

“รีบไปเถอะครับ”

เอื้องคำรีบสตาร์ทรถ แล้วชีคหนุ่มก็เหมือนจะสวมแขนกับเอวเธอ แล้วเอาคางเกยไหล่บางเหมือนขอที่พึ่ง กระทั่งถึงที่พักของเขา เอื้องคำต้องประคองชีคหนุ่มเข้าไปข้างในห้อง

อย่างทุลักทุเล เพราะวุ่นวายกับไขกุญแจห้องแบบมือสั่นๆของหญิงสาวที่ทำอะไรไม่ค่อยถูก เมื่อเห็นอาการไม่ค่อยสบายของชีคหนุ่ม

“คุณเป็นยังไงบ้างคะ”

“สกุณาใส่อะไรบางอย่างในแก้วเบียร์ของผม ตอนนี้ผมทรมานมาก”

“แล้วต้องทำยังไงคุณถึงจะหายคะ”

ชายหนุ่มส่ายหน้า

“คุณรีบกลับออกไปเถอะ ปล่อยผมไว้แบบนี้แหละ”

ตั้งแต่บ่ายที่กินขนมจีนด้วยกันเสร็จ กระทั่งไปไหว้ศาลเจ้าด้วยกันมา ชีคชาห์นาฟ ก็ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกับเธอมาโดยตลอด แต่ว่าตอนนี้เขาไม่สบาย เขาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง และทั้งบ้านก็ดูเงียบเชียบ

เธอควรจะปล่อยเขาเอาไว้แบบนี้เหรอ หากเขาเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง

เขาหน้าแดงมาก และดูเหมือนไม่ค่อยมีแรง เขาไม่พยายามจะไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ

“คุณจะไม่เป็นอะไรแน่นะคะ”

“ผมคงไม่เป็นไร”

ทว่าอาการหอบหายใจของเขา อาการข่มกลั้นใจของเขา ทำให้เอื้องคำอดที่จะเป็นห่วงเขาไม่ได้

“มียาอะไรจะทำให้คุณหายได้ไหมคะ”

“ไม่มี นอกจาก....”