Chapter 6 | ไปเลิกกับมัน

Chapter 6 | ไปเลิกกับมัน

“ทำไม ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ไอ้สวะนั่นมันดีตรงไหน แกถึงได้ปกป้องมัน”

“เขาดีทุกอย่าง”

“อย่ามาพูดแบบนี้ให้ฉันได้ยิน”

“กระถินจะพูด พันไมล์เขาดีมาก เขาไม่เคยดูถูกใคร เขาเจียมตัวเสมอ”

“อย่ามาพูดดีหน่อยเลยกระถิน ไอ้สวะนั่นก็แค่เด็กที่ไม่มีอะไรเลย ถ้ามันเจียมตัวจริง มันคงไม่เกาะแกแดกหรอก”

“พันไมล์เป็นคนดีค่ะพ่อ” กระถินพูดย้ำ ๆ เธอต้องการให้พ่อเปิดใจ พันไมล์เป็นคนดี เขาไม่เคยทะเยอทะยานอยากได้ เขาเจียมตัวเสมอไม่เคยเอาเปรียบเธอแม้แต่น้อย “เขาไม่เคยร้องขออะไรจากกระถินเลยแม้แต่น้อย กระถินต่างหากที่เต็มใจให้เขา พันไมล์เป็นคนดี ไม่ได้เป็นผู้ชายเลว ๆ อย่างพ่อพูดเลย”

“จนแทบจะกัดก้อนเกลือกิน ไอ้เด็กสลัมนั่น มันไม่ได้มีค่าเลยซักนิด แกยังจะพูดว่ามันดีอีกเหรอ?” ดรัณภพเสียงกร้าวมองลูกสาวอย่างโกรธจัด เขากับกระถินไม่ลงรอยกันแต่ไหนแต่ไร ไม่ว่าเขาจะยัดเยียดสิ่งที่ดี ๆ ให้มากขนาดไหนก็ไม่เคยรับ ลูกสาวเขาเป็นคนหัวรั้น เขาต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้ทั้งคู่จบความสัมพันธ์กัน

“อย่างน้อยพันไมล์ ก็ไม่ได้ดูถูกใครเหมือนอย่างพ่อทำ” กระถินพูดเสียงดัง คำพูดของบิดามันทำให้เธอรับไม่ได้ ถึงพันไมล์จะจน แต่ท่านก็ไม่ควรจะมาดูถูกมนุษย์ด้วยกันแบบนี้ ถ้าเลือกเกิดได้ ถ้าเลือกที่จะอยู่หรือจะเป็นได้ ก็ไม่มีใครที่อยากจะไม่มีกิน ไม่มีใครที่จะอยากจนหรอก ทุกคนอยากร่ำรวยกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นพ่อเธอหรือว่าพันไมล์

“กระถิน”

“กระถินจะไม่พูดเรื่องนี้กับพ่ออีก! พ่อรู้เรื่องนี้ก็ดีแล้ว กระถินจะได้ไม่ต้องมีอรื่องปิดบัง พันไมล์เป็นผู้ชายที่กระถินรัก รัก และจะรักตลอดไป”

“โง่แกมันโง่ โง่จนดักดาน รักไปได้ยังไง คนที่มันจน จนไม่มีอะไร แกเกิดมาบนกองเงินกองทอง ชีวิตแกมีแต่ความสุขสบาย ถ้าเกิดแกไม่มีเงิน แล้วใช้ชีวิตอยู่กับมัน แกจะรู้ว่าความลำบากไม่มีจะกินมันเป็นยังไง”

“….” กระถินไม่อยากต่อล้อต่อเถียง หล่อนรักพันไมล์ก็จริง แต่ก็ยังไม่ได้คิดถึงขั้นที่จะอยู่กินด้วยกัน เรื่องพวกนั้นมันเป็นเรื่องของอนาคต หล่อนยังไม่ได้วางแผนอะไรทั้งสิ้น รู้แต่ว่าตอนนี้ ปัจจุบันนี้ หล่อนรักเขา

“ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นพ่อ ก็ไปเลิกกับมันซะ!”

“ไม่” เธอยังคงยืนยันหนักแน่น เธอจะไม่เลิกกับเขา จะไม่เลิกเด็ดขาด

“กระถิน!”

“หนูรักพันไมล์ อย่าให้กระถินต้องเลือกนะคะ” กระถินพูดอย่างดื้อดึง หล่อนควรมีสิทธิ์ใช้ชีวิตของตัวเอง ไม่ใช่ถูกบังคับอยู่ทุกวันแบบนี้ หล่อนมีสิทธิ์ที่จะรัก มีสิทธิ์ที่จะทำตามหัวใจตัวเอง

“โง่ แกคงจะเลือกมันล่ะสิ โง่ดักดาน รักจนยอมกัดก้อนเกลือกินเหรอ แกมันโง่” ดรัณภพเกลียดนัก คนที่รักจนไม่ลืมหูลืมตา พันไมล์จนจะตาย บ้านอยู่ในสลัมเหม็นเน่าสกปรก แต่ลูกสาวของเขายังรักลง ไม่รู้ว่าโดนเล่ห์กลหรือหลงเสน่ห์ใด ถึงได้หูตามืดบอด รักจนไม่สนอะไร

“ถ้ารักคนรวยแล้วต้องโดนตบตีทุกวัน กระถินเลือกที่จะรักคนจนดีกว่า อดมื้อกินมื้อกัดก้อนเกลือกินมันอาจจะมีความสุขมากกว่าโดนตบตีเหมือนแม่”

“แม่แกมันคบชู้ มันก็สมควรโดนอยู่แล้ว” ดรัณภพขบกรามแน่น

“แม่อาจจะไม่ได้ทำแบบนั้นก็ได้” กระถินเถียงคำไม่ตกฟาก ตอนเป็นเด็กคำพูดของแม่ดังก้องอยู่ในหู แม่เคยบอกว่าไม่ได้คบชู้ แต่พอก็ไม่เคยฟัง พ่อยื่นคำขาดถ้าจะไปก็ไม่ให้เอาลูกไป แม่ยืนยันจะไปจากพ่อ เพราะแม่ทนต่อไปไม่ไหว

“แกอย่ามารู้ดีหน่อยเลย ถ้าแกยังพูดไม่ฟัง อย่าให้ฉันใจร้ายกับแก เพราะถ้าแกไม่หยุด แกจะไม่ได้อะไรจากฉันเลยสักอย่าง”

“กระถินก็ไม่ได้ต้องการสมบัติของพ่อหรอก” กระถินพูดเสียงขุ่นแล้วเดินเข้าไปในห้อง ดรัณภพหยิบโทรศัพท์กดโทรออกหาลูกน้องทันที

(“ครับคุณดรัณ”)

“ไอ้เด็กพันไมล์มันทำงานที่ไหน?”

("ร้านเหล้าดีเอ็มวันครับนาย”)

“ไปจัดการมัน!”

(“ครับ”) ดรัณภพกดวางสาย เดินลงมาข้างล่าง ในเมื่อลูกหัวดื้อ มันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ

*******

“พันไมล์ ไปเสิร์ฟเหล้าที่โต๊ะเจ็ดที” เสียงเจ้นวลเจ้าของร้านเหล้าเอ่ยบอกกับพันไมล์

“ครับเจ้” พันไมล์หยิบถาดเครื่องดื่มที่ถูกจัดเอาไว้เป็นชุดเดินตรงไปที่โต๊ะเจ็ด “เครื่องดื่มมาแล้วครับ”

“ขอบคุณค่ะ” สาวสองพูดแล้วลูบมือเขาไปหนึ่งที พันไมล์เสิร์ฟแล้วก็ขอตัวไปเสิร์ฟโต๊ะอื่นต่อ ร้านเหล้าที่เขาทำงานเป็นร้านเหล้าที่ไม่ใหญ่โตอะไร มีพนักงานทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ร้านเปิดตอนสองทุ่มลากยาวถึงตีสอง แต่พนักงานก็ต้องมาสแตนด์บายอยู่หน้างานตั้งแต่หนึ่งทุ่ม

นักร้องกำลังร้องเพลงขับกล่อมบรรยากาศให้ครื้นเครง ผู้คนมากมายต่างโยกกายตามจังหวะ ยิ่งดึก คนก็เข้ามาใช้บริการของร้าน พันไมล์เสิร์ฟเครื่องดื่มไม่ได้หยุดพักวันนี้คนมามากกว่าทุกวัน โต๊ะของร้านเต็มทุกโต๊ะ

“พี่พัน เดี๋ยวน้องแพรช่วยเอาไปเสิร์ฟ” แพรวาพนักงานเสิร์ฟในร้านเอ่ย

“ครับ” พันไมล์พยักหน้าแล้ว ยกถาดเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ

“คนเยอะมากเลยวันนี้”

“ใช่ เหนื่อยมากเลยค่ะ แต่ถ้าพี่พันเหนื่อยก็พักก่อน เดี๋ยวน้องแพรจะเสิร์ฟให้พี่พันเอง”

“ขอบคุณนะ” พันไมล์ยิ้ม แพรวาใบหน้าแดงซ่าน เพียงแค่รอยยิ้มกับคำขอบคุณของเขา ทำไมถึงทำให้หัวใจของเธอโลดขึ้นมาในอกได้ขนาดนี้ เธอเสียงอาการทุกทีเวลาที่เขายิ้มให้

เธอเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย แอบปลื้มเขามานาน แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมาก เพราะพันไมล์มีคุณหนูตระกูลดังเป็นแฟนอยู่แล้ว แต่พอได้มาทำงานที่เดียวกันกับเขาได้สองอาทิตย์ ความใกล้ชิดกลับทำให้หล่อนอยากได้เขามาครอง

“คนเยอะก็ให้พิเศษค่ะน้องแพร” เจ้นวลพูดแทรก “พันไมล์เหมือนกัน วันนี้ให้พิเศษ”

“ครับ”

“ค่ะเจ้ แบบนี้น้องแพรกับพี่พันสู้ตาย” แพรวาพูดแล้วรีบยกถาดเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ต้องวุ่นกับลูกค้า พอเริ่มดึกคนก็เริ่มเมา เต้นไปบางคนก็เหยียบเท้ากัน วุ่นวายไปหมด ทำให้การ์ดต้องรีบเข้ามารักษาความปลอดภัย

"มองหน้าหาเรื่องเหรอวะไอ้น้อง" ชายรูปร่างสูงใหญ่พูดขณะที่พันไมล์ยกเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ ใบหน้าทมึงถึงน่ากลัว

“เปล่าครับพี่ ผมแค่แค่เอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟครับ” พันไมล์พูดอย่างสำรวม ก้มหน้าก้มตาเสิร์ฟ ไม่ได้ต้องการที่จะมีเรื่องแต่อย่างใด กฏของที่นี่คือห้ามมีเรื่องกับลูกค้า เลี่ยงได้คือเลี่ยง ห้ามมีปัญหาเด็ดขาด

“แต่เมื่อกี้ มึงมองหน้ากู!”