Chapter 5| คำดูถูก

Chapter 5| คำดูถูก

รถหรูเคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้าน กระถินลงจากรถ คว้ากระเป๋าตัวเองและถุงมะพร้าวที่พันไมล์แคะใส่ถุงลงมาด้วย

“คุณดรัณภพอยู่ข้างใน คุณหนูอย่าทำตัวมีพิรุธนะครับ” เดชาเอ่ยอย่างห่วงใย

“ค่ะคุณลุง” กระถินพยักหน้า ถือถุงมะพร้าวเข้าไปด้านใน

“ไปไหนมา!” น้ำเสียงเข้มของบิดาเอ่ยขึ้นทันทีที่หล่อนก้าวเท้าพ้นประตูบ้าน กระถินกรอกตามองบนแล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ

“กระถินไปบ้านเพื่อนมาค่ะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เดินผ่านบิดาที่กำลังอยู่บนโซฟา บิดาของเธอไม่อยู่หลายวัน เพราะต้องไปดูงานที่ต่างประเทศกับเพื่อน ชีวิตของเธอเป็นอิสระมาก แต่พอกลับมาเธอก็รู้ว่าต้องมีเรื่องที่ชวนปวดหัวแน่นอน

“บ้านเพื่อน เพื่อนคนไหน ถ้าเป็นบ้านพวงชมพูไม่น่าใช่ เพราะฉันโทรถามพวงชมพูแล้ว พวงชมพูบอกว่าแกไม่ได้ไปหา”

“กระถินไม่ได้มีเพื่อนแค่คนเดียวนะคะพ่อ กระถินมีเพื่อนคนอื่นเหมือนกัน”

“แต่แกไม่ได้มีเพื่อนเยอะ เท่าที่ฉันจำได้ มีแค่ไม่กี่คน บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าไปไหนมา?”

“กระถินเรียนกระถินทำตามที่พ่อต้องการแล้ว พยายามทำตามความต้องการแล้ว ถ้ากระถินจะเที่ยวหรือไปไหน พ่อปล่อยให้กระถินมีอิสระไม่ได้เหรอ?” กระถินพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เธอกับพ่อไม่ค่อยจะลงรอยกันตั้งแต่ไหนแต่ไร ท่านเอาแต่บีบบังคับ ไม่ปล่อยให้เธอเป็นอิสระเลย

“อิสระอะไร ที่ผ่านมาฉันให้อิสระยังไม่พออีกเหรอ ทำอะไรหัดคิดถึงฉัน คิดถึงครอบครัวบ้าง”

“ถ้าไม่คิดถึงครอบครัวกระถินไม่อยู่แบบนี้หรอก กระถินต้องทนอยู่กับพ่อมากี่ปี ถ้าพ่อไม่ไปแย่งกระถินมาจากแม่ ชีวิตกระถินกับแม่ก็คงจะมีความสุขมากกว่านี้”

“หุบปากแกไปซะ!”

“กระถินพูดความจริง พ่อแย่งกระถินมาจากแม่จริง ๆ”

“แม่แกมันมั่วผู้ชาย แกก็คงจะเชื้อไม่ทิ้งแถว”

“พ่อเอาแต่ตราหน้าแม่ เอาแต่ดูถูกลูกตัวเอง พ่อคงคิดว่ากระถินกับแม่เลวมาก ส่วนพ่อดีหมดทุกอย่าง กระถินมันก็แค่ลูกชั่วลูกเลว ลูกที่เกิดจากแม่เลว ๆ ใช่ไหมที่พ่ออยากตอกย้ำ”

“กระถิน!” ดรัณภพเสียงกร้าว ขบกรามแน่นจนนูนเป็นสัน

“ขอตัวนะคะ กระถินจะไปทำงานที่อาจารย์ให้มา” กระถินว่าแล้วก้าวเท้ายาว ๆ ขึ้นบันได หล่อนไม่ได้อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรด้วย เพราะต่อให้พูดไป คืนนี้ทั้งคืนก็คงไม่จบ

“ฉันยังพูดไม่จบ” ดรัณภพเดินตามลูกสาวขึ้นมาบนบ้าน

“มีอะไรคะพ่อ?” คนตัวเล็กหน้ามุ่ย ยกมือขึ้นกอดอก

“วันนี้แกไปหาไอ้กุ๊ยนั้นมาใช่ไหม?”

“ไอ้กุ๊ยไหนคะ?”

“ไอ้กุ๊ยที่อาศัยอยู่สลัมของมัน ไอ้กระจอก ไอ้คนไม่เจียม มันฉลาดดีนี่อยากเกาะแก แกก็โง่ให้มันเกาะ ให้มันปลอกลอก”

“พ่อไปฟังเรื่องนี้มาจากไหน?”

“จากคู่หมั้นของแก ทุกอย่างที่แกปิดบัง ปองพลบอกฉันหมดแล้ว”

“….”

“เลิกยุ่งกับมัน เลิกยุ่งกับไอ้กุ๊ยนั้น อยากได้อะไรฉันจะให้แกทุกอย่าง”

“นี่พ่อ!” กระถินกำมือตัวเองแน่น คำพูดของบิดามันรุนแรงมากในความรู้สึกของเธอ พันไมล์ไม่ใช่ผู้ชายที่ควรถูกเรียกว่ากุ๊ยเลยแม้แต่น้อย ทำไมท่านถึงได้ดูถูกคนที่ด้อยกว่าตัวเองได้ขนาดนี้ “พันไมล์เขาไม่ได้เป็นกุ๊ยเป็นสวะแบบพ่อพูดสักหน่อย”

“มันจะป็นยังไงก็ช่าง แต่เลิกยุ่งกับมันซะ”

“ไม่มีทาง กระถินไม่เลิกยุ่งกับเขาเด็ดขาด”

“ถ้าบอกไม่ฟัง อย่าให้ฉันต้องจัดการเองนะกระถิน”

“พ่อจะทำอะไรเขา?” กระถินมองบิดาด้วยความไม่พอใจระคนผิดหวัง ท่านต้องการให้เธอผิดหวังในตัวท่านไปถึงตอนไหน ทำไมถึงได้ทำร้ายความรู้สึกของเธออย่างเลือดเย็น

“ถ้าไม่อยากให้ทำร้ายมัน ก็เลิกยุ่งกับมัน ปองพลเป็นคู่หมั้นของแก แกควรจะสนใจปองพลมากกว่า แกไม่ควรที่จะมาทำตัวเป็นดอกไม้ไร้ค่าให้กับสวะอย่างไอ้พันกิโลของแก”

“หยุดพูดแบบนั้นสักที พันไมล์ไม่ใช่สวะ”

“มันก็แค่ไอ้คนไร้ค่าคนหนึ่ง ปองพลดีกว่าทุกอย่าง ทั้งฐานะและหน้าตา ทำไมแกถึงตาต่ำไปชอบมัน ผู้ชายมีเป็นร้อยเป็นล้านแกก็ไม่เลือก ส่วนปองพลดีทุกอย่าง หล่อรวยมีเงินไม่รู้กี่หมื่นล้าน แต่แกไม่เอา แกต้องโง่เบอร์ไหนกระถิน”

“กระถินไม่ได้รักพี่ปองพล ไม่มีวันรักและไม่เคยคิดจะรัก”

“ทั้งที่ฉันเลือกคนที่ดีที่สุดให้ ได้คนอย่างปองพลเป็นคู่หมั้นมันก็ดีแล้ว แต่แกตาต่ำไปคว้าไอ้สวะนั่น แกมันโง่”

“พ่อ!”

“ฉันสัญญากับสเตฟานเอาไว้แล้ว แกกับปองพลเป็นคู่หมั้นคู่หมายกัน แกต้องแต่งงานกับปองพลเท่านั้น”

“สัญญาของผู้ใหญ่ มันก็แค่สัญญาปากเปล่า กระถินไม่ได้อยากทำตามคำสัญญา เพราะฉะนั้นอย่างมาบังคับกระถิน เพราะกระถินรักพันไมล์”

“แกมันเหมือนแม่แก ร่านทำตัวต่ำ ๆ เก่งดีนิ่ ปิดฉันมาได้ตั้งนาน ฉันก็คิดว่าลูกสาวตัวเองไปเรียนได้เจอคนดี ๆ สุดท้ายก็ไปชอบพอกับไอ้สวะนั่น”

“กระถินไม่ได้ปิดบังอะไร พันไมล์ไม่ใช่สวะด้วย”

“ไอ้กระจอก ไอ้จนน่ะเหรอที่แกอยากได้มาเป็นผัว ถึงได้เอาแต่ปกป้องมัน”

“พ่อ! หยุดดูถูกคนอื่นแบบนี้สักที”