Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
Chapter 7 | ไม่ยอม
Chapter 7 | ไม่ยอม
“ขอตัวนะครับ” พันไมล์เอาถาดแนบกับตัวแล้วโค้งอย่างสำรวม
“เดี๋ยว!” ลูกค้าที่ต้องการหาเรื่องไม่ปล่อยให้เด็กเสิร์ฟผ่านไปง่าย ๆ
“ครับ”
“เมื่อกี้มึงมองหน้ากู มึงต้องการหาเรื่องกูเหรอ?”
“เปล่าครับ ถ้าเกิดผมทำให้คุณรู้สึกแบบนั้น ผมก็ขอโทษด้วยนะครับ”
“กูไม่รับคำขอโทษ” ราเมนทร์เสียงกร้าวพร้อมกับซัดหมัดใหญ่เข้าใบหน้าคมเข้ม จนพันไมล์ล้มลงไปกองกับพื้น ตามด้วยหมัดเท้าเข่าศอกที่รัวเข้าใส่
“ว๊าย! เกิดอะไรขึ้น?” แพรวารีบเข้ามาห้ามปราม “หยุดนะคะ หยุดเดี๋ยวนี้”
“ซ่าเหรอไอ้เวร ลุกขึ้นมาไอ้สวะ” ราเมนทร์กระชากคอเสื้อ ซัดหมัดเข้าใบหน้าคมรัว ๆ “จนไม่เจียมกะลาหัว ริอ่านหมายปองคุณหนูกระถิน”
ผัวะ! ผัวะ!
พันไมล์ไม่มีโอกาสได้สู้ เพราะโดนหมัดชกรัว ๆ กว่าการ์ดเข้าห้ามปราม พันไมล์ก็นอนที่พื้นแล้ว
“ถ้าไม่เลิกยุ่งกับคุณหนูกระถิน กูเอามึงตายแน่” พันไมล์ถูกประคองเข้าไปด้านหลังของร้าน สภาพของเขายับเยินปากแตกหน้าแตกไปหมด
“ทำไมไม่สู้มัน” เเพรวาพูดพลางทำแผลที่หน้าให้ “พี่สู้ได้ทำไมไม่สู้ พี่ไม่ใช่คนที่จะสู้ใครไม่ได้นะพี่พัน”
“สู้แล้วได้อะไร พี่สู้ไป พลาดพลั้งทำเขาตาย พี่อาจจะติดคุก ถ้าพี่ติดคุก ใครจะดูแลยายพี่ พี่ไม่อยากเอาชีวิตยายไปเสี่ยงหรอกนะ”
“พี่พัน” แพรวาวางมือลงบนแขนเขา มองอย่างเห็นใจ ที่พันไมล์ไม่สู้ก็เพราะว่าเป็นห่วงครอบครัว ไม่ใช่เพราะสู้ไม่ได้ เขาพยามเลี่ยงทุกอย่างเพื่อไม่ให้กระทบกับครอบครัว แพรวารู้สึกเห็นใจเขาจริง ๆ “น้องแพรเห็นใจพี่จังเลย”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณมาก ๆ นะแพร” พันไมล์ยิ้มให้ แพรวา ทำเอาเธอเสียอาการ หลังจากที่ทำแผลเสร็จเรียบร้อยเขาก็ไปทำงานเหมือนเดิม แต่คู่กรณีที่มีเรื่องกันไม่อยู่แล้ว
“หน้ายับมาก กลับบ้านดีกว่าไหมพันไมล์” เจ้นวลเอ่ยอย่างเป็นห่วง ร้านเหล้าแห่งนี้เวลาเมาจะมีเรื่องตีกันบ่อย แต่ก็ไม่เคยมีเรื่องตีกับพนักงานเสิร์ฟ ส่วนมากจะตีกับการ์ดและลูกค้าที่มาดื่มด้วยกันมากกว่า “ที่เจ้บอกไม่ใช่ว่ากลัวลูกค้าตกใจนะ แต่เจ้กลัวพันจะไม่ไหว”
“ไม่ครับ ผมอยากทำงาน พรุ่งนี้ไม่มีเรียนผมต้องพายายไปหาหมอ ไปหาหมอก็ใช้เงินเยอะครับ”
“มันมีโรงพยาบาลรัฐนะพันไมล์ ถ้ามีสิทธิ์รักษาก็ไม่เสียตังค์เยอะ เสียแค่สามสิบบาทเองถ้าจำไม่ผิด”
“ใช่ครับ แต่ยายผมไม่มีบัตรประจำตัวประชาชน ทำให้ต้องเสียเงินในการรักษาค่อนข้างเยอะ” พันไมล์ยิ้มเจื่อน ๆ ยายเขาเป็นคนไทยก็จริง แต่ไม่มีใบเกิด ไม่เคยได้ทำบัตรประชาชน
สมัยก่อนยายเป็นชาวเขาเข้าเมืองมาหางานทำพร้อมกับสามี แต่พอเกิดอาการป่วยขางอผิดรูป สามีก็ทิ้ง ลูกก็เอาหลานมาทิ้งไว้ให้ แล้วหนีหายไป ปล่อยให้ยายสำลีต้องลำบากเลี้ยงหลานชายคนเดียว
“ตายจริง แบบนี้พันก็ต้องจ่ายเยอะน่ะสิ”
“ก็พอสมควรเจ้ เงินที่ได้ก็ต้องเก็บหอมรอมริบเอาไว้จ่ายค่ารักษายายหมด”
“อืม เดี๋ยวเลิกงานเจ้จะให้พิเศษ พันทำงานไหวแน่นะ”
“ครับ”
“เฮ้อ ลูกค้านี่ก็บ้า อยู่ดี ๆ ก็มาหาเรื่องเด็กเสิร์ฟ เหนื่อยใจจริงๆ” เจ้นวลส่ายหัวอย่างระอา พันไมล์ทำงานอย่างแข็งขัน ในหัวก็คิดไปถึงเรื่องของกระถิน ผู้ชายคนนั้นสั่งห้ามเขายุ่งกับเธอ ที่ผ่านมาไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลย พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเขาตั้งรับไม่ทันเลย
“นี่ของพันไมล์” เจ้นวลยื่นธนบัตรสีม่วงให้หนึ่งใบ “ส่วนนี้เงินพิเศษ เจ้ให้พันพิเศษ เอาไว้จ่ายค่ารักษายายด้วย” เจ้นวลเพิ่มให้พันอีกสองพัน
“ขอบคุณครับเจ้”
“จ้ะ ว่าแต่ทำความสะอาดร้านเหล้าเสร็จแล้วใช่ไหม?”
“ครับ ทุกคนช่วยกันทำเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ”
“อืม พรุ่งนี้วันหยุด พักให้หายเหนื่อย มะรืนค่อยมาลุยกันต่อ”
“ครับเจ้”
“นี่ของแพรวา” เจ้นวลยื่นเงินให้พันห้า วันนี้ลูกค้าแน่นร้าน พนักงานทุกคนก็ช่วยกันดูแลอย่างแข็งขัน ก็ควรได้ค่าตอบแทนที่ดี
“ขอบคุณค่ะเจ้” แพรวายกมือไหว้ขอบคุณ พันไมล์รีบเดินออกมาจากร้าน แล้วคว้าจักรยานคู่ใจมาปั่น
“พี่พัน” แพรวาวิ่งตาม ทำให้เขาต้องจอดรถข้างทาง รอให้หญิงสาววิ่งมาถึง
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“น้องแพรว่าจะขอติดรถไปด้วย”
“บ้านอยู่ไหนล่ะ”
“อยู่หน้าปากซอยบ้านพี่พัน”
“อ้อ” พันไมล์พยักหน้า “ขึ้นมาสิ”
“ขอบคุณค่ะพี่พัน” แพรวารีบขึ้นไปซ้อนท้ายโดยมีพันไมล์เป็นคนปั่นไปส่งบ้าน
“ขอบคุณพี่พันนะคะ” แพรวายิ้มให้เขาอย่างสดใสเมื่อเขามาส่งเธอจนถึงหน้าบ้าน
“ครับ เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอ?”
“ค่ะ พอดีที่พักเดิมไม่ค่อยดี ที่นี่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัย ไปมาสะดวก”
“อ๋อ”
“ว่าแต่พี่พันมีเบอร์ไหม น้องแพรขอหน่อยสิ”
“ไม่มี โทรศัพท์พี่เพิ่งพังน่ะ” โทรศัพท์ที่เคยใช้ก็พัง กระถินอาสาจะซื้อใหม่ให้แต่เขาก็ปฏิเสธเรื่อยมา ถ้ามีเงินเขาจะซื้อเอง เขาไม่อยากให้กระถินซื้อให้ เขาไม่ได้อยากเป็นผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน ต่อให้กระถินเต็มใจ ต่อให้ไม่สนใจคำคนมากแค่ไหน เขาก็ไม่อยากเป็นผู้ชายที่เอาเปรียบผู้หญิง
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“อืม งั้นพี่กลับก่อน”
“ค่ะพี่พัน” แพรวายิ้มหวาน มองตามพันไมล์ที่ปั่นจักรยานเข้าไปในซอย แพรวาเดินยิ้มเข้าไปในบ้าน เธอเหมือนจะมีหวังเลย คนที่ทำร้ายพันไมล์สั่งให้เขาเลิกยุ่งกับกระถินดาวคณะ นั่นเท่ากับว่า เธอยังมีหวัง
พันไมล์พายายไปโรงพยาบาลแต่เช้า ที่ต้องไปเช้ามาก ๆ ก็เพราะไม่อยากรอคิวนาน กว่าจะตรวจอะไรเสร็จเรียบร้อยก็สิบเอ็ดโมงเช้าถึงได้กลับ
“ยายเบื่อที่จะมาแล้วพัน”
“เบื่อก็ต้องมาครับ หมอบอกว่าหัวเข่าของยายเริ่มดีขึ้นแล้ว ถ้ายายรักษาสุขภาพให้ดี ปลายเดือนหน้าก็ผ่าได้ ถ้าผ่าแล้วยายจะลุกเดินได้สบายเลยครับ”
“พัน” คนเป็นยายถอนใจ “ผ่าขามันต้องใช้เงินเยอะ ยายไม่อยากให้พันต้องเหนื่อยหาเงินรักษายายอีกแล้ว”
“พันเต็มใจ พันมียายแค่คนเดียว ยายคือโลกทั้งใบของพัน พันอยากให้ยายหาย” พันไมล์ยิ้มแล้วเข็นรถเข็นของยายลงตามทาง
“ยายก็มีพันคนเดียว ยายไม่อยากให้พันไปทำงานที่ร้านเหล้าเลย โดนนักเลงตีหน้ายับหมด ยายสงสารพัน ยายเป็นห่วง กลัวพันไม่โดนแค่ตี แต่กลัวพันถูกฆ่าตาย” นางสำลีเสียงเครือ รู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระหลานชายเหลือเกิน เงินที่หลานหามาด้วยความยากลำบาก ก็เอามารักษานางหมด
เมื่อคืนหลานก็โดนทำร้ายมา นางกลัวจนหัวใจจะวาย ถึงหลานชายจะบอกว่าโดนนักเลงเข้าใจผิด แต่นางก็กลัวเหลือเกิน กลัวว่าหลานจะไม่ปลอดภัย
“เอาไว้ให้พันมีงานใหม่ที่ดีกว่านี้ พันจะไปทำนะยาย ยายจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงพัน”
“จ้ะ” ยายสำลีพยักหน้ามองดูทางไปเรื่อย ๆ ดีที่โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลจากที่พัก ทำให้ไม่ต้องจ้างรถไปให้เสียเงินเสียทอง
“ยายสาลีมาแล้วเหรอคะ?” กระถินเดินเข้าไปหาอย่างดีใจ หล่อนมานั่งรอตั้งแต่เช้า เคาะประตูเรียกก็ไม่มีใครเปิดประตูออกมา พอถามคนข้างบ้านก็บอกว่าทั้งสองไปหาหมอ กระถินก็เลยเดินอ้อมไปทางด้านหลัง เเล้วนั่งเล่นนอนเล่นอยู่กระท่อมใบจาก
“มาแล้วจ้ะหนูกระถิน”
“วันนี้กระถินมีของกินมาฝากคุณยายกับพันไมล์ด้วยค่ะ”
“กระถิน ทีหลังไม่ต้องก็ได้”
“กระถินเต็มใจ เอ๊ะ หน้าไปโดนอะไรมา?” กระถินรีบเข้าไปสำรวจใบหน้าคมเข้ม “หน้ายับขนาดนี้ ใครมันทำ”
“ไม่มีอะไรหรอกกระถิน ก็แค่คนเมาไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่มีไม่ได้ กระถินจะพาพันไปแจ้งความ”
“ช่างเถอะกระถิน ยายเข้าบ้านกันดีกว่านะยาย”
“จ้ะ ยายอยากเอนหลังแล้ว”
พันไมล์รีบพายายสำลีไปนอนบนที่นอน ถึงแม้ที่นอนจะเก่า พันไมล์ก็ซักมันอย่างดี
“กระถินขอคุยด้วยหน่อย” กระถินคว้ามือพันไมล์เดินตามไปหลังบ้าน “ใครมันหาเรื่อง พี่ปองพลเหรอ?”
“ไม่ใช่หรอกกระถิน ช่างมันเถอะ เขาอาจจะเข้าใจผิด”
“พันไม่เคยมีเรื่องกับใคร เรื่องนี้ไม่ปกติ กระถินไม่ยอมให้เรื่องมันจบแค่นี้หรอก”
“ช่างเถอะ พันไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายมากกว่านี้” พันไมล์นั่งลงบนกระท่อมแล้วพรูลมหายใจออกมาแรง ๆ
“พี่พัน”
“พี่พันคะ”
“ใครมาเรียกนะ” กระถินชะโงกหน้าไปมอง ก็เจอผู้หญิงหญิงยืนอยู่หน้าบ้าน
“พี่พัน แพรเอากับข้าวมาให้ค่ะ”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
