Chapter 4 | ความสุข

Chapter 4 | ความสุข

“น้ำมะพร้าวอร่อยมากเลย”

“อืม ต้นนี้อยู่กับพันมาตั้งแต่เด็ก ยายเป็นคนปลูกน่ะ”

“พันอยู่กับยาย พันมีความสุขมากเลยใช่ไหม?”

“มาก ยายเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับพัน ถึงจะจนแต่พันก็มีความสุขมาก”

“ต่างจากกระถินเนอะ ถึงจะรวยแต่ครอบครัวไม่มีความสุข”

“ทำไมล่ะ” พันไมล์เขี่ยผมที่ปรกหน้าออกให้กับหญิงสาวเบา ๆ

“แม่กับพ่อเลิกกัน แม่ถูกพ่อด่าว่าคบชู้มีอะไรกันกับคนขับรถ พ่อตบตีแม่ ไม่ว่าแม่จะพากระถินหนีไปที่ไหน พ่อก็ตามหาเราสองแม่ลูกเจอ” กระถินเสียงสั่นเล็กน้อย เมื่อคิดถึงเรื่องในวัยเด็ก ตอนนั้นหล่อนเด็กมาก ไม่รู้ว่าการคบชู้คืออะไร แต่ที่แน่ ๆ หล่อนไม่ชอบให้พ่อทำร้ายแม่ “ตอนนั้นแม่เอาแต่ปฏิเสธ แต่พ่อไม่เชื่อ พ่อทำร้ายแม่แล้วพากระถินกลับ ไม่ให้กระถินเจอแม่อีกเลย ส่วนแม่ก็เงียบหายไป ไม่ติดต่อไม่มาหา หายไปราวกับไม่มีตัวตนบนโลกใบนี้”

“ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้ท่านอาจจะมีความจำเป็น ที่ทำท่านไม่กลับมา พันเองก็ไม่ต่างจากกระถินหรอก พ่อกับแม่ทิ้งพันไว้ให้ยายเลี้ยง พันไม่เคยเห็นหน้าพวกท่านเลยสักครั้ง” พันไมล์ผ่อนลมหายใจออกมา

“พันเคยโกรธพวกท่านไหม?”

“ไม่…” พันไมล์ส่ายหน้าแล้วผ่ามาพร้าวเอาช้อนขูดเอาเนื้อมะพร้าวใส่จานให้กระถิน “คนเราอาจจะมีความจำเป็นต่างกัน พวกท่านอาจจะมีความจำเป็นที่ไม่สามารถที่จะมาหาเราได้ หรือที่ท่านเอาเราไปอยู่ด้วยไม่ได้ก็เพราะท่านต้องไปลำบาก ถ้าเราไปกับท่านด้วย เราอาจจะมีชีวิตที่ย่ำแย่มากกว่าอยู่ที่นี่ก็เป็นไปได้”

“อืม มันก็จริง”

“อย่าคิดมากเลย ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอก ถึงพันไม่มีพ่อแม่ แต่พันก็รู้สึกได้”

“รู้ไหมว่ากระถินชอบพัน ชอบที่พันมองโลกในแง่ดี ต่อให้มีคนพูดกับพันไม่ดี หรือมีคนดูถูกพันก็ไม่ใส่ใจเลย” กระถินยิ้มให้

“ต่อให้เขาพูดให้พันไม่ดียังไง ชีวิตมันก็ยังเป็นของพันอยู่ดี ชีวิตพันไม่เปลี่ยนเพราะคำพููดของคนอื่นหรอก”

“ค่ะ”

“กินมะพร้าวกันดีกว่านะ” พันไมล์เลื่อนจานเนื้อมะพร้าวให้กระถิน เธอหยิบขึ้นมาแล้วเอาเข้าปาก

“อร่อยที่สุดเลย” กระถินยิ้มให้พันไมล์ เธออยู่กับเขาเธอมีความสุขทุกที เรื่องแย่ ๆ ที่เคยหนักอึ้งในหัวใจ เธอหลงลืมมันไป เพียงแค่ได้อยู่กับเขา

หลักจากที่กินมะพร้าวน้ำหอมหมดไปหลายลูกกระถินก็นอนเล่นอยู่ที่กระท่อม มองพันไมล์ปอกมะพร้าว เขาตั้งใจปอกให้เธอเอากลับไปกินที่บ้าน อีกส่วนหนึ่งก็ปอกเอาไว้ไปฝากขายที่ร้านค้าหน้าสลัม

กระถินมองเสี้ยวใบหน้าคมเข้ม พันไมล์เป็นคนที่สู้ชีวิตมาก ๆ ถ้าเธอเป็นเขา เธอไม่รู้เลยว่าจะใช้ชีวิตในแต่ล่ะวัน ให้มันผ่านไปได้ยังไง กระถินนอนคิดหลายเรื่อง ก่อนจะผล็อยหลับไป มารู้ตัวอีกทีผ้าห่มผืนบางสภาพค่อนข้างเก่าอยู่บนตัว หัวก็มีหมอนที่มีสภาพไม่ต่างจากผ้าห่มหนุนอยู่ ถึงผ้าห่มกับหมอนจะค่อนข้างเก่า แต่กลิ่นของมันหอมมาก

กระถินนอนเล่นอยู่บนกระท่อม เธอชอบบรรยากาศหลังบ้านของพันไมล์ แม้สถานที่ไม่สวยหรูแต่เธอกลับรู้สึกปลอดภัย สบายใจที่ได้อยู่ที่นี่กับผู้ชายที่เธอรัก

ซ่า! เสียงซู่ซ่าดังออกมาจากในครัวไม้ พร้อมกับกลิ่นหอมที่ลอยฟุ้งออกมา กระถินลุกขึ้นแล้วเดินตามกลิ่นไปที่ครัว มองพันไมล์ผ่านไม้ระแนง เขากำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร

เขาถอดเสื้ออวดมัดกล้าม ควงตะหลิวผัดอะไรบางอย่างในกระทะ เขาทำทุกอย่างด้วยความคล่องแคล่ว เธอมองเขาอยู่นานอย่างลืมตัว

“กระถิน” เสียงเรียกของเขา ทำให้สติสัมปชัญญะที่กำลังล่องลอยของเธอกลับคืนมา กระถินรีบปรับสีหน้าก่อนจะเปิดประตูสังกะสีเดินเดินเข้าไปในครัว

“พันทำอะไรกินน่ะ”

“พัดผักบุ้งเหมือนเดิมนั่นแหละ”

“พันไม่เบื่อบ้างเหรอ?” เธอเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ เพราะพันไมล์กินผัดผักบุ้งแทบทุกวัน เธอเองก็ชอบกินผัดผักบุ้งนะ แต่ถ้ากินซ้ำๆเธอก็ไม่ไหวเหมือนกัน ตั้งแต่ที่เธอคบกับพันไมล์ เขาจะชอบห่อข้าวไปกินที่มหาวิทยาลัย บางครั้งก็มีทอดปลาช่อนทอดปลาดุกไปด้วย แต่สิ่งที่กินไม่ขาดเลยก็คือผัดผักบุ้ง

เธอเคยชิมกับเขา ก็ยอมรับว่ามันอร่อย แม้จะเป็นอาหารบ้าน ๆ แต่พันไมล์ก็ทำอร่อยมาก

“ไม่เลย พันชอบนะ ผัดแบบบ้าน ๆ ใส่กระเทียมพริก ปรุงรสนิดหน่อยก็อร่อยแล้ว”

“กระถินอยู่กินข้าวเย็นด้วยได้ไหม อยากกินฝีมือพัน”

“ได้สิ พันทำเผื่อกระถินด้วยนะ รับรองว่ากระถินต้องชอบแน่นอน”

“ค่ะ”

“มีปลาทูกับปลาช่อนทอดด้วย น้ำพริกปลาร้าของชอบยาย กระถินอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?”

“พันทำอะไรให้กิน กระถินก็กินได้หมดนั่นแหละ”

“งั้นไปกินข้าวกัน”

“ค่ะ”

“กระถินยกผัดผักมาให้หน่อย พันจะยกปลาทอดกับน้ำพริกไป”

“ได้ค่ะ” กระถินพยักหน้ายกอาหารตามไป อาหารบ้าน ๆ แต่อร่อยถูกปาก กระถินแกะปลาช่อนทอดใส่จานเก้ ๆ กัง ๆ พันไมล์จึงหยิบปลาดุกทอดแกะใส่จานใส่กระถินกับยายสำลี

“กินเยอะ ๆ ปลาสดมากเลย พอเอามาทอดเลยเนื้อหวานมาก”

“อืม ขอบคุณนะคะ”

“ครับ”

“รีบกินเถอะหนูกระถิน เดี๋ยวจะมืดค่ำไปเสียก่อน กลับบ้านค่ำมืดพ่อแม่จะว่าเอา” ยายสำลีพูดพลางตักอาหารเข้าปาก

“จ้ะยาย” กระถินพยักหน้า พันตักผัดผักบุ้งให้ กระถินจึงได้ลิ้มลองรสชาติผัดผักบุ้งฝีมือของคนรัก “อร่อยเหมือนที่เคยกินเลยค่ะ”

“บอกแล้วว่ามันอร่อย” พันไมล์ยิ้มให้กระถิน เขามีความสุขมากที่มีผู้หญิงอย่างกระถินอยู่ข้างๆ แม้ฐานะทางบ้านเธอกับเขาจะต่างกัน แต่ในเมื่อมั่นคงในความรัก เขามั่นใจว่าจะฝ่าอุปสรรคทุกอย่างไปได้

“หนูกระถินเคยกินน้ำพริกปลาร้าไหม?”

“ไม่เคยเลยค่ะคุณยาย” กระถินส่ายหน้าไปมา

“งั้นลองดู พันไมล์ทำน้ำพริกปลาร้าอร่อยนะ”

“ค่ะคุณยาย”

“ถ้าจะกินให้อร่อย ต้องใช้มือเปิบ มันอร่อยมาก” บายสำลีสอนกระถินมือเปิบข้าวกับน้ำพริกปลาร้า “คลุก ๆ กับน้ำพริกปลาร้า เอาเข้าปากตามด้วยผัดผัก รับรองหนูกระถินจะติดใจ”

“ค่ะ กระถินต้องลองแล้ว” กระถินเปิบข้าวคลุกข้ำพริกเข้าปาก พอได้ลิ้มรสหล่อนก็ต้องตาวาว “อร่อยจัง”

“อร่อยก็กินเยอะ ๆ นะ”

“ค่ะ”

******

“พันเรียนเก่ง ติวหนังสือให้กระถินหน่อยได้ไหม?”

“เอาไว้วันหลังนะ พันจะติวให้ วันนี้พันต้องไปทำงาน ส่วนกระถินก็ต้องกลับบ้าน กลับบ้านค่ำมืดไม่ได้นะ”

“แบบนั้นก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้ไม่มีเรียน กระถินจะรีบมาหาพันนะ”

“อืม” พันไมล์พยักหน้า เดินไปส่งกระถินที่หน้าปากซอย “รีบกลับนะ เดี๋ยวพ่อกระถินเป็นห่วง”

“ค่ะ” กระถินยิ้มแล้วจุมพิตที่แก้มพันไมล์เบา ๆ เขาหน้าแดง มองกระถินที่วิ่งข้ามถนนแล้วโบกไม้โบกมือให้ พันไมล์ยิ้มมองกระถินแล้วลูบแก้มตัวเองเบา ๆ

“คุณดรัณภพกลับมาแล้วนะคุณหนู”

“ค่ะ”

“ต่อไปนี้จะมาแบบนี้บ่อย ๆ ไม่ได้แล้วนะครับ”

“ค่ะ” กระถินหยิบเงินออกมานับแล้วยื่นให้เดชา “อย่าบอกพ่อนะ”

“ลุงจะปิดปากเงียบที่สุด” เดชารับเงินใส่กระเป๋าแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว